บทที่ 39 นินทาลับหลังต้องถูกเปิดโปง

ฉินเฉิงอวี้ หรือพี่สามตอบรับ “ฉันจะไป…”

พี่รองอย่างฉินเฉิงไห่อุทาน “อะไรวะเนี่ย!”

พี่หกฉินเฉิงหนิงโพล่งตอบ “ก็ผีไง!”

พี่สี่ฉินเฉิงหลียังสงสัยอยู่ “ใครน่ะ!?”

พี่ใหญ่ฉินเฉิงเจ๋อเลือกจะออกคำสั่ง “ออกมานะ!”

พี่ห้าฉินเฉิงเฟิงมือเท้าไวกว่าปาก เขาเตะเข้าไปตรง ๆ ก่อนส่งเสียงเยาะเย้ย “กล้าดียังมาแกล้งทำเป็นผีต่อหน้าพี่คนที่ห้า… โอ๊ย… เจ็บ!”

มีเพียงเยี่ยนลี่เฉิงที่สังเกตเห็นความผิดปกติจึงรีบหันหลังกลับอย่างรวดเร็ว

เดิมทีเขารู้สึกตกใจกับเสียงร้องที่อยู่ข้างใน แต่เมื่อหันมาก็พบกับรอยยิ้มร่าเริงที่ปรากฏบนใบหน้าสง่างามของฉินอิงอิง

“อิงอิงน้อย!”

พี่น้องตระกูลฉินทั้งหกคน “อะไรนะ?”

พี่น้องตระกูลฉินทั้งหกต่างมองดู หากไม่ใช่อิงอิงน้อยที่จับข้อเท้าของพี่คนที่ห้า แล้วจะเป็นใครไปได้?

“อิงอิงน้อย!” เยี่ยนลี่เฉิงรีบเข้าไปบอกให้อิงอิงน้อยปล่อยมือ หลังจากนั้นจึงอุ้มเธอขึ้นมา “ทำไมเธออยู่ที่นี่? ไม่ได้เข้าไปในเขาวงกตเหรอ?”

ฉินอิงอิงพยักหน้า “พี่ชายลี่เฉิง ฉันกำลังแข่งกับพี่เจ็ดอยู่ ฉันออกมาแล้วแต่พี่เจ็ดยังไม่ออกมา ดูเหมือนว่าเขาจะตกใจร้องไห้อยู่ด้านใน”

พี่น้องตระกูลฉินทั้งหกคนตกตะลึง "..."

ทุกคนแบ่งกลุ่มตามเดิมเข้าไปหา แต่ดูเหมือนว่าจะไม่ใช่น้องเจ็ดคนเดียวที่อยู่ด้านใน

ฉินอิงอิงส่งเสียงออกมาทันที “ฉันขอเข้าไปกับพวกพี่นะ”

ฉินเฉิงเจ๋อทำเสียงประหลาด “อิงอิงน้อยไม่กลัวเหรอ?”

ฉินอิงอิงกำหมัดเล็ก ๆ “พวกเขาต่อยตีไม่ชนะฉันหรอก พวกเขาต่างหากที่ควรจะกลัวฉัน!”

พี่น้องตระกูลฉิน “...”

อิงอิงน้อยแข็งแกร่ง!

ฉินเฉิงเฟิง พี่คนที่ห้าก้มดูข้อเท้าของเขา ฉินอิงอิงจึงมองตาม

“เมื่อครู่ถ้าฉันไม่รู้ว่าเป็นข้อเท้าของพี่ห้า เท้าของพี่คงพิการไปแล้ว”

ฉินเฉิงเฟิงรู้สึกถึงเหงื่อเย็น ๆ ที่หลังของเขา “อิงอิงน้อย เธอโหดร้ายขนาดนั้นเลยเหรอ?”

ฉินอิงอิงยิ้มอย่างภูมิใจ แต่เมื่อเห็นพวกพี่ชายที่อยู่ตรงหน้าจึงรีบเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มอย่างเขินอายดวงตากลมโตคู่นั้นมีดาวดวงเล็ก ๆ นับไม่ถ้วนส่องแสงระยิบระยับอยู่ด้านใน

“โหดร้ายถึงจะดี จะได้ไม่มีใครกล้าสร้างปัญหา”

พี่น้องตระกูลฉินรู้ชะตากรรม “...”

ความคิดของอิงอิงน้อยไม่ได้ผิดนะ!

เพียงแค่อย่าใช้กับพี่น้องก็พอ

ฉินเฉิงไห่ส่งเสียง “รีบไปเถอะ เสียงร้องไห้ของน้องเจ็ดดังมาก”

“ไป!”

