————— ꧁༻・ॐ・༺꧂ —————

นิยาย Set 'AREA' มีทั้งหมด 4 เรื่องได้แก่...

เรื่องที่ 1 เขตลงทัณฑ์ของนายทารัส [จบแล้ว / มี EBOOK] ✅

เรื่องที่ 2 เขตลงทัณฑ์ของนายไนซัส [ยังไม่จบ / EBOOK มา 28 ส.ค 67] ✅

เรื่องที่ 3 เขตลงทัณฑ์ของนายคลิโอ [~ Coming Soon ~] ❌

เรื่องที่ 4 เขตลงทัณฑ์ของนายลาสเตอร์ [~ Coming Soon ~] ❌

————— ꧁༻・ॐ・༺꧂ —————

[ไนซัส Voice...]

▶ ♒︎ : อะแฮ่ม! ได้ยินปะ โหล ๆ

แม้นาทีที่ปรากฏจะเกือบสิบนาทีกว่า แต่ทว่าเนื้อความที่ได้ยินกลับมีแต่คำเดิมซ้ำไปมาประมาณแปดนาทีได้ละ

[ไนซัส Voice...]

▶ ♒︎ : เสาร์อาทิตย์นี้ซื้อขนมตามรูปที่ส่งมาด้วย

ปึก!

กำปั้นเล็ก ๆ กระแทกเข้าหากำแพงอย่างแรงเพราะความโมโหที่ไม่อาจยับยั้งได้อีกต่อไป

“อีกสองวัน” ฉันกัดฟันพึมพำด้วยน้ำเสียงที่พร้อมสาปแช่งคน “กว่าจะถึงวันเสาร์อาทิตย์ แต่กลับรีบสั่งให้มาฟังไอ้ประโยคงอกง่อยตอนนี้ทำส้นตีนอะไรวะ!”

ระงับความโกรธไว้หวาน...หนึ่ง...สอง...สาม...

[หวาน Send...]

✉ : รับทราบค่ะ

มืออันสั่นเทาพิมพ์ประโยคแสนง่ายด้วยความยากลำบาก ยิ่งหัวสมองประมวลภาพของไอ้ไนซัสกำลังหัวเราะก็ยิ่งพิมพ์ยากเข้าไปกันใหญ่

ป่านนี้หัวเราะร่าไปแล้วมั้งที่แกล้งฉันสำเร็จ

คอยดูเถอะ...คอยดู!

ไนซัส Talk

ณ โรงเก็บของร้างแห่งหนึ่ง

“ให้จัดการมันยังไงดีครับนาย” ผมละความสนใจจากหน้าจอเงยขึ้นมองลูกน้องที่เพิ่งเดินเข้ามาพร้อมหยาดเหงื่อและคราบเลือดตามเสื้อผ้า

“เอาศพส่งไปให้ไอ้ทารัสแล้วบอกมันว่า ‘อย่ามาลองดีกับกู’ ในเมื่อมันเริ่มก่อนกูจะตอบโต้กลับบ้างได้ใช่ไหมล่ะไอ้อุล?” ประโยคคำถามสุดท้ายไม่ได้พูดกับคนแรก แต่จงใจหันไปทางลูกน้องฝ่ายพ่อที่ยืนมองทุกการกระทำของผมตั้งแต่เริ่มแรก

“ตามที่ท่านเห็นสมควรเลยครับ” มันก้มโค้งให้เสร็จก็เดินไปสมทบคนในห้องเพื่อจัดการศพของหนอนบ่อนไส้ต่อ

ศึกนี้คนเริ่มไม่ใช่ใครแต่เป็นไอ้ทารัสจากเขตยี่สิบสองที่จู่ ๆ ก็มาหาเรื่องกันก่อนโดยไม่มีสาเหตุ

(ใครอยากรู้...สามารถตามไปอ่านคู่ของเดือนดาวกับทารัสได้ที่ AREA XXII เขตลงทัณฑ์ของนายทารัส เลยค่ะ)

