สามวันแล้วที่พลอยนาราออกจากโรงพยาบาล เธอนอนพักอยู่ที่ห้องคนเดียวจนเบื่อ

เย็นนี้วายุนัดกับเธอไว้ว่าจะพาไปหาพิมพ์พิชาที่โรงเรียนเพราะวันนี้เป็นการสอบวันสุดท้าย

วายุจอดรถที่หน้าโรงเรียนแล้วพลอยนาราเป็นคนลงไปรับ

“คุณแม่” พิมพ์พิชาวิ่งเข้ามาด้วยความดีใจ

สองแม่ลูกกอดกันกลมด้วยความคิดถึง กว่าพลอยนาราจะพาลูกสาวกลับมาที่รถก็นานหลายนาที

“คุณแม่ขา น้องพราวขอไปเที่ยวทะเลได้ไหมคะ”

“หนูอยากไปมากไหมคะน้องพราว”

“ค่ะน้องพราวอยากไป”

“ถ้าคุณแม่ไม่ไปด้วยน้องพราวจะว่าอะไรไหมคะ”

“น้องพราวอยากให้คุณแม่ไปด้วย แต่คุณย่าบอกว่าคุณแม่พึ่งหายป่วยก็เลยต้องพักผ่อน”

“ค่ะคุณแม่ต้องพักผ่อน” พลอยนาราบอกลูกสาว

“เอาไว้คราวหน้าเราไปกันอีกก็ได้นะครับน้องพราว เดี๋ยวลุงจะเป็นคนพาไปเอง” วายุช่วยพูดเพราะกลัวว่าพิมพ์พิชาจะงอแงเพราะไม่มีแม่ไปด้วย

“จริงนะคะคุณลุง”

“จริงครับ” วายุรีบตอบ

“ครั้งนี้น้องพราวไปเที่ยวให้สนุก แล้วกลับมาเล่าให้คุณแม่ฟังด้วยนะคะ”

“ได้ค่ะคุณแม่”

พลอยนาราไม่เคยให้ลูกสาวไปอยู่กับคนอื่นนานหลายวันอย่างนี้มาก่อน อยากมากก็แค่นอนที่บ้านยายสายทิพย์ แต่ครั้งนี้เธอยอมให้พิมพ์พิชาไปกับครอบครัวของวายุก็เพราะไว้ใจเขาและอยากให้ลูกสาวได้ไปทะเลอย่างที่ตั้งใจ

วายุพาพลอยนารามาส่งที่คอนโดฯ ก่อนจะกลับไปที่บ้านเพราะเธอยังไม่อยากไปเจอครอบครัวของเขา หญิงสาวกลัวว่าตัวเองจะทำให้ชายหนุ่มต้องอึดอัดกับสถานะที่ทั้งสองเป็นอยู่

พลอยนารามาอยู่ที่คอนโดฯ ของวายุได้หลายวันแล้ว ตั้งแต่ออกจากโรงพยาบาลจนหายเป็นปกติ ความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับวายุดูเหมือนจะห่างเหินกันกว่าแต่ก่อน ไม่รู้ว่าคิดไปเองหรือเปล่า เพราะในแต่ละวันวายุมักจะกลับถึงตอนโดฯ ก็เป็นเวลาดึกจนเธอเข้านอนไปแล้ว

หญิงสาวรู้สึกดีกับความสัมพันธ์แบบนี้ ความสัมพันธ์ที่ไม่มีเรื่องบนเตียงเข้ามาเกี่ยวข้อง แต่นั่นก็ทำให้เธอเกิดความกังวลว่าตอนนี้วายุกำลังเบื่อเธอ และอาจกำลังหาผู้หญิงคนใหม่มาทำสัญญาจ้าง มาให้ความสุขกับเขาแทนตัวเธอเอง

พลอยนาราไม่อยากให้เรื่องแบบนั้นเกิดขึ้น มันไม่ใช่เพราะเงินจำนวนมากที่ได้รับ แต่เพราะเธอกำลังรักเขา รักที่ตัวตนของเขามากกว่าเงินตราที่เขามอบให้

หญิงสาวรู้ดีว่าตัวเองไม่คู่ควรกับเขาเลยสักนิด เธอไม่ต้องการอะไรมากขอแค่ได้รักเขา ได้เป็นผู้หญิงที่ทำให้เขามีความสุขก็พอ

วายุกลับถึงคอนโดฯ เกือบจะห้าทุ่มเขาคิดว่าวันนี้พลอยนาราคงนอนไปแล้วเหมือนเช่นเคย แต่ก็ต้องแปลกใจเมื่อเห็นว่าหญิงสาวยังนั่งรออยู่ที่ห้องรับแขก

