บทที่ 10 เรื่องต่อยตี วาฬเพชฌฆาตอย่างเราคือมืออาชีพ!

เยี่ยนเสี่ยวหรูจ้องเด็กหญิงตัวน้อยที่อ้วนกลม

“นี่ เธอหมายความว่าไง เธออยากทะเลาะกับฉันใช่มั้ย?"

เรื่องเล็ก ๆ แบบนี้ ตอนแรกที่ฉินอิงอิงไม่ลงมือก็เพราะไม่อยากใช้อำนาจรังแกคนอ่อนแอ

แต่ตอนนี้ฉินอิงอิงพร้อมลุยแล้ว ดวงตาองุ่นสีดำส่องประกายที่เต็มไปด้วยความตื่นเต้น

"งื้ออออ!"

ฉันจะพูดเป็นครั้งสุดท้าย หลีกไปซะ!

หากอีกฝ่ายไม่ใช่เหยื่อ ปกติแล้ววาฬเพชฌฆาตอย่างพวกเราก็ขี้เกียจจะสนใจ

แต่ลูกมนุษย์คนนี้ยังขวางทางอยู่อีก เธอจะระเบิดอารมณ์แล้วนะ

เยี่ยนเสี่ยวหรูเห็นว่าวาฬนมตัวน้อยโกรธ แต่อีกฝ่ายกลับดูน่ารัก เธอไม่รู้สึกถึงความอันตรายแม้แต่น้อย

เยี่ยนเสี่ยวหรูตัวสูงใหญ่กว่าเด็กอายุห้าขวบครึ่งทั่วไป ไม่ได้ถือว่าผอมบาง เธออยากลดน้ำหนักมาโดยตลอด

เธอสวมกระโปรงตัวเล็กสวย ๆ จะได้เป็นเจ้าหญิงตัวน้อยของตระกูลเยี่ยน

เมื่อถูกเด็กยังไม่หย่านมคนนี้ยั่วยุด้วยกำปั้น เจ้าหญิงแห่งตระกูลเยี่ยนอย่างเสี่ยวหรูก็อารมณ์ขึ้นทันที

"ทำไม อยากทะเลาะกับฉันจริงเหรอ?"

เธอยกยิ้มมุมปากและเหวี่ยงหมัดออกไปโดยตรง

ทว่าสิ่งที่ตอบเธอกลับมาคือกำปั้นอวบอ้วนของฉินอิงอิง

เยี่ยนเสี่ยวหรูคิดไม่ถึงเลยว่า เด็กที่ตัวสูงไม่ถึงคืบอย่างฉินอิงอิงจะหลบหมัดของเธอได้อย่างรวดเร็ว แถมยังเหวี่ยงหมัดอ้วนตรง ๆ เข้าที่เบ้าตาของเธออีก

"กรี๊ด!"

เจียงหรุ่ยที่จัดเสื้อผ้าอยู่ในห้องน้ำได้ยินเสียงร้องของหลานสาวก็ตกใจจนรีบร้อนออกมา เธอบังเอิญเห็นฉากที่หลานสาวของเธอถูกเด็กอายุสามขวบต่อยจนกระเด็นเข้าพอดี

เจียงหรุ่ยเห็นแล้วก็นิ่งไปเหมือนกัน

เด็กคนนั้นเพิ่งจะอายุสามขวบกว่า ส่วนหลานสาวของเธออายุห้าขวบครึ่ง หนักเกือบยี่สิบห้ากิโลกรัม

ไม่นึกเลยว่าจะโดนต่อยกระเด็นได้?

เยี่ยนเสี่ยวหรูร้องโอดครวญเพราะเจ็บ ไม่ใช่แค่เบ้าตา ก้นก็กระแทกกับผนังด้านหลังด้วย เธอร้องไห้เสียงดังด้วยความเจ็บปวด น้ำตาไหลพรากทันที

"แงงง…"

เจียงหรุ่ยได้สติอีกครั้ง เธอตรงไปตบหน้าฉินอิงอิงโดยไม่แม้แต่จะดึงหลานสาวขึ้นมาก่อน

