เจ้าเกี๊ยววิศวะ -เพราะผมอ้วนใช่ไหมพี่ถึงไม่ชอบผม

โดย  S.SU

เจ้าเกี๊ยววิศวะ

เพราะผมอ้วนใช่ไหมพี่ถึงไม่ชอบผม

ข้อดีของมิณตราคือ มองโลกในแง่ดี และให้กำลังใจตนเองได้ในทุกสถานการณ์ หลังจากจมดิ่งลงสู่ห้วงแห่งความสิ้นหวังแล้ว เธอก็นึกขึ้นได้ว่าเธอยังไม่ตาย


ยังไม่ตาย ก็หมายความว่า ยังมีโอกาส


เธอจึงฮึดสู้อีกครั้ง คุณยมฑูตก็บอกแล้วว่า เธอยังมีเวลาอีกหนึ่งร้อยวัน หนึ่งร้อยวันนี้เธอจะทำให้บัตรสะสมบุญนี้สว่างไสวเรืองรองเป็นหลอดไฟเลยทีเดียว


แต่…ขั้นแรก...


เธอต้องออกจากห้องนี้ให้ได้ก่อน!!!


ก่อนที่คุณยมฑูตจะมา เธอลองดูแล้ว ทำอย่างไรก็ออกห้องนี้ไม่ได้ เธอถึงได้แต่รอให้มีคนเข้ามา เผื่อจะเกาะหลังพวกเขาแบบผีจูออนตามออกไปด้วยได้


ชีวิตที่ไม่มีอะไรทำช่างน่าเบื่อ เล่นมือถือไม่ได้ เล่นอินเตอร์เน็ตไม่ได้ อ่านนิยายไม่ได้ ดูทีวีไม่ได้ มิณตราทำอะไรไม่ได้เลย นอกจากนั่งดูเข็มวินาทีเดินไปเรื่อย ๆ สลับกับพร่ำบ่นสามีในใจ


สามี นี่มันจะห้าชั่วโมงแล้วนะ ทำไมคุณยังไม่มาอีก


หลังจากบ่นสามีไปหลายสิบรอบ ประตูห้องคนไข้ก็เปิดออก ชายหนุ่มในเสื้อเชิ้ตยับย่นเดินเข้ามาพร้อมกับเด็กน้อยตัวอ้วนกลมในอ้อมแขน เขาหยุดยืนอยู่ข้างเตียง มองดูเธอพลางลูบหลังปลอบหนูน้อยอยู่ตลอด


มิณตราเห็นสภาพพ่อลูกแล้วได้แต่นึกสงสาร ลูกสาวร้องไห้จนสะอึก สามีห่อเหี่ยวหมดสภาพเหมือนถูกรถชนซะเอง ส่วนตัวเธอตอนนี้ แม้แต่จะปลอบยังทำไม่ได้ ได้แต่นึกสาปส่งรถคันนั้นที่พุ่งออกมาโดยไม่ระวัง


มิณตรามายืนข้างหลังสามี เธอไม่อยากเห็นสภาพตัวเองเท่าไร ยิ่งมองนานยิ่งใจคอหดหู่ อยากซบหลังสามีเรียกกำลังใจ แต่พิงไปก็ทะลุ เลยได้แต่ขืนตัวไว้


เฮ้อ! เป็นวิญญาณนี่ไม่สะดวกเลยจริง ๆ


ตอนนั้นเอง เธอรู้สึกอุ่นที่แก้ม เงยหน้าขึ้นมาก็สบกับดวงตากลมโตใสแจ๋ว มีน้ำตาคลอของลูกสาว มือของลูกสาวยังค้างอยู่ที่แก้มของเธอ


ตาใหญ่จ้องตาเล็ก ต่างคนต่างกระพริบตาปริบ ๆ


"ลูกหมี หนูมองเห็นแม่เหรอ"


เด็กหญิงลูกหมีพยักหน้าหงึกหงัก


มิณตรารู้สึกเหมือนโลกกลับมาสว่างสดใสอีกครั้ง


"ลูกหมี มองเห็นแม่จริง ๆ เหรอ"


ลูกหมีพยักหน้าอีกครั้ง ไม่เข้าใจว่าแม่ดีใจเรื่องอะไร


มิณตราอยากจะตีลังกาสักสามรอบระบายความดีใจ แต่กลัวลูกจะตกใจ เลยได้แต่เต้นไปรอบ ๆ แทน ลูกหมีเห็นแล้วหัวเราะชอบใจ


"ลูกหมี หนูต้องช่วยแม่นะ"


ลูกหมีพยักหน้า


"พาแม่กลับบ้านที!!!"


คราวนี้ลูกหมีเอียงหน้าไม่เข้าใจ ทุกทีมีแต่แม่พาลูกหมีกลับบ้าน ลูกหมียังไม่เคยพาแม่กลับบ้านเลย อ๊ะ คิดออกละ ถามปะป๊าดีกว่า


มิณตราเห็นลูกสาวกำลังจะหันไปเรียกสามีจึงรีบเรียกไว้ก่อน "ลูกหมี อยากเล่นเกมกับแม่ไหม"


ลูกหมีหันกลับมาพยักหน้า


"เรามาเล่นซ่อนหากันนะ"


ลูกหมีทำหน้ายู่ ไม่ชอบเล่นซ่อนหา


"แม่ซ่อน ปะป๊าเป็นคนหา แต่ลูกหมีห้ามบอกปะป๊านะ เป็นความลับ เราสองคนมาแกล้งปะป๊ากัน"


มิณตราเอานิ้วชี้จุ๊ปาก ลูกหมีก็ทำตาม ลูกตาเป็นประกายวิบวับ ถูกอกถูกใจที่ได้แกล้งพ่อ


นครินทร์ สามีของมิณตรารู้สึกว่าลูกสาวขยับตัวยุกยิก จึงเอามือลูบหัวกลมทุยสองสามที แล้วหันไปบอกกับร่างของมิณตราบนเตียงคนไข้


“มิณ วันนี้ผมกลับก่อนนะ แล้วพรุ่งนี้ผมจะมาใหม่”


ใจจริงเขาอยากอยู่เฝ้าภรรยาที่โรงพยาบาล แต่ติดที่ลูกสาวยังเล็ก เขาบีบมือภรรยาทีหนึ่งก่อนเดินออกจากห้อง โดยที่ไม่รู้เลยว่า...


มีวิญญาณของภรรยาเกาะหลังกลับบ้านไปด้วย...


รีวิวจากผู้อ่าน

กรุณาล๊อคอินเพื่อรีวิว