ตอนที่ 2 กล่องเงินที่ตกลงมาจากฟ้า

ชายหนุ่มดูข่าวสังคมและการเงินตลอดทั้งคืน

กู้อันซินไม่ได้รู้สึกผิดปกติ คิดเพียงว่าเขาคงสนใจเรื่องปัจจุบัน

ตราบใดที่เขาไม่สร้างปัญหา ทุกอย่างก็พูดคุยกันได้

เช้าวันรุ่งขึ้น

กู้อันซินสะดุ้งตื่นจากเสียงกรีดร้อง!

เธอตกใจเหมือนปลาคาร์ปกระโดดขึ้นจากน้ำ รีบลุกจากเตียง

เมื่อเปิดประตูห้องแล้ววิ่งออกไปก็เห็นเพื่อนบ้านห้อง 302 ถังเมิ่งยืนอยู่หน้าประตูบ้านเธอ กรีดร้องเอามือปิดปาก จ้องผู้ชายที่เปิดประตูให้

ถังเมิ่งมาหากู้อันซิน แต่คนที่เปิดประตูให้กลับเป็นผู้ชาย!

อีกทั้งยังเป็นผู้ชายที่เปลือยท่อนบน กล้ามเนื้อแน่น และหล่อเหลาไร้ที่ติ!

“พะ...พี่อันซิน เขาๆ ๆ...” ถังเมิ่งมองกู้อันซินในชุดนอนแล้วก็มองแขนของชายหนุ่ม

เห็นได้ชัดว่าผู้ชายคนนี้ค้างคืนที่นี่!

ถังเมิ่งยังเป็นนักศึกษา อาศัยอยู่กับย่าเธอข้างห้องของกู้อันซิน หัวใจของสาวน้อยจะทนสิ่งเร้าในเช้าตรู่แบบนี้ได้อย่างไร

“รีบใส่เสื้อผ้าของนายซะ นายทำให้คนอื่นตกใจแล้ว!” กู้อันซินรีบหันไปพูดกับชายหนุ่ม

เธอรู้สึกอับอายมาก ผมหน้าม้าที่เปิดขึ้นเพราะเพิ่งลุกจากเตียงและการเคลื่อนไหวอย่างรีบร้อนของเธอยิ่งทำให้เธออับอายมากขึ้น

เธอไม่รู้ว่าผู้ชายคนนี้มีนิสัยชอบนอนเปลือยเสียด้วยซ้ำ!

ฉากนี้ทำให้ถังเมิ่งคิดไปไกล เธอหัวเราะคิกคัก เลิกคิ้วให้กู้อันซิน แววตาดูคลุมเครือ

“พี่อันซิน เขาหล่อมากเลย เป็นแฟนพี่เหรอ”

เพื่อนบ้านมีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกัน กู้อันซินอ่อนโยนและใจดีเหมือนพี่สาว หากเธอพบความสุข ถังเมิ่งจะเป็นคนแรกที่มาแสดงความยินดี!

“ไม่ใช่!” กู้อันซินปฏิเสธเด็ดขาด

แต่เธอก็ไม่รู้ว่าจะแนะนำผู้ชายคนนี้อย่างไร จึงได้แต่พูดว่า “ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน...”

“ไม่รู้เหรอ นี่...” ถังเมิ่งเบิกตากว้างมองกู้อันซินตั้งแต่หัวจรดเท้า “พี่อันซิน ฉันคิดมาตลอดว่าพี่เป็นผู้หญิงอนุรักษนิยมถึงแก่นกระดูก คิดไม่ถึงว่าพี่ก็ชอบเล่นอะไรเร้าใจขนาดนี้”

ในเวลานี้ชายหนุ่มสวมเสื้อแล้วและเหลือบมองพวกเธอแวบหนึ่ง จากนั้นก็หมุนรถเข็นไปที่ห้องน้ำเพื่อล้างหน้าล้างตา

ถังเมิ่งมัวแต่ตกใจ เพิ่งสังเกตเห็นว่าชายหนุ่มยังนั่งรถเข็น!

เธอตกใจอ้าปากค้าง จากนั้นก็นึกอะไรได้ จึงกระซิบข้างหูกู้อันซินว่า “พี่อันซิน ฉันได้ยินว่าหากผู้ชายทำด้านหนึ่งไม่ได้ อีกด้านจะร้ายกาจมาก ถ้าขาของเขาไม่ไหว ด้านนั้น...”