เด็กอ้วนแบบนี้ดูก็รู้ว่าเคลื่อนไหวได้ช้า เธอจึงฉวยโอกาสตบเพื่อระบายความโกรธให้หลานสาวเป็นอันดับแรก

ไม่ได้คิดเลยว่าฉินอิงอิงจะประสาทสัมผัสไวมาก เธอโค้งเอวที่อ้วนกลมก่อนที่ฝ่ามือจะตรงเข้ามาหา จากนั้นกำปั้นเล็กอ้วนก็ต่อยไปที่ท้องของเจียงหรุ่ย

เรื่องต่อยตี…

วาฬเพชฌฆาตอย่างเราเป็นมืออาชีพอยู่แล้ว!

"โอ๊ย!"

เจียงหรุ่ยมึนจนมองเห็นดาวและแทบจะสติแตกทันที

เธอถูกเด็กอายุสามขวบครึ่งต่อยเหรอ?

แถมยังเจ็บถึงขั้นมึนจนเห็นดาวด้วย

นี่ไม่ถูกหลักวิทยาศาสตร์เลย!

เจียงหรุ่ยรีบพุ่งไปหาฉินอิงอิงเหมือนเสือผู้หิวโหย ฉินอิงอิงเหวี่ยงหมัดตั้งท่าจะต่อยอีกครั้ง ทว่ามือใหญ่จากด้านหลังกลับโอบเอวและอุ้มเธอขึ้นจากพื้นเสียก่อน

"อิงอิงตัวน้อย พี่ลี่เฉิงมาแล้ว"

เยี่ยนลี่เฉิงจ้องมองเจียงหรุ่ยที่กุมท้องตัวเองด้วยตาที่มีไฟลุกโชนอย่างเยือกเย็น

"ตระกูลเยี่ยนสั่งสอนมาดีนะ ผู้หญิงอายุสี่สิบกว่าถึงได้ทำร้ายเด็กอายุสามขวบครึ่ง!"

เจียงหรุ่ยยังไม่ทันได้พูดอะไร เสียงที่เย็นชาของฉินอี้หานก็ดังขึ้น

"พวกเธอทำร้ายลูกสาวของฉันเหรอ?"

เยี่ยนเสี่ยวหรูที่เจ็บจนร้องไห้ฟูมฟายอยู่ที่พื้นรีบร้อนอธิบายพลางสะอึกสะอื้น

"หนูไม่ได้ลงมือก่อนนะคะ ยัยสมองฝ่อที่พูดไม่ได้และท่าทางปัญญาอ่อนนั่นต่อยหนูก่อน!"

ปัญญาอ่อน!

สมองฝ่อ!

ใบหน้าของฉินอี้หานกับเยี่ยนลี่เฉิงปกคลุมไปด้วยน้ำแข็ง

ดีจริง ๆ

กล้ามาเรียกอิงอิงตัวน้อยของพวกเขาแบบนี้

ฉินอิงอิงโตมาจนอายุสามขวบครึ่ง ไม่เคยมีใครกล้าใส่ร้ายเธอเลยสักครั้ง!

เหล่าวาฬเพชฌฆาตอ้วนเป็นพวกหัวรั้น แถมยังเหยียดหยามการพูดโกหก

ไม่ชอบก็คือไม่ชอบ!

ทะเลาะก็คือทะเลาะ!

ดังนั้นฉินอิงอิงจึงเงยหน้าขึ้นและส่งเสียง "อื้อ!" ออกมา

เธอมาหาเรื่องเอง ฉันเคยให้โอกาสเธอไปแล้ว

กล้าเข้ามาหาเรื่องวาฬเพชฌฆาตอ้วนอย่างฉัน โดนต่อยก็ควรโทษตัวเองไม่ใช่เหรอ?

นี่อิงอิงน้อยเพิ่งจะใช้แรงไปแค่สิบเปอร์เซ็นต์เองนะ!

คิดมาถึงตรงนี้ เธอก็ส่งเสียงร้อง 'อื้อ!" อย่างรังเกียจอีกครั้ง

ไร้ประโยชน์!

