ดวงตาเรียวคมช้อนมองไปยังหญิงสาว เมริยา สิทธิศักดิ์โสภณ เขาได้ยินชื่อนี้มานาน เธอดังตามข่าวนิตยสารซุบซิบในแวดวงสังคมไฮโซ แต่ความดังของเธอนั้นมาจากข่าวคาวโลกีย์ ภาพควงผู้ชายมากหน้าหลายตาเข้าโรงแรมหลายแห่ง เขาไม่เคยมองผู้หญิงในเชิงตำหนิติเตียนสิ่งที่พวกเธอเหล่านั้นกระทำ แต่กระนั้นแล้วเมริยาแตกต่างออกไป ไม่เข้าใจเหตุใดถึงได้กระทำตัวเช่นนั้นรู้ทั้งรู้ว่าบิดาคือคนมีหน้ามีตาในสังคม เพราะอะไรถึงยังเหลวแหลกไม่สนใจชื่อเสียงผู้ให้กำเนิดสักนิด นี่คือสิ่งที่ทำให้เขาไม่ชอบใจ

เมื่อพิจารณากันตธรจึงเบือนหน้าหนีจากความสวยอันเป็นมายา แล้วหันมาพูดคุยกับเพื่อนแทนและท่าทางเหล่านั้นมันส่งผลถึงอีกฝ่ายที่พยายามอย่างยิ่งยวดให้เขาสนใจ ร่างบางลุกยืนผู้ชายเช่นนี้เธอเห็นมานักต่อนัก หากลองได้ใกล้ชิดมีแต่จะสยบแทบเท้า เธอก้าวยาวไปยังโต๊ะเป้าหมาย

นภดลสะกิดเพื่อน ชายหนุ่มหันมองเห็นร่างอรชรยืนอยู่ใกล้แค่เพียงเอื้อมมือ กำลังยิ้มยั่วยวนราวกับต้องการให้เขาตกอยู่ในกำมือของเธอ

“ขอนั่งด้วยคนได้ไหมคะ?”เธอถามเขา

เสียงหวานแว่วเข้าหูแต่กันตธรแสร้งไม่ฟัง มือหนาเอื้อมจับขวดไวน์รินน้ำสีม่วงเข้มใส่แก้วแล้วกระดกดื่มแทน เมริยาหน้าชาเมื่อเห็นอาการอีกฝ่าย

นภดลขมวดคิ้วมองเพื่อนก่อนหันมามองสาวสวยแล้วยิ้มกว้าง ลุกยืนผายมือเชื้อเชิญด้วยความเต็มใจต่อการมาร่วมวงด้วยกัน

“เชิญนั่งเลยครับ”

เมริยาเลือกโยนกายลงข้างเขา แม้รู้ว่าอีกฝ่ายไม่สนใจก็ตามสำหรับเธอแล้วกันตธรเหมือนใบเบิกทางให้แผนการสำเร็จ ด็อกเตอร์หนุ่มชะงักครู่หนึ่งแววตาบ่งบอกถึงความไม่พอใจแล้วรีบปรับสีหน้าตนให้เป็นปกติ เขาไม่อยากถือสาหาความกับผู้หญิงเช่นเมริยา แต่ทว่าดวงตาเรียวคมกลับเผลอมองผิวพรรนขาวอมชมพู กลิ่นน้ำหอมอ่อนๆ ลอยแตะจมูก ทรวงอกอวบอิ่มอันโผล่พ้นเดรสคอวี กันตธรลอบกลืนน้ำลายคงคอแล้วเมินมองทางอื่นเพื่อฝืนธรรมชาติความต้องการของตนเอง

เหตุการณ์กลับตาลปัตรเป็นเช่นนี้มันเกิดจากเพื่อนชายของเขาแท้ๆ อย่างที่คิดไม่มีผิดสายตาหลายคู่กำลังจับจ้องมายังโต๊ะเขา ชายหนุ่มเหล่านั้นคงมองว่าช่างโชคดีที่มีโอกาสได้สนทนากับหญิงสาวแสนสวยคนนี้ กันตธรขยับกายออกห่างด้วยความอึดอัด แล้วหันมองเพื่อนแววตาขุ่น

