ในห้องที่มืดมิดมีเพียงแสงจากทีวีที่ไม่มีใครแยแสสว่างโร่ขึ้นมาอีกครั้ง เมื่อใครบางคนกดเปิดสวิทซ์ไฟ...ดวงตากลมโตที่ปราศจากเครื่องสำอางกวาดมองรอบๆ ห้องรับแขกที่กินอาณาบริเวณไม่ได้กว้างขวางนักก็นึกรู้ว่างานเข้าตัวเสียแล้ว เธอพลาดที่ไว้ใจว่าเขาจะกลับตามกำหนดการซึ่งได้บอกเอาไว้

"เกิดอะไรขึ้น...คุณหมอดื่มเบียร์ไปเยอะขนาดนี้เลยเหรอ" เท่าที่นับด้วยตาก็น่าจะประมาณเกือบโหล!

ซึ่งปกติแม้อัศม์เดชจะดื่มเบียร์เป็นประจำทุกวันจนเคยชิน แต่ไม่เคยหนักขนาดนี้ อย่างมากของเขาก็แค่สองหรือสามกระป๋อง หรือไม่ก็ขวดเล็กพอเป็นกษัย แต่นี่ล่อขวดใหญ่ไปเกือบครึ่งลัง! ไม่รู้ว่าป่านนี้ชายหนุ่มจะยังมีชีวิตรอดอยู่อีกไหม

"ทำยังไงดี...หมอต้องโกรธจัดแน่ๆ ดื่มไปเยอะขนาดนี้" อัญญดาจับสายกระเป๋าที่สะพายไหล่แน่นพลางขบคิดหาทางเอาตัวรอด อย่างน้อยก็มีเหตุผลมากมายสามารถเอามาอ้างเรื่องที่กลับบ้านดึกคืนนี้เพราะอัศม์เดชคงไม่รู้ว่าเธอหายไปไหนมา

ถ้าเขารู้...รับรองบ้านแตก! ชายหนุ่มค่อนข้างอคติการหน้าที่การงานประเภทนั้น เขาเคยพูดว่ามันไม่งาม ถึงจะได้เงินดี ได้แต่งตัวสวยๆ แต่ต้องโชว์เนื้อโชว์ตัว ใส่เสื้อผ้าน้อยชิ้น เขาไม่ชอบ...

"คุณหมอ...ทำไมกลับมาเร็วจัง หนู เอ่อ...ไปปาร์ตี้งานวันเกิดเพื่อนมาค่ะ"

"ใครมาส่ง..." ถามทั้งที่รู้และเห็นผ่านหน้าต่างห้องครัวเมื่อครู่ไปแล้ว เขาไม่ได้มองไปยังร่างสะโอดสะองที่ยืนกระสับกระส่าย เดินพ้นไปนั่งตรงโซฟาที่เดิม แล้วยกเบียร์ขึ้นดื่มทั้งขวด

"เพื่อนค่ะ...แพรว..." ตอบไปอย่างนั้นเพราะตั้งใจจะตัดปัญหา เธอเหนื่อยมากๆ และไม่อยากทะเลาะอะไรกับเขาตอนนี้ เธอเหลือบมองร่างเปลือยท่อนบนที่เต็มแน่นไปด้วยกล้ามเนื้อแล้วก็ให้รู้สึกร้อนผ่าวไปทั้งใบหน้า หญิงสาวจึงเลือกที่จะเดินอ้อมเข้าไปในบ้านเพื่อจะขึ้นไปชั้นบนห้องนอนของตัวเอง

"ดูซะ!"

อัญญดาตกใจนิดหน่อยที่จู่ๆ เขาก็ดึงโทรศัพท์ออกจากสายชาร์ตและโยนลงบนโต๊ะ มันเปิดไฟล์คลิปบางอย่างค้างอยู่บนหน้าจอด้วย เธอกะพริบตาหายใจไม่ทั่วท้อง กลืนน้ำลายลงคอเฮือก

"คือ..."

"ไปปาร์ตี้ผู้ชายมาเหรอ ฮึ..." อัศม์เดชประชดประชันพร้อมแสยะยิ้มเยาะ มิวายยกเบียร์ขึ้นดื่มอีกตามเคย ไม่ได้สนใจเลยว่าร่างเล็กจะเจ็บชาแค่ไหน

"หนูไปทำงานค่ะ แล้วก็ไม่ได้ทำอะไรต่ำๆ เหมือนที่คุณคิด" เพราะคำดูถูกเย้ยหยันผนวกกับปมด้อยที่มีอยู่เป็นทุนเดิมแล้ว ทำให้อัญญดาตอบโต้กลับไปด้วยอารมณ์ฉุนเฉียวบ้าง

"อวดดี พร้อมจะออกไปอยู่กับมันทุกเมื่อเลยสินะถึงกล้าต่อปากต่อคำกับพี่แบบนี้" น้ำเสียงของชายหนุ่มยังทุ้มลึกและรักษาระดับไว้คงมั่น แต่ถึงกระนั้นอัญญดาก็ยังรับรู้ได้ถึงความไม่พอใจมากๆ ของเขา

"คุณหมอเมาแล้ว...เราค่อยคุยกันพรุ่งนี้ดีกว่าค่ะ หนูง่วง..."

