“หอมไม่ใช่เมียคุณนะ...อย่างน้อยเราก็ยังไม่ได้แต่งงานกัน...และหอมก็มีเหตุผลส่วนตัวที่ยังอยากทำงานอยู่”

“ไม่ใช่เมียเหรอ? อ๋อ แล้วที่นอนแผ่ให้ฉันเอาทุกคืนเนี่ยเขาเรียกว่าอะไร!” ความคุกครุ่นที่หญิงสาวสวนกลับมันทำให้กัณฑ์รพีเหลืออด เขาตวัดเหวี่ยงมือเธอออกจากการจับกุมเกือบเต็มแรงจ้องมองราวจะเผาผลาญคนตรงหน้าให้สมกับการทำร้ายจิตใจด้วยถ้อยคำนั้น

“คุณ...คุณมันเห็นแก่ตัวที่สุด!! หยาบคาย นี่มันชีวิตของฉันนะฉันไม่มีสิทธิ์คิดหรือเลือกทำอะไรที่ตัวเองชอบบ้างหรือยังไง!!” การโต้เถียงดูจะทวีความรุนแรงขึ้นเมื่อต่างฝ่ายต่างไม่ยอมอ่อนข้อ ปัญหาเรื้อรังจะได้รับการสะสางหรือมันจะยิ่งลุกลามกลายเป็นรอยร้าวเพิ่มทวีคูณเข้าไปอีกกันแน่

“ฉันชักไม่แน่ใจแล้วสิหอม...ว่าเธออยากไปทำงานจริงๆ หรือเกิดติดใจใครเข้าถึงได้อาลัยอาวรณ์อ้างโน่นอ้างนี้สารพัด ทั้งๆ ที่มันไร้สาระสิ้นดี!!”

“อย่ามาคิดชั่วๆ กับหอมนะคุณซีล หอมไม่ได้เป็นแบบคุณที่พอเผลอก็ย่องพาคนอื่นเข้าโรงแรม คิดว่าหอมเชื่อที่คุณโกหก คนอย่างคุณ...ไม่มีทางพอใจในสิ่งที่หอมเป็นหรอก” ตมิสาเองก็ไม่ยอมอ่อนข้อเธอเถียงคอเป็นเอ็นโยงเอาทุกประเด็นเข้ามาพัวพันอย่างคนพาลที่อารมณ์ฉุนเฉียวกับทุกๆ เรื่อง

“หอม!!” กัณฑ์รพีพอจะเข้าใจความหมายที่หญิงสาวกล่าวมานั้น เธอกำลังคิดว่าเขานอกใจเพราะรสนิยมเรื่องบนเตียงอย่างนั้นหรือ ช่างดูถูกหัวใจกันเหลือเกิน

“พอเถอะ...หอมไม่อยากทะเลาะกับคุณแล้วเปล่าประโยชน์ คุณไม่เคยคิดว่าตัวเองผิดวันยังค่ำ” อารมณ์ขุ่นมัวมิได้จางหาย แต่ด้วยความอ่อนใจทำให้ตมิสาอยากหยุดเรื่องบั่นทอนจิตใจในช่วงเช้ามืดนี้โดยเร็ว เธอรู้ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่มีวันขัดเขาได้ กัณฑ์รพีเผด็จการเป็นที่สุด

“ถ้าฉันผิด...ก็ผิดที่ห่วงเธอ ผิดที่หึงหน้ามืดตามัวไม่อยากให้เธอออกห่างสักวินาที ฉันผิดมากใช่ไหมหอม!” ชายหนุ่มจ้องคนรักสาวเขม็ง ร่างขาวโพลนของเธออาจดึงดูดปรารถนาในตัวเขาให้ลุกโชนแต่ปัญหาตรงหน้ามันค้างคาจนไม่อาจเก็บข่มเอาไว้เช่นกัน

“...คุณเอาแต่ใจ หอมแค่อยากทำงาน อยากหาเงินเองก็เท่านั้น”

“อยากทำอะไรเดี๋ยวฉันจะเปิดร้านให้ ไม่ต้องตะลอนๆ ไปเป็นลูกจ้างเขาให้เหนื่อย”

“คุณซีล...หอมอยากยืนด้วยลำแข้งของตัวเอง”

“เธอนี่ดื้อชะมัด...” เขากัดกรามจนเสียงทุ้มเล็ดลอดผ่านไรฟันดวงตาคมยังคงต้องดุเขม็ง

“คุณคิดมากเกินไป หอมก็แค่ไปทำงาน...แลกเงินเหมือนคนอื่นๆ ถ้าจะตั้งรากฐานได้หอมก็อยากได้มันมาด้วยน้ำพักน้ำแรงของตัวเอง ไม่ใช่ว่ารังเกียจคุณนะคะ แต่...”

