ไทธัญหักพวงมาลัยรถเลี้ยวเข้าไปในโรงแรมม่านรูด ปราณปริยาหน้าตื่นแล้วพยายามรักษาอาการให้สงบถามขึ้น

“พี่ธัญเข้ามาทำอะไรในนี้คะ”

ไทธัญขับเข้ามาจอดหลังม่านที่พนักงานรูดเปิดรอรับและปิดลงแล้วถึงหันมาบอกด้วยสีหน้าเซ็งๆเขาเบื่อกับการรอ และก็เห็นว่ามีผู้ชายไม่น้อยที่จ้องปราณปริยาไม่กระพริบ และคนอย่างไทธัญอยากได้อะไรก็ต้องได้ บางทีถ้าลองยื่นเงินให้หนามากพอ เขาก็อาจได้ปราณปริยาในคืนนี้

“อย่าเล่นตัวเลยนิ่ม พี่ไม่เอาเปรียบใครหรอก อยากได้เงินเท่าไรบอกพี่มา ทำแบบนี้ได้เงินมากกว่าที่ร้านเหล้านั่นอีกนะ”

ปราณปริยาเม้มปากตัวเองอย่างต้องการสะกดกลั้นอารมณ์ผิดหวังในตัวของอีกฝ่าย เธอรู้ว่าเขาเจ้าชู้ แต่ไม่คิดว่าไทธัญจะทำตัวอย่างนี้

“พี่ธัญพูดอะไรออกมารู้ตัวไหมคะ”

“รู้สิ พี่ไม่ได้เมานี่”

“ดีค่ะ” ปราณปริยาแค่นยิ้มก่อนว่าต่อ “งั้นความรู้สึกดีดีที่นิ่มมีให้พี่ก็ให้มันจบลงตรงนี้เลยแล้วกัน ถึงนิ่มจะอยากได้เงิน แต่นิ่มไม่ทำอย่างที่พี่ธัญบอกแน่”

เธอมองหน้าไทธัญอย่างเจ็บปวด เปิดรถออกไปแล้วก็ถูกอีกฝ่ายออกจากรถและตามมาคว้าแขนเอาไว้ทัน เธอเกร็งแขนพร้อมกับออกแรงดึงแต่สู้แรงอีกฝ่ายไม่ได้

“ปล่อยนิ่มนะ”

ไทธัญถอนใจอย่างเครียดๆเมื่อสติกลับคืนมา เพราะความใจร้อนแท้ทีเดียวที่ทำให้ไก่ตื่นเช่นนี้

“พี่ขอโทษ” ชายลูกเศรษฐีบอกเสียงอ่อย มือจับแขนของปราณปริยาแน่นไม่ปล่อยง่ายๆ มองมาด้วยสายเว้าวอน เขาไม่อยากบังคับขืนใจสาวๆ แต่กับปราณปริยานี่เขาอดใจรออีกไม่ไหวแล้ว แม้หญิงสาวจะไม่ได้สวยระดับดาวมหาวิทยาลัย แต่มีคนอยากครอบครองเธอไม่น้อย ด้วยใบหน้าสวย ตาเศร้าแต่มันคงเซ็กซี่ไม่น้อยหากได้มานอนอยู่ใต้ร่าง ทั้งยังมีทรวดทรงเย้ายวนมากโขทีเดียว

พยายามไม่ให้ดูห้วนจนเกินไป ขอร้องเขาอีกครั้ง

“ปล่อยนิ่มเถอะค่ะ”

“พี่ขอแค่กอดนิ่มได้ไหม”

คาสโนว่าเริ่มเดินหมากขั้นแรกด้วยการให้เหยื่อตายใจ

หญิงสาวผลักแขนของไทธัญออกพร้อมเบี่ยงตัวหลบ บอกปัดด้วยคำพูดจริงจังว่าไม่ยินยอม “พี่ธัญคะ อย่าค่ะ”

หนุ่มมากเล่ห์ยังคงพยายามตะล่อมอย่างใจเย็น

“แค่กอด พี่สัญญาว่าแค่กอด”

