แต่คนอย่างเขาหรือจะยอมเสียฟอร์ม แม้จะอยากรับผิดชอบยัยเด็กนั่นขนาดไหน แต่ใครจะยอมรับให้เสียหน้ากัน

“พี่คุณไม่ต้องทำถึงขนาดนี้ก็ได้นะคะ จริงๆ แล้วเราไม่ได้มีอะไรกัน พี่คุณแค่เข้ามาขอบใจพัดเรื่องของขวัญก็เท่านั้นเองค่ะ”

“ถ้าเท่านั้นจริง ทำไมหนูต้องกรีดร้องตกใจ และทำไมตาคุณถึงมีแผลที่หัวเหมือนโดนอะไรฟาดแบบนั้น” จันทร์ระวีดึงร่างเด็กสาวให้ประจันหน้าเพื่อสบตาเค้นหาความจริง

“เอ่อ... คือว่าพัด... พัด...” คนไม่ชอบโกหกอึกอัก เหลือบสายตามองคนที่ตกกระไดพลอยโจนกับเธอด้วย นอกจากเขาจะไม่แก้ตัวใดๆ ยังไม่ช่วยเธออีก

“ไม่อยากแต่งงานกับฉันขนาดนี้เลยเหรอภัทรวนันต์ ถึงได้สร้างเรื่องโกหก จะให้ฉันพูดหรือเปล่าว่าก่อนหน้านี้ฉันจูบเธอไปกี่ที ฉัน...”

“พอเถอะค่ะ” ภัทรวนันต์หน้าซีดสลับแดง ห้ามปรามเสียงสั่นอย่างอับอาย ใบหน้าแดงจัดลามไปถึงใบหู

“ตาเถร! ตาคุณ นี่ลูกรังแกน้องถึงขนาดนี้เลยเหรอลูก” จันทร์ระวียกมือขึ้นทาบอก

“สรุปว่าแกจะแต่งงานกับหนูพัดจริงๆ ตกลงว่านี่เป็นความต้องการของตัวแกเอง ฉันกับแม่ของแกไม่ได้บังคับใช่ไหม” แม้ลึกๆ คุณากรจะดีใจ แต่ปกปิดอาการเอาไว้มิดชิด มีเพียงภรรยาคู่ทุกข์คู่ยากเท่านั้นที่เข้าใจและรับรู้ถึงความรู้สึกของสามี ที่พยายามตอกย้ำให้มั่นใจ

“ใช่ครับ” คุณธรรมรับคำด้วยน้ำเสียงมั่นคงยิ่งนัก

“แต่... พัด” ภัทรวนันต์ทำท่าจะพูดอะไรอีก แต่เธอไม่สามารถขัดใครๆ ได้

“เลิกพูดได้แล้วหนูพัด หนูน่ะเสียหายเต็มๆ เลยรู้ไหม ตาคุณต้องรับผิดชอบหนู ไม่อย่างนั้นลุงกับป้าไม่ยอมเด็ดขาด”

“สำหรับหนูเดียร์ ลุงหวังว่าหนูคงเข้าใจว่าน้องเสียหาย” คำพูดเพียงเท่านั้นก็ทำให้ชญาณิศาพยักหน้าเข้าใจโดยไม่มีข้อโต้แย้งใดๆ ภัทรวนันต์หลบสายตาของคุณธรรมที่มองเธอไม่วางตา ร่างเล็กยิ่งขดตัวเข้าหาผู้มีพระคุณมากขึ้น

นึกว่าจะรอดหรือยัยเด็กน่ากิน ฉันจะฟัดแล้วก็เคี้ยวเธอไม่ให้เหลือซาก คอยดู!!!

ดอกไม้แรกแย้ม

ข่าวดีเรื่องที่คุณธรรมจะแต่งงานกับภัทรวนันต์ทำให้ตาบุญพาและยายจันทร์ฉายดีใจที่หลานชายจะได้เป็นฝั่งเป็นฝากับผู้หญิงที่ดีและเพียบพร้อม ตายายทั้งสองรักและเอ็นดูเด็กสาวมาตั้งแต่ย้ายเข้ามาอยู่เมื่อสี่ปีก่อน ภัทรวนันต์เป็นเด็กดี ขยันขันแข็ง มีน้ำใจ สุภาพอ่อนโยน และตั้งใจเรียนมีคุณสมบัติของลูกผู้หญิงที่ครบถ้วนทั้งงานบ้านงานเรือน อาหารคาวหวาน แบบนี้จะไม่ให้ทุกคนที่ได้รับข่าว ดีใจได้อย่างไรกันเล่า

