“เธอทำให้ฉันต้องเปลี่ยนแผน...มาเรียม” เขาผละจากริมฝีปากบวมเจ่อเล็กน้อยแล้วกระซิบอ้อยอิ่งใช้ลมหายใจอุ่นๆ ร่วมกัน หญิงสาวน้ำตาคลออยู่ในดวงตาแดงก่ำ พยายามหลบหน้าอยู่ตลอดเวลาแต่นิ้วใหญ่ที่ล็อคปลายคางมนอยู่ทำให้เธอไม่อาจขยับได้ดั่งใจเพราะความเจ็บ

“ไหนลองพูดดีๆ กับผัวหน่อยสิ”

“ฆ่าฉันเสีย...” น้ำเสียงสั่นพร่ากลั่นกรองออกมาด้วยความเจ็บแค้นใจ

“ไม่...ถ้าเธอตายมันง่ายไป เธอต้องอยู่ชดใช้สิ่งที่พี่ชายเธอทำกับครอบครัวฉันมาเรียม ไอ้พจน์...มันคงจะอกแตกตายถ้าได้น้องสาวที่มีเลือดเนื้อเชื้อไขของฉันติดตัวไปด้วย”

“แก! อุ้ย!” เพียงขบถคำหยาบหญิงสาวก็ถูกเขาดันตัวเต็มแรงจนแผ่นหลังชนก้อนหินอีกครั้ง เธอหลับตากลั้นหายใจผ่อนคลายความเจ็บจุก แววตาของแดนสรวงวาวโรจน์ขึ้นอีกครั้ง

“ตอนแรกฉันก็คิดจะทำตามใจเธอนั่นแหละ อืม...” ใบหน้าคมสันโน้มซุกตรงซอกคอขาว แลบลิ้นเลียตรงเส้นชีพจรที่เต้นผิดจังหวะของเธอไปพลาง กลิ่นสาวหอมหวนดึงดูดใจเสียยิ่งกว่าดอกไม้ทั้งดงดอย ลึกๆ แล้วชายหนุ่มก็นึกฉงนใจตัวเองที่คิดเปลี่ยนแผนขึ้นมากะทันหันเพียงแค่ได้เสพสมร่างงามนี้แค่ครั้งเดียว แต่ก็อาจเป็นเพราะว่าเขาร้างลาจากเรือนกายของผู้หญิงมาแสนนานจึงติดใจ แต่มัน...ก็แค่สัญชาตญาณของเพศรสเท่านั้นเอง

“ก็ทำสิ ทำเลย...เพราะถ้าฉันไม่ตายสักวันแกก็ต้องตาย”

“ดูเหมือนหมา...จนตรอก”

“โอ๊ย!!” มาเรียมห่อไหล่อัตโนมัติเมื่อต้นคอระหงของเธอถูกคมฟันขบกัดจนเจ็บระบม มือไม้พยายามปัดป่ายป้องกันตัวเองแต่ก็ถูกแดนสรวงกดตรึงร่างเอาไว้จนแนบติดโขดหิน เขารุกแรงนัวเนียไม่คิดถนอมเธอแม้แต่น้อย ความปวดร้าวที่กำเริบอยู่ก่อนหน้าบวกกับความหนาวเย็นจากสายน้ำทำให้หญิงสาวนึกกระหยิ่มใจว่าความทรมานคงครอบงำเธอได้อีกไม่นานนักหรอก เพราะหากถูกกระทำป่าเถื่อนดั่งเช่นเมื่อวานอีกเธอคงสิ้นลมหายใจในไม่ช้า

“เจ็บใช่ไหม...หนาวใช่ไหมมาเรียม อา...เธอเหมือนกำลังจะตาย”

“...” แม้จะไม่มีคำตอบ แต่ร่างกายของเธอมันก็ฟ้องทุกอาการโดยไม่อาจปิดบัง

“ขอร้องสิแล้วฉันจะหยุด...” ชายหนุ่มยื่นข้อเสนอเสียงสั่นพร่าด้วยอารมณ์กระเจิดกระเจิงจนมือเกร็งเห็นเส้นเลือดปูดโปน เขาภาวนาให้เธอทำตามคำสั่งก่อนที่ถูกขย้ำบอบช้ำไปมากกว่านี้ ต่อให้ความเจ็บปวดของเธอคือความสุขมากแค่ไหนแต่กมลสันดานฝ่ายดีที่พยายามสะกดเอาไว้มันก็ตะโกนตอกย้ำถึงความผิดชอบชั่วดีอยู่เนืองๆ

บางครั้งเขาจึงเหมือนคุ้มดีคุ้มร้าย หรืออาจจะเป็นบ้าไปเลยก็ได้เพราะความขัดแย้งในตัวเอง...

“แกจะหยุด...จริงๆ ใช่ไหม”

“ฉันชื่อแดน...แดนสรวง”

“แดน...อย่าทำฉัน ฉันเจ็บ...” มาเรียมยอมศิโรราบแต่โดยดี เธอไม่ได้มีทางเลือกเลย ถึงจะอยากตายมากกว่าอยู่ แต่ชายหนุ่มคงไม่ยอมปล่อยให้เธอไปสู่สุขคติโดยง่ายอยู่แล้ว

“เอาดีๆ...” เสียงทุ้มก่นขู่เบาๆ กระซิบกระซาบใกล้ใบหูของเธอ

“...” หญิงสาวกำหมัดแน่นตัวสั่นเทาทั้งเพราะความกลัวและความหนาว แต่เธอก็ตัดสินใจเอื้อมมือไปกอดร่างของเขาเอาไว้ กลั้นใจซบใบหน้าแนบอกพอจะเดาออกว่าแดนสรวงอยากให้เธออ่อนข้อกับเขา

“ดีมาก หึ หึ...”

“ปล่อยฉันได้หรือยัง” เธอท้วง

“อาบน้ำซะ...อย่าช้า” กลายเป็นเขาที่ผละตัวเธอออกห่างแล้วหันหลังให้ทันที ร่างใหญ่เดินเร็วผ่าน้ำขึ้นฝั่งไปไม่เหลียวแลกลับมาอีกเลย มาเรียมหลับตาหนีเรือนกายเปลือยเปล่าของเขาแล้วย่อตัวต่ำให้น้ำท่วมจนถึงหัวไหล่ด้วยความอับอาย ไอร้อนวูบวาบลามเลียผิวหน้าจนเธอรู้สึกได้ทั้งที่สภาพอากาศและในน้ำนี้เย็นยะเยือกเหลือเกิน