อ่านจนจบได้ที่แอพ Meb จำนวน 125 ตอน

_________________________

มุกดาตื่นมาอีกทีตอนบ่ายของอีกวัน มือเรียวควานหาร่างชายหนุ่มที่กอดรัดฟัดเหวี่ยงมาทั้งคืน กลับพบแต่ความว่างเปล่าเท่านั้น ดวงตาสวยเปิดขึ้นช้า ๆ ย้อนนึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืนแล้วคลี่ยิ้มเต็มใบหน้า

~จำไม่ได้ว่าเมื่อคืนทำกับเขาไปกี่รอบ ที่แน่ ๆ มือข้างเดียวนับไม่ได้แน่~

ครูซเป็นของเธอและเธอก็เป็นของเขา ความสุขมันตีตื้นขึ้นมาในอกจนแทบทะลักออกมาอยู่แล้ว ร่างสวยบิดตัวไปมาด้วยความเขินอาย แต่ต้องนิ่วหน้าด้วยความเจ็บเพราะรู้สึกร้าวระบมไปหมด

ผิวขาว ๆ ที่เธอดูแลเป็นอย่างดีเขียวช้ำมีรอยขบกัดราวทั่วทั้งร่าง ปากเล็กบ่นขมุบขมิบครั้งแรกของเธอเขาน่าจะเบามือหน่อย หญิงมองหาตัวต้นเหตุแต่ไม่มีใครอยู่ในห้องนี้เลย เธอจึงลุกขึ้นจากที่นอน

“อ๊า~…เจ็บชะมัดเลย”

หญิงสาวกัดฟันฝืนความเจ็บแล้วเข้าไปอาบน้ำแต่งตัวให้เรียบร้อย ป่านนี้ครูซคงไปทำงานแล้ว เธอต้องคุยเรื่องเมื่อคืนให้ชัดเจน เมื่อมาถึงห้องทำงานที่แสนคุ้นเคย ปกรณ์ก็เปิดประตูให้เธอเข้าไปทันที

พอมาถึงสะโพกสวยก็นั่งลงบนตักแกร่งของชายหนุ่มเจ้าของห้อง เขาเองก็ไม่ได้ผลักเธอออกเหมือนทุกครั้ง ริมฝีปากสวยยิ้มด้วยความดีใจกับท่าทีที่เปลี่ยนไปเช่นนี้

“ตื่นแล้วทำไมไม่ปลุกมุกล่ะ ปล่อยให้มุกนอนคนเดียวอยู่ได้”

เธอทำน้ำเสียงกระเง้ากระงอด บ่นน้อยใจที่เขาทิ้งเธอไว้คนเดียว

“ลุกไปนั่งดีๆ”

เขาสั่งเสียงเรียบไม่อยากให้เธอเข้าใกล้ เพราะกลัวจะควบคุมความต้องการไม่อยู่ มุกดาเองก็ไม่อยากขัดใจจึงลุกไปนั่งตรงข้ามเขาแทน จากนั้นมีเช็คใบหนึ่งยื่นมาตรงหน้า

“อะไรคะ”

“ค่าตัวเธอไง เอาไปซื้อยากินด้วยเมื่อคืนฉันไม่ได้ป้องกัน รู้ใช่ไหมว่าควรจัดการยังไง ถ้าคิดจะใช้เด็กจับฉันบอกไว้เลยว่าฉันไม่มีทางยอมรับมารหัวขนนั่นแน่”

มุกดาหน้าชาไปทันทีที่คนตรงหน้าพูดจบ เขาเห็นเธอเป็นตัวอะไรกันแน่ พอได้เธอแล้วจะเอาเงินฟาดหัวเหมือนผู้หญิงขายตัวอย่างไรอย่างนั้น

“มุกไม่อยากได้เงิน ที่มุกยอมนอนกับคุณเพราะว่ามุกรักคุณนะครูซ”

“เธอรักผู้ชายทุกคนที่นอนด้วยหรือเปล่า?”

เพี้ยะ! !

มุกดาตวัดมือน้อยไปที่ใบหน้าของครูซด้วยความโมโห ทั้งที่เธอมอบครั้งแรกให้เขาด้วยความเต็มใจแต่เขากลับไม่เห็นค่าเลยสักนิด

“มุกไม่เคยมั่วกับใคร คุณจะดูถูกมุกอย่างนี้ไม่ได้”

มุกดาตะโกนใส่หน้าคนโตตัวที่จ้องหน้าเธอด้วยความเดือดดาล ไม่เคยมีใครกล้าตบหน้าเขาเช่นนี้มาก่อน

“ฉันจะยอมให้เธอแค่ครั้งเดียวนะ เห็นแก่เมื่อคืนที่หนักมือไปหน่อย แต่ถ้ามีครั้งหน้าฉันไม่ปล่อยเธอไว้แน่ รีบรับเงินแล้วออกไปซะ”

“ไม่! มุกไม่ได้ขายตัวมุกเป็นเมียคุณ คุณได้มุกแล้วยังไงก็ต้องรับผิดชอบ”