เยี่ยนเสี่ยวหรูเห็นการเสียดสีและดูถูกบนใบหน้าของเด็กอายุสามขวบครึ่งอย่างคาดไม่ถึง นั่นทำให้เธอร้องไห้หนักกว่าเดิม

เธอโตมาได้ขนาดนี้ ไม่เคยโดนใครต่อยมาก่อน แม้สถานะของตระกูลเยี่ยนในเมืองหลวงจะสู้ตระกูลฉินไม่ได้ แต่ก็อยู่ในห้าอันดับแรก แล้วจะมีใครที่ไหนกล้าลงไม้ลงมือกับเธอ?

แถมโดยปกติก็มีแต่พวกเด็กผู้ชายที่ใช้ความรุนแรงได้ พวกเด็กผู้หญิงอย่างเธอไม่ชอบไม่พอใจใครก็ได้แต่ดูถูกด้วยคำพูด สร้างวงกลมเล็ก ๆ ของตัวเองและผลักเด็กที่ไม่ชอบออกไปเท่านั้น

เยี่ยนเสี่ยวหรูร้องไห้หนักมากขึ้น เธอร้องไปกล่าวโทษไป

"ป้า เธอทำหนูก่อน! ตาหนูบวมแล้ว… ฮืออ… แม่… หนูอยากเจอแม่…"

เจียงหลิงกับเยี่ยนเสี่ยวจื่อเข้ามาพอดี เดิมทีพวกเธออยู่กับเยี่ยนลี่เฉิง แต่เยี่ยนลี่เฉิงหนีมาโดยไม่แม้แต่จะปรายตามองพวกเธอเมื่อเขาได้ยินเสียงเอะอะ พวกเธอจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องไล่ตามไป

ไม่คิดเลยว่าแทนที่จะได้เห็นเด็กหญิงอายุสามขวบกำลังร้องไห้ เจียงหลิงกลับเห็นดวงตาลูกสาวเธอฟกช้ำจนบวมปูด นั่นทำให้เจียงหลิงรู้สึกทั้งเจ็บปวดทั้งโกรธ

"เสี่ยวหรู!"

หลังจากอุ้มเด็กมาไว้ในอ้อมแขน เจียงหลิงก็มองฉินอิงอิงอย่างดุร้าย

จนได้เห็นว่าเยี่ยนลี่เฉิงอุ้มฉินอิงอิง เธอก็รู้สึกตกใจอยู่ เพราะไม่คาดคิดว่าจะได้เห็นฉินอี้หานอยู่ตรงนี้ด้วย

เธองงหนักกว่าเก่า

ขณะที่ขอให้เยี่ยนเสี่ยวจื่อช่วยแก้ตัว ฉินอี้หานก็เมินเฉย

เธอไม่คิดว่าจะได้เห็นสีหน้าเย็นชากับท่าทีเย็นเยือกแบบนี้ เหมือนว่าเสี่ยวหรูของเราจะทำผิดเข้าซะแล้ว

ถึงเจียงหลิงจะรักลูกสาว แต่สติสัมปชัญญะก็ยังคงมีอยู่

"คุณฉิน นะ… นี่มันเกิดเรื่องอะไรขึ้น?"

เยี่ยนลี่เฉิงยกมือเล็ก ๆ ป้อม ๆ ของอิงอิงตัวน้อยขึ้นมา เมื่อเห็นรอยแดงที่หลังมือ ดวงตาเขาก็เผยประกายเย็นยะเยือก

"อาฉิน อิงอิงตัวน้อยโดนตีจนแดงไปหมดแล้ว"

เยี่ยนเสี่ยวหรูเงียบลงไป “...”

เห็นชัดอยู่ว่าคนที่ทำคือเธอเอง!

เจียงหรุ่ยชะงักไป "..."

คนที่ต่อยฉันมีผิวหลังมือที่บางและนุ่มนิ่ม หมายความว่าฉันผิดที่หนังหนาเหรอ?

ฉินอิงอิงทำปากยื่นอย่างไม่ได้รับความเป็นธรรม เธอก้มหน้ามองหลังมือที่แดงเป็นปื้นของตัวเอง

"แงงง"

ร่างกายของลูกมนุษย์บอบบางเกินไป ออกแรงแค่สิบเปอร์เซ็นต์ก็แดงแล้ว!