“เสี่ยวเมิ่ง!” กู้อันซินขัดจังหวะพูดของถังเมิ่ง “เป็นเด็กเป็นเล็ก คิดอะไรเหลวไหล ฉันแค่ให้เขาพักไม่กี่วันเท่านั้น ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันเลย!”

ถังเมิ่งถูกเธอขัดจังหวะ ได้แต่กัดฟัน ทว่าเปลวไฟอยากซุบซิบในหัวใจยังคงลุกโชนอยู่

เธอเขย่งเท้ามองชายหนุ่มอย่างไม่ยอม “แต่ว่าพี่อันซิน...”

ผู้หญิงโสดรับผู้ชายหล่อมาพักค้างคืนที่บ้าน ตอนเช้าตรู่ คนหนึ่งเปลือยกาย อีกคนสวมชุดนอน ทั้งสองคนดูสะลึมสะลือเหมือนเพิ่งตื่น ถึงอย่างไรก็ดูไม่เหมือนคนไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกัน

“เธอมาหาฉันมีเรื่องอะไร” กู้อันซินทำได้เพียงเปลี่ยนหัวข้อสนทนา

ถังเมิ่งเพิ่งนึกขึ้นได้ รีบพยักหน้า “ใช่ๆ เมื่อวานเจ้าของบ้านมาเก็บค่าเช่า พี่ไม่อยู่ ให้ฉันบอกพี่โอนค่าเช่าห้องไตรมาสหน้าเข้าบัญชีเขาก่อนวันที่ 20”

เมื่อได้ยินเรื่องค่าเช่าห้อง สีหน้าของกู้อันซินก็หม่นหมอง

ถังเมิ่งเห็นสีหน้าของกู้อันซิน “พี่อันซินเป็นอะไรไป ติดขัดเรื่องค่าเช่าห้องเหรอ”

“ไม่หรอก” กู้อันซินฝืนส่ายหน้า “ฉันจำได้ว่าอีกเดี๋ยวต้องไปบริษัทการ์ตูนสักหน่อย คงไม่ได้คุยกับเธอต่อแล้ว”

กู้อันซินเห็นชายหนุ่มล้างหน้าเสร็จออกมาแล้ว เพื่อป้องกันไม่ให้ถังเมิ่งพูดเรื่องน่าตกใจอีก กู้อันซินจึงรีบบอกลาเธอ

ถังเมิ่งถอยออกไปด้านนอกพลางโบกมือให้ชายหนุ่มด้วยรอยยิ้ม “พี่สุดหล่อ มีเวลาว่างก็มานั่งเล่นข้างบ้านกับพี่อันซินนะคะ!”

กู้อันซินปิดประตู แล้วเอาหลังพิงประตู แต่เธอกลับไม่ได้รู้สึกโล่งใจเลย

ค่าเช่าห้องไตรมาสหน้า...เธอติดขัดจริงๆ

หากไม่ได้ช่วยผู้ชายคนนี้ ไม่ได้จ่ายค่ารักษาพยาบาลให้เขา เธอคงอยู่รอดได้สบายๆ

แต่หลังจ่ายค่ารักษาพยาบาลของผู้ชายคนนี้แล้ว ค่าเช่าห้องในไตรมาสถัดไปจะตึงมือมาก!

ขณะที่กังวลอยู่นั้น สายตาของกู้อันซินก็สบสายตาของชายหนุ่ม เธอถึงได้รู้ว่าชายหนุ่มกำลังจ้องเธออยู่จากหน้าประตูห้องน้ำ

“มองอะไรนักหนา!” กู้อันซินอารมณ์ไม่ดีอย่างไร้สาเหตุ

เธอเดินผ่านเขาเข้าไปในห้องน้ำ ปิดประตูกั้นสายตาเขา

ทั้งหมดเป็นเพราะเขาคนเดียว!

หลังกินอาหารเช้า กู้อันซินนั่งถือบัตรธนาคารและสมุดบัญชีอยู่หน้าคอมพิวเตอร์

เธอขมวดคิ้วแน่น วางแผนเรื่องรายรับรายจ่าย

เมื่อเห็นยอดเงินคงเหลือในบัตร กู้อันซินก็ถอนหายใจยาว

ตอนนี้รัดเข็มขัดแค่ไหนก็อยู่ต่อไปไม่ได้แล้ว...

