สุดท้ายชื่นพธูก็จำใจเดินเข้าร้านอาหารไปกับไตรทศ ทั้งหมดก็แค่เพราะความหิว ความหิวทำให้คนหน้ามืดตามัวจนหลงผิด เธอถึงได้เข้ามานั่งอยู่ฝั่งตรงกันข้ามกับคนที่ตั้งปฏิญาณไว้อย่างแน่วแน่ว่าจะไม่ข้องแวะด้วยไม่ว่ากรณีใด แต่ผ่านไปไม่กี่วันโลกกลับเหวี่ยงเขาเข้ามาในชีวิตเธอไม่หยุด

หลังสั่งอาหารเสร็จเป็นที่เรียบร้อยก็ไม่มีเสียงเล็ดลอดออกมาจากปากของคนทั้งคู่ ต่างก็เอาแต่จมอยู่กับความคิดของตัวเอง

กระทั่งสุ้มเสียงทุ้มแหวกอากาศมาเข้าหู “ใกล้สงกรานต์แล้วหนูชื่นไปเล่นน้ำที่ไหน”

สิ่งที่ผุดขึ้นในหัวของสาวผมสั้นคือ...เอาจริงดิ?

เธอและเขาผ่านเรื่องเช่นนั้นกันมาโดยไม่มีการพูดคุยใดๆ หลังจากนั้น หลังเธอออกมาจากห้องวีไอพีก็ไม่ได้เจอกับเขาอีกจนวันนี้ที่โรงพยาบาล ระยะเวลาที่ผ่านมาเขาไม่ได้แยแสกันสักนิด แต่พอได้เจอกันกลับพูดแต่เรื่องอะไรก็ไม่รู้

ชื่นพธูเกลียดตัวเองเป็นที่สุด เธอเกลียดความย้อนแย้งที่กัดกินจนไม่รู้ว่าความต้องการจริงๆ ของตนคือสิ่งใด อะไรคือสิ่งที่เธออยากได้รับจริงๆ กันแน่ ทั้งที่มันก็ดีแล้วที่เขาไม่ฟื้นฝอยหาตะเข็บ ก็เธออยากให้มันถูกฝังกลบ มันก็ดีแล้วที่เขาชวนคุยในประเด็นอื่นแทนเรื่องน่าอึดอัดใจ

ทว่าทำไมการที่เขาไม่นึกใส่ใจสักนิดถึงได้ทำให้เธอรู้สึกเจ็บแปลบราวมีมือที่มองไม่เห็นมาบีบหัวใจก็มิอาจรู้ได้

หล่อนกลืนก้อนความรู้สึกน่าอึดอัดลงคอไป

“ไม่ได้เล่นค่ะ ปกติหนูไม่เล่นสงกรานต์ แดดมันแรง”

“อ้อ” เขาเงียบไปหนึ่งอึดใจ “แล้วที่ร้านปิดไหม”

“ปิดค่ะ ร้านปิดยาวตั้งแต่พรุ่งนี้ไปเปิดอีกทีพุธหน้า”

“กลับระยองหรือเปล่า” ไม่รู้ว่าเขาจะถามไปทำไม แต่เธอก็ส่ายหน้าเป็นคำตอบเพราะช่วงเทศกาลคนเยอะ การจราจรติดขัด ยิ่งถนนเส้นที่ไปบ้านเธอก็ยิ่งไปกันใหญ่ “สงกรานต์พี่ก็ได้หยุด ตั้งใจว่าจะไปทำบุญ”

ชื่นพธูไม่มีอะไรจะพูดจึงไม่ได้ตอบโต้กลับไป

“ไปด้วยกันไหม”

เรียวคิ้วสวยเลิกขึ้นสูง “คะ?”

“ไปทำบุญน่ะ ไปด้วยกันไหม”

“อ้อ” แล้วจึงส่ายหน้า “ไม่เป็นไรค่ะ”

“ไม่ไปจริงรึ”

“ค่ะ”

พอดีกับที่พนักงานนำอาหารมาเสิร์ฟ ต่างจึงสนใจอยู่กับจานของตนโดยไม่มีใครเอ่ยอะไรออกมาอีกเลย ชื่นพธูพยายามทานให้เร็วกว่าปกติเพื่อที่จะไม่ต้องอยู่กับไตรทศนานๆ ให้ต้องรู้สึกปั่นป่วนหัวใจ หลังทานเสร็จฝ่ายชายก็เป็นคนจ่ายอย่างที่เขาได้บอกไว้ ชื่นพธูจึงเดินกลับขึ้นไปนั่งในรถโดยเลือกที่จะนั่งด้านหลังเหมือนเดิม ไตรทศเองก็ไม่คิดจะเอ่ยปากบอกให้เธอมานั่งข้างหน้า เพราะพูดไปหญิงสาวก็คงไม่ทำตามอยู่แล้ว

