บทที่ 40 ว่านเหนียน “เหล่าลิ่ว”

เสิ่นทิงหงรู้สึกเย็นวาบที่แผ่นหลังในทันที เมื่อค่อย ๆ หันกลับมาก็เห็นว่าเป็นหมูป่าที่ดูเหมือนจะยังไม่โตเต็มวัย น้ำหนักของมันน่าจะประมาณ 200 จิน ซึ่งไม่ถือว่าใหญ่มาก

แต่สิ่งนี้ไม่ได้ทำให้เธอรู้สึกปลอดภัยเลยสักนิด เพราะโดยทั่วไปแล้วสัตว์ต่าง ๆ จะปกป้องลูกของมันมากกว่า เป็นการยากที่จะรับประกันว่าหมูป่าตัวนี้จะไม่มีพ่อแม่อยู่ด้วย

เสิ่นทิงหงพร้อมที่จะเข้าไปในห้วงมิติแล้ว ด้วยสภาพร่างกายปัจจุบัน มันเป็นไปไม่ได้เลยที่จะดันทุรังวัดมือกับหมูป่า

มีก้อนหินขนาดใหญ่อยู่ข้างหลังเธอ ทันใดนั้นเสิ่นทิงหงก็เกิดความคิดขึ้นมา จากนั้นก็เริ่มยั่วยุหมูป่าเหมือนคนประสาทกลับ

หมูป่าติดกับเธอตามคาด มีเสียง “แฮ่ก ๆๆ” ดังออกมาจากปาก แยกเขี้ยวอันแหลมคมทั้งสอง แววตาดูเหมือนจะเปล่งประกายดุดันออกมา พร้อมพุ่งตรงมายังเสิ่นทิงหง

เมื่อคำนวณระยะห่างระหว่างหมูป่ากับตัวเธอแล้ว ตอนนี้ยังอยู่ห่างเกือบหนึ่งเมตร เสิ่นทิงหงก็ปรากฏตัวขึ้นในห้วงมิติราวกับว่านเหนียน “เหล่าลิ่ว”

แม้ว่าในห้วงมิติจะมองไม่เห็นสถานการณ์ภายนอก หากแต่ได้ยินเสียงอย่างชัดเจน เวลาหนึ่งถึงสองวินาทีหลังจากที่เสิ่นทิงหงเข้ามาในห้วงมิติ หมูป่าที่วิ่งมาด้วยความเร็วสูงสุดก็ชนเข้ากับก้อนหินยักษ์จัง ๆ เพราะเบรกไม่ทัน

หินยักษ์ก้อนนั้นสูงประมาณเมตรกว่า ไม่รู้ว่ามันก่อตัวขึ้นมาได้อย่างไร แต่เสิ่นทิงหงก็รู้ว่ารากฐานของมันมั่นคงดีมาก

ต่อให้เป็นหมูป่าตัวโตเต็มวัยที่มีพลังไม่จำกัดก็ไม่แน่ว่าจะเขย่าหมูป่าขนาดกลางตัวนี้ได้ สงสัยจะเห็นดาวลอยเต็มหัวแล้วมั้ง!

บางทีอาจเป็นเพราะไม่ทันได้ตั้งตัว หมูป่าไม่ได้ส่งเสียงร้องโหยหวนอย่างที่คิดไว้ แต่กลายเป็นเสียงครางหงิง ๆ อย่างอ่อนแรง

เมื่อเสียงครางเบาลงเรื่อย ๆ เสิ่นทิงหงจึงถอนหายใจด้วยความโล่งอก แล้วออกจากห้วงมิติ ในมือยังถือกระบองไฟฟ้าที่พกติดไว้เพื่อป้องกันตัว

หมูป่าตัวนั้นไม่ได้ตายสนิท แต่น่าจะไม่มีกำลังอีกต่อไป มันแค่ยกเปลือกตาขึ้นอย่างอ่อนแรง พลางมองไปทางเสิ่นทิงหงด้วยแววตาน่าเวทนา

แต่สิ่งนี้ไม่ได้ทำให้เสิ่นทิงหงใจอ่อน ถึงอย่างไรมันก็คือเนื้อสัตว์ ในห้วงมิติไม่มีหมูป่า ถ้าอยากช่วยปรับปรุงเรื่องอาหารให้กับครอบครัว เจ้าตัวนี้ก็เป็นทางเลือกที่ไม่เลว

เมื่อได้รับไฟช็อตไปชั่วครู่ ทำให้หมูป่าซึ่งเหลือลมหายใจเฮือกสุดท้ายหายใจติดขัด ก่อนขาดใจตายในที่สุด

หลังจากแน่ใจแล้วว่ามันตายสนิท เสิ่นทิงหงโยนมันเข้าไปเก็บไว้ในห้วงมิติ จากนั้นจึงแบกตะกร้าที่บรรจุเห็ดจำนวนมากรีบลงจากภูเขา

ไม่กล้าอยู่ต่อไปแล้ว!