หลายวันมานี้ผมนอนไม่เต็มอิ่มเพราะต้องจัดการกับพวกสิ่งสกปรกที่แอบลอบเข้ามาทำเรื่องไม่ดีอยู่ทุกคืน และมันก็น่าเบื่อมากเวลาต้องมาทำอะไรแบบนี้ซ้ำ ๆ หลายวัน

หากเป็นแต่ก่อนคงจัดการกับความเบื่อนี้ด้วยการปล่อยใจไปกับการเล่นกีฬาที่ชอบอย่างไม่รู้เหนื่อย ทว่าตอนนี้กำลังมีของเล่นใหม่มาผมเลยเห่อที่จะใช้ของสิ่งนี้มาทำให้หายเบื่ออยู่

แน่นอนว่ามันได้ผลดีมาก อย่างเช่นก่อนหน้านี้ที่เพิ่งอ่านข้อความสั้น ๆ เสร็จแล้วเผลอหัวเราะออกมา

“คงโมโหจนทนไม่ไหวอยู่สินะ” ผมเก็บมือถือลงในกระเป๋าเสื้อนักศึกษา จากนั้นก็กระโดดลงมาจากกล่องไม้ใหญ่ที่ใช้นั่งก่อนปัดเศษฝุ่นเดินเข้าไปรวมกลุ่มกับพวกลูกน้องที่ยืนล้อมกันเป็นวงกลมรออยู่

“ครั้งนี้ถ้าพื้นที่ไหนปล่อยให้คนของไอ้ทารัสลอบเข้ามาได้อีก กูจะไม่ปล่อยไว้ทั้งคนของมันและคนของเรา” สิ้นคำพูดเสียงตอบรับอย่างหนักแน่นก็ตะเบ็งอย่างพร้อมเพรียงกัน

“เปลี่ยนชุดก่อนครับนาย” ขณะที่กำลังเดินไปขึ้นรถ ไอ้อุลก็วิ่งปรี่เข้ามายืนขวางทางแล้วยื่นชุดนักศึกษาตัวใหม่มาให้

“ทำไม?” ผมมองมันด้วยความสงสัยเพราะแต่ก่อนมันไม่เคยมาใส่ใจอะไรแบบนี้เลยสักครั้ง และผมเองก็ไม่เห็นถึงความจำเป็นที่ต้องเปลี่ยนในเมื่อจุดหมายที่จะไปมันไม่ใช่มหา’ลัย

“อ่า~ เพราะยัยทอมนั่นน่ะเหรอ” เกิดรู้สึกถึงความสนุกที่กำลังตามมาในไม่ช้านี้แล้วสิ

หวาน Talk

“ไอ้หวานขยันจังนะมึง” พี่ยาม...ไม่สิต้องเรียกว่าพี่ฝ่ายคัดกรองคนเข้าเขตเอ่ยทักทายฉันอย่างเป็นกันเอง หากเป็นคนอื่นก็คงกลัวในรูปลักษณ์ชายร่างกำยำสูงใหญ่ที่ตามใบหน้ามีแต่รอยบากปาดไปครึ่งหน้า ไหนจะน้ำเสียงทุ้มต่ำฟังแล้วยังขนลุกนั่นอีก

“เงินทั้งนั้นต้องขยันอยู่ละ” ความสนิทสนมกล้าพูดกล้าเล่นคงมีแค่ฉันที่ทำได้โดยไม่เกรงกลัว

“มีเยอะก็แบ่งกันบ้างสิวะ หรือมึงลืมไปแล้วว่าตอนเด็ก ๆ ใครกันที่เทียวซื้อไอติมให้มึงแดก”

“โหพี่! ทวงบุญคุณเฉย” ฉันยื่นเอกสารให้พี่เขาเพราะวันนี้มีส่งอาหารลูกค้าเขตอื่นเลยต้องยื่นเรื่องขอออกนอกเขตตามกฎ