เยี่ยนลี่เฉิงอุ้มอิงอิงน้อย อีกหกคนที่เหลือเดินตามเข้าไปในเขาวงกต เตรียมแบ่งกลุ่มตามเดิมเพื่อหาคน ฉินอิงอิงเอ่ยด้วยเสียงไร้เดียงสา

“ไม่ต้องแยกกันหาหรอก ฉันรู้พวกเขาอยู่ที่ไหน”

ฉินเฉิงหลีแปลกใจ “อิงอิงน้อยรู้ได้อย่างไร? หรือว่าเธอเป็นคนทำให้พวกเขาตกใจจนร้องไห้?”

ฉินอิงอิงแค่นเสียงฮึและอธิบาย “ใช่ที่ไหนล่ะ อิงอิงไม่ขู่พี่เจ็ดหรอก พี่เจ็ดถูกคนอื่นพาไปจึงร้องไห้”

“เขาก็กลัวตั้งแต่แรกอยู่แล้ว หัวใจเต้นรัวตั้งแต่เข้าไปในเขาวงกต ฉันอยู่ห่างสิบกว่าเมตรยังได้ยินชัดเจนเลย มันดังตึกตัก ๆ ๆ”

พี่น้องตระกูลฉิน “...”

คุณอาเล็กยังไม่ได้บอกพวกเขาว่าอิงอิงน้อยยังมีฟังก์ชันด้านนี้ด้วย

ความสามารถช่างเหลือเชื่อจริง ๆ!

เมื่อมาถึงทางแยก ฉินอิงอิงก็ชี้มือเล็ก ๆ ของเธอไปทางขวา “พี่ลี่เฉิง เดินตรงไปด้านนี้ หลังจากนั้นเลี้ยวซ้ายด้านหน้าและเลี้ยวขวา อีกประมาณสิบเมตรก็จะเจอพี่เจ็ดแล้ว”

พี่น้องตระกูลฉินไม่ได้เชื่อมากนัก เพราะทุกคนล้วนไม่เห็นมุมมองภาพรวม

เขาวงกตแห่งนี้ไม่ได้ท้าทายพี่ใหญ่ พี่รอง พี่คนที่สามและพี่คนที่สี่ เพราะพวกเขาเข้าใจแผนผังดี ถึงแม้หลับตาก็ยังสามารถหาทางออกได้

แต่อิงอิงน้อยอายุเพียงสามขวบครึ่ง

อีกทั้งตอนนี้มืดค่ำแล้ว ที่นี่ไม่ค่อยสว่างเท่าไหร่นัก ถ้าหาน้องเจ็ดเจอจากเส้นทางที่อิงอิงน้อยบอก พวกเขาก็ไม่รู้จะพูดอย่างไร

ทว่าสุดท้ายก็หาเจอจริง ๆ

เมื่อเลี้ยวขวาประมาณสิบเมตร พวกเขาก็เห็นน้องเจ็ดยืนพิงกำแพง ปิดตาร้องไห้อย่างหนัก

พี่น้องตระกูลฉินโล่งใจ “...”

นี่ไง จอมอันธพาลตัวน้อยของตระกูลฉิน!

ฉินเฉิงฮ่าวหลั่งน้ำตา เวลานี้เด็กชายไม่สนใจอีกว่าเขาจะน่าอายหรือไม่

เมื่อเห็นพวกพี่ชายและอิงอิงน้อยเข้ามา เขาก็ร้องไห้เสียงดังและพุ่งเข้าไปหาพี่ชายฝาแฝดฉินเฉิงหนิงทั้งน้ำมูกน้ำตา

ฉินเฉิงหนิงหลบไปด้านข้างด้วยความรังเกียจ ฉินเฉิงเจ๋อไม่มีทางเลือกจึงอุ้มน้องเจ็ดขึ้นมา

“พอแล้ว ไม่ต้องร้องแล้ว อิงอิงน้อยยังกล้าหาญมากกว่านายเลย ไม่ใช่เรื่องน่าอาย! ”

ฉินเฉิงฮ่าวร้องไห้ ฮือ ๆ “น่าอายก็ช่าง ถึงอย่างไรวันนี้ผมก็ทำตัวน่าอายหลายรอบแล้ว ร้องไห้ต่อหน้าพี่ ๆ ก็ดีกว่าตกใจกลัวตาย! ฮือ ๆ ๆ น่ากลัวเกินไปแล้ว! ที่นี่มืดแถมยังมีลมแรงอีก ฮือออ...”

ฉินอิงอิงดึงแขนเสื้อของพี่ชาย “พี่ชายลี่เฉิง ตรงนั้นยังมีอีกสามคน”

เยี่ยนลี่เฉิงพยักหน้า ในขณะที่ทุกคนปลอบฉินเฉิงฮ่าว เยี่ยนลี่เฉิงจึงอุ้มอิงอิงน้อยเดินต่อไป

ฉินเฉิงเจ๋อขยิบตาให้ฉินเฉิงไห่ ฉินเฉิงฮ่าวพาฉินเฉิงหลีและฉินเฉิงอวี้สองพี่น้องเดินตามไป

