“ทำเป็นเด็กเอาแต่ใจไปได้” ณภัทรใช้มุกบ่นพึมพำให้ชายหนุ่มได้ยินเหมือนเดิม และคนที่คิดว่าการทุ่มเถียงกับคนไร้สาระเป็นเรื่องเปล่าประโยชน์ก็เลยได้แต่เงียบเช่นเดิม ซึ่งมันทำให้เจ้าตัวเป็นเป้าโจมตียิ่งกว่าเดิม

“ภัทรล่ะคะ เอาอะไรอีกมั้ย”

“ไม่แล้วครับ ยกเว้นว่าคุณอยากจะกินอันนี้ เพราะมันอร่อย”

หมับ!!!

เขาตักเค้กกำลังจะป้อนให้หญิงสาวแต่โดนมือหนาคว้าข้อมือไว้

“ไม่ต้องป้อน” ชายหนุ่มตีหน้าเข้ม

“ไม่ได้จะป้อนคุณมั้ยล่ะ หรือคิดว่าผมจะทำ?” เขาย้อนแล้วจ้องตาชายหนุ่มอย่างท้าทาย

“แล้วคุณจะมาป้อนผมทำไม ไร้สาระ” ปรัชญ์ภูมิรีบแก้ตัวแล้วปล่อยมือทันทีราวต้องของร้อน “และคุณก็จะต้องไม่ป้อนน้องผมด้วย”

เขายักไหล่ “ผมไม่จำเป็นต้องฟังคำสั่งคุณ ตราบใดที่ไม่ได้ฝืนใจพริม ผมจะทำอะไรก็ได้ทั้งนั้น” ลอยหน้าลอยตาตอบซึ่งดูกวน​อารมณ์​สุด ๆ

พริมาเห็นท่าว่าจะเกิดสงครามขึ้นอีกรอบ เธอเลยเรียกพนักงานมาเก็บเงินโดยเร็ว

“สรุปว่าคืนนี้คลับเพื่อนผมนะครับ” ณภัทรหาข้อสรุป ขณะควักเงินออกมาจ่าย ปรัชญ์ภูมิก็เช่นกัน เขาจึงรั้งแขนชายหนุ่มที่มีความประสงค์​เดียวกันไว้ “ไม่เป็นไร ผมจ่ายเอง”

“ไม่รบกวนดีกว่า” ตอบหน้าตึง

“ผมเต็มใจ และผมก็รวยมาก” เขาตอบแล้ววางเงิน เพื่อไม่ให้อีกฝ่ายขัดขึ้นมา

ปรัชญ์ภูมิได้แต่ทำเสียงในลำคอเป็นเชิงหมั่นไส้ จากนั้นทั้งสามคนก็ออกจากร้านอาหารเพื่อจะไปเที่ยวคลับกันต่อ แม้จะไม่เต็มใจเลยก็ตาม แต่เขาก็ไม่มีทางเลือก แถมระหว่างทางที่ไป ชายหนุ่มก็ไม่สามารถบังคับให้น้องสาวนั่งรถไปกับตัวเองได้ เพราะพริมากลัวพี่ชายจะขับเลยคลับแล้วตรงกลับบ้านแทน เธอจึงชิ่งหนีไปนั่งกับณภัทรหน้าตาเฉย

คลับที่ณภัทรเลือกไม่ใช่สถานที่อึกทึกครึกโครมแบบที่ตั้งใจไว้ตั้งแต่ตอนแรก เขาพาทุกคนเข้ามาในร้านที่เล่นดนตรีสดแนวเพลงแจ๊ซ โดยมีค็อกเทลกับการตกแต่งร้านด้วยโซฟากำมะหยี่และบรรยากาศแบบฟุ้ง ๆ มัว ๆ แทน

“ทำไมถึงมาที่นี่ล่ะคะ” พริมาแปลกใจเพราะตอนต้นได้ตกลงกันว่าจะไปเต้นยืดเส้นยืดสายกัน คลับที่ว่านั่นนับเป็นหนึ่งในคลับที่ขึ้นชื่อที่สุดในหมู่นักท่องราตรีเพราะมีฟลอร์ที่ใหญ่มาก ระบบแสงสีเสียงสุดอลังการ เพิ่มความสุขสุดเหวี่ยงให้นักเที่ยวที่ชอบความสนุกสานรื่นเริง ซึ่งต่างกับคลับนี้ลิบลับ

“พี่คุณจะได้ไม่หงุดหงิดไปกว่านี้ไง” เขาบุ้ยปากไปหาคนที่เดินตามอยู่ไม่ห่าง แล้วทำท่ากระซิบกระซาบ “เขาน่าจะชอบอะไรแบบนี้”

“คุณนี่เดาเก่งจัง” พริมายิ้มเพราะพี่ชายเธอมีรสนิยมไม่ผิดแผกไปจากนี้เท่าไหร่หรอก

“เพราะคนแบบเขาไม่น่าจะชอบอะไรมากไปกว่านี้ต่างหาก” ณภัทรพูดเหมือนกับรู้จักชายหนุ่มอีกคนดี

ปรัชญ์ภูมิได้ยินบทสนทนาทั้งหมด ถึงแม้ท้ายประโยคจะเป็นการพูดกัดเล็กน้อย แต่กลับรู้สึกพอใจที่เขาอุตส่าห์เลือกคลับในแบบที่ตนชอบ ขืนให้ไปในคลับที่เปิดเพลงดิสโกอึกทึกเขาคงทนไม่ไหว ดังนั้นเขาจึงไม่ได้ว่าอะไร โดยไม่รู้ตัวมุมปากที่เม้มเป็นเส้นตรงอยู่เป็นนิดได้ยกขึ้นน้อย ๆ อย่างน้อยผู้ชายคนนี้ก็ไม่ได้แย่ไปเสียทั้งหมด แต่เขาจะคิดแบบนี้แค่คราวนี้เท่านั้นแหละ!