7. ผลลัพท์จากอารมณ์

วันเสาร์อาทิตย์สำนักงานปิด แต่ฟาร์มไม่มีวันหยุด ส่วนสเต๊กเฮ้าส์ปิดวันจันทร์วันเดียว ปกติแล้วทุกวันเสาร์และอาทิตย์ หลังจากเสร็จงานบ้านประจำที่ทำอยู่แล้ว ดาหลาก็จะออกไปช่วยงานที่โรงอนุบาลสัตว์ฟาร์มเสริม ซึ่งมีทั้งลูกแพะ แกะ หมู ให้เธอดูแลและเล่นด้วย... แต่วันนี้เป็นวันผิดปกติ

ดาหลาไม่สบาย แต่กว่าพรทิพย์จะเข้ามาเห็นลูกสาวนอนจมพิษไข้อยู่ในห้องก็สายโด่ง เพราะตอนเช้าเมื่อลงมาข้างล่างแล้วไม่เห็นรถมอเตอร์ไซค์ของดาหลาจอดอยู่ ก็คิดว่าลูกสาวออกไปโรงอนุบาลสัตว์หรือออกไปซื้อของใช้จำเป็นแต่เช้า นางจึงไปทำงานที่สเต็กเฮ้าส์ตามปกติ มาเอ๊ะใจเอาตอนที่มีเพื่อนร่วมงานมาถามไถ่อาการของดาหลา และบอกว่าน้าเชียร์เอารถที่ล้มอยู่ข้างทางไปส่งอู่ซ่อมให้แล้ว

พรทิพย์ถามไถ่จนได้ความว่า ตอนรุ่งสางมีคนงานเจอรถมอเตอร์ไซค์ของดาหลาล้มอยู่บนถนน ไม่ห่างจากปากทางเข้าบ้านเท่าไหร่ จึงสันนิษฐานไปว่าเมื่อคืนดาหลาน่าจะเกิดอุบัติเหตุรถล้มตอนฝนตกหนัก อาจจะเจ็บตัวจนยกรถไม่ไหวเลยเดินกลับบ้าน นั่นแหละนางจึงได้รีบกลับบ้านแล้วตรงไปยังห้องนอนของลูกสาวคนโต

“ดาหลา เป็นยังไงบ้างลูก”

ดาหลานอนหลับๆ ตื่นๆ พยายามฝืนยิ้มให้แม่แล้วส่ายหน้า พรทิพย์รีบยื่นมือไปอังหน้าผากเมื่อเห็นริมฝีปากของลูกสาวแดงก่ำจนผิดปกติ

“รถล้มทำไมไม่เรียกพ่อกับแม่ แล้วนี่โดนฝนเมื่อคืนใช่ไหมถึงได้ไข้สูงแบบนี้”

เมื่อคืนเธอกับสามีหลับๆ ตื่นๆ รอฟังอยู่ว่าดาหลาจะกลับมาเมื่อไหร่ แต่ก็คงง่วงจนหลับสนิทไปโดยไม่ได้ดูนาฬิกา ตื่นมาตอนเช้าถึงรู้ว่าเมื่อคืนฝนตกหนักจนเกิดอุบัติเหตุกับลูกสาว แต่ก็น่าแปลกที่เกิดเรื่องแบบนั้นแต่ดาหลากลับไม่ยอมร้องเรียกให้พ่อกับแม่ช่วย กลับมานอนทนเจ็บอยู่แบบนี้

“ค่ะแม่”

ดาหลาตอบเสียงเบาหวิว ถ้าลำพังรถล้มกับโดนฝนคงไม่เท่าไหร่ แต่ที่อาการหนักขนาดนี้คงเพราะโดนคนล้มใส่บนรถด้วยต่างหาก

“ดูสิ ปากแดงหน้าแดงเชียว”

พรทิพย์หรี่ตามองริมฝีปากที่แดงก่ำและเหมือนจะบวมเจ่อของลูกสาวอย่างสงสัย ดาหลาหน้าฟาดถนนหรือไง แต่ไม่ใช่แผลถลอกนี่นา แดงๆ บวมๆ แบบนี้เหมือนแพ้อะไรสักอย่าง

“แล้วนี่กินข้าวกินยาหรือยัง” พอเห็นลูกสาวส่ายหน้าก็รีบร้อนออกจากห้อง “ตายจริง งั้นแม่ไปทำข้าวต้มให้ก่อน จะได้กินยา”

“ขอบคุณค่ะแม่”

อาการอ่อนเพลียและมีไข้สูงของลูกสาวทำให้พรทิพย์ไม่กล้าปล่อยให้อยู่คนเดียว นางจึงโทรศัพท์ไปลางาน และหลังจากจัดการให้ดาหลากินข้าวต้มไปได้สองสามคำแล้วให้กินยา ดาหลาก็หลับไปอีกครั้งด้วยความเพลีย พรทิพย์จึงจัดการเช็ดเนื้อเช็ดตัวให้ลูกสาว แล้วต้องตกใจเมื่อเห็นรอยแดงเป็นริ้วเป็นปื้นกระจายอยู่บนเนื้อตัวลูก ถึงดาหลาจะไม่ใช่คนผิวขาวจัดเหมือนดาริน แต่ร่องรอยที่เกิดขึ้นในผิวใต้ร่มผ้าแบบนี้ยังไงก็เห็นชัด

“ดาหลา!”