“ถ้าฉันต้องรับผิดชอบผู้หญิงทุกคนที่นอนด้วย ตอนนี้คงมีเมียเป็นฮาเร็มไปแล้ว”

“อย่าเอามุกไปเทียบกับผู้หญิงพวกนั้น”

“ทำไมจะเทียบไม่ได้ เธอก็ไม่ต่างจากผู้หญิงพวกนั้นหรอก”

“ต่างสิ ที่มุกยอมทำขนาดนี้เพราะมุกรักคุณ รักตั้งแต่ครั้งแรกที่เราเจอกัน เพราะคำว่ารักคำเดียวนี่แหละที่ทำให้มุกต้องโดนคุณทำร้ายจิตใจอยู่แบบนี้ ทำไมคุณถึงไม่รับรู้ความรู้สึกของมุกบ้าง”

ร่างบางเอ่ยทั้งน้ำตา ถ้าไม่รักเธอคงไม่ต้องทำตัวให้ใครดูถูกได้เช่นนี้

“เลิกพล่ามสักที! ฉันไม่เชื่อและไม่สนใจผู้หญิงอย่างเธอ ออกไปจากห้องฉันได้แล้ว หรือจะให้ฉันให้คนลากเธอออกไป”

“ครูซ…”

คำพูดของคนตรงหน้าทำร้ายจิตใจของมุกดาอย่างมาก เธอพยายามกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลออกมา มุกดาไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงรังเกียจเธอขนาดนี้ เธอทำอะไรผิดหนักหนา

“มุกจะกลับ แต่ยังไงมุกก็ไม่ยอมแพ้ มุกเป็นเมียคุณแล้วยังไงคุณก็หนีไม่พ้นหรอก”

พูดเสร็จก็เดินออกไปทันทีเพราะไม่อยากทะเลาะกับเขาอีก ตอนนี้เธอบอบช้ำทั้งกายและใจ มันทรมานเหลือเกินที่เขาไม่เห็นค่าในตัวเธอเช่นนี้

เมื่อคืนตอนที่ครูซสัมผัสเธอเสียงแหบพร่าของเขาตอนเอาแต่เรียกเธอไม่หยุด ชายหนุ่มเรียกร้องจากเธอครั้งแล้วครั้งเล่าอย่างสนิทสนม เธอมีความสุขราวกับอยู่ในฝันแต่พอลืมตาตื่นขึ้นมาทุกอย่างมันก็พลันสลายไปจนหมด

มุกดาแบกร่างอ่อนแรงของตัวเองกลับมาที่บ้าน ทันทีที่ก้าวเข้ามาคุณหญิงรฐาก็รีบเข้ามาถามลูกสาวด้วยความเป็นห่วง

“มุกลูกไปไหนมาทำไม่กลับบ้านทั้งคืน โทรไปก็ไม่รับพ่อกับแม่เป็นห่วงรู้มั้ย”

คุณหญิงรฐาพูดเสียงสะอื้นดวงตาแดงช้ำ จากการร้องไห้เพราะความเป็นห่วงลูกสาวที่ติดต่อไม่ได้มาทั้งคืน

“คือ...มุกไปเที่ยวกับเพื่อนค่ะ เมามากไปหน่อยเลยไปค้างบ้านเพื่อน”

มุกดาตัดสินใจโกหกออกไป เพราะไม่อยากให้พ่อแม่เป็นห่วง

“มุกอย่ามาโกหกพ่อนะ เมื่อคืนพ่อกับแม่โทรหาเพื่อนมุกทุกคน แต่ไม่มีใครอยู่กับมุกเลย”

คฑาทนไม่ไหวที่เห็นลูกสาวมีท่าทีหงอย ๆ ตั้งแต่เดินเข้าบ้านมา พอถามเธอก็เอาแต่อึกอักอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ลูกสาวของเขาไปไหนไปทำอะไรมากันแน่

“บอกพ่อมาว่ามุกไปไหนมา แล้วทำไมกลับมาในสภาพนี้”

มุกดาร้อนตัวขึ้นมาทันที เพราะรีบร้อนออกจากโรงแรมมาทั้งสภาพนี้ ชุดที่ใส่ไม่สามรถปกปิดร่องรอยความป่าเถื่อนที่ครูซทำกับเธอได้ เธอใช้แป้งพับปกปิดแล้วแต่เขามือหนักจนมันเห็นชัดเจนตามลำคอและเนินอกของเธอ

“มุก..มุก...”

