Ep 6

พาเที่ยว

ผู้แต่ง FeBee

โรงแรม(ภูเก็ต)

22.30 น.

ตึ้ง ตึ่ง!! พรึ๊บ!

“นอนยังค่ะ เฮียซัน?”

“ยัง”

ตอบเร็วดีจังแฮ๊ะ^^

“พรุ่งนี้สรุปว่าหนูพาไปเที่ยวนะคะ”

“ไม่ต้อง”

“ไม่ต้องเกรงใจใช่ไหมค่ะ? งั้นพรุ่งนี้หนูไปรอที่หน้าโรงแรมละกันค่ะ บอกพี่ๆสุดหล่ออีกสองคนด้วยนะคะ ฝันดีค่ะ” แคร็ก!

ยัยเด็กบ้าเอ๊ย! พูดเองเออเองหมดใครอยากไปเที่ยวด้วยว่ะ! น่ารำคาญ

ตื๊ด ตื๊ด ตื๊ด

“ฮัลโหล ครับนาย”

“ทำไมมึงรับช้า ถ้ากูมีเรื่องคอขาดบาดตายทำไง แล้วกูบอกให้มึงเรียกกูว่าไง?”

“ขอโทษครับ เฮียซัน”

“พรุ่งนี้พวกมึงเตรียมตัวไปกับกูตอนเก้าโมงเช้า เด็กแสนดีคนนั้นจะมารับพาไปเที่ยว”

“เหรอครับ” น้ำเสียงดีใจอย่างกับเด็กได้ไปเที่ยว

“น้อยๆหน่อยมึง”

“แฮ่ๆ ขอโทษทีครับ”

วันรุ่งขึ้น

9 โมงเช้า

ปี๊น ปี๊น ปี๊นนนนนนนนนนนนนน

สามหนุ่มหล่อที่ยืนรออยู่หน้าโรงแรมหันหน้ามาเลิ่กลั่ก

“แม่ง! จะมางียบๆก็ไม่ได้ ขายหน้าคนจริงยัยเด็กคนนี้” หยางหลงสบถ

ตอนนี้ผมกับลูกน้องมานั่งอัดเป็นปลากระป๋องอยู่ด้านหลัง ไม่ไงครับเพราะแต่ละคนตัวสูงหุ่นล่ำซิกแพคแน่น แม่งโคตรอึดอัด

“มอร์นิ่ง ค่ะทุกคน แสนดีขอแนะนำเพื่อนอีกคนที่ร่วมทริปของเราในวันนี้ด้วยกันนะคะ แอปเปิ้ล ค่ะ”

“สวัสดีค่ะ อาเฮีย ทุกคน”

“สวัสดีครับ ผมชื่ออาฟา อาเฟยครับ และ……..

เงียบ ไม่มีแม้แต่เสียงตอบรับสุดท้ายอาเฟยก็เป็นคนตอบแทน และนี่คือ เฮียซัน ครับ แต่เจ้าตัวยังคงทำหน้านิ่งจึงทำให้ทุกคนนั่งประจำที่ของตนเองไปอย่างเรียบร้อย จนกระทั่ง

“เฮียซันค่ะ อยากไปเที่ยวที่ไหนเป็นพิเศษไหมเดี๋ยวแสนดีพาไป”

“ไม่”

แล้วไอ้ลูกน้องผมทั้งสองคนก็หันมาจ้องหน้าผม

“พาไปไหนก็ไป”

แล้วไอ้ลูกน้องสองตัวข้างๆผมก็หันมายิ้มเฉ่ง ผมมองสายตาคาดโทษใส่พวกมันทั้งสองคน พวกมันทำเสมองไปทางอื่น ผลล่ะเชื่อพวกมันเลย

“ถึงแล้วค่ะทุกคน นี่เป็นย่านถนนคนเดินค่ะ ตึกรามบ้านช่องเก่าแก่และเป็นสถาปัตยกรรมดั้งเดิมของที่นี่ค่ะ”

“ไม่เห็นจะอยากรู้”

แล้วไอ้ลูกน้องมันก็หันมาจ้องหน้าผม

“ก็เล่าต่อสิ”

“อยากฟังเหรอค่ะ บนึกว่ารำคาญ”

เธอทำท่าทางน้อยใจ ให้ได้อย่างนี้สิทั้งคนนำเที่ยวและลูกน้องผม

“เล่าๆ มาเถอะ”