คนเป็นแม่ไม่อยากคิดอกุศล ถึงไม่ใช่แม่แท้ๆ แต่ก็รักเหมือนลูก เลี้ยงดูอุ้มชูมาตั้งแต่ขวบเศษ รู้จักนิสัยใจคอลูกสาวคนนี้เป็นอย่างดี ดาหลาไม่ใช่เด็กเหลวไหล ไม่เคยทำเรื่องเสื่อมเสียให้คนเป็นพ่อแม่กลุ้มใจ แต่คนอาบน้ำร้อนมาก่อนอย่างนางย่อมต้องสงสัยและกังวลไปสารพัด เมื่อคืนดาหลาออกไปข้างกับเอี้ยง กลับมาตอนไหนก็ไม่รู้ ถ้าไปดูอาการแม่ของเอี้ยงก็เกือบจะนานผิดปกติ แต่ว่าเอี้ยงเพิ่งสิบหก ตัวก็เกือบจะผอมบางกว่าดาหลา จะเป็นไปได้หรือที่...

โอ้ย ตายๆๆ ไม่อยากคิดเลย ดาหลากับเอี้ยงเนี่ยนะ!

เมื่อเช็ดตัวให้ลูกสาวเสร็จ พรทิพย์ก็นั่งมองลูกสาวแล้วคิดหนัก ลำพังเรื่องของดารินกับชาญก็กลุ้มใจจะแย่อยู่แล้ว ยังจะมีเรื่องของดาหลากับเอี้ยงอีกหรือนี่ ดาหลาคิดยังไงถึงไปยุ่งกับเด็กขนาดนั้น ตัวเองอายุยี่สิบห้าก็ถือว่าโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว ส่วนเอี้ยงก็ยังเด็ก ทำอะไรลงไปก็ยังอ้างว่ารู้เท่าไม่ถึงการณ์ได้ แต่ดาหลาโตแล้ว เป็นผู้ใหญ่แล้ว เฮ้อ... ไม่น่าเลย ลูกหนอลูก

เอ๊ะ! หรือว่าเอี้ยงจะใช้กำลังปลุกปล้ำ หรือยังมีคนงานคนอื่นมาร่วมมือทำเรื่องต่ำทราม หรือที่ดาหลารถล้มก็เพราะมีคนมาฉุดกระชากไปทำมิดีมิร้าย แต่จะเป็นไปได้ยังไง ใครจะกล้าทำแบบนั้นกับลูกสาวของผู้จัดการฟาร์ม แถมตาชัยกับยายบุหงายังเอ็นดูดาหลาเหมือนลูกเหมือนหลาน คนงานในฟาร์มรู้กันทั้งนั้น และถ้าดาหลาโดนใครทำอะไรจริงๆ ก็ต้องบอกพ่อแม่แล้ว ไม่กลับมานอนซมแล้วเก็บเงียบอยู่แบบนี้หรอก

พรทิพย์วัดไข้ลูกสาวอีกครั้ง เมื่อวางใจว่าไข้น่าจะลดลงแล้วก็ยกถาดอาหารจะออกจากห้อง แต่สายตาไปปะทะเข้ากับถังขยะที่มีเสื้อผ้าพาดคาอยู่ ก็แน่แหละ ถังขยะใบเล็กนิดเดียว ใครเขาใช้ทิ้งเสื้อผ้ากันเล่า สงสัยดาหลาจะตาลาย เห็นถังขยะเป็นตระกร้าใส่ผ้า

พรทิพย์หยิบเสื้อยืดสีเทากับกางเกงวอร์มตัวใหญ่มาพิจารณาด้วยความสงสัย แล้วยิ่งตกใจเมื่อค่อนข้างมั่นใจว่ามันเป็นเสื้อผ้าผู้ชาย แม้เสื้อจะดูธรรมดาเหมือนที่มีขายอยู่ตามท้องตลาดทั่วไป แต่กางเกงเป็นของมียี่ห้อ น่าจะตัวหลายตังค์อยู่ และที่สำคัญ ตัวใหญ่ขนาดนี้ ไม่ใช่ของเอี้ยงแน่นอน!

เสื้อผ้าของใคร... เมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นกับลูกสาวของนางกันแน่!

พรทิพย์หน้าซีดเผือดกับความคิดในแง่ร้าย รีบเดินเข้าห้องน้ำที่นางเห็นชุดนอนกับเสื้อคลุมเปียกๆ ของดาหลาตากอยู่เมื่อยิ่งสงสัยหนัก เมื่อครู่ที่เข้ามาเอาน้ำไปเช็ดตัวให้ลูกก็เห็นแล้วแต่ไม่ได้เอะใจ เพราะเมื่อคืนฝนตก ดาหลารถล้มเสื้อผ้าเปียกปอนและสกปรกก็เป็นเรื่องธรรมดา แต่ตอนนี้คงต้องตรวจดูให้ถี่ถ้วนเพื่อไขข้อข้องใจอะไรบางอย่าง แล้วสิ่งที่นางเห็นก็ยิ่งตอกย้ำความคิดในแง่ร้ายหนักเข้าอีก

ลำพังเสื้อผ้าเปียกกับสกปรกคงไม่เท่าไหร่ แต่ที่กระดุมเสื้อขาดหายไปตั้งสองเม็ดแบบนี้หมายความว่ายังไง... เกิดอะไรขึ้นกับดาหลากันแน่!