ชายหนุ่มพยายามระงับอารมณ์ตื่นตัวที่พุ่งพล่าน เขาคว้าร่างของปราณปริยาเข้ามากอดเสียแนบแน่น พร้อมสูดดมผมของเธอไปด้วย หอมและปลุกกำหนัดไม่น้อยทีเดียวล่ะ ไม่ใช่กลิ่นแบบสาวๆที่เคยๆมา กลิ่นของปราณปริยาเหมือนดอกไม้ในป่าลึก หายาก แต่หากได้ครอบครองคงสุขไม่น้อย นานจนคิดว่าไทธัญหลับไปแล้วหรือยัง ถึงรู้สึกได้ว่าไทธัญยอมคลายอ้อมกอดออก ชวนเสียงซึมๆ

“เข้าไปล้างหน้าในห้องก่อนได้ไหม พี่ง่วง ขับกลับกลัวจะหลับใน แล้วเดี๋ยวพี่ไปส่งนิ่มก่อน” ไทธัญบอกโดยไม่รอให้เธอยินยอม พาเดินเข้าไปด้านในทันที

ปราณปริยาไม่ได้ไว้ใจไทธัญแต่เพราะไม่อยากถูกทำร้ายร่างกาย เธอกลัวว่าแรงของตนจะสู้แรงของอีกฝ่ายไม่ได้ จึงยอมเดินตามเขาเข้าไปในห้องพักอย่างใจคอไม่ใคร่จะดีเท่าไรนัก

พอเปิดห้องเข้ามาได้ ชายมากเล่ห์ก็ว่าต่อ

“นั่งเป็นเพื่อนพี่ก่อนนะนิ่ม”

ปราณปริยาเงียบไปไม่พูดอะไร คนชวนว่าขึ้นอีก

“นิ่มรอพี่ก่อนนะ นี่พี่ง่วงมากๆเลย ได้กินอะไรร้อนๆน่าจะดี”

บอกตามตรงว่าตอนนี้กลัวจับใจแต่ต้องทำนิ่งเอาไว้ ทำใจดีสู้เสือก่อน ภาพที่ยุทธนาคุกคามเธอวันก่อนยังติดอยู่ในหัว เลยต้องควบคุมความกลัว โอนอ่อนไปตามไทธัญ แล้วคิดว่าจะลองขอร้องเขาดีดี

“ถ้าง่วงนอนพักที่นี่ก็ได้นี่คะ นิ่มกลับเองได้ค่ะพี่ธัญ”

“ไม่ได้ พี่บอกว่าจะไปส่งก็ต้องไปส่งนิ่มสิ”

“พี่ธัญล้างหน้าให้สดชื่นสักหน่อยดีไหมคะ ดึกแล้วด้วย นิ่มกลัวว่าพี่จะง่วงมาก”

“เรานอนพักที่นี่ด้วยกันไหม พี่สัญญาว่าจะไม่ทำอะไรนิ่มเด็ดขาด...ถ้านิ่มไม่ยอม”

หนุ่มเจ้าชู้ละประโยคท้ายเอาไว้ในใจ เขามองผู้หญิงเป็นวัตถุทางเพศแบบเดียวกับที่ถูกบิดาสั่งสอนมา พวกมีเงิน มีอำนาจมากๆบางคนมักมีความคิดนี้ฝังอยู่ในหัว และพร้อมจะกระจายความเชื่อของตนออกไปให้ลูกหลานด้วยเสมอ

นานกว่าที่ไทธัญจะยอมเข้าห้องน้ำไป จึงใช้จังหวะนี้เตรียมหลบออกมาจากห้อง ปราณปริยาเดินตรงลิ่วไปยังประตูแต่แล้วก็ถูกคว้าแขนเอาไว้ได้ทัน

“นิ่มทำแบบนี้ไม่ไว้ใจพี่ใช่ไหม”

“ไม่ใช่นะคะ” แม้คำตอบจะตรงกันข้ามก็ตามที

“แล้วนิ่มจะไปไหน”

“นิ่มแค่...” ปราณปริยาเม้มปากอย่างใช้ความคิด