ฉินเฉิงเจ๋อพาพี่น้องตระกูลฉินที่เหลือออกไปก่อน

เมื่อเข้าไปใกล้ เสียงร้องไห้กลับเบาลง

เยี่ยนลี่เฉิงชะลอความเร็วและบังเอิญได้ยินเสียงเด็กหลายคน

“พี่รอง พี่ใหญ่และพี่สาวไม่ได้ตั้งใจทิ้งพวกเราและกลับไปก่อนแน่นอน หยุดร้องไห้ได้แล้ว พอเธอร้อง… ฉันก็กลัวเหมือนกัน”

“ถึงแม้ที่นี่จะเป็นเขาวงกต แต่… แต่ละแวกนี้ก็ยังมีเด็ก ๆ เล่นอยู่ ก่อนหน้านี้เธอร้องเสียงดังมาก ต้องมีคนมาช่วยพวกเราแน่นอน”

“และเมื่อพี่ใหญ่เห็นว่าพวกเรายังไม่ออกไปก็จะต้องกลับมาหาพวกเราแน่”

เสียงนี้อิงอิงน้อยไม่คุ้นแต่เยี่ยนลี่เฉิงคุ้นมาก

เด็กน้อยที่กำลังพูดอยู่ไม่ใช่คนอื่น แต่เป็นเยี่ยนเสียวจื่อน้องสาวแท้ ๆ ของเขา

มีอีกเสียงผู้หญิงอีกเสียงหนึ่งตามมา ฟังแล้วดูเหมือนอีกฝ่ายอายุราวเจ็ดถึงแปดขวบ

“ใช่! พี่ชายชิงอวิ๋นจะไม่ทิ้งพวกเราไว้ลำพัง เธออย่าร้องไห้สิ ตอนกลางคืนมันน่ากลัว! เธอกล้าหาญมาก เมื่อกลางวันยังพูดกับเสี่ยวหรูอยู่เลยว่าจะช่วยแก้แค้น บอกว่าถ้าเจอฉินอิงอิงจะให้บทเรียนกับเธอไม่ใช่เหรอ”

พี่น้องตระกูลฉินที่เดิมทีเตรียมจะเข้าไปช่วยก็ชะงัก

โธ่!

ในสถานการณ์นี้ ยังต้องเผชิญหน้ากับคนที่พูดจาไม่ดีลับหลังอิงอิงน้อยแสนน่ารักอีกเหรอ

แถมคิดจะสั่งสอนอิงอิงน้อยในครั้งหน้าที่เจอด้วย!

ฉินเฉิงไห่หัวเราะและก้มลงไปหยิบก้อนกรวดขึ้นมา

ฉินอิงอิงปรบมือให้กับพี่ชายคนรอง หลังจากนั้นก็ดึงแขนเสื้อของพี่ลี่เฉิง เหมือนอยากจะพูดกับเขาที่ข้างหู

“พี่ชายลี่เฉิง พวกเราเดินไปที่ทางเดินด้านหลังของพวกเขากัน”

ถ้าไม่ทำให้พวกเขากลัว พวกเขาก็ไม่รู้ความหมายที่แท้จริงของวาฬเพชฌฆาต! หากมีเรื่องกับวาฬเพชฌฆาต คุณทำได้แค่เพียงเกลี้ยกล่อมเท่านั้น ห้ามยั่วยุ!

อีกฝ่ายสมองแย่ยิ่งกว่าฉลามขาวผู้ยิ่งใหญ่เสียอีก!

อย่างน้อยฉลามขาวก็ได้บทเรียนแล้ว ทุกครั้งที่เห็นวาฬเพชฌฆาตอ้วนโผล่มา พวกมันจะว่ายหนีเอาชีวิตรอดทันที

ฉินเฉิงหลีลดเสียงลงถาม “พี่รอง ได้ข่าวว่าพวกนั้นเป็นเด็กของตระกูลเยี่ยน คิดว่าด้านในคือน้องสาวแท้ ๆ ของลี่เฉิง จะลองถามลี่เฉิงก่อนไหม?”

ฉินเฉิงไห่เงยหน้าขึ้นและโบกมือให้กับฉินเฉิงหลีและฉินเฉิงอวี้ ให้ดูเยี่ยนลี่เฉิงกับอิงอิงน้อยทางนั้น

ทั้งสองก้มลงหยิบก้อนหินเล็ก ๆ จากนั้นก็หายตัวไปที่ทางแยก ดูเหมือนจะเดินไปข้างหลังพี่น้องตระกูลเยี่ยน

ฉินเฉิงหลีเม้มริมฝีปากและยิ้มอย่างชั่วร้าย “ฉันคิดผิด ลี่เฉิงไม่มีน้องสาวมานานแล้ว และตอนนี้พวกเรามีน้องสาวเพียงคนเดียว นั่นก็คืออิงอิงน้อย!”

ฉินเฉิงอวี้พูดอย่างเย็นชา “ไป! แสดงผลลัพธ์ของการแอบนินทาอิงอิงน้อยของพวกเรา! ”