​

อรินลดาตอบอย่างไร้เดียงสาหากทว่าอัยย์ญาดากลับตระหนกต่อคำพูดแสนซื่อนั้น เธอนิ่งนึกแต่พยายามนึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออกว่าลูกสาวได้เจอกับ คนคนนั้น ตอนไหน แต่ตอนนี้สำคัญเหนืออื่นใดคือเธอเริ่มเกิดความหวั่นกลัวแต่รีบปรับสีหน้าให้เป็นปกติและหันไปพูดกับป้าเฟื่องฟ้าว่า

“ถ้าอย่างนั้นหนูขอลากลับก่อนนะคะ”

“จ้ะ...แล้วถ้าเกิดว่ามีธุระปะปังจะไปไหนก็เอาน้องเอ๋ยมาฝากไว้กับป้าก่อนก็ได้นะจ๊ะ”

หญิงสาวยกมือไหว้อีกครั้งก่อนจูงมือลูกสาวตัวน้อยแล้วเดินลิ่วกลับบ้านด้วยความเร่งรีบจนเด็กหญิงต้องยกมือเกาหัวแล้วถามว่า

“แม่จ๋า...แม่จ๋าเดินช้าๆ...น้องเอ๋ยเดินไม่ทัน”

“ถ้าอย่างนั้นแม่จ๋าอุ้มน้องเอ๋ยก็แล้วกันนะ”

อัยย์ญาดาช้อนร่างน้อยขึ้นอุ้มแล้วเดินกลับบ้านด้วยอาการลุกลี้ลุกลนแต่อรินลดาอ่อนเดียงสาเกินกว่าจะเข้าใจความรู้สึกของแม่ว่าตอนนี้หัวใจดวงนั้นทั้งหวาดหวั่นแต่ตื่นตกใจมากแค่ไหน ทุกอย่างเหมือนวงกลม วุ่นวนและทำให้เธอสับสนจนแทบควบคุมอารมณ์ไม่ได้ ถ้าเป็น เขา จริง ๆ แล้วเขาจะนึกเอะใจหรือไม่ ถ้าไม่รู้ก็แล้วไปแต่ถ้าเกิดเขารู้ขึ้นมาจะเกิดอะไรต่อไปในเมื่อเธอไม่อาจหยั่งเห็นความคิดของใครคนนั้นซึ่งบัดนี้แตกต่างไปจากคนคนเก่าที่เธอเคยรู้จักลิบลับยิ่งกว่าฟ้ากับเหว หญิงสาวน้ำตาคลอหน่วยขณะเดินเข้าบ้านซึ่งเป็นทาวเฮาส์ชั้นเดียวที่ครอบครัวย้ายมาอยู่ได้เกือบสามปี เมื่อปิดประตูลงกลอน มันทำให้เธอรู้สึกปลอดภัยขึ้นมาได้เล็กน้อยโดยไม่รู้เลยว่ากำลังกลัวอะไรอยู่กันแน่

“น้องเอ๋ย...บอกแม่จ๋าหน่อยได้ไหมคะว่าน้องเอ๋ยเจอ...เอ้อ...คนที่น้องเอ๋ยเรียกป๋าโอม...ที่ไหน”

อัยย์ญาดาตั้งคำถามเมื่อพาลูกน้อยเข้าไปในห้องและจับ อรินลดานั่งบนตัก กอดลูกไว้ด้วยความรักสุดหัวใจ ทำอย่างกับว่ากลัวเลือดเนื้อของเธอจะลอยหายไปเสียตอนนี้ อรินลดากอดคอมารดาไว้และตอบด้วยเสียงใส

“น้องเอ๋ยเจอป๋าโอม...ตอนแม่จ๋าเข้าไปในห้องนั้น”

“ค่ะ...โอเค...แล้วเขาพูดอะไรกับน้องเอ๋ยบ้าง”

หนูน้อยทำท่าคิดก่อนตอบ “เขาถามว่าแม่จ๋าไปไหน น้องเอ๋ยบอกว่า แม่จ๋าเข้าไปในห้องนั้น”

“ค่ะ...แล้วเขาพูดอะไรอีกไหม”

“เขาบอกว่าน้องเอ๋ยอย่าซน”

“เหรอคะ...เขาพูดอะไรอีกไหม”

“เขาบอกว่า...เขาชื่อโอม...น้องเอ๋ยเลยบอกว่า ชื่อเหมือนป๊ะป๋าของน้องเอ๋ย”

“แม่จ๋าได้ยินน้องเอ๋ยเรียกเขาว่า ป๋าโอม”

“เขาให้น้องเอ๋ยเรียกป๋าโอมค่ะแม่จ๋า”

“ลูกแม่”

อัยย์ญาดาเผลอกอดลูกรักไว้แนบอกโดยเด็กหญิงไม่รู้เลยว่ามารดาน้ำตาหยดลงบนแก้ม หญิงสาวรู้สึกราวกับหัวใจดวงนั้นลอยหายและแทบกลั้นสะอื้นไม่อยู่หากไม่ได้ยินเสียงเคาะประตูดังขึ้นหน้าบ้านเสียก่อนพร้อมกันกับที่อรินลดาพูดขึ้นว่า

“แม่จ๋า...ใครมา?”

หญิงสาวรีบปาดน้ำตากลัวลูกสาวจะเห็น เธอยกหนูน้อยลงจากตักให้นั่งบนเตียง

“เดี๋ยวแม่จ๋าออกไปดูก่อนนะคะว่าใครมา”

ร่างเล็กบอบบางลุกขึ้นและเดินกลับออกไปที่ห้องรับแขก เธอไม่ได้ยินเสียงเคาะซ้ำแต่ก็รีบเปิดประตูเพราะคิดว่าอาจเป็นป้าเฟื่องฟ้าเอาของมาให้ทว่าเมื่อบานประตูเปิดออกทำให้หญิงสาวถึงกับชะงักตาเบิกกว้าง

“ชาครินทร์!”