ทันใดนั้นด้านหลังก็มีศีรษะคนโผล่ออกมา กู้อันซินมองไปข้างหลัง ดวงตาเหมือนนกอินทรีของชายหนุ่มกำลังจ้องมองยอดเงินคงเหลือบนโทรศัพท์ของเธอ...

“นายทำอะไรเนี่ย! ฉันตกใจแทบตายแน่ะ!”

เธอตกใจมาก เมื่อได้สติก็รีบปิดยอดเงินคงเหลือทันที!

เธอก็มีศักดิ์ศรีนะ จะกล้าเปิดยอดเงินคงเหลือแค่สามหลักต่อหน้าคนอื่นได้อย่างไร

ชายหนุ่มค่อยๆ ละสายตาจากโทรศัพท์ของเธอ ก้มหน้าครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะหมุนรถเข็นออกไป

กู้อันซิน “...”

ไม่รู้ว่าเขาจะเห็นมันไหม

วันนี้ช่วงกลางวันเธอต้องไปบริษัทการ์ตูน ก่อนไปก็เตือนเขาว่า “นายอยู่บ้าน อย่าออกไปข้างนอก ถ้ากลางวันฉันยังไม่กลับมา จะสั่งอาหารมาส่งให้นาย”

พูดจบเธอก็จากไป

ดวงตาดำขลับของชายหนุ่มมองแผ่นหลังที่กำลังจากไปของเธอ เขาค่อยๆ เอนพิงพนักเก้าอี้รถเข็น เลิกคิ้วเข้มขึ้นเล็กน้อย

กู้อันซินกลับมาตอนกลางคืน ข้างนอกฝนตกทั้งวันทำให้เธอรู้สึกเหนื่อยเล็กน้อย

เพิ่งวางกระเป๋าลง ยังไม่ทันได้หายใจก็เห็นกล่องใบใหญ่วางอยู่บนโต๊ะน้ำชา

ภายในบ้านเล็กมาก อีกทั้งกู้อันซินเก็บกวาดอย่างสะอาดสะอ้านเสมอ อยู่ดีๆ ก็มีกล่องใบใหญ่โผล่มาทั้งยังดูโดดเด่นมาก

กล่องใบนี้มีสีเงิน ผิวกล่องดูหรูหรา ดูโดดเด่นเป็นพิเศษเมื่อวางอยู่บนโต๊ะ

“ของอะไรเนี่ย” กู้อันซินรู้สึกสงสัยจึงเปิดกล่องออกตามสัญชาตญาณ

เมื่อเห็นสิ่งที่อยู่ข้างใน เธอก็เบิกตากว้าง เพราะตกใจมากเกินไปจนของหลุดมือส่งเสียงดัง “ปัง!”

กล่องหลุดออกจากมือ

ม้วนธนบัตรสีชมพูกลิ้งไปทั่ว!

กู้อันซินตาค้างจ้องกล่องที่ตกเปิดออก ประหลาดใจจนสติหลุดลอย

พระเจ้า ธนบัตรกล่องหนึ่งเลยเหรอเนี่ย

กู้อันซินขยี้ตา หลังจากแน่ใจว่าไม่ได้ฝันกลางวันแล้วก็เดินอย่างประหม่าไปมาอยู่หน้ากล่อง สมองคิดอย่างรวดเร็ว

ในบ้านมีเพียงคนคนนั้นอยู่ เงินนี้ต้องเป็นของเขาแน่ๆ

แต่คนพิการที่ไม่รู้หัวนอนปลายเท้าทั้งยังเป็นใบ้ ไปเอาเงินมากมายขนาดนี้มาจากไหนกัน

กู้อันซินรีบกวาดตามองห้องนั่งเล่น ไม่พบใคร ระเบียงไม่มี ห้องน้ำก็ไม่มี สุดท้ายเธอเปิดประตูห้องนอน พบว่าเขานอนอยู่บนเตียงของเธอ...

“นี่ ตื่นได้แล้ว นายมานอนบนเตียงฉันได้ยังไงเนี่ย” กู้อันซินเดินเข้าไปคว้าแขนของชายหนุ่มแล้วเขย่า เมื่อสัมผัสโดนผิวหนังของเขาก็ตกใจ

อุณหภูมิร่างกายเขาสูงมาก!

“นายเป็นไข้เหรอ” กู้อันซินกระวนกระวายใจ ยื่นมือลองแตะหน้าผากเขาอย่างลนลาน