“นารา ทำไมยังไม่นอน”

“นารารอคุณค่ะ เหนื่อยไหมคะ” พลอยนารารีบไปรินน้ำมาส่งให้

“ผมขอโทษนะนาราช่วงนี้กลับดึกทุกคืนเลย” วายุนั่งเอนหลังดึงหญิงสาวเข้ามาในอ้อมกอด

“คุณวินไม่ต้องขอโทษนาราหรอกค่ะ ที่นี่ห้องของคุณ คุณจะกลับกี่โมงก็ได้” พลอยนาราซบลงบนหน้าอกแกร่ง

“พูดเหมือนน้อยใจเลยครับ”

“เปล่าสักหน่อย”

“แล้วไม่อยากรู้เหรอครับว่าทำไมถึงกลับดึก”

“ไม่ค่ะ”

“แต่ผมอยากบอกนะ” ยิ่งเธอไม่ถาม ไม่อยากรู้เขาก็อยากบอก

พลอยนาราขยับนั่ง สายตาจ้องเขาเหมือนอยากฟังคำตอบ แล้วเธอก็ยิ้มเมื่อเขาบอกว่าที่กลับดึกเพราะรอส่งพิมพ์พิชาเข้านอน

“ขอบคุณนะคะคุณวิน”

“ไม่เป็นไร ผมเต็มใจ เอาล่ะนี่ก็ดึกแล้วผมว่านาราไปนอนเถอะ”

“นารานอนมาทั้งวันแล้วนะคะ นาราไม่ง่วง”

วายุไม่ได้พูดอะไร เขาเดินออกจากห้องรับแขก จากนั้นพลอยนาราได้ยินเสียงอาบน้ำ

หญิงสาวยังคงนั่งอยู่ที่เดิม ความรู้สึกน้อยใจเรื่องเขากลับมาจนดึกหายไปจนหมดสิ้น

สิ่งที่วายุทำให้กับเธอและลูกทำให้พลอยนาราทั้งรักและชื่นชมเขามากขึ้นอีกหลายเท่าตัว

วายุนุ่งเพียงผ้าเช็ดตัวผืนเดียว ร่างกายยังมีหยดน้ำตามลำตัว

“คุณวินทำไมไม่รีบแต่งตัวล่ะคะ เดี๋ยวก็ไม่สบายหรอกค่ะ”

“แต่งทำไม เดี๋ยวก็ต้องถอด จริงไหม”

สิ้นเสียงเขาก็อุ้มพลอยนาราเดินตรงไปยังห้องนอนโดยที่คนโดนอุ้มไม่ได้ทักท้วงเลยแม้แต่น้อย

เขาวางเธอลงบนเตียงนุ่ม ตาคมจ้องอย่างร้องขอ วายุพยายามอดกลั้นความต้องการของตัวเองมาหลายวันแล้ว เขาอยากให้เธอได้พักผ่อนอย่างเต็มที่ และถึงตอนนี้เขาก็เห็นแล้วว่าเธอไม่ใช่คนป่วยอีกต่อไป

สายตาสื่อความหวานของวายุที่มองมา พลอยนาราเข้าใจมันอย่างดี มือเล็กประคองใบหน้าคมเข้าใกล้

“ผมคิดถึงคุณเหลือเกินนารา” พูดจบเขาก็พรมจูบไปทั่วใบหน้าสวยหวาน จูบหน้าผาก ไรผม เปลือกตา ก่อนจะประกบริมฝีปากร้อนลงบนริมฝีบางบางที่อ้าเผยอรอรับอยู่แล้ว

จากจูบแผ่วเบา แต่พอลิ้นสัมผัสกันก็แปรเปลี่ยนเป็นจูบที่ร้อนแรงขึ้น พลอยนาราหลับตาพริ้ม เมื่อปลายลิ้นกระหวัดปลายลิ้นอ่อนนุ่มเร่าร้อนยิ่งขึ้น

“คุณวิน”

ชุดนอนของพลอยนาราถูกถอดออกจากกายสาวอย่างรวดเร็วพร้อมกับผ้าเช็ดตัวของวายุก็ถูกดึงออกจากมือเล็กของหญิงสาว