หลังจากนั้นตลอดทางเธอแนะนำอธิบายอย่างกับไกด์อาชีพ เล่าเหมือนท่องเป็นสคริป สงสัยพานักท่องเที่ยวมาบ่อย แล้วเธอพาไปกินอาหารพื้รเมืองของที่นี่

“อืม อร่อยดีน่ะ อันนี้เค้าเรียกว่าอะไร”

“โลบะ ค่ะ” แอปเปิ้ลตอบเพราะเธอเริ่มจะคุ้นเคยกับหน้าตาอันเคร่งขรึมของเฮียซันบ้างแล้ว ไม่เหมือนตอนแรกๆ ที่เจอ นั่งตัวเกร็งมาตลอดทาง

“โลบะ ฉันชอบน่ะ”

“ชอบ ก็มาทานบ่อยๆสิค่ะ” แสนดีพูดแกมล้อเล่น

“อืม”

“เฮ้ย! นี่คุณจะบินมาที่นี่เพื่อมากินแค่โลบะเนี้ยน่ะ”

“แล้วทำไมจะไม่ได้ล่ะ”

“รวยขนาดนั้นเชียว”

อาเฟยและอาฟาหัวเราะกันยกใหญ่ ในใจก็ได้แต่คิดว่าแสนดีช่างไม่รู้อะไรซ่ะแล้วเฮียซันของหนูจะบินไปกินอะไรก็ได้ทั้งนั้นทั่วมุมโลกขนหน้าแข้งเฮียไม่ร่วงหรอก

หลังจากที่ผ่านไปค่อนครึ่งวันกับการเดินเที่ยวชมถนนแห่งสถาปัตยกรรมแบบชิโน โปตุกิสที่นี่ ได้กินอาหารอร่อยไปตลอดทาง ผมชอบรสชาติอาหารที่นี่หลายอย่างเลยก็ว่าได้ว่าจะลองไปสั่งให้ลูกน้องทำที่โน้นให้กินสักหน่อย

“เฮียซัน”

“อืม มีอะไร”

“ชอบไหม?”

“ชอบ”

“ดีใจนะคะ ที่เฮียชอบ” ผมมองหน้าเธอ งงๆ ถามอะไรแปลกๆ

“อยากไปไหนอีกรึเปล่าค่ะ?”

“ไม่รู้”

“งั้น แสนดีพาไปเที่ยวทะเลก็แล้วกันนะคะ อาเฟย อาฟา ค่ะแสนดีจะพาไปทะเลนะคะ”

“เย้^^ ไปกันเลยไหมครับน้องแสนดี”

ไอ้สองตัวนี้มันใกล้จะตกงานแล้วดูท่า กลับไปจากที่พวกมันเป็นบอร์ดี้การ์ดจะเนรเทศพวกมันไปทำร้านอาหารแทน

กะตะ&กะรน บีช

“ว้าว!!!!!! ทะเลสวยจังเลยครับน้องแสนดี ขอบคุณที่พามานะครับ น่ารักที่ซู๊ดดดด เลย”

“จะเล่นน้ำทะเลกันไหมค่ะ ชุดว่ายน้ำซื้อตามร้านแถวนี้ได้เลยค่ะต้องการอะไรแถวนี้มีขายทุกอย่างเลยค่ะ”

แล้วไอ้ลูกน้องทั้งสองคนก็หันควับมาจ้องหน้าผม

“กูล่ะรำคาญพวกมึง มาถึงที่นี่แล้วจะเล่นน้ำก็เล่นไม่ต้องมาทำหน้าแบบนั้นใส่กูเลย”

“ขอบคุณครับ เฮียซัน”

“จะเล่นน้ำ เนี้ยต้องขออนุญาตกันก่อนเลยเหรอค่ะ” แสนดีแปลกใจ

“อ่อ ไม่มีอะไรหรอกครับ คือมาทริปนี้เฮียซันมาเป็นผู้ปกครองพวกน้องๆครับ” แสนดีและแอปเปิ้ลพยักหน้าเชิงเป็นที่เข้าใจกัน

ว่าแล้วมันก็ปรี่เข้าไปซื้อของที่พวกมันต้องการ ผมก็รักพวกมันเหมือนน้อง และก็พอเข้าใจความรู้สึกของมันด้วยในเมื่อครั้งนี้ผมบอกว่ามาพักผ่อนมันก็สมควรที่ต้องผ่อนคลายลดความตึงเครียดลงไปบ้างและครั้งนี้ที่ผมมาที่นี่ก็ถือว่าเป็นความลับ