บทที่ 9

ฉันเป็นคนดีจริงๆฮ่า ๆ

[โรงงานเหล็กฮงหลง] เป็นองค์กรหลักในพื้นที่โรงงานทางตอนเหนือของเมือง T อยู่ห่างจากเขตเมืองเกือบ 70 กิโลเมตร โรงงานเหล็กแห่งนี้มีชื่อเสียงมากและแม้แต่โรงงานเหล็กทั้งหมดในประเทศ โรงงานแห่งนี้ก็ติดอันดับด้วย นอกจากนี้หลี่หมิงยังเข้าใจข้อมูลพื้นฐานของโรงงานโดยพื้นฐานแล้วผ่านข้อมูลที่เรียนรู้ผ่านอินเทอร์เน็ต

สาเหตุที่หลี่หมิงรวบรวมข้อมูลเกี่ยวกับโรงงานคือชิ้นส่วนเนบิวลาตกลงมาในพื้นที่โรงงาน

จากการวิเคราะห์ข้อมูลที่ครอบคลุมบนอินเทอร์เน็ตขนาดของอุกกาบาตนั้นเหลือเพียงนิดเดียวหลังจากที่ชิ้นส่วนเนบิวลาผ่านชั้นบรรยากาศลงมา รายงานข่าวระบุเพียงว่าอุกกาบาตตกลงที่บริเวณโรงงานทางเหนือของเมือง T ไม่มีผู้เสียชีวิตหรือเสียหายต่ออาคารหรืออุปกรณ์ใด ๆ

จากการวิเคราะห์และการตัดสินที่แม่นยำของผู้ที่ชื่นชอบทางดาราศาสตร์แล้ว อุกกาบาตน่าจะตกลงไปในโรงงานเหล็ก ฮงหลง แน่นอนว่ายังมีวิดีโอที่ถ่ายโดยชาวบ้านที่อยู่ใกล้โรงงานเหล็กทางอินเทอร์เน็ตดังนั้นคำพูดที่ว่าอุกกาบาตตกลงไปในโรงเหล็กจึงน่าเชื่อมาก

สำหรับคนอื่น ๆ อาจจะเห็นเป็นอุกกาบาต แต่สำหรับ หลี่หมิงมันอาจเป็นชิ้นส่วนเนบิวลาและอาจมีพลังของเนบิวลาเหลืออยู่

ในขณะที่หลี่หมิงกำลังคิดอยู่นั้นโทรศัพท์ในมือของเขาก็ดังขึ้นและเสียงเรียกเข้า: เหมิงเหลียนยี่

หลังจากมองไปที่โทรศัพท์มือถือของเขา หลี่หมิงก็ตัดสินใจที่จะไม่รับ เขาโยนโทรศัพท์มือถือไปที่เบาะข้างคนขับทันที และใส่กุญแจเตรียมที่จะขับออกไป มีร่างร่างหนึ่งเดินออกมาจากประตูร้านบาร์บีคิวแห่งดาวอังคาร

มีคนคนหนึ่งสวมเสื้อคลุมหนังสีดำและถือโทรศัพท์มือถือไว้ในมือ เขากำลังคุยโทรศัพท์ขณะเดิน เขามองไปรอบ ๆ ด้วยตาเดียวราวกับว่าเขากำลังมองหาอะไรบางอย่าง คนคนนี้ เหมิงเหลียนยี่อย่างแน่นอน

แววตาที่ว่างเปล่านั้นมองไปที่ตำแหน่งของหลี่หมิง ทันทีที่เธอเห็นหลี่หมิง เหมิงเหลียนยี่ก็วางโทรศัพท์มือถือของเธออย่างโกรธแค้นและเดินไปที่รถของหลี่เหมิงเพียงไม่กี่ก้าว

“ ปังปังปัง”

เหมิงเหลียนยี่ตบฝากระโปรงหน้ารถของหลี่หมิง หลังจากที่เธอทุบไปสามครัง เธอชี้ไปที่หลี่หมิงในรถและพูดอย่างโกรธว่า "หลี่หมิง นี่นายหมายความว่าอย่างไร”

ในขณะที่พูดเหมิงเหลียนยี่ได้มาที่ข้าง ๆ ประตูผู้โดยสารด้านหน้าแล้ว ทันทีที่เธอเปิดประตูเธอก็พร้อมที่จะนั่งบนนั้นทันทีที่เห็นอีกฝ่ายเข้ามาแล้ว หลี่หมิงก็เอื้อมมือออกไปแล้วก็รับโทรศัพท์มือถือบนที่นั่งข้างคนขับอย่างรวดเร็ว

ทันทีที่เธอนั่งลงเธอก็จ้องไปที่หลี่หมิงและพูดว่า "บอกฉันทีว่านายหนีออกเพื่ออะไร เพราะฉันบอกว่านายดูธรรมดารึยังไง”