“ถ้าอย่างนั้นฉันจ้าง...ให้เงินห้าเท่าของเงินเดือนที่ได้จากฐา จะเอาไหม”

“คุณซีล...หอมไม่ชอบทำงานกลางคืน” เธอตอบเขา สีหน้ายังคงไม่คลายความอึดอัดกังวล นี่สรุปว่าต้องยอมเขาใช่ไหมเรื่องถึงจะยุติ หญิงสาวกำผ้าห่มที่คลุมถึงเหนือทรวงอกไว้แน่น เจ็บใจที่ไม่อาจเป็นตัวของตัวเองได้เลยนับตั้งแต่เริ่มคบหากันมา

“ทำกลางวันก็ได้ หรือที่ไหนๆ ก็ได้ทั้งนั้นแล้วแต่ฉันจะพอใจแล้วเธอจะได้รับค่าตอบแทนอย่างสมน้ำสมเนื้อ แค่ทำให้ฉันพอใจเท่านั้น” ชายหนุ่มแสยะยิ้มมุมปากอย่างร้ายกาจ ดวงตาแววโรจน์ฉายชัดถึงความสะใจในน้ำคำในเมื่อพูดกันดีๆ ไม่รู้เรื่อง ทั้งปลอบทั้งปราบ ทั้งขอร้องก็ไม่เป็นผลมันก็ต้องบังคับกันแบบนี้แหละ

ตมิสาจ้องเขาอย่างคาดไม่ถึง เธอรู้ความหมายในสิ่งที่ชายหนุ่มบอกมานั้น และพอจะเดาออกว่ามันคืองานอะไร เธอกลืนน้ำลายลงคอด้วยความเจ็บช้ำที่เขาดูถูก กัณฑ์รพีเห็นเธอกระหายเงินขนาดนั้นเชียวหรือ

“เริ่มเลยไหมล่ะ จะได้เก็บเงินไว้เยอะๆ รับรองวันนี้ทั้งวันเธอได้เป็นแสนแน่ๆ” ร่างหนาคุกคามสวมกอดตมิสาเอาไว้ทั้งที่ยังไม่สิ้นเสียง เธอผวาถอยหนีมองตอบด้วยดวงตาแดงก่ำเต็มไปด้วยความเจ็บช้ำ

“หอมไม่ใช่อีตัว!” เธอบอกเสียงขุ่น สองมือปล่อยจากชายผ้าห่มผลักเขาเสียเต็มแรง

“ไม่เป็นไร ฉันเต็มใจจ่ายเพราะกินฟรีมาหลายเดือนแล้ว เศษเงินเล็กๆ น้อยถ้ามันจะซื้อตัวเธอไม่ได้ออกไปแรดที่ไหนฉันยอมจ่าย”

ริมฝีปากบางเฉียบสั่นระริก ลำคอตีบตันจุกแน่นไปถึงกลางอกอึดอัดและหายใจไม่ออก เธอทำอะไรผิดนักหนาเขาถึงได้ทำลายน้ำใจกันขนาดนี้ เมื่อคืนตอนกลับมาก็ยังดีๆ กันอยู่ เพียงชั่วข้ามเวลาไม่นานทุกอย่างกลับกลายเป็นหน้ามือหลังมือ น้ำตาหยาดใสๆ คลอเบ้า ถ้าหากเธอเคยนอกลู่นอกทางคิดนอกใจเขาสักครั้ง หรือทำอะไรที่ผิดต่อเขาไปบ้าง ความเสียใจจะไม่กัดกินความรู้สึกเท่านี้เลย

คำพูด...ในบางครั้งมันก็เปรียบเสมือนอาวุธร้ายที่ประหัตประหารคนฟังให้สะท้านไปด้วยความเจ็บปวด โดยที่คนพูดอาจไม่รู้ตัว ไม่รู้ว่าความสะใจของเขานั้นมันทำลายดวงใจน้อยๆ ให้ย่อยยับเพราะความน้อยเนื้อต่ำใจสุดอย่างสุดแสน