รถเคลื่อนไปตามท้องถนนอย่างไม่เร่งรีบ นัยน์ตาคมคอยเหลือบมองร่างแน่งน้อยด้านหลังเป็นระยะ

แม้ว่าจะไม่ค่อยได้สุงสิงกับชื่นพธูแต่ก็พอจะดูรู้ว่าเจ้าหล่อนเป็นคนเช่นไร ออกจะร่าเริง พูดเก่ง ยิ่งได้รู้จักก็ยิ่งตอกย้ำว่าสิ่งที่เข้าใจเป็นเรื่องจริง ทว่าตอนนี้เธอไม่เหมือนชื่นพธูคนเดิม

และเขารู้ว่ามันเป็นเพราะใคร

ไตรทศเอ่ยขึ้นท่ามกลางความเงียบของห้องโดยสาร “ทำไมวันนั้นถึงกลับก่อนล่ะ”

ดวงหน้านวลสวยละสายตาจากทิวทัศน์ด้านนอกเพื่อมองไปยังร่างสูงใหญ่ที่นั่งประจำเบาะคนขับ เขาไม่ได้ปรายสายตามาทางนี้

สำทับมาอีกประโยค “หนูน่าจะปลุกพี่”

ผ่านมาตั้งหลายวันทำไมเพิ่งมาพูดเอาป่านนี้

หล่อนรับรู้ได้ถึงความคุกรุ่นที่ก่อตัวขึ้นในอก ลมหายใจร้อนๆ เต็มไปด้วยความสะกดกลั้นจนเผลอกำมือแน่น

“มันจบไปแล้วจะรื้อฟื้นทำไมคะ”

“จบอะไร มันเพิ่งเริ่ม”

“เริ่มอะไรคะ” สาวเจ้าถามเสียงแข็ง “เราไม่ได้เป็นอะไรกัน เรื่องวันนั้นมันก็แค่ความผิดพลาด”

เขาสวน “ไม่ใช่ความผิดพลาดสักหน่อย พี่บอกแล้วว่าพี่อยากนอนกับหนู มันแปลว่าพี่ตั้งใจจะทำ”

“ไม่ใช่ความผิดพลาดของพี่ค่ะ หนูหมายถึงว่าเป็นหนูเองที่พลาด” หนนี้หล่อนเอ่ยเสียงอ่อยเหมือนคนหมดเรี่ยวแรง ความร้อนที่ขอบตาบ่งบอกว่าเธอเป็นคนอ่อนแอเพียงใด ถึงกระนั้นก็ฝืนใจไม่ให้มันไหลออกมาประจานตนเอง “หนูพลาดที่ไปที่นั่น หนูไม่คิดเลยสักนิดว่าเรื่องแบบนี้จะเกิดขึ้นได้ หนูไม่รู้ว่าจู่ๆ พี่ก็จะจูบหนู หนูที่ไม่ประสีประสาจะไปทันเกมพี่ได้ยังไง โอเคพี่มันเก่ง พี่เป็นเสือผู้หญิง แป๊บๆ ก็ได้แล้ว และหนูเองที่ยอมให้พี่ง่ายๆ แต่ช่างหัวเรื่องพวกนั้น หนูจะไม่เก็บมันมาใส่ใจอีก เพราะงั้นต่อจากนี้พี่กับหนูอย่าได้ทำเหมือนเป็นคนรู้จักกันอีกเลยค่ะ เราสองคนถือว่าไม่มีอะไรติดค้างกันอีก”

“อ้อ” เขาครางรับในลำคอแล้วเอ่ยเสียงขึ้นจมูกอย่างไม่ค่อยสบอารมณ์นัก “จะลืมเรื่องที่เกิดขึ้นว่างั้นเถอะ”

“ใช่ค่ะ หนูจะลืมว่าครั้งหนึ่งเคยทำเรื่องไม่น่าให้อภัยลงไป และพี่เองก็ควรจะลืม ต่อไปนี้ถ้าเป็นไปได้เวลาเจอกันก็ไม่ต้องทัก ไม่ต้องยิ้ม ให้คิดเสียว่าหนูเป็นคนแปลกหน้าคนหนึ่ง เพราะหนูก็มองพี่เป็นคนแบบนั้น เราไม่มีอะไรต้องข้องเกี่ยวกันอีก”

มุมปากหยักกลับผุดยิ้ม เธอมองเสี้ยวหน้าด้านข้างของเขาด้วยความงุนงง

อะไรของหมอนี่!?

“พี่เข้าใจทุกอย่าง แต่ว่า...”