ในสายตาของคุณพ่อจอมบ๊อง เหตุการณ์ตอนนี้คือลูกสาวของตัวเองถูกตีจนเจ็บ

ฉินอี้หานหยิบมือถือออกมา ถ่ายภาพมือเล็ก ๆ ของลูกสาวเอาไว้เป็นหลักฐานแล้วส่งไปให้ทนายความส่วนตัว

เจียงหรุ่ยที่อยู่ข้าง ๆ อธิบายกับน้องสาวด้วยเสียงเบา "เสี่ยวหลิง เมื่อกี้คุณฉินบอกว่านั่นคือลูกสาวของเขา"

เจียงหลิงหมดคำพูด "..."

คนที่โสดมาเกือบสามสิบปี จะไปมีลูกสาวได้ยังไง?

หน้าตาก็ไม่เหมือนเลยสักนิด!

เมื่อเห็นสีหน้าที่เต็มไปด้วยความห่วงใยเด็กผู้หญิงคนนี้ของเยี่ยนลี่เฉิง เจียงหลิงคิดว่ามีความเป็นไปได้สูงที่เด็กคนนี้จะมีส่วนเกี่ยวข้องกับเยี่ยนลี่เฉิง ฉินอี้หานถึงได้ปกป้องเธอ

เจียงหลิงระงับความต้องการที่จะฉีกเยี่ยนลี่เฉิงและเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ให้เป็นชิ้น ๆ และพยายามฝืนยิ้ม

“คุณฉิน…”

ฉินอี้หานมองเจียงหรุ่ยด้วยแววตาที่เย็นชา และขัดจังหวะเจียงหลิงที่อยากพูดบางอย่าง

เจียงหรุ่ยอ้าปาก "คุณฉิน ฉัน…"

ฉินอี้หาน "ไปพูดกับทนายผมเถอะ!"

เจียงหรุ่ยตกใจจนใบหน้ากลายเป็นสีขาวซีด

"คุณฉิน คุณเข้าใจผิดแล้วนะคะ"

เยี่ยนลี่เฉิงพูดออกมาอย่างเย็นชา "ผมเห็นกับตาว่าคุณทำร้ายอิงอิงของพวกเรา ยังมีอะไรเข้าใจผิดอีก?"

เจียงหรุ่ยยังไม่ทันพูดอะไร อิงอิงตัวน้อยที่หน้าแดงเพราะโดนตีก็โกรธจนร้อง ‘เหอะ’ ออกมา

"อิง… เธอจะติชัน…"

อ๊ากก!

ทำไมเสียงพูดออกมาไม่ชัด!

เธอจะตีฉัน!

เยี่ยนลี่เฉิงที่เดิมทีมีสีหน้าเย็นชาอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ

ฉินอิงอิงหน้าบึ้งทันที

"งื้อออ!"

ไม่นึกเลยว่าพี่ชายผู้ให้อาหารจะขำเธอ!

เมื่อเยี่ยนลี่เฉิงเห็นดังนั้นก็สัมผัสใบหน้าอวบอ้วนของอิงอิงตัวน้อยด้วยความรัก ทว่าฉินอิงอิงกลับเบือนหน้าหนีมือของเขาอย่างหยิ่งยโส

"อิงอิงตัวน้อย พี่ลี่เฉิงไม่ดีเอง พี่ลี่เฉิงไม่ได้มีความหมายอื่นนะ ก็แค่รู้สึกว่าอิงอิงตัวน้อยน่ารักมากเฉย ๆ"

ยังไงฉินอิงอิงก็เชื่อพี่ชายผู้ให้อาหารอยู่ดี

เธอหันกลับมากะพริบตากลมโตให้เขา "หือ?"

จริงเหรอ?

เยี่ยนลี่เฉิงพยักหน้าด้วยความรักและเอ็นดู "แน่อยู่แล้ว! อิงอิงตัวน้อยของเราเป็นเจ้าหญิงที่น่ารักที่สุด!"

ฉินอิงอิงเงยหน้าอย่างได้ใจ "อื้อ!"

มันแน่นอนอยู่แล้ว!

เธอเป็นลูกวาฬที่น่ารักและสวยที่สุดในมหาสมุทรเชียวนะ!