“คุณคิดว่าหอมเห็นแก่เงินขนาดนั้นเลยเหรอ จะบอกให้รู้นะว่าถ้าหอมเป็นผู้หญิงที่ยอมนอนกับผู้ชายเพื่อแลกเงินหอมยังหาคนที่จ่ายมากกว่าคุณได้อีกเยอะ อย่ามาดูถูกหอม หอมไม่ใช่ขี้ข้าที่จะทำอะไรตามใจคุณทุกอย่างไม่พอใจก็บังคับ พูดจาดูถูกดูแคลนเหมือนอีตัวข้างถนนที่คุณหิ้วมาบำบัดความใคร่ หอมมีศักดิ์ศรีและหอมจะไม่ยอมตามใจคุณอีกแล้ว!”

หญิงสาวปาดน้ำตาที่ไม่อาจเก็บกั้นอย่างรวดเร็วเพราะไม่ต้องการให้เขาเห็น มันไม่ใช่ความอ่อนแอหรอกที่หลั่งรินไม่ขาดสาย แต่มันคือความเจ็บช้ำของหัวใจอันบริสุทธิ์ต่างหาก กัณฑ์รพีทำลายมันเพื่อสังเวยความสะใจที่อยากเอาชนะเธอไปแล้ว

“ฮึ...ไปหัดปากดีแบบนี้มาจากไหน หรือที่ไม่ยอมออกจากงาน อยากไปทำงานทุกวันเนี่ยก็เพราะซ่อนชู้เอาไว้ถึงได้ติดอกติดใจไม่ยอมห่าง เจอคนมีลีลาอย่างที่ชอบแล้วรึไง!!” ชายหนุ่มถลาตัวจับสองแขนของตมิสาเอาไว้ ด้วยความไม่เคยถูกต่อต้านมันทำให้ทิฐิในตัวเขาก่อตัวสูงเหยียด เรื่องอะไรที่เคยระแวง เคยเก็บเอาคิดแม้ไม่มีมูลความจริงก็ขุดออกมาซัดสาดใส่ผู้ที่ทำให้เกิดความยุ่งยากหมดสิ้น

“...” ตมิสาไม่ได้ตอบ ความรู้สึกอัดอั้นตีบตันในลำคอโจมตีเธอในทันทีที่วาจากล่าวร้ายนั้นออกจากปากชายหนุ่ม ความรักที่เธอทุ่มเทให้เขาโดยไม่เคยคำนึงถึงตัวเอง ยอมให้เขาทุกอย่างมันคงมาถึงจุดสิ้นสุดแล้วใช่ไหม

เธอหวนคิดถึงเรื่องที่เขาไปเปิดโรงแรมเมื่อคืนก่อน บวกกับเหตุการณ์ในขณะนี้มันหาข้อสรุปอย่างอื่นไม่ได้เลยนอกจากเขากำลังเป็นอื่น แล้วพาลหาเรื่องคนกำลังหมดความหมายอย่างเธอ

“ทำไม! ฉันพูดแทงใจดำล่ะสิถึงพูดไม่ออก ฉันจ่ายเธอให้สมน้ำสมเนื้อแน่น้ำหอมไม่ต้องกลัวจะขาดทุน”

“ฉันขาดทุนแน่!! อย่างน้อยถ้าฉันขายตัวกับคนอื่นมันก็ได้เงินเหมือนกัน แถมยังไม่สึกหรอเท่าขายให้กับผู้ชายวิปริตอย่างคุณ!!”

“น้ำหอม!!”