“นาราคุณสวยมาก สวยไปทั้งตัวเลย” เสียงแหบพร่าขณะมองไปทั้งร่างกายเปลือยเปล่า

มือหนารูปไล้ไปทั่วร่างยั่วยวนอย่างช้าๆ ก่อนจะเลื่อนขึ้นมากอบกุมที่อกอวบ พลอยนาราหายใจสะดุด เมื่อนิ้วหัวแม่มือของเขาบีบขยี้ที่ปลายยอดชูชัน ก่อนจะบีบดูดกลืนยอดอก ขบเม้ม ดูดึงอย่างหนักหน่วง ปลายลิ้นหยอกล้อกับยอดงาม มืออีกข้างก็เคล้นคลึง

“คุณวิน” พลอยนาราหวามไหวไปกับสัมผัสของเขา

ปากร้อนเลื่อนตำจูบไล้ท้องน้อยแบนราบที่กำลังหดเกร็งเพราะความเสียวสะท้านที่เขามอบให้

มือใหญ่ลูบเรียวขาเรื่อยมาจากนั้นจับแยกกว้าง สายตาคมจ้องเหมือนจะกลืนกิน

“นารา สวย คุณสวยกว่าทุกคนที่ผมเคยเห็น” ลมหายใจของเขาติดขัด ภาพอะร้าอร่ามเบื้องหน้าทำเขาปวดหนึบทั่วความเป็นชาย

“อ๊ะ!” พลอยนาราสั่นสะท้านเมื่อ เมื่อปลายลิ้นร้อนสัมผัสโดนกลีบกุหลาบสีชมพูระเรื่อ ปลายลิ้นปาดเลีย ขบเม้ม สลับดูดยอดเกสรอย่างคนชำนาญ เสียงหวานของหญิงสาวร้องครวญคราง ลิ้นร้ายกาจของเขาไม่มีความปรานี ให้สมกับที่เขาทนรอมานาน

“นารา หวานที่สุดเลย”

พลอยนาราลมหายใจขาดช่วง เรียวขาสั่นระริก ปลายเท้าเหยียดเกร็งก่อนจะกระตุกอย่างรุนแรงเมื่อวายุส่งไปเธอถึงปลายทางอันแสนหวาน

น้ำหวานจากโพรงถ้ำทะลักล้นใส่ลิ่นร้อนที่รอคอยอยู่แล้ว

“หวานที่สุดนารา” เสียงแหบพร่าพอใจกับความหวานจากกายสาว เขาปาดเลีย รสชาติอันแสนหวานละมุนทำให้วายุแทบจะคลั่ง

ดูดกินจนพอใจวายุก็ยืดตัวขึ้น ปากร้อนบดขยี้ริมฝีปากของพลอยนาราอย่างเร่าร้อน จูบหนักหน่วงจนฝีปากบางบวมเจ่อ

วายุบดเบียดทั้งร่างกายแนบชิด ความอุ่นร้อนดุนดันหน้าท้องแบบราบ พลอยนาราเสียวไปทุกอณูกาย

“นารา ผมว่าเรายกเลิกสัญญาเถอะนะ”

คำพูดของวายุกระชากหัวใจของพลอยนาราออกเป็นเสี่ยง

น้ำตาไหลอาบแก้ม ไม่คิดว่าเรื่องระหว่างเธอกับเขาจะจบลงเร็วอย่างนี้

ร่างกายที่อ่อนระทวยเมื่อครูแปรเปลี่ยนเป็นนอนนิ่ง มือไม้อ่อนแรงไปหมด แม้รู้ว่าสักวันเรื่องนี้จะต้องมาถึง แต่ไม่คิดว่ามันจะมาเร็วถึงเพียงนี้

“ทำไมคะ นาราทำให้คุณไม่พอใจหรือเปล่า หรือเพราะนาราป่วยเลยให้ความสุขคุณไม่ได้” หญิงสาวสะอื้นไห้จนตัวโยน

“ไม่ใช่อย่างนั้นนารา” วายุกระซิบปลอบข้างหู นิ้วเรียวเกลี่ยน้ำตาอย่างอ่อนโยน

“แล้วมันมีเหตุผลอะไรเหรอคะคุณวิน เมื่อกี้คุณพึ่งบอกว่าคิดถึง บอกว่านาราสวย แล้วยังบอกว่านาราหวานที่สุด”

“ใช่ นาราคุณสวยหวานที่สุดสำหรับผม”

“แต่คุณก็ขอยกเลิกสัญญา” เสียงร้องไห้เงียบไปแล้วแต่น้ำตายังคงไหลออกมาจนวายุเห็นแล้วเจ็บปวด

“นารา ฟังผมนะ”

“ไม่ค่ะ นาราไม่อยากฟัง ถ้าคุณจะยกเลิกสัญญาก็ลงไปจากตัวนาราเดี๋ยวนี้” น้ำเสียงสั่นเครือเจือไปด้วยความเจ็บปวด