ถ้าอยู่ต่อไปพ่อแม่ของมันก็จะมาแก้แค้นเธอแน่ แค่หมูป่าตัวน้อยยังพอว่า ถ้ามาอีกสองตัวใหญ่ ๆ ใครจะต้านทานไหวกัน?

หากไม่มีห้วงมิติ เสิ่นทิงหงที่เห็นหมูป่าตัวน้อยก็ทำได้เพียงวิ่งแจ้นเท่านั้น

เมื่อถึงตีนเขา แม้ว่าจะมาถึงพื้นที่ปลอดภัยแล้ว แต่เธอก็เห็นชาวบ้านที่กำลังขะมักเขม้นทำงานมากมาย

เสิ่นทิงหงเลี่ยงที่จะกลับทางนั้นแล้วเดินอ้อมกลับอีกทาง เธอไม่ต้องการแบ่งหมูป่าให้กับชาวบ้าน แต่ถ้าต้องการถือกลับไปที่บ้านของตัวเองอย่างเต็มภาคภูมิ ก็ไม่ควรให้คนอื่นเห็นว่าเธอกลับมามือเปล่า

เธอจึงวางแผนเดินอ้อมกลับบ้าน จากบริเวณที่บรรดาชาวบ้านมองไม่เห็น

ในชุมชนใหญ่ ต้นไม้ใบหญ้าทุกต้นเป็นของส่วนรวม ในสถานการณ์ทั่วไป หากจับเหยื่อเล็ก ๆ ได้และไม่เพียงพอให้นำออกมาแบ่งปันทุกคนได้ ดังนั้นครอบครัวไหนโชคดีก็ตกเป็นของครอบครัวนั้นไป

แต่ของใหญ่อย่างหมูป่า ก็ต้องนำออกมาแบ่งปันให้ทุกคน

พูดตามตรงเสิ่นทิงหงไม่ใช่คนประเภทยอมเสียสละ ตอนนี้เธอแค่ต้องการปรับปรุงอาหารที่บ้านให้ดีขึ้นเท่านั้น เดิมทีหมูป่าตัวนี้หนักเพียง 200 จิน หากถูกชำแหละก็อาจมีน้ำหนักของเนื้อเหลือเพียง 100 กว่าจินเท่านั้น เพราะต้องเอาเลือดหมูและเครื่องในออก

ชุมชนของเรามีมากกว่าร้อยครัวเรือน ต่อให้หมูป่าที่เธอล่ามาสามารถแบ่งได้เป็นเนื้อหลายจิน แต่ด้วยผู้คนมากมายในครอบครัว ก็คงเพียงพอแค่อุดซี่ฟันได้เท่านั้น

เสิ่นทิงหงกลับถึงบ้านโดยไม่เจอใครระหว่างทางเลย ก่อนจะนำหมูป่าวางไว้ในบ้านห้วงมิติ

จากนั้นก็เริ่มปรุงอาหาร เธอหยิบไข่ไก่ออกมายี่สิบกว่าฟอง ขนาดไม่ใหญ่ ดูไม่แตกต่างจากไข่ไก่ป่ามากนัก ให้บอกว่าเป็นไข่ไก่ป่าก็ไม่แปลกอะไร

เดิมทีตั้งใจว่าจะนำไข่ไก่และไข่เป็ดออกมาในวันนี้ แต่ตอนนี้มีหมูป่าตัวนี้แล้ว ถ้าเกิดเอาออกมาอีก มันก็ดูจะโชคดีเกินไปสักหน่อย

เสิ่นทิงหงหยุดลงหน้าโอ่งข้าสาร เติมข้าวสารลงไปครึ่งจิน เพราะหากเติมมากเกินไปทุกคนอาจสังเกตเห็นความผิดปกติได้ง่าย

เธอหุงข้าวหนึ่งหม้อ จากนั้นหยิบมันฝรั่งหลายลูกที่ได้แบ่งมาก่อนหน้านี้ออกมา ตั้งใจจะทำมันฝรั่งเส้นผัดหนึ่งจาน

อีกอย่างก็คือไข่ไก่ ดูเหมือนว่าใกล้จะได้เวลาแล้ว หลิวเยว่และคนอื่น ๆ น่าจะเลิกงานแล้ว

