“หยาบคายมาก” ชายหนุ่มทำเป็นบ่น “ที่ถามนี่เป็นห่วงหรอกนะ เห็นยืนงงเหมือนเพิ่งหลุดมาจากโลกเมื่อพันปีที่แล้ว” แม้ว่าครั้งนี้เริ่มต้นด้วยการทักทายกันอย่างสุภาพ แต่คำพูดคำจาของเขา​ยังคงยียวนกวน​อารมณ์​เหมือนเดิม

“ผมก็แค่…” ปรัชญ์ภูมิไม่มีคำจะพูด อันที่จริงเขาก็ไม่รู้ว่าจะไปที่ไหนเหมือนกัน

“ทำไมครับ เจอเรื่องอะไรมาหรือไง ถึงต้องออกมาซดเหล้า” ชายหนุ่มคาดการณ์อย่างแม่นยำ

“ผมไม่ได้จะซดเสียหน่อย” เขารีบปฏิเสธ

“อ้อลืมไป คุณเป็นพวกคออ่อน ถึงยังไงก็เถอะ อุตส่าห์ออกมาทั้งที ถ้าไม่รู้จะไปไหนก็มากับผมได้นะ” ณภัทรเอ่ยชวน เขาไม่ยอมพลาดโอกาสดี ๆ อย่างนี้หรอก เพราะการได้เย้าแหย่หนุ่มมาดขรึมตรงหน้าทำให้เขาสนุกและรื่นเริงทุกครั้ง หากจะเปรียบว่าปรัชญ์ภูมิเป็นเครื่องแก้เบื่อที่ดีและถูกใจเขาที่สุดเห็นทีจะไม่ผิดนัก

“ไม่ละ” เสียงทุ้มเข้มตอบกลับมาโดยไม่ต้องหยุดคิด แต่ณภัทรไม่รู้สึกสะทกสะท้านใด ๆ แถมยังคะยั้นคะยอเขาอีก

“มาเถอะน่า”

ชายหนุ่มลากเขาไปตามทางเดิน แต่ไปได้ไม่กี่ก้าวก็ผลักประตูเข้าไปในร้านที่มีเสียงดังอึกทึกครึกโครม บนฟลอร์เต้นก็มีคนยืนเบียดเสียดกันอยู่เต็มไปหมด โต๊ะเก้าอี้โดยรอบก็มีคนจับจองนั่งอยู่ก่อนแล้ว บ้างที่ไม่นั่งก็ยืนถือแก้วเครื่องดื่มอยู่ใกล้ ๆ

ปรัชญ์ภูมินิ่วหน้าโดยอัตโนมัติ พลันนึกว่าก็ถ้าเขาเอาแต่บ่นน้องไม่ให้น้องมาสถานที่แบบนี้ แต่ตัวเองมาเองมันก็คงไม่ดีเท่าไหร่

“มาเถอะคุณ แค่คืนเดียว ไม่บาปหรอก” ณภัทร​ไม่ยอมปล่อยแขนเขา แถมยังเพิ่มแรงดึงอีก เมื่อเขาพยายามฝืนตัวเอาไว้

“แต่โต๊ะมันเต็มหมดแล้วนี่” เขาพยายามหาเหตุผลที่จะออกไป

“ไม่เป็นไร ผมมีวิธี” ชายหนุ่มบอก แล้วยักคิ้วให้อย่างเจ้าเล่ห์

ขณะที่เขาได้แต่งุนงงกับวิธีที่ณภัทรว่า คนเจ้าแผนการก็เดินไปที่โต๊ะหนึ่งตรงมุมซ้ายของคลับซึ่งจะมองเห็นทั่วทั้งร้าน เขาโน้มตัวไปคุยกับผู้หญิงคนหนึ่งที่นั่งอยู่ โดยมีเพื่อน ๆ ของพวกเธอยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ก่อนจะเปลี่ยนเป็นทำตาโต เมื่อเขาหยิบกระเป๋าเงินออกมา แล้วยื่นธนบัตรหลายใบให้ผู้หญิงคนนั้น จากนั้นพวกเธอก็เก็บของแล้วลุกออกมาภายในเวลาไม่ถึงห้านาที