แรงบีบที่แขนทำให้เธอรู้สึกเจ็บ ชายหนุ่มยามนี้เปรียบเสมือนปีศาจร้ายที่กำลังกัดกรามเข่นเขี้ยวใส่เธออย่างเดือดดาล ดวงตาแดงก่ำนั้นไม่รู้ว่านอกจากความโกรธขึงแล้วยังซ่อนอารมณ์อื่นอยู่อีกไหม เพราะสำหรับตมิสาแล้วความน่ากลัวมันบดบังจนเธอมองไม่เห็นอะไรได้อีก น้ำตาที่ไหลพร่างพรูลงอาบแก้มขาวเจือสีชาดพร่ามัวในสายตาของเขา กัณฑ์รพีปวดแปลบไปถึงใจกลางความรู้สึกกับวาทะที่ได้ยินเองกับหู

‘วิปริต’ ตมิสาคิดและมองเขาเป็นคนเช่นนั้นมาตลอดเลยใช่ไหม หากแต่มันช่างจี้ใจดำของเขาให้ทะลุทะลวงยิ่งนักเมื่อความหมายของมันครอบคลุมถึงความไม่ปกติทางอารมณ์ดำมืดของเขา และมันเป็นสิ่งที่ ตมิสาไม่เคยเปิดใจยอมรับแม้เธอจะร่วมเรียงเคียงหมอนกับเขามาตลอดหลายเดือนแล้วก็ตาม

“วิปริตเหรอ? ได้! ตมิสา แล้วเธอจะรู้ว่าที่ผ่านมา...มันน้อยไป...” ความห่วงหาอาทรที่ได้รู้จากปากลูกน้องมาว่าเขาและตมิสาถูกสะกดรอยตามอย่างเงียบๆ โดยไม่ต้องคาดเดาว่าใครเป็นคนทำถูกกลบหายไปกับความโกรธาที่เดือดพล่านไปทุกรูขุมขน หัวไหล่เล็กมนห่อเข้าหาตัวเพราะถูกบีบแรงขึ้นทำให้ปวดกระดูกเหมือนจะแหลกเป็นเสี่ยงๆ

ยามนี้ชายหนุ่มไม่แน่ใจแล้วว่าอันตรายที่เขาห่วงนักห่วงหนาว่าจะเกิดขึ้นกับเธอ มาจากศัตรูที่ส่งคนมาสะกดรอยตามอย่างที่ลูกน้องกล่าวรายงาน หรือจากน้ำมือของเขาเอง...

“อื้อ!” ใจสาวสั่นระทึก เธอดิ้นพล่านสะบัดหน้าเพื่อหนีจุมพิตทรมานจากเขาที่โน้มเข้าหาอย่างประสงค์ร้ายแม้มันจะส่อไปในทางพิศวาสรัญจวนก็ตาม ผ้านวมผืนหนาที่ปกปิดพุ่มอกสล้างเพียงผิวเผินหลุดร่นเผยความงามแห่งวัยสาวสะพรั่งให้เห็นถนัดตา เต้าอวบอัดแม้จะช่วยดึงดูดสายตาให้ชะงักงันแต่ยามนี้กัณฑ์รพีสนใจจะครอบครองกลีบปากเย้ายวนช่างต่อล้อต่อเถียงนั้นมากกว่า

ริมฝีปากหนาพรมจูบประกบได้สมใจ ความอ่อนนิ่มนุ่มนวลไม่อาจทัดทานแรงเสียดทานแห่งสัมผัสของอีกฝ่ายได้ แม้จะส่ายหน้าหลีกหลบแต่ในที่สุดแล้วก็ต้องจำนน

ศีรษะซึ่งดกดำไปด้วยเส้นผมสั้นหนานุ่มของกัณฑ์รพีกดแนบลงมาประชิดบังคับไม่ให้หญิงสาวผินหน้าหนีซึ่งได้ผลชะงัด ร่างเล็กของเธอถูกเขาตรึงไว้ด้วยแผงอกแข็งแรงข้อมือสองข้างถูกมัดรวบไว้เหนือศีรษะ ต่อให้ใช้แรงทั้งหมดที่มีดิ้นเพื่อเอาตัวรอดมันก็รังแต่จะทำให้ตัวเธอเหนื่อยเปล่า ไม่มีประโยชน์อะไรเลย

ชายหนุ่มทับร่างเล็กเอาไว้ทั้งตัว รับรู้อาการเหนื่อยหอบของลมหายใจที่กระเพิ่มเป็นจังหวะเร็วขึ้นในขณะที่เขายังโลมเลียอยู่กับริมฝีปากของเธอ ชิวหาร้ายกาจปาดไล้ทิ้งความชื้นเอาไว้ทุกที่ที่เขาลากผ่าน กลีบปากช้ำเจ่อขึ้นมาในบัดดลเมื่อถูกขบเม้มและดูดดึงไม่ว่างเว้นแทบสำลักเพราะหายใจติดๆ ขัดๆ อีกทั้งยังเสียแรงจากการดิ้นขัดขืนมากแล้วด้วย