เสิ่นทิงหงกังวลว่าแม่ของเธอกลับมาแล้วจะห้าม เธอจึงตีไข่ห้าฟองในชามอย่างรวดเร็ว แม้ว่าจะไม่ทันเอาลงหม้อ แต่หลิวเยว่ก็ห้ามไม่ทันเสียแล้ว

เป็นไปตามคาด เสิ่นทิงหงเพิ่งตีไข่ลงในชาม เสียงของเสิ่นต้าเฉียงและคนอื่น ๆ ก็ดังมาจากนอกประตู

“นีเอ๋อร์! พ่อกลับมาแล้ว!” เสิ่นต้าเฉียงเห็นประตูเปิดอยู่ ก็รู้ว่าลูกสาวของเขาอยู่บ้าน จึงตะโกนเสียงดังลั่น

“น้องเล็ก! พี่รองกลับมาแล้ว!” เสิ่นทิงอู่ไม่ยอมน้อยหน้า

ยังไม่ทันเข้าไปใกล้พวกเขาก็เห็นควันลอยออกมาจากบ้าน หลิวเยว่จึงพูดขึ้นทันที “เฮ้อ นีเอ๋อร์ของเรากำลังทำกับข้าวอยู่!”

“พ่อแม่ พี่รองกลับมาแล้วเหรอคะ พักก่อนแล้วค่อยมากินข้าวนะ” เสิ่นทิงหงโผล่หน้าออกมาจากห้องครัว

หลิวเยว่ก้าวเข้ามาคว้าตะหลิวไปจากมือของเสิ่นทิงหง “นีเอ๋อร์ ลูกกำลังทำอะไรอยู่ ห้องครัวเลอะเทอะขนาดนี้เชียวเหรอ?”

เมื่อก่อนเสิ่นทิงหงไม่ชอบเข้าครัวเลย หลิวเยว่รู้เรื่องนี้ดี เธอจึงไม่เคยขอให้เสิ่นทิงหงทำอาหารอะไรเลยสักครั้ง

ทันทีที่เธอเข้าไป หลิวเยว่ตาไวมองเห็นชามไข่ทันควัน จึงตกตะลึงไปชั่วขณะ

ตอนนี้ในบ้านของพวกเราไม่มีไข่อีกแล้ว เพราะเมื่อก่อนตอนยังไม่ได้แยกบ้าน แม้ว่าจะมีไข่ไก่จำนวนมาก แต่ก็ยังต้องเอามันไปแลกเป็นเกลือ โอกาสที่จะได้กินไข่แต่ละครั้งจึงน้อยมาก

หลังจากแยกบ้านแล้วก็ไม่ได้ส่วนแบ่งมามากนัก บวกกับทั้งจางซู่ฉินและอู๋อวิ๋นต่างก็ไม่ยอมปล่อยแม่ไก่ตัวเก่าที่เลี้ยงดูมาเป็นเวลานานให้ ถึงอย่างไรหากตัวเธอเลี้ยงลูกเจี๊ยบใหม่อีกครั้ง เราก็จะไม่มีไข่ให้เก็บอีกนาน

หลิวเยว่ขี้เกียจไปแย่งชิงกับพวกเธอ จึงเลือกที่จะซื้อลูกเจี๊ยบมาใหม่ แน่นอนว่าเงินจำนวนนี้ได้มาจากแม่เฒ่าเสิ่น หลังจากที่พวกเขาแยกบ้านมาตอนนี้ สองสามีภรรยาเฒ่าสามารถเลี้ยงไก่ได้เพียงตัวเดียว บ้านรองได้สองตัว พ่อแม่สามีได้หนึ่งตัว ดังนั้นไก่ตัวเดิมทั้งห้าตัวจึงถูกแบ่งออกไปหมดแล้ว

แต่อู๋อวิ๋นก็ไม่รู้สึกอะไรเช่นกัน พวกเธอแค่มองดูสิ่งที่อยู่ตรงหน้า แม่ไก่เหล่านั้นก็อายุมากแล้ว ใครจะรู้ว่ามันจะวางไข่ได้อีกนานแค่ไหน? ถึงตอนนั้นก็ต้องไปจับลูกเจี๊ยบมาใหม่อีกครั้งอยู่ดี

ตอนนี้ทั้งบ้านจึงไม่มีไข่เลย เดิมทีหลิวเยว่ยังคิดว่าอีกไม่กี่วันจะเข้าไปในเมือง เพื่อซื้ออะไรกลับมาให้ลูกสาวกิน

“นีเอ๋อร์...ไปเอาไข่พวกนี้มาจากไหน?”