"ปิดประตู." หลี่หมิงกล่าวอย่างเย็นชาด้วยท่าทางรังเกียจ

“วันนี้เรามาคุยกันหน่อยดีกว่า” เหมิงเหลียนยี่เอื้อมมือออกและปิดประตูทันที

"นายบอกฉันว่าเราไม่ใช่เพื่อนหรือไง ไม่ใช่แม้แต่เพื่อนร่วมงาน ฉันไม่พอใจที่นายปฏิเสธฉันไปสองสามครั้ง แต่ถ้าฉันทำอะไรผิดไป ฉันก็ขอโทษด้วยแล้วกัน”

เหมิงเหลียนยี่ส่ายหัวและพูด แต่หลี่หมิงดูเหมือนจะไม่ได้ยินอะไรเลย

เขาค่อย ๆ หมุนกุญแจสตาร์ทรถ หลังจากเหลือบมองไปที่เหมิงเหลียนยี่ หลี่หมิงก็ค่อย ๆ ขับออกจากที่จอดรถและไปที่กลางถนนจากนั้นขับไปในทิศทางที่แน่นอน

เมื่อรถเคลื่อนตัวออกไป เหมิงเหลียนยี่ก็รู้สึกวิงเวียนไปชั่วขณะ เธอเอนหลังพิงพึมพำ "นายจะพาฉันไปไหนเนี่ย"

ในขณะที่พูดเหมิงเหลียนยี่ก็โค้งงอและดูเหมือนจะอาเจียน

หลี่หมิงไม่ให้ความสนใจอะไรนัก เขาขับรถอย่างรวดเร็ว และรถก็มาถึงถนนสายหลัก หลังจากผ่านไปหลายแยกเขาก็หยุดรถ ในเวลานี้เขาอยู่ที่ประตูของชุมชนหรู ๆ แห่งหนึ่ง หลี่หมิงมองหน้ากับเหมิงเหลียนยี่ เธอเกือบจะหลับไปแล้ว

หลี่หมิงเขย่าตัวเธอเบา ๆ และพูดว่า "ถึงบ้านของเธอแล้ว อย่าหลับสิพวกเขารออยู่นะ"

"ไปบ้านใครครอบครัวของฉัน" เหมิงเหลียนยี่ลุกขึ้นนั่งมองออกไปนอกหน้าต่างที่ประตูชุมชนและนอนลงแล้วพูดว่า: "นี่ไม่ใช่บ้านของฉัน บ้านนายหรือเปล่า"

หลี่หมิงถอนหายใจและโกรธเล็กน้อย เขาเปิดหน้าต่างของที่นั่งข้างคนขับแล้วพูดว่า "นี่บ้านเธอไงรอ! กลับบ้านเถอะนะ"

เหมิงเหลียนยี่เงยหน้าขึ้นนั่งอีกครั้งมองไปที่ข้างในชุมชนและนอนลงและพูดอย่างไร้พลัง: "อย่าหลอกฉัน ที่นี่ไม่ใช่บ้านของฉัน ฉันคิดว่ามันเหมือนบ้านของนายนะ ปวดหัวจริง ๆ เลย อยากตายยยย"

“เธอนี่มันจริง ๆ เลย!” หลี่หมิงดุตัวเองกัดฟันแน่นในปาก

น่าเสียดายที่หลี่หมิงรู้เพียงว่าอีกฝ่ายอาศัยอยู่ในชุมชนนี้ ส่วนอาคารที่เฉพาะเจาะจงมันไม่ชัดเจน ตอนนี้เขาทำได้เพียงหาโทรศัพท์มือถือของอีกฝ่ายเพื่อติดต่อกับแฟนหรือครอบครัวของเธอ

โทรศัพท์มือถือที่มีกรอบสีแดงครึ่งหนึ่งอยู่ในกระเป๋ากางเกงของเหมิงเหลียนยี่ มันโพล่ออกมาเพียงครึ่งหนึ่ง หลี่หมิงค่อย ๆ จับโทรศัพท์มือถือนั้น และค่อย ๆ หยิบออกมาจากกระเป๋าของอีกฝ่าย

ด้วยการแตะนิ้วเล็กน้อยข้อมูลเกี่ยวกับครอบครัวของเหมิงเหลียนยี่และฮั่วก๋ายแฟนหนุ่มของเธอก็โพล่ออกมาอย่างรวดเร็ว

ก่อนหน้านั้นเขาไม่ค่อยรู้จักเหมิงเหลียนยี่มากนัก เป็นอีกครั้งผ่านข้อมูลบนโทรศัพท์มือถือผ่านเข้ามาในหัวของเขา ตอนนี้เขารู้จักเหมิงเหลียนยี่พอตัวแล้ว บ้านของเหมิงเหลียนยี่ไม่ได้อาศัยอยู่ในชุมชนระดับไฮเอนด์ตรงนี้

เธออาศัยอยู่ในชุมชนธรรมดาแห่งอื่นกับพ่อแม่ของเธอ เพราะฮั่วก๋ายแฟนของเธอมีบ้านหลายหลังในเมือง บ้านหลังหนึ่งในชุมชนระดับไฮเอนด์แห่งนี้เป็นหนึ่งในนั้น เนื่องจากอยู่ใกล้กับบริษัท เหมิงเหลียนยี่จึงอาศัยอยู่ที่นี่เพื่อความสะดวกในการเดินทางของเธอเอง