กัณฑ์รพีนัวเนียอยู่กับกลีบปากเย้ายวนและความหอมหวานภายในด้วยความลุ่มหลง บวกกับอารมณ์คุกรุ่นที่ปะทุอยู่ในตัวผลักดันให้เขาหน้ามืดตามัวขาดสำนึกผิดชอบชั่วดีหมดสิ้น คงเหลือแต่หัวใจที่มุ่งมั่นจะสำเร็จโทษคนเบื้องล่างด้วยไฟพิศวาสที่กระพือโหมลุกท่วมไม่รู้จักบรรเทา

ปลายลิ้นร้อนระอุเล้าเลียไปทั่วกลีบปากบวมเจ่อ ซุกซอนเข้าหาความอุ่นหวานล้ำด้านในตลบพัวพันชิวหาน้อยๆ ที่หลบหลีกพลิกหนีไม่ให้ความร่วมมือ แต่ก็ถูกเขาหลอกล่อลากพาอย่างเอาแต่ใจอย่างไม่อาจต้านทานด้วยวิธีใด ร่างที่ดิ้นอย่างอับจนหนทางเริ่มผ่อนแรงกลายเป็นบิดส่ายเพราะแรงปลุกเร้าจากเจ้าหัวใจของเธอ

มือเล็กกำเข้าหากันแน่นทั้งที่ถูกพันธนาการ ชายหนุ่มรับรู้ได้ถึงแรงเบียดหยัดที่เธอแอ่นตัวเสียดสีกับเขา มือใหญ่จึงปลดปล่อยให้สองแขนเรียวขาวเป็นอิสระ สอดเข้าใต้แผ่นหลังและลูบไล้ผิวเนื้อนุ่มลื่นอย่างไม่เบามือ ขยำเคล้นไปบ้างตามอารมณ์ดุดันที่ค่อยๆ ลุกตื่นขึ้นมา

ตมิสารับรู้ถึงแรงกดตรงหน้าขาของเธอ ความใหญ่โตที่แข็งแรงกำลังผงาดสร้างความปวดหนึบให้บริเวณที่มันขยายตัวบดเบียด หญิงสาวพยามขยับหนีราวถูกของร้อนคลึงเคล้นให้ปวดแสบปวดร้อน ลามเลียซ่านกระสันไปถึงเลือดสาวที่ฉีดพล่านไปทั่วตัวอย่างไม่อาจบังคับตัวเองได้

หญิงสาวรู้สึกเจ็บใจอยู่ลึกๆ ด้วยความคับแค้นในหัวอก เขาหลอกล่อเธอ ปรนเปรออย่างเช่นทุกครั้ง แต่สิ่งที่ตามมาหลังจากนี้ไม่อาจคาดเดาได้ว่าชายหนุ่มจะงัดเอาความดิบเถื่อนวิธีไหนมายัดเยียดเอากับร่างกายเธออีก

ริมฝีปากหยาบดุดันยังเม้มขบซอกไซ้อยู่กับอุ้งปากหวานละมุน เลาะเล็มไม่ให้ส่วนใดตกสำรวจ มือใหญ่ควานเคล้นตามสันหลังเล็กเรื่อยลงมาขยำบีบตรงเนินสะโพกอวบอัด ก่อนจะดันเข้าแนบชิดกับระหว่างขาของตัวเองเพื่อระบายความเจ็บปวดที่อัดแน่นนูนขยายเต็มที่

“อื้อ!!!”

-------------------------------------------------------

เทพบุตรในเงามาร เคยตีพิมพ์กับ สนพ และเคยวางขายอีบุ๊คมาก่อน

ท่านใดที่เคยโหลดแล้วจะอัพเดตอัตโนมัติในต้นฉบับใหม่ให้ด้วยค่ะ

และท่านใดที่ยังไม่เคยโหลด

จะจัดโปรฯ ในราคา 99 บาท จนถึงวันที่ 31 มี.ค 2562

ในส่วนราคาอีบุ๊คหากปรับเป็นปกติแล้วจะอยู่ที่ 250 บาทค่ะ