“มีคนเอาหนูมาวางไว้ในพงหญ้าให้มดกัดตาย”

อารียาฟังเสียงแผ่วเบาของแม่บุญธรรมด้วยหัวใจเงียบสงบ คุณชีวาพรลูบศีรษะเธออย่างทะนุถนอม สัมผัสคล้ายกำลังแตะต้องผ้าไหมผืนสวยต้องผ่านเรือนผมสีดำขลับ

“ไม่มีใครในโลกนี้ที่รักหนูได้เท่าคุณแม่” หญิงสาวแนบใบหน้าลงกับต้นขาของอีกฝ่ายยามนี้ยังเช้าเกินกว่าจะมีกะจิตกะใจให้ขยับตัวออกไปทำอย่างอื่นนอกจากนั่งนิ่งริมหน้าต่าง สายลมเย็นสบายพัดมาถึง ฤดูหนาวใกล้เข้ามาทุกที

“แม่อยากให้หนูได้แต่งงานกับคนดีๆ”

เธอจับมือบอบบางขึ้นมาแตะจูบ

“คุณแม่ไม่กลัวว่าหนูจะล้มเหลวกับชีวิตครอบครัวหรือคะ”

“ลูกของแม่ต้องมีชีวิตที่สมบูรณ์ หนูจะมีลูกสาวตัวเล็กๆ คนหนึ่งและเป็นภรรยาของผู้ชายที่ดีที่สุดในโลก”

“อวยพรให้หนูนะ”

คนเป็นมารดาก้มหน้าลงมาหาและจุมพิตหน้าผากนวลของลูกสาวที่หลับตาลงอย่างรอคอย อารียาได้ยินเสียงกระซิบแว่วดังอยู่ริมหู

“ขอให้หนูได้ความรัก ขอให้หนูมีความสุข”