“ผมจะเอากลับยังไงล่ะลุง เมียผมเห็นคงสงสัย ลุงเก็บไว้เถิดครับ”

“เอ้า เห็นก็เห็นสิวะ เอ็งกลัวอะไร”

รพีเผยอปากแล้วก็ถูกยัดใส่มือมา

“น่า เอาไปเถิด เชื่อข้า เห็นไหม ข้ายังหนุ่มฟิตปึ๋งปั๋งเพราะไอ้นี่แหละ”

“ข้าวมาแล้ว ไปกรึ๊บมาอีกล่ะสิตาแก่ ไอ้ยาดองนี่ทำยังไงก็เลิกไม่ได้สักทีนะแก”

เสียงของป้าเป้าทำให้รพีต้องรับขวดยาดองนั้นมาเหน็บไว้ด้านหลังบั้นเอว พอดีกับที่เขาใส่เสื้อเชิ้ตจึงคลุมปกปิดได้บ้าง แต่มาคิดดูแล้ว แม้อิซาเบลจะเห็นก็คงไม่รู้ว่าอะไร หากเขาบอกว่าเป็นเหล้าที่ลุงไม้ให้มาก็คงเชื่ออย่างนั้น ยังดีกว่าที่เขาปฏิเสธรับของจากลุงทั้งที่มีน้ำใจ

พระอาทิตย์ลับขอบฟ้าไปแล้วหลังทานข้าวเย็นเสร็จ ยังไม่มีทีท่าว่าจะมีรถมาที่หน้าบ้านแต่อย่างใด อิซาเบลซึ่งนั่งชะเง้อมองอยู่นอกชานถอนหายใจยาว ทั้งยังต้องตบยุงที่บินว่อนกัดตามเนื้อตัวให้ได้แสบๆ คับๆ คิดว่าตนคงเกาจนตัวแดงไปหมดแล้ว

“ไปอาบน้ำเถิดนังหนู ค่ำแล้ว คงไม่มีใครมาแล้วละมัง นี่ชุดลูกสาวป้า”

ป้าเป้าที่อาบน้ำเสร็จประแป้งทั้งใบหน้าและลำตัว ใส่เสื้อคอกระเช้ากับผ้าถุงเดินออกมาจากห้องพร้อมกับมาวางชุดให้เปลี่ยนพลางบอกเธอ

“เดี๋ยวป้าจะไปจัดที่นอนในห้องลูกสาวเอาไว้ให้”

เวลานี้รพีเดินไปดูนอกรั้วบ้านกับลุงไม้ เผื่อว่ามีรถเข้ามาแล้วไม่รู้เส้นทาง ทว่าก็ไร้วี่แววทั้งสองคน

อิซาเบลลังเล อยากอาบน้ำให้สบายตัวอยู่เหมือนกัน แต่เพราะห้องน้ำของบ้านนี้แยกห่างออกไปด้านหลังบ้าน ต้องเดินไปในตอนมืดอย่างนี้ทำให้คนไม่ชินนึกกลัวขึ้นมา

“หรือถ้ากลัวจะรอไปอาบกับผัวก็ได้นะนังหนู”

ป้าเป้าดูเหมือนจะอ่านสีหน้าของเธอออก

“เอ่อ ไม่เป็นไรค่ะ หนูไปเองได้ค่ะป้า”

หญิงสาวรีบปฏิเสธ เธอไม่ยอมให้รพีไปด้วยแน่

เมื่อเห็นว่าภากรกับรถคงยังมาไม่ถึง อาจจะหาหมู่บ้านไม่เจอแล้วแวะพักโรงแรมก่อนค่อยออกมาตามหาในเช้าวันใหม่ก็เป็นได้ คิดอย่างนั้นแล้วอิซาเบลจึงหยิบชุดที่ป้าเป้าให้มาขึ้นมาพินิจ

ร่างอวบที่กำลังจะผละไปเห็นคิ้วเรียวสวยขมวดก็บอก

“ผ้าถุงผืนสีเข้มนุ่งอาบน้ำ แล้วค่อยผลัดมาใส่อีกผืน เอ๊ะ นุ่งผ้าถุงเป็นหรือเปล่านังหนู”

“พอได้ค่ะ”

แม้ไม่คล่องนัก หากก็พอใส่ได้ไม่ให้หลุดตามประสาคนที่ไม่ได้นุ่งผ้าถุง

ป้าเป้าพยักหน้าเข้าใจก่อนเข้าไปยังห้องลูกสาว ส่วนอิซาเบลกอดชุดใหม่แนบอกแล้วค่อยๆ ลงจากเรือนไม้หลังเล็ก เดินอ้อมด้านข้างไปจนถึงหลังบ้าน มีแสงไฟที่ใต้ถุนบ้านส่องเลือนรางไปถึงหน้าห้องน้ำ และในห้องน้ำมีดวงไฟอ่อนแรงอยู่

ดวงตาคู่คมโตกวาดมองโดยรอบอย่างระแวงหลังลงกลอนแล้วรีบเปลี่ยนมาใส่ผ้าถุง ตักน้ำจากตุ่มเทใส่ตัว ได้สัมผัสน้ำทำให้รู้สึกดีขึ้นมาบ้าง อิซาเบลจึงเทน้ำมากขึ้นแล้วเอาสบู่ราคาไม่แพงมาถูเนื้อตัวอย่างใส่ใจ ความกังวลค่อยๆ เลือนหาย อารมณ์ผ่อนคลายขึ้น กระทั่งล้างสบู่จากตัวจนหมด กำลังหันไปทางเสื้อผ้าซึ่งวางไว้บนชั้นไม้ที่ต่อกับผนังออกมาเพื่อวางของก็ต้องกรีดร้องพร้อมผงะหนีด้วยความตกใจ

“กรี๊ด!!”

=====

จากที่กลัวอยู่แล้ว อิซซี่เจออะไรเข้าไปกันนะ? ^^"

*บุคคลและเหตุการณ์ในเนื้อหาเป็นเรื่องราวที่แต่งขึ้นเท่านั้นค่า

เฟซบุ๊กเพจ รสิตา เพียงพิณ

https://twitter.com/rasitawriter