มุกดาถึงกับแก้ตัวไม่ออกตั้งแต่เมื่อคืนจนถึงตอนนนี้ ในหัวเธอมีเรื่องให้คิดมากมายจนสับสนไปหมด

“ตอบมาสิมุก”

คฑายังคาดคั้นลูกสาวต่อ

“ใจเย็นๆ นะคะคุณฟังลูกก่อนลูกอาจจะมีเหตุผลอะไรก็ได้”

คุณหญิงรฐาหันมาสบตาเพื่อรอคำตอบจากปากลูกสาว เธอไม่อยากดดันมุกดาจนเกินไป

“ที่ไม่ตอบ เพราะไปทำเรื่องไม่ดีมาใช่ไหม ลูกหายไปอยู่กับไอ้ครูซ มันรังแกมุกใช่หรือเปล่าตอบพ่อมาสิ พ่อจะได้ไปเอาเรื่องมันเดี๋ยวนี้”

“อย่านะคะเขาไม่ได้รังแกมุก…มุกเต็มใจเอง”

ท้ายประโยคมุกดาพูดออกมาเสียงเบาพร้อมสะอื้น ทุกอย่างเป็นความผิดของเธอเอง เพราะรักเขามากจนขาดสติถึงได้ทำเรื่องไร้ยางอายมากมายเช่นนี้ เพื่อกระตุ้นให้เขายอมมีอะไรกับเธอ

ลองคิดว่าถ้ามีคนใช้วิธีสกปรกแบบนี้กับเธอ เธอก็คงโกรธและรังเกียจผู้ชายคนนั้นเหมือนกัน

“นี่มุกหมายความว่ายังไง ทำไมมุกทำตัวแบบนี้ มุกไปนอนกับมันทำไมทั้งๆ ที่มันไม่เคยชอบมุกเลยด้วยซ้ำ”

คฑาพูดออกมาด้วยความโมโห เขารู้ว่าครูซรู้สึกยังไงกับมุกดา ตลอดเวลาที่ลูกสาวของเขาตามตื๊อมาเฟียหนุ่ม หลายครั้งที่เห็นลูกสาวร้องไห้เสียใจ หัวใจของคนเป็นพ่ออย่างเขาเจ็บปวดอย่างยิ่ง เขาจึงไม่อยากให้ลูกสาวไปยุ่งกับผู้ชายคนนั้นอีก

“เขาไม่เคยบังคับมุก มุกทำตัวเองมุกผิดเอง พ่ออย่าไปเอาเรื่องเขานะคะ…ฮือ”

มุกดาปล่อยโฮออกมาทันที ทำไมเรื่องมันถึงได้วุ่นวายใหญ่โตขนาดนี้ ทำไมทุกคนถึงคาดคั้นเธอจนอึดอัดใจขนาดนี้ เธอเหนื่อยเหลือเกินตอนนี้เธอแค่อยากพัก ไม่อยากรับรู้อะไรทั้งนั้น

“พูดแบบี้มันจะไม่รับผิดชอบมุกใช่มั้ย นี่มันเอาอะไรให้มุกกินกันแน่ ทำไมถึงได้หลงมันไม่ลืมหูลืมตาแบบนี้”

“พ่ออย่าเพิ่งถามอะไรตอนนี้เลยปล่อยให้มุกจัดการเรื่องนี้เอง ขอเวลามุกบ้างนะคะพ่อ มุกขอร้อง”

“อย่าเพิ่งไปคาดคั้นลูกเลย ให้ลูกไปพักก่อน เดี๋ยวใจเย็นลงแล้วค่อยๆ พูดกันดีกว่านะคะ”

คุณหญิงรฐาก็เสียใจเช่นกันที่มุกดาทำตัวเหลวไหล ไม่รู้ไปเจอกับเรื่องเลวร้ายขนาดไหนมาถึงทำให้เธอดูอ่อนแอไร้เรี่ยวแรงเช่นนี้

“มุกเหนื่อย ขอไปพักก่อนนะคะ”

มุกดาเอ่ยจบก็ขึ้นไปบนห้องทันที คฑาและคุณหญิงรฐาได้แต่มองตามลูกสาวไปด้วยสีหน้าไม่สบายใจ ลูกสาวตัวน้อยของพวกเขาในวันวาน ลูกที่เคยมีพวกเขาเป็นท้องฟ้า ตอนนี้กลับสนใจแค่ความรักแบบหนุ่มสาวที่ฉาบฉวยเพียงเท่านั้น

“อย่าเพิ่งใจร้อนไปเลยนะคะ ค่อย ๆ คิดค่อย ๆ แก้ปัญหากันดีกว่า คุณก็รู้ว่ายัยมุก หัวแข็งจะตาย ถ้าไปบังคับคาดคั้นลูกตอนนี้ รฐากลัวว่าลูกจะเตลิดไปมากกว่านี้ค่ะ”

หลังสงบสติอารมณ์ลงได้คฑาก็ใจเย็นขึ้น เขาเห็นด้วยกับที่ภรรยาพูด มุกดาเป็นคนดื้อรั้นหัวแข็งมาตั้งแต่เด็กๆ ใช้ไม้แข็งย่อมไม่ได้ผล ต้องคอยเกลี้ยกล่อมอย่างใจเย็นเธอจึงจะเชื่อฟัง

“ผมผิดเอง ผมเป็นพ่อที่ไม่ดี ผมไม่น่าตามใจลูกจนเป็นแบบนี้เลย”

“ไม่ค่ะ รฐาก็ผิดที่ไม่ได้เข้มงวดกับลูก ทำให้ลูกทำตัวเหลวไหลแบบนี้”

สองสามีภรรยาได้แต่ปลอบใจกันไปมาอย่างคนคิดไม่ตกเท่านั้น