"เป็นของพี่นะลี่...อืม" อุ้งปากอุ่นระอุลอบเล็มตรงยอดถันชูชันก่อนจะครอบครองเอาไว้ดื่มกินให้สมใจ ลิ้นร้ายตวัดหยอกเย้า ใช้ปากดูดเม้มรอบๆ ฐานเต้าสีอ่อน ในขณะที่ทรวงอกอีกข้างก็ถูกกำเคล้นขยำซ้ำไม่เว้นว่าง หัวแม่มือสะกิดกดตรงปลายยอด ปรนเปรอมอบความเสียวซ่านให้เท่าเทียมกัน

"พี่ภูมิ...ปล่อยลี่นะ..." น้ำเสียงของหล่อนสั่นพร่าเจือสะอื้น ปะปนด้วยอารมณ์หวามไหวใคร่รู้และตื่นตระหนกขลาดกลัวระคนกัน

"ไม่มีวัน..." คำตอบตอกย้ำถึงอิสรภาพที่ไม่มีวันได้คืน หญิงสาวกะพริบตาแล้วปิดลงขับไล่หยาดน้ำใสๆ ให้รินหลั่งลงมาตามรร่องขมับ กำจิกเล็บจนเข้าเนื้อเพื่อข่มอารมณ์หลากหลายที่หล่อนไม่อยากทำความเข้าใจ ด้วยรู้ว่ากำลังไหวเอนไปตามกระแสบางอย่างที่ถูกเขาบงการกำกับอยู่

หนวดเครายาวครึ้มทิ่มแทงผิวเนื้อทุกตารางนิ้วที่ลากผ่าน รอยแดงเป็นริ้วๆ เป็นปื้นระบายไว้บนผิวเปลือยขาวๆ โดยทั่ว อุ้งปากอุ่นยังกัดกินดูดดื่มเม็ดถันสลับข้างไปมาเหมือนไม่รู้จักความอิ่มเอม ยิ่งได้รับรสยิ่งกระหาย ยิ่งสัมผัสหยั่งลึกยิ่งต้องการ กลิ่นสาวหอมหวนชวนดอมดม สะกดให้ภมรหนุ่มอย่างเขาหลงในมนต์ตราปรารถนาอย่างถอนตัวไม่ขึ้น

กลางลำตัวแนบชิดสนิทเนื้อ...ท่อนขาแข็งแรงเบียดเสียดจนแทรกตัวเข้าระหว่างกลางได้สำเร็จ สองขาของหล่อนอ้ากว้างโอบขนาบลำตัวของเขาไว้ แม้จะหนีบเขาหาหรือขยับหนีอย่างไรใจกลางความสาวก็ไม่อาจรอดพ้นการเสียดสีจากเขาได้

กางเกงนอนผ้าแพรตัวบางที่ภูมิศิลาสวมใส่โดยปราศจากชั้นในชายไม่ได้ช่วยป้องกันอันตรายใดๆ ให้แก่หล่อนได้ ยิ่งจะนำความเจ็บแผ่เผื่อมาให้ยามเยื่ออาภรณ์นั้นถูกกดล่วงล้ำเข้าหาซอกหลืบซ่อนเร้น... มันเสียดสี และไถถูจนรู้สึกแปลบปลาบ ความสาวผลิแผ่ให้แก่เขาโดยไม่อาจหักห้ามเพราะสองขาถูกแยกห่างจนไม่อาจหนีบเข้าหาปิดกั้นสิ่งหวงแหนได้ตามสัญชาตญาณ

"เจ็บ...พี่ภูมิ...อื้อ..."