“ให้เลี้ยงไอติมคืนไหมล่ะ” ฉันยืนเท้าเอวส่ายหัวไปมาฟังเสียงหัวเราะของชายคนเดิมและเพื่อนพี่เขาที่นั่งอยู่ไม่ห่างกัน

“เปลี่ยนเป็นแนะนำลูกค้าสวย ๆ มาให้กูจีบดีกว่า เมียไม่มีแล้วมันเหงาว่ะ” พอเอกสารกลับมาอยู่ในมือฉันก็อมยิ้มกับสิ่งที่ได้ยิน

“ถ้าเขาเอาจะแนะนำให้แล้วกัน” ไม่ลืมทิ้งท้ายประโยคเด็ดไว้

“เอ๊ะอีนี่!” พอได้ยินเสียงสบถฉันก็อารมณ์ดีขึ้นมาหน่อยหลังเสียใจที่พลาดเวลาสำคัญในการเรียนเพราะไอ้บ้าไนซัส

“พวกนั้นขนกระสอบอะไรทำไมเยอะจัง” ขณะที่กำลังเลี้ยวรถออกจากซอยก็ดันเห็นกลุ่มคนมากมายกำลังขนย้ายกระสอบขนาดเท่าตัวคนขึ้นท้ายรถกระบะ ก่อนจะถูกขึงด้วยผ้าใบสีดำแน่นหนา

ปี๊น ๆ ~

“จ้าพ่อ รอหน่อยไม่ได้หรือไง!” ฉันละความสนใจไปหลังเสียงแตรดังขึ้นถี่ ไม่รู้รีบอะไรนักหนา ไฟจราจรก็เพิ่งเปลี่ยนสีเมื่อกี้เอง -*-

07:32 P.M.

คอนโดมิเนียมจิรโชติ

“หนาวชะมัด” ครั้งนี้ฉันมาทำงานสายเนื่องจากรถติดหนักและฝนที่เทลงมาจนเกือบเกิดอันตรายขึ้นกับรถลูกรัก เลยจำเป็นต้องขับช้าเหมือนเต่าเพื่อมายังที่นี่อย่างปลอดภัย

“ต้องจัดการกับพวกไม่ตรงต่อเวลาด้วยวิธีไหนดีนะ”

“ตาเถร!” ฉันอุทานเสียงดังลั่นหลังคำพูดเมื่อกี้มันดังพร้อมเสียงฟ้าผ่าพอดี เกือบเสียขวัญสิ้นชีพอีหวานแล้ว!

“พี่มานั่งทำอะไรตรงนี้เนี่ย ไฟก็ไม่เปิดอีก” ปิดประตูเสร็จฉันก็เพ่งสายตามองภาพด้านหน้า เห็นเป็นเงาร่างคุ้นกำลังนั่งกระดกเบียร์กินกับแกล้มในท่าโพสสบายใจที่โต๊ะกลางทางเดิน

“ฮ่ะ...ไหนลองเสนอมาหน่อยสิ” จังหวะที่พี่เขากำลังพูดฉันก็คลำหาสวิตช์ไฟไปด้วย จนจู่ ๆ แสงจากฟ้าผ่าเล็ดลอดผ่านหน้าต่างบานกว้างเข้ามาทำให้เห็นว่าชายตรงหน้าดูแปลกตาไปจากเดิม

—————— ༻・ॐ・༺ ——————

ปล.หากอ่านแล้วชอบหยกรบกวนนักอ่านที่น่ารักช่วย กดถูกใจ กดเพิ่มเข้าชั้น และพิมพ์คอมเมนต์ ส่งเข้ามาเป็นกำลังให้หยกหน่อยนะคะ

————— ꧁༻・ॐ・༺꧂ —————

ฝากกดติดตามกันด้วยน้า : เพจ Sunisayok - นักเขียนนิยาย

(https://www.facebook.com/SunisayokWriter)

—————— ༻・ॐ・༺ ——————