"ข้างนอกยังคงพูดกันอยู่เช่นเดิมหรือไม่"

ลู่โม่หลานยืนฟังฮูหยินรองถามข่าวคราวนอกจวนกับสาวใช้อีกคน ที่เพิ่งออกไปซื้อของใช้ให้ฮูหยินรองด้านนอกจวนมา ทุกครั้งที่มีคนกลับจากด้านนอก ฮูหยินรองจะคอยถามว่าด้านนอกพูดถึงบุตรชายตนเองอย่างไรบ้าง เพราะข่าวลือของคุณชายรองดูท่าจะมีเพิ่มขึ้นทุกวัน

"ยังพูดคุยกันมิหยุดเช่นเดิมเจ้าค่ะ"

"ข้าจะทำเช่นไรกับเจ้าลูกชายคนนี้ดี จวนก็น้อยครั้งจะกลับ วันๆหมกอยู่แต่กับสหายพวกนั้น ข่าวลือก็หนาหูเข้าทุกวัน มิรู้วันไหนจะเข้าหูท่านพี่กัน"

โม่หลานได้ยินฮูหยินรองบ่นเรื่องบุตรชายมานับครั้งมิถ้วน แต่ดูเหมือนช่วงนี้นางได้ยินมากขึ้นกว่าเดิม น่าจะด้วยข่าวลือด้านนอกที่ดูมิมีท่าทีจะลดน้อยลง ตรงกันข้ามกลับพูดกันเพิ่มขึ้นมากกว่าเดิมเสียมากกว่า ขนาดนางออกไปนอกจวนน้อยครั้ง ทว่าทุกครั้งที่นางออกไปต้องมีได้ยินชาวบ้านพูดเรื่องคุณชายรองได้มิขาด

ข่าวลือที่ว่าคงหนีมิพ้น บุตรชายคนรองของท่านแม่ทัพใหญ่อี้เหอเป็นชายตัดแขนเสื้อ ทำตัวมิสมเป็นชาย วันๆคลุกตัวอยู่แต่โรงน้ำชา ดีดพินร่ายกลอนให้สหายที่จะเป็นหญิงก็มิใช่เป็นชายก็มิเชิงร่ายรำมิรู้เบื่อ แต่ที่หนักสุดคงจะเป็นคุณชายรองเดินเข้าหอนาโลมชายเป็นว่าเล่น ยิ่งตอกย้ำสิ่งที่ชาวบ้านพูดคุยเล่าลือกันไว้ เพราะข่าวลือพวกนี้ทำให้ฮูหยินรองนอนมิหลับอยู่เป็นประจำ

"เจ้าให้คนไปตามคุณชายรองกลับจวน บอกว่าข้ามีเรื่องสำคัญอยากจะคุยด้วย บอกไป หากมิยอมกลับอย่ามาเรียกข้าว่าแม่อีก"

จินหลันรู้สึกอยากจะหมดแรงเอาเสียดื้อๆ มิรู้ว่านางทำกรรมอันใดมากันแน่ บุตรชายนางถึงเป็นเช่นนี้ไปได้ คงต้องหาทางแก้ไขเรื่องนี้อย่างจริงจังเสียที ปล่อยให้ตกเป็นขี้ปากของชาวบ้านนานกว่านี้คงมิดีแน่ ทว่าทางแก้ไขที่ว่านั้นคือกระไรกัน

"นายหญิงเจ้าคะ จะให้เพิ่มสำรับเย็นให้คุณชายรองด้วยดีหรือไม่เจ้าคะ"

"อืม ให้โรงครัวเตรียมเพิ่มไว้หน่อยแล้วกัน ถ้าเจ้าลูกชายตัวดียอมกลับมา จะได้ทานข้าวทานปลาพร้อมกันบ้าง" จินหลันเงยหน้ามองสาวใช้ข้างกาย ฉับพลันนางก็บรรเจิดความคิดขึ้นมาได้ สวรรค์ช่างเมตตานางแล้ว

โม่หลานเป็นสาวใช้ข้างกายนางมานาน ด้วยเดิมทีมารดาของโม่หลานกับนางเป็นสหายสนิทกัน แต่เพราะความอ่อนต่อโลกหลงรักบุรุษผิดคน จนตั้งครรถ์เด็กคนนี้ขึ้นมา สุดท้ายโดนขับไล่ออกจากตระกูล ต้องเลี้ยงบุตรสาวเพียงลำพัง

สตรีอ่อนแอหรือจะทนความลำบากได้นาน แต่ก่อนนางจะจากไปได้เอาบุตรสาวมาฝากฝั่งเอาไว้ จินหลันถึงเอาโม่หลานมาอยู่ข้างกายมิห่าง มิเช่นนั้นนางคงมิแคล้วต้องเป็นสาวใช้อุ่นเตียงให้ท่านแม่ทัพใหญ่หรือคุณชายใหญ่เป็นแน่

บัดนี้โม่หลานโตเป็นสาวสะพรั่ง มีหน้าตางดงามมิแพ้คุณหนูบ้านไหน ผิวพรรณก็ดูขาวพ่องถึงแม้จะดูหยาบกร้านไปบ้าง เพราะยังไงก็เป็นสาวใช้ต้องทำงานในเรือนมิขาด มองดูแล้วเด็กคนนี้คงเป็นหนทางที่พอจะช่วยนางได้เป็นแน่

"โม่หลานเจ้าอยู่กับข้ามานานเท่าไหร่แล้ว"

"เท่าที่จำความได้ ปีนี้เข้าปีที่สิบห้าแล้วเจ้าค่ะ" ตั้งแต่โม่หลานจำความได้นางก็เป็นบ่าวรับใช้ในจวนแม่ทัพใหญ่นี้แล้ว คอยรับใช้อยู่ข้างกายฮูหยินรองมิขาด นางนับถือและเปรียบฮูหยินรองเสมือนมารดา

"หากข้ามีเรื่องขอร้องเจ้าสักเรื่องจะได้หรือไม่เล่า"

"เรื่องอันใดเจ้าคะ ขอแค่เพียงนายหญิงเอ่ยปากบ่าวย่อมทำตาม" โม่หลานมองมือของฮูหยินรองที่เริ่มจะมีริ้วรอยจากอายุที่เพิ่มมาขึ้น ที่กำลังจับมือนางไว้แน่นคล้ายต้องการความช่วยเหลือ

"เจ้าช่วยเป็นสาวใช้อุ่นเตียงให้ลูกชายข้าที"