มันเป็นความวิปโยคของชีวิต เป็นความผิดพลาดซ้ำแล้วซ้ำอีก...และเมื่อรู้ทั้งรู้ว่าผิดแต่ยังทำ ก็ไม่ควรได้รับการอภัยด้วยประการทั้งปวง... เขาเข้าใจดี
หากวันนั้นเขาปล่อยให้ทุกอย่างจบลงไปพร้อมๆ กับการเสียชีวิตของรัมภาดา ปล่อยให้กฎหมายจัดการไปตามเรื่องตามราว ต่างคนต่างอยู่ไม่ต่อเยื่อต่อใย ก็คงไม่ต้องมีบทสรุปอันเลวร้ายอย่างเช่นวันนี้...

และวาปีก็คงไม่ถูกดึงลงมาเกลือกกลั้วจนมีมลทินสาหัส

แต่มันก็สายไปแล้ว...

"วาว..." เขาเอ่ยพึมพำ สายตาไม่จดจ้องเจ้าของชื่อที่นั่งอยู่ใต้อาคารอีกฝั่งอย่างไม่ลดละ สายฝนพรั่งพรูเป็นม่านน้ำกางกั้นเพียงบางเบา ระยะห่างไม่กี่เมตรจากศาลาที่เขายืนอุ้มลูกมองเธออยู่ตอนนี้ แต่ความห่างเหินประหนึ่งมีกำแพงสูงใหญ่ดักขวางอยู่ตรงหน้า เส้นทางดูเลือนรางห่างไกลสุดขอบเหว

สองมือกอดลูกสาววัยแปดเดือนที่กำลังหลับสนิทไว้แน่นกว่าเดิม อยากตะโกนร้องห้ามพิธีการที่เกิดขึ้นให้หยุดเสียแต่กลับไม่อาจทำได้อย่างที่หวัง ความผิดบาปที่ก่อ ความเลวระยำที่เคยกระทำต่อวาปีมันจุกแน่นเป็นมวลมหาศาลสะกดเอาไว้

คนจะบวช...จะอุทิศชีวิตให้กับศาสนา มารผจญเช่นเขามีสิทธิ์อะไรไปขัดขวาง

"กลับไปเสียเถิดโยม...ฝนตกแบบนี้เดี๋ยวเด็กจะไม่สบายเอาได้นะ

"หลวงพ่อ..." ชายหนุ่มหันไปตามเสียงทุ้มสงบเย็นนั้น ก็พบพระสงฆ์รูปหนึ่งยืนอยู่ด้านข้าง เขาไม่รู้ว่าท่านเดินเข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่เพราะใจจดจ่ออยู่แต่กับภาพวาปีกำลังทำพิธีปลงผม

"วัดเป็นสถานที่อภัยทาน...เป็นที่พึ่งพาของทุกสรรพสิ่ง สีกาวาวหนีร้อนทุรนทุรายมาถึงที่นี่ได้นับเป็นเรื่องดี ยังมีบุญอยู่ ไม่เช่นนั้นคงเกิดเรื่องน่าสลดขึ้นแน่ๆ และโยมก็คงไม่ได้มายืนมองอยู่อย่างนี้หรอก"

"หลวงพ่อหมายความว่าอย่างไรครับ..." การันต์หันเหให้ความสนใจกับคำพูดของพระรูปนั้นทันที แต่สายตายังคงมองกลับไปมองวาปีซึ่งนั่งพนมมือระหว่างอก เส้นผมของหล่อนร่วงปลิวเต็มพื้นด้วยฝีมือของแม่ชีวัยกลางคนที่ใช้กรรไกรตัดผมที่เคยยาวสลวยให้สั้น แล้วจึงใช้มีดโกนผมที่เหลือจนเกลี้ยงโล้น...

มันบีบใจ...และเจ็บปวดเมื่อไม่อาจทำอะไรได้เลย

"โยมคงเป็นสามีของสีกาวาว...ไม่รู้หรืออย่างไรว่าก่อนหน้านี้สีกาเคยกระโดดน้ำฆ่าตัวตาย แต่พวกเด็กวัดกับแม่ชีช่วยเอาไว้ สีกาเลยตัดสินใจบวชเรียนเสียที่นี่ตลอดชีวิต..." พระท่านเล่า และเหลือบมองไปยังแม่น้ำตาปีซึ่งอยู่ติดกับวัด

ตลอดชีวิต...

ประโยคนั้นก่อความร้าวรานในอกคนฟัง เบ้าตาร้อนผ่าวอย่างไม่อาจควบคุม ทุกอย่างมันเกิดขึ้นเพราะเขา...
เขาทำลายเธอมาตั้งแต่แรก และต่อมาเมื่อรู้ว่าเธอท้องและหนีไปคลอดลูกก็ตามไปพรากลูกมาจากอก เพื่อบีบบังคับ เพื่อกดดันให้เธอคลานเข่ากลับมาศิโรราบแก่เขา

แต่วาปีเข้มแข็งกว่านั้นมากนัก...เมื่อไม่ได้ชีวิตและลูกน้อยคืนใจ หล่อนจึงเลือกที่จะละทิ้งทุกอย่าง เดินทางไปสู่อีกโลกหนึ่งที่คนใจมารอย่างเขาจะไม่มีวันเข้าถึงตัว

เมื่อไม่ทนอยู่ในโลกเดียวกันได้ ก็ต้องไปยังโลกหน้า
แต่ในเมื่อประตูของโลกหน้ายังไม่เปิดต้อนรับ ทางเดียวที่ยังพอมีเหลือสำหรับหล่อน คือเข้าสู่โลกพระธรรม...

“ไม่นะ...โธ่วาว...” ความเจ็บปวดของเธอเขาคงไม่มีทางเข้าถึง แต่พอนึกย้อนกลับไปในสิ่งที่ตัวเองเคยก่อเอาไว้ชายหนุ่มก็รู้ว่ามันคือความเลวระยำที่ผู้หญิงคนหนึ่งคงแบกรับต่อไปไม่ไหวแล้ว

ความรู้สึกในอกตีตื้นขึ้นมา อยากเข้าไปขอโทษ...อยากปลอบโยนให้เธอหายเศร้าใจ และให้สัตย์สาบานว่าต่อไปนี้จะไม่มีวันทำให้เธอเสียใจอีก

เขาจะ...ดูแลเธอกับลูกไปชั่วชีวิต