...แต่ข่าวนี้กลับสร้างความไม่พอใจให้แก่ลลนาเป็นอย่างมาก ไม่คิดว่าคุณธรรมกลับมาไม่เท่าไหร่ ภัทรวนันต์จะจับชายหนุ่มได้อยู่หมัด คาบชิ้นปลามันไปกินได้รวดเร็วขนาดนี้ ทั้งๆ ที่เธอคอยยั่วยวนคุณธรรมอย่างหนัก เข้าหาบ้าง อุตส่าห์แต่งตัวใส่เสื้อผ้าเปิดเผยก็แล้ว เอาอกเอาใจก็แล้ว แต่โดนเมินเฉยเหมือนอากาศธาตุอย่างน่าเจ็บใจนัก

แม้จะเคยนึกขอบใจที่ภัทรวนันต์เคยช่วยชีวิตเอาไว้ แต่เรื่องหัวใจ เรื่องความรัก และความสุขสบาย เธอไม่มีวันแบ่งให้ใครแน่นอน อย่างไรเสียก็แค่คาดว่าจะแต่งงานกัน เธอจะขัดขวางทุกวิถีทาง ตอนนี้ศัตรูที่ร้ายกาจที่สุดก็คือภัทรวนันต์ ไม่ใช่ชญาณิศาอีกต่อไป

ทางฝ่ายคุณธรรมหลังจากยอมรับที่จะแต่งงานกับภัทรวนันต์ เขาคอยตามตอแยเด็กสาวตลอด เพราะการหาเรื่องภัทรวนันต์ทำให้เขามีความสุขอยู่ลึกๆ

“ภัทรวนันต์ เธอจะหนีฉันไปไหน” คุณธรรมเดินดักหน้าดักหลังสาวน้อยที่คอยแต่หลบหน้าหลบตาเขาตลอดเวลาตั้งแต่มีเรื่องวันนั้น

“พี่คุณมีอะไรเหรอคะ” เธอถามเสียงเบาถอยหนีไปหลายก้าว คุณธรรมหัวเสียเมื่อเห็นเธอทำท่ารังเกียจเขาขนาดนี้

“ไม่เห็นต้องถอยห่างขนาดนี้เลยนี่นา” คุณธรรมก้าวตามหญิงสาวอย่างหงุดหงิด

“พี่คุณมีอะไรก็พูดมาเถอะค่ะ พัดต้องไปหาพี่เดช” เธอรีบบอก เขาชะงักก่อนจะกัดฟันกรอดๆ

“วันๆ นึงเธอจะอ่อยผู้ชายไปถึงไหนกัน” ความหงุดหงิดเริ่มมีมากขึ้นเป็นเท่าตัวที่ได้ยินประโยคของเด็กสาว

“พี่คุณพูดอะไร พัดไม่ได้อ่อยใครสักหน่อย” เธอมองเขาอย่างน้อยใจนิดๆ เขาจะหาเรื่องเธอไปถึงไหนกันนี่

“ไม่ได้อ่อยใคร แล้วผู้ชายพวกนั้นล่ะ มาจากไหนกัน ทั้งคนงาน หัวหน้าคนงาน ปลัดอำเภอ ตำรวจ แล้วก็ใครต่อใครก็ไม่รู้ อ้อ... เด็กในบ้านและเพื่อนของฉันด้วย” คุณธรรมคาดคั้นเอาคำตอบอย่างพาลๆ

ภัทรวนันต์ปิดปากเงียบ เธอไม่อยากอธิบายให้คนที่มีอคติฟัง คนที่เขากล่าวถึงเป็นเพื่อนเป็นพี่ชายที่เธอนับถือทั้งนั้น เขาจะไม่ให้เธอคบกับใครเลยหรือไง ไม่ให้เธอพูดคุยกับใครเลยหรือไง ไม่ใช่เขาสักหน่อยที่อคติกับคนอื่นแบบนี้

“ทำไมไม่ตอบล่ะ จะแต่งงานกับฉันอยู่แล้ว ยังจะ...”

“พัดไม่ได้ทำอะไรนะคะ พี่คุณไม่จำเป็นต้องแต่งงานกับพัดก็ได้ พี่คุณไม่ได้ทำอะไรพัดสักหน่อย และพัดก็ไม่ได้... เสียหายอะไร” เธอพูดแล้วเบือนหน้าหนี ทั้งๆ ที่ในใจสั่นไหวกับสัมผัสแนบชิดของเขา เขายังขโมยจูบแรกของเธอไปด้วย

“ไม่ได้ทำอะไรอย่างนั้นเหรอ หรือฉันต้องทำมากกว่านี้ ฮะ!” ถามแล้วไม่ได้รับคำตอบก็ยิ่งอารมณ์ไม่ดี “และฉันขอบอกไว้เลย ฉันไม่ชอบให้เธอไปสนิทกับผู้ชายคนไหน ยิ่งเธอไม่อยากแต่ง ฉันยิ่งอยากจะแต่ง ฉันจะขัดขวางความสุขของเธอกับผู้ชายทุกคน ไม่เชื่อคอยดูสิ” คุณธรรมประกาศกร้าว