“คนอื่นจะมาเมื่อไหร่ดล!”ชายหนุ่มถามเสียงเข้ม พยายามหลีกเลี่ยงการมองตาคนข้างๆ

“อีกสักพักล่ะมั้ง ทำไมจะกลับแล้วเหรอ”

“ใช่อยากกลับ อึดอัด!”ไม่วายปรายตามองทางหญิงสาว เธอเหมือนจงใจยั่วยวนเขาโดยตรง สีหน้ามีบางอย่างเคลือบแฝง

นภดลเลิกใส่ใจคำพูดของเพื่อน จากอาการคงเพราะไม่อยากร่วมวงกับสาวสวย ถ้าเป็นเขาจะไขว่คว้าเธอมาแนบกายยามค่ำคืนไม่ยอมห่างเลยทีเดียว น่าเบื่อที่เพื่อนเอาแต่เป็นสุภาพบุรุษเช่นนี้

“คุณเมริยาใช่ไหมครับ?”นภดลเริ่มบทสนทนา

“ค่ะ”

“แหม... ตัวจริงสวยมากเลยนะครับ ปกติผมเคยเห็นแต่ในรูป”

“เหรอคะ”เธอตอบแล้วยกยิ้ม เห็นสายตาของชายคนนี้ก็พอรู้ว่าคิดเช่นไร ลักษณะเหมือนคนอื่นทั่วไปหวังแค่เพียงร่างกายเธอเท่านั้น

กันตธรนั่งฟังบทสนทนาพลางขบกรามแน่น ไม่ชอบใจเลยผู้หญิงอะไรไร้มารยาทยั่วยวนชายอื่นไปทั่ว พอไม่ได้เขาก็หันไปทางเพื่อนแทน ไม่เข้าใจหน้าตาก็ดี จำเป็นต้องทำตัวเช่นนี้ด้วยหรือ

ชายหนุ่มเม้มริมฝีปากยิ่งคิดยิ่งหงุดหงิด ยังไม่เข้าใจพบหน้ากันผิวเผินเหตุใดจึงคิดแง่ลบกับเธอเช่นนี้ พอเสียทีไม่อยากเอาสมองมารกกับเรื่องไม่เป็นเรื่อง ดวงตาเรียวคมกวาดมองหาเพื่อนร่วมงานคนอื่นอีก กันตธรยิ้มกว้างแล้วลุกยืนโบกมือทักทายเพื่อนสาวอีกคนที่กำลังสาวเท้าเข้ามาสมทบ

“อิง มานี่สิ!”กันตธรเอ่ยทัก

อิงนภารีบก้าวยาวมายังโต๊ะแต่แล้วสองเท้ากลับชะงักดวงตาจ้องมองหญิงสาวหน้าตาสะสวยผู้ร่วมอยู่ด้วย เธอหย่อนก้นลงข้างนภดลแต่ไม่วายสับสนกับหญิงสาวอีกคน ผู้หญิงคนนี้เธอคุ้นหน้าคุ้นตาดี แต่... ทำไมถึงได้มาอยู่ตรงนี้ได้

“มาช้าจังเลยนะอิง”นภดลทักทาย แล้วยิ้มกว้าง

“พอดีรถติดน่ะ เกิดอุบัติเหตุระหว่างทาง”อิงนภาอธิบาย

“อิงมาแค่คนเดียวเหรอคนอื่นไปไหนหมด”นภดลกวาดสายตามองหา

“คนอื่นไม่มาแล้วล่ะ เห็นว่าติดธุระกันหมด”

“งั้นวันนี้ก็มีแค่เราสามคนน่ะสิ”

“อืม น่าจะใช่”

