“ไหนคุณเพิ่งบอกว่าฉันไม่ได้ผิดไง”

“คุณไม่ผิด แต่คุณสวยเกินไป”

อิซาเบลค้อนชายหนุ่ม แปลกที่เวลานี้ตนไม่รู้สึกโกรธหรือหงุดหงิดเหมือนครั้งก่อนๆ ที่รพีเอ่ยกวนอารมณ์ แต่กลับทำตัวไม่ถูกราวขัดเขินเสียอย่างนั้น

“การไปต่างที่ต่างถิ่นต้องระวังตัวให้มาก เราไม่รู้ว่าใครเป็นใคร แล้วแต่ละที่ก็มีผู้ทรงอิทธิพล มีเจ้าถิ่น และพวกเขาก็อาจเล่นนอกเกม นอกกฎหมายได้ทุกเมื่อ คดีฉุดคร่าผู้หญิงมีข่าวอยู่เนืองๆ คุณก็เห็น”

ยิ่งชายหนุ่มพูดอิซาเบลก็ยิ่งหมดคำโต้แย้ง การเดินทางมาครั้งนี้เพราะความดื้อแพ่งของเธอ แล้วก็ได้บทเรียนครั้งใหญ่

“ฉันขอโทษ ถ้าฉันไม่มาด้วย คุณกับภากรก็คงทำงานได้สะดวกสบาย”

เสียงหวานที่อ่อยอย่างชัดเจนทำให้รพียิ้มอ่อนโยน มือหนายื่นมาจับมือบาง แม้เจ้าตัวจะกระตุกมือออกเขาก็จับไว้มั่นจนคิ้วเรียวสวยขมวดมุ่น

“ผมดีใจที่คุณมาด้วย”

อิซาเบลยอมอยู่นิ่งเพราะคำพูดชายหนุ่มและน้ำเสียงทุ้มนุ่มน่าฟัง

“ถึงจะบอกคุณโยธินว่าไม่อยากให้คุณทำข่าวนี้เพราะอันตราย แต่ผมก็ชอบที่มีคุณอยู่ใกล้ๆ ตลอดเวลา”

ดวงตาคู่คมโตขยายขึ้น ขณะจ้องสบกับดวงตาเข้มดุนิ่งราวตกอยู่ในภวังค์ ทว่าเสียงดังจากในครัวก็ทำให้อิซาเบลดึงสติตัวเองกลับมาได้ หญิงสาวกะพริบก่อนจะพูดเหมือนไม่รู้ไม่ชี้

“มีฉันให้คอยแกล้ง สนุกสินะ”

อยู่ๆ รพีก็ขยับมาใกล้จนอิซาเบลต้องเอนหลัง เพราะใบหน้าคมคายเคลื่อนมาชิดเกินไป

“คุณดูไม่ออกจริงหรือ ว่าผมเรียกร้องความสนใจจากคุณ”

หญิงสาวอึ้งเล็กน้อย หากก็กลบเกลื่อนผลักอกหนาให้ห่างตนแล้วมองไปทางอื่น

“อย่ามาใกล้นักได้ไหม ฉันอึดอัด”

“ผมยังไม่ได้ทำอะไรเลย ถ้ากอดก็ว่าไปอย่าง”

เสียงทุ้มกระซิบใกล้ ทั้งลมหายใจร้อนยังกระทบใบหู อิซาเบลวูบวาบไปทั้งแก้มจนต้องเอียงหลบ

“เอ๊ะคุณ อย่ามารุ่มร่ามนะ”

“มือผมก็อยู่เฉยๆ จะเรียกว่ารุ่มร่ามได้ยังไงครับ”

“คุณนี่ยียวนกวนโมโหจริงๆ เลย”

“ไม่ได้ยียวนครับ แต่กำลังเฟลิร์ตคุณอยู่”

“อะแฮ่ม”

เสียงกระแอมดังมาจากตรงบันได ก่อนร่างผอมสูงของลุงไม้จะก้าวขึ้นมา

“ผัวหนุ่มเมียสาวหยอกเย้าจ๊ะจ๋าเสียงอ่อนเสียงหวานไม่เกรงใจคนแก่เลยเว้ย”

ดวงหน้าสวยร้อนผ่าว อายมากจนไม่รู้จะทำหน้าอย่างไร ศอกเล็กจึงกระแทกเข้าใส่หน้าท้องคนที่นั่งชิดด้านหลังตน

“หึๆ”

ชายหนุ่มหัวเราะในลำคอราวไม่รู้สึกเจ็บใดๆ ขณะนั้นป้าเป้าก็ตะโกนมาจากในครัวเพราะได้ยินเสียงสามีตน

“กลับมาแล้วหรือตาแก่ ไปร้านของชอบมาล่ะสิ เข้ามานี่ มาช่วยฉันยกกับข้าวกับปลาออกไปข้างนอกชาน”

“หนูช่วยเองค่ะป้า”

อิซาเบลเห็นว่าเป็นโอกาสที่ตนจะเลี่ยงรพีจึงออกตัวพลางลุกขึ้นไปในครัวแทน

ลุงไม้เห็นทางสะดวกก็เอ่ยขึ้น

“มานี่ไอ้หนุ่ม ข้ามีของดีมาฝาก”

ขวดขวดแบนใสมีน้ำสีเข้มอยู่ในนั้นถูกมาวางตรงหน้าลุงไม้ โดยรพีลุกไปนั่งลงตรงข้ามอีกฝ่ายอย่างว่าง่าย แต่เมื่อลุงไม้พูดเสียงกระซิบเขาก็ยิ้มเจื่อน

“ยาดอง กำลังช้างสาร ของดีเลยนะเอ็ง ข้าแบ่งซื้อมาให้”

“เอ่อ ผมไม่ต้องใช้หรอกครับลุง”

รพีบอกเสียงเบาเช่นกันพลางเหลือบมองเห็นแผ่นหลังบางซึ่งเข้าประตูครัวไปแล้ว เกรงว่าหากอิซาเบลรู้ว่าอะไรเป็นอะไรมีหวังโกรธเขาเป็นฟืนเป็นไฟ เพราะเจ้าตัวมักคิดว่าเขาจ้องฉวยโอกาสเอาเปรียบอยู่บ่อยครั้ง

“เฮ้ย ของแบบนี้มันต้องมีไว้ เอ็งยังหนุ่มแน่นกินไว้ซะแต่เนิ่นๆ รับรองไม่หมดแรงง่ายๆ ชะลอวัย กระตุ้นดีนักแล”

“ผมจะเอากลับยังไงล่ะลุง เมียผมเห็นคงสงสัย ลุงเก็บไว้เถิดครับ”

“เอ้า เห็นก็เห็นสิวะ เอ็งกลัวอะไร”

=====

พี่พีเริ่มรุกตรงๆ แล้ว แต่ยังไม่ได้คบก็มีแววเกรงใจเมียซะแล้ว 5555 ^^

*บุคคลและเหตุการณ์ในเนื้อหาเป็นเรื่องราวที่แต่งขึ้นเท่านั้นค่า

เฟซบุ๊กเพจ รสิตา เพียงพิณ

https://twitter.com/rasitawriter