“พี่คุณทำแบบนี้ทำไม ในเมื่อเราไม่ได้... รักกัน จะอยู่ด้วยกันให้ทรมานไปทำไม อุ๊ย!” เสียงหวานอุทานเมื่อโดนกระชากแขนเข้าไปหา เขามองเธอตาดุกร้าว

“ยิ่งไม่ได้รักยิ่งทรมานดี ยิ่งเธอทรมานฉันยิ่งรู้สึกมีความสุข ฉันเองไม่ได้ทรมานอะไรหรอก มีความสุขจะตายที่ได้ทำให้เธอไม่มีหน้าไปหาผู้ชายคนไหนอีก” เขาดึงร่างหอมกรุ่นมากอดอย่างหวงๆ ไม่สบอารมณ์ที่เธอบอกว่าไม่รัก แต่หญิงสาวกลับคิดไปว่าเขาอยากจะแกล้งเธอให้ชอกช้ำใจ

“ใจร้ายที่สุด” เธอเงยหน้ามองเขา ดวงตาหวั่นไหว ซึ่งดวงตาคู่นั้นทำให้เขาชะงักเกือบใจอ่อน ถ้าไม่คิดว่าเธอทำอะไรไว้บ้าง

“ฉันใจร้ายกับคนที่นิสัยไม่ดีต่างหากเล่า โดยเฉพาะพวกเจ้ามารยาอย่างเธอ”

“ในเมื่อพัดไม่มีอะไรดีเลย งั้นปล่อยพัดไปเถอะค่ะ พัดจะไม่ไปยุ่งกับพี่คุณ จะพยายามไม่ให้พี่เห็นหน้า พี่จะได้ไม่หงุดหงิดใจ ถ้าเจอกันก็จะหลบ พี่จะได้ไม่ต้องลำบากใจที่เห็นพัด”

เธอยังจำได้ว่าตอนเด็กๆ เขาไล่เธอให้ไปไกลๆ ไล่ทุกครั้งที่เธอเข้าใกล้ เธอเคยคิดว่าอยากมีพี่ชายสักคน แต่ก็สิ้นหวังเมื่อเขาเกลียดเธอ เธอรู้ดีว่าเขารังเกียจ และคนอาศัยอย่างเธอเจียมเนื้อเจียมตัวพอที่จะไม่เข้าไปยุ่งวุ่นวายให้เขารำคาญใจ แต่นั่นกลับยิ่งทำให้เขาไม่พอใจ เข้ามายุ่งวุ่นวายทำลายความสุขเล็กๆ ของเธอเสมอๆ เธอไม่เข้าใจว่าเขาต้องการอะไร

“เธอยิ่งหนีฉันจะยิ่งตาม จำเอาไว้ว่าฉันอยากขัดขวางความสุขของเธอให้มากที่สุด” ใจจริงเขาแค่อยากขัดขวางผู้ชายหน้าหล่อไม่หล่อ ทั้งหนุ่มทั้งแก่ที่หมั่นมาทอดสะพานให้เธอต่างหากเล่า

“คนใจร้าย ใจร้ายที่สุด” ภัทรวนันต์เมินหน้าหนี เดินหนี เมื่อเขาผลักไสมองเธออย่างสะใจ

“ฉันยังไม่อนุญาตให้เธอไปไหน กล้าดียังไงมาเดินหนีฉันแบบนี้ฮะ!” เขากระชากแขนกอดรัดเอาไว้ทางด้านหลัง เธอพยายามดิ้นตกใจที่ถูกลวนลาม

“พี่คุณ ปล่อยนะ” ยิ่งห้ามเหมือนยิ่งยุ ยิ่งคิดว่าเธอจะไปหาอัครเดชยิ่งหวง

ภัทรวนันต์ไม่ชอบใจที่เขาเป็นคนเห็นแก่ตัว ทั้งๆ ที่มีแฟนเป็นตัวเป็นตนอยู่แล้วยังมายุ่งกับเธออีก นึกเห็นใจชญาณิศา ตอนนี้คงกำลังทุกข์ใจเรื่องที่เธอกำลังจะแต่งงานกับคุณธรรม ถึงแม้อีกฝ่ายไม่ได้พูดออกมา แต่เธอรับรู้และเข้าใจดี คุณธรรมเองเสียอีกที่ทำเป็นเฉยเมยกับแฟนตัวเอง ทั้งๆ ที่ประกาศให้ทุกคนรับรู้ว่าเป็นคนรักกัน แต่เหตุใดถึงได้ไม่ดูแลกันและกันอย่างที่สมควรจะเป็น

“ปล่อยพัดเดี๋ยวนี้นะครับพี่คุณ” เสียงของอัครเดชทำให้ทั้งสองที่กำลังกอดปล้ำกันอยู่ชะงัก

“พี่เดช” ภัทรวนันต์รู้สึกดีใจที่มีคนมาช่วยเธอแล้ว เธอไม่อยากอยู่กับคุณธรรมสองคนอีกต่อไป