ริมฝีปากบางได้รูป หยัดยิ้มมองดูสีหน้าของสาวร่วมวงคนใหม่ ดูจากท่าทีน่าจะมีบางอย่าง อาจมีความรู้สึกต่อเป้าหมายเธอก็เป็นได้ เห็นทีคงทำอะไรบางอย่าง ร่างบางขยับใกล้ชายหนุ่มมากขึ้นกันตธรชะงักพยายามถอยห่างแต่ดูเหมือนอีกฝ่ายไม่ลดความพยายาม ยามเธอโน้มเข้าใกล้ทรวงอกอวบขาวยิ่งโผล่พ้นเดรสคอวีมากขึ้น คนวิตกเลยหยุดขยับเพื่อไม่ให้ตนเองต้องใจเต้นไปมากกว่านี้ เพราะอีกฝ่ายคงหยุดทำให้เขากระอักกระอ่วนเช่นกัน เมริยายกยิ้มพึงพอใจแล้วนั่งตัวตรงไหล่สองคนชนกันตลอดเวลา

ด็อกเตอร์หนุ่มขบกรามแน่นด้วยความไม่พอใจ โกรธที่ตนเองดันมีความรู้สึกต่อสิ่งล่อตา เกลียดสภาพที่ต้องจำยอมอย่างช่วยไม่ได้ เธอไม่มีศักดิ์ศรีเลยหรือไง ถึงจงใจกลั่นแกล้งเขาเพียงเพราะต้องการเอาชนะ

“เมชงเหล้าให้นะคะ”เธอบอกแล้วคีบน้ำแข็งใส่แก้ว

“ผมไม่ชอบดื่มเหล้าครับ”เขารีบปฏิเสธเสียงแข็ง

อิงนภาอมยิ้มเมื่อเห็นหญิงสาวอีกคนโดนปฏิเสธ และกิริยาของอีกฝ่ายเมริยารับรู้มันทำให้เธอเสียหน้า ผู้ชายคนนี้ไม่ง่ายเลย ไม่เหมือนคนอื่นสักนิดเดียว

“ไม่เป็นไรค่ะ”หญิงสาวบอกแล้วยกแก้วขึ้นมารินเหล้าลงไปเพรียวๆ ไม่ผสมอะไร “ฉันดื่มเองก็ได้”

ยกแก้วกระดกเหล้าเข้าปากรวดเดียว รู้สึกได้ยามไหลลงคอมันบาดจนแสบไปหมด ผู้ชายอย่างเขาสักวันเธอจะทำให้สยบแทบเท้าให้ได้

นภดลกระหยิ่มหากสาวงามเอาแต่กระดกเหล้าเข้าปากราวกับน้ำเช่นนี้ มีหวังเขาอาจได้ลาภลอยเผลอๆ เกิดเป็นลูกเขยของเจ้าสัวรัฐพิมุกต์มาคงเป็นโชคสองชั้นทีเดียว แบบนี้เห็นทีต้องรีบเสียหน่อย ปล่อยให้หลุดมือคงน่าเสียดาย

“คุณเมดื่มเก่งมากเลยครับแบบนี้ มาชนกับผมหน่อย”เขารีบรินเหล้าให้กับหญิงสาว ยกแก้วเหล้าตนเพื่อชน

กันตธรเหลือบมองกิริยาทั้งคู่แล้วแสร้งทำไม่สนใจพูดคุยกับเพื่อนสาวต่อ อยากทำอะไรก็เชิญเขาไม่สนหรอก น่าจะรู้ตัวเองถ้าดื่มขนาดนั้นคงเมาไร้สติ เกิดอะไรขึ้นก็อย่าโทษใครเลยให้โทษตัวเองก็แล้วกันที่ไม่รู้จักระมัดระวังตัว

เห็นเป้าหมายเมินยิ่งทำใจสั่น เธอจะเมามันอยู่ตรงเนี่ยดูสิว่าจะทำยังไง คงไม่มีใครกล้าลากเธอไปไหนต่อไหนหรอก เพราะอย่างน้อยไอ้เพื่อนตัวดีอย่างยศราชย์คงกำลังจับตามองอยู่ไม่ผิดแน่