พอมีแต่ ประโยคหน้าก็ดูจะไร้น้ำหนักจนเชื่อถือไม่ได้ แต่เธอก็ใคร่รู้ว่าเขามีข้อแม้อันใดจึงเงียบเพื่อรอฟัง

“หนูชื่นคะ”

“...”

“หนูจะฟันแล้วทิ้งพี่ไปแบบนี้ไม่ได้นะ พี่เสียหาย”

สิ้นประโยคนั้นชื่นพธูก็หาเสียงของตัวเองไม่เจอ ได้แต่กะพริบตาเพื่อเรียบเรียงเรื่องราวที่เกิดขึ้นในหัวเพื่อที่จะได้ทำความเข้าใจกับคำครหาของอีกฝ่ายที่โทษว่ามันเป็นความผิดเธอที่ฟันแล้วทิ้ง เธอน่ะหรือจะมีปัญญาไปฟันคนอย่างเขา หลักฐานมันก็เห็นอยู่เต็มตาว่าใครคือฝ่ายโดนกระทำตัวจริง

เสืออย่างเขาจะมารับบทเหยื่อแทนลูกกวางน่ะนะ เพ้อเจ้อ!

สุ้มเสียงทุ้มต่ำยังคงลอยมาเข้าโสตประสาท “บอกให้ลืมเรื่องที่เกิดขึ้น ให้มองเป็นคนแปลกหน้า เรื่องแบบนั้นมันจะเป็นไปได้ยังไงล่ะหนูชื่น คนได้กันที่ไหนจะเป็นคนแปลกหน้ากัน หืม?”

หัวคิ้วคนฟังมุ่นหนัก โทสะถูกฉายชัดในดวงตากลมโต “พี่จะพูดให้มันได้อะไรขึ้นมาในเมื่อหนูบอกว่าหนูทำไปเพราะพลาด หนูไม่ได้เป็นคนเริ่มก่อนด้วยซ้ำ หนูอยู่ของหนูดีๆ มีแต่พี่นั่นแหละที่อยู่ไม่สุข แล้วใครกันแน่ที่หลอกฟัน คนแบบพี่มีสิทธิ์อะไรมากล่าวโทษหนูคะ”

แม้ว่าชื่นพธูจะหัวเสียเป็นอย่างมาก แต่ไตรทศยังคงมีทีท่าสบายอารมณ์

เขาเอ่ยกลั้วหัวเราะ “ก็หนูหลอกฟันพี่จริงๆ นิ ตื่นมาไม่เจอหนูอยู่ข้างๆ รู้ไหมว่าพี่เสียใจขนาดไหน โทร. ไปหาก็ไม่รับสายอีก ฟันแล้วทิ้งชัดๆ”

สาวเจ้าอ้าปากพะงาบๆ อยากเถียงใจแทบขาด แต่กลับไม่มีเสียงใดเล็ดลอดออกจากปากสีระเรื่อ

“น่าสงสารก็แต่ตงน้อย แม่มันได้พ่อไปแล้วแต่ทิ้งให้กำพร้าได้ลงคอ ใจร้ายชะมัดเลยหนูปาทู”

สองมือกำแน่น “อย่ามากล่าวหานะคะ!”

“กล่าวหาอะไรครับ ก็หนูหนีพี่ไปก่อน ดีแค่ไหนที่พี่ไม่ร้องไห้ตอนรู้ว่าถูกหนูทิ้ง”

เขาพูดพร้อมรอยยิ้มที่เปื้อนบนใบหน้าคมคายราวเป็นเรื่องน่าขัน ยิ่งส่งผลให้ไฟโทสะปะทุเดือดดาลกว่าเก่า

คนที่เสียใจจนร้องไห้มันเธอต่างหาก ความเสียใจที่เสียความบริสุทธิ์ให้กับผู้ชายที่ไม่ได้เป็นอะไรกัน ความกลัวที่หากว่าพ่อแม่รู้เข้าจะทำอย่างไร ความกังวลว่าอาจจะท้องจนต้องยอมทานยาคุมฉุกเฉินแม้จะรู้อยู่เต็มอกว่ามันส่งผลข้างเคียงต่อร่างกาย ทั้งหมดที่เธอต้องแบกไว้บนสองบ่าหนักหนาแค่ไหนเขาคงไม่เข้าใจมันจริงๆ

“พี่ตงคะ”

ชายหนุ่มเหลือบตามองไปด้านหลังก่อนหันกลับมามองถนน ตบไฟเลี้ยวเพื่อเข้าไปยังหอพักที่เธอได้แจ้งไว้ก่อนหน้านี้ “ครับ?”

“พี่อาจจะไม่รู้ แต่ความรู้สึกของหนูไม่ใช่ของเล่นของพี่หรอกค่ะ”

♡⃛ ──────── ♡⃛