"จะไปไหน...คุยกับพี่แค่คำสองคำก็เดินหนี แต่ไปอยู่กับมันมากี่ครั้งกี่หนกลับชอบใจ ฮึ ฮึ มันมีดีอะไรนักหนาเหรอน้ำมนต์" ชายหนุ่มคว้าข้อมือเล็กไว้ทันควันและยังไม่หยุดซักฟอก ภาพที่เห็นขณะเดินเข้าไปหยิบเบียร์ในครัวผ่านหน้าต่าง มันทำสร้างความปั่นป่วนร้อนรุ่มใจไม่น้อย

เพียงแค่คิดว่าเด็กในอุปการะของตัวเองไปคบหากับผู้ชาย ทำอะไรๆ ลับหลังเขาแล้วกลับมาโกหกมดเท็จเพื่อเอาตัวรอด ไม่เคยคิดเลยว่าผู้หญิงที่นิ่งๆ เฉยๆ ไม่ค่อยแสดงออกจะกล้าถึงเพียงนี้

เธอกล้า! มากกว่าที่เขาคิดเอาไว้มากมายนัก

"คุณหมอปล่อย เมาก็ไม่นอนเถอะค่ะ หนูไม่มีอะไรจะคุยดัวยหรอก"

"แต่ฉันมี!"

"ว้าย!" เขาดึงร่างระหงสุดแรงจนเธอล้มลงบนตัวเขา ลำตัวยังพาดขวางอยู่กับพนักโซฟา หญิงสาวดิ้นสุดแรงทันทีกลิ่นเบียร์และกลิ่นกายอ่อนๆ ของเขาโชยเข้าจมูก เธอพยายามเบี่ยงหน้าหนี ขัดขืน...แต่กลับถูกดึงจนร่างครูดไปอยู่บนเขาทั้งตัว เป็นครั้งแรกในสองปีที่อยู่ภายใต้ชายคาเดียวกันแล้วได้ใกล้ชิดกันแบบนี้...

"คุณหมอปล่อย!" ร่างเล็กดิ้นพล่านอยู่บนตัวของเขาอย่างไม่มีทางเอาตัวรอด กำลังของอัศม์เดชเหนือกว่าเธอนัก

"ผู้ชายคนนั้น...ไอ้นน! มันทำยังไงเหรอน้ำมนต์ถึงได้ติดใจมันนักหนา แอบหนีไปเที่ยว แอบไปนอนกับมันลับหลังพี่"

"คุณหมอ...หนูไม่เคยทำอะไรแบบนั้น แล้วกับนนเราก็เป็นแค่เพื่อนกัน"

"แล้วทำไมต้องไปแก้ผ้าเต้นแร้งเต้นกาอวดล่างอวดบนประจานตัวเอง แบบนั้น หา...พี่ก็ให้กินให้ใช้ไม่เคยขาด หรือเพราะต้องเลี้ยงผู้ชายเงินที่ให้ถึงไม่พอ!!"

"คุณหมอ!!!" ดวงตากลมแดงก่ำจ้องหน้าเข้มเขม็ง ก่อนที่หยาดน้ำใสๆ จะหลั่งรินออกมาเพราะความคับแค้นในหัวอก...

"ทำไม! พี่พูดแทงใจดำน้ำมนต์ใช่ไหม ไอ้ชั่วนั่นมันเป็นใคร มันมีดีอะไรเราถึงได้ติดอกติดใจมันขนาดนั้น! พี่ดูแลน้ำมนต์มาตลอดสองปี ยังไม่เคยแตะต้องให้เสื่อมเสียสักครั้ง แต่ดูน้ำมนต์ทำตัวเองสิ...เหมือนผู้หญิงสำส่อนหยำฉ่าไม่มีผิด คิดยังไงไปทำงานแก้ผ้าแลกเงิน!!"

อัศม์เดชตะคอกเสียงเข้ม นับเป็นครั้งแรกตั้งแต่รู้จักกันมาที่หญิงสาวเห็นเขาโกรธมากมายถึงเพียงนี้ แทนที่จะกลัว...เธอกลับยิ่งจะเกลียด และขยะแขยงในความบ้าอำนาจถือกรรมสิทธิ์ในชีวิตของเธอเช่นเขา เพราะเธอไม่เคยลืมได้เลยว่าที่ไปที่มาของการต้องมาจมปลักอยู่แบบนี้มันคืออะไร

"แล้วคุณจะทำอะไรหนู...เราสองคนไม่ได้เป็นอะไรกัน!! หนูอยากหาเงิน อยากขายตัวหรืออยากจะไปนอนผู้ชายคนไหนมันเกี่ยวอะไรกับคนอย่างคุณด้วย เลิกมาวุ่นวายกับชีวิตหนูได้แล้ว!!"

หญิงสาวตะโกนใส่หน้าเขาบ้าง เพราะแรงดิ้นแรงฮึดสู้พร้อมทั้งการต่อปากต่อคำกับอัศม์เดชมันไม่เป็นผลดีเอาเสียเลย รังแต่จะทำให้เธออ่อนล้ากำลังลงอย่างเห็นได้ชัด กระนั้น...แม่สาวน้อยก็ยังไม่ยอมใจ

"ดี..." อัศม์เดชครวญในลำคอ

"ถ้าอย่างนั้นก็คงไม่แปลก ถ้าคนที่จ่ายเงินให้เธอมาตลอดสองปีจะตักตวงความสุขแบบที่ผู้ชายคนอื่นๆ ได้ทำบ้าง ถ้าเปรียบกับเศษสวะเงินพวกนั้น พี่ว่า...พี่จ่ายให้เยอะกว่าหลายเท่าไปแล้ว พี่ควรจะได้รับผลตอบแทนบ้างใช่ไหม ถึงจะต้องรับของเหลือเดนมาเป็นสิบเป็นร้อยก็คงไม่เป็นไร...เพราะพี่จะเอาให้คุ้ม!!!"