“ได้ค่ะ มาเลยค่ะดื่ม”เมริยากระดกเหล้าเข้าปากจนหมดแล้วอย่างรวดเร็ว

สองคนชนแก้วจนเหล้าพร่องเกือบหมด หญิงสาวเริ่มมึนงงเพราะฤทธิ์แอลกอฮอลล์ มือบางเริ่มยกกุมขมับกัดฟันแน่น สุดท้ายไม่อาจทานทนเลยเอนซบไหล่คนข้างๆ กันตธรชะงักหลุบตามองศีรษะมนเห็นเส้นผมสีน้ำตาลอ่อนและขวัญอยู่ตรงกลาง ดวงตาเรียวคมหรี่มองเพื่อนด้วยความไม่พอใจ

“พอได้แล้วไอ้ดล เมาแบบนี้แล้วจะให้ใครไปส่ง!”ชายหนุ่มส่งเสียงดุ

“ก็ให้กลับไปเองสิคะ ตอนมาก็ไม่ได้มากับเรา เธอเดินมาจากโต๊ะไหนล่ะคะเผื่อมีเพื่อนอยู่ด้วย”อิงนภาเสนอความคิด

ยศราชย์เห็นท่าไม่ดีตั้งท่าจะลุกจากโต๊ะ เพื่อเข้าไปช่วยเหลือเพื่อนเหมือนเช่นทุกวัน แต่ทว่าท่อนแขนกลับถูกจับไว้เสียก่อน ยศราชย์มองด้วยความแปลกใจเมื่อเห็นหน้าเลยยิ้มมุมปากเพราะรู้จักกันดี

“คุณยศครับ วันนี้คุณยศไม่ต้องดูแลคุณหนูแล้วละครับเดี๋ยวผมจัดการเองครับ”

“ทำไมเหรอธีร์”เขาย้อนถามด้วยความสงสัย เพราะทุกทีธีร์ไม่เคยเสนอตัวขนาดนี้มาก่อน

“ไม่มีอะไรหรอกครับ”

เห็นสีหน้าธีร์เหมือนมีบางอย่างปิดบังแต่เขาไม่อยากเค้นถามอะไร เพราะเชื่อว่าหมอนี่เป็นคนดี เขารู้จักธีร์มานานพอๆ กับเมริยาเลย

“ฉันเชื่อใจนายนะธีร์ หวังว่านายคงไม่ทำอะไรให้ยัยเมเดือดร้อน”

“ผมไม่ทำอยู่แล้วครับ”บอดี้การ์ดหนุ่มยืนยันหนักแน่น

“ถ้าอย่างนั้นฉันกลับก่อนล่ะ”ยศราชย์บอกลาแล้วสาวเท้าออกนอกร้าน ในใจแม้กังวลอยู่ลึกๆ แต่ดูจากสภาพการณ์คงไม่เกิดเรื่องร้ายแรงอะไร

ดวงตาคมกริบหรี่มองเจ้านายสาวก่อนถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ มือหนาล้วงกระเป๋ากางเกงหยิบมือถือออกมากดเบอร์ติดต่อเจ้าสัว

“เป็นยังไงธีร์ ยัยเมยังอยู่กับด็อกเตอร์กันตธรหรือเปล่า”เจ้าสัวเอ่ยถามเสียงเครียด

“ครับคุณเมยังอยู่ แต่ดูเหมือนจะเมามาก”

เจ้าสัวครุ่นคิดนี่ถือเป็นการดีเขาไม่อยากให้หลุดมือเลย ในเมื่อทุกอย่างลงเอยเช่นนี้ ดีแล้วหนทางนี้คงทำให้ลูกสาวดีขึ้นไม่กลายเป็นขี้ปากใครด้วย

“ธีร์คอยจับตาดูให้ดี อย่าให้ยัยเมไปกับใครนอกจากกันตธรเข้าใจไหม!”

“เข้าใจครับ”

“คืบหน้ายังไงรายงานฉันด่วน”

“ได้ครับคุณท่าน”