อย่างไรก็ตามฮั่วก๋ายไม่ใช่คนธรรมดา ๆ เขามีส่วนร่วมในการค้าเหล็กและโลหะหนักภายใต้การดูแลของบริษัทพ่อของเขา เขาเป็นรุ่นที่สองร่ำรวยกว่ามาตรฐาน

อย่างไรก็ตามฮั่วก๋ายนั้นแตกต่างจากคนรวยรุ่นที่สอง ทั่ว ๆ ไป แม้ว่าเขาจะอยู่ในบริษัทของพ่อ แต่เขาก็มีความพยายามมากเป็นพิเศษ และสามารถทำโครงการต่าง ๆ ให้สำเร็จได้โดยอิสระจากตัวของบุคคล อย่างไรก็ตามเขามีแนวโน้มที่จะใช้ความรุนแรงและมีชื่อเสียงไม่ดีในเมือง T เขาถูกตำรวจเรียกตัวหลายครั้งเพียงเพราะเรื่องของความรุนแรง

หลี่หมิงไม่ชอบผู้ชายประเภทนี้ที่ร่ำรวยและชอบใช้อำนาจ นอกจากนี้เหมิงเหลียนยี่เมามากจึงควรส่งกลับไปให้พ่อแม่ของเธอมากกว่า หลี่หมิงตัดสินใจโทรหาพ่อแม่ของ เหมิงเหลียนยี่ด้วยข้อมูลบนโทรศัพท์มือถือที่ได้มา

เมื่อหลี่หมิงกำลังจะโทรออกโทรศัพท์ในมือของเขาก็ดังขึ้นพร้อมกับชื่อฮั่วก๋าย

หลี่หมิงยังคงลังเลว่าจะรับโทรศัพท์ดีไหม ทันใดนั้นดวงตาของเขาก็สว่างขึ้น ไฟสองดวงด้านหน้ารถสว่างวาบขึ้น รถหรูคันละล้านก็แล่นเข้ามาช้า ๆ

ในรถมีผู้ชายคนหนึ่งกำลังคุยโทรศัพท์ด้วยโทรศัพท์มือถือในมือเดียว ในขณะเดียวกันสายตาคู่หนึ่งก็จ้องมองไปที่แฟนของเขานั้นก็คือ เหมิงเหลียนยี่

การแสดงออกของฮั่วก๋ายนั้นมีความไม่พอใจเล็กน้อย หลังจากเปิดประตูและลงจากรถ เขาก็ตรงไปที่ที่นั่งคนขับของรถของหลี่หมิงทันที เขามองไปที่หลี่เหมิงและเหมิงเหลียนยี่ ก่อนที่เขาจะเคาะประตูฝั่งคนขับรถเปิดประตู

จากมุมมองของฮั่วก๋าย หลี่หมิงดูเหมือนจะรอมานานกว่าสิบวินาทีแล้ว

ฮั่วก๋ายพยายามจะดึงหลี่หมิงออกจากรถด้วยมือซ้ายโดยไม่พูดอะไร พอยกมือขวาขึ้นก็อยากจะต่อยหน้าของอีกฝ่าย

การเคลื่อนไหวแบบนี้สอดคล้องกันและรวดเร็ว แต่ในความคิดของหลี่หมิงเขามีเวลาเพียงพอสำหรับการพุ่งตัวไปไกลกว่า 100 เมตร ด้วยซ้ำก่อนที่หมัดของฝ่ายตรงข้ามจะมาหาเขา หลี่หมิงจับแขนของอีกฝ่ายเอาไว้ได้ทัน

"ปึก"

หลี่หมิงไม่ได้ส่งเสียงอะไรออกมา แต่ดูเหมือนว่าเขาจะทำให้กระดูกของอีกฝ่ายหักไปแล้ว

"อ๊าก"

ฮั่วก๋ายส่งเสียงร้องด้วยความเจ็บปวด ร่างของเขาทรุดลงกับพื้นและพูดด้วยเสียงต่ำ: "แกรู้ไหมว่าฉันเป็นใคร... "

หลี่หมิงจับแขนของอีกฝ่ายและก้าวไปยังตำแหน่งข้างคนขับอย่างรวดเร็ว ฮั่วก๋ายถูกบังคับให้นั่งลงบนพื้นและถูกลากไป หลี่หมิงเปิดประตูคนขับรถร่วมจับแขนของเหมิงเหลียนยี่แล้วดึงเล็กออกมาเบา ๆ

เช่นเดียวกับการดึงเด็กอายุ 3-4 ขวบ เหมิงเหลียนยี่ถูกดึงออกจากรถ หลี่หมิงวางเหมิงเหลียนยี่เบา ๆ และขว้างฮั่วก๋ายไปให้พ้น ๆ ตัว

ผู้ใหญ่สองคนในมือของหลี่หมิงเช่นเดียวกับเด็กตัวเล็ก ๆ เขาไม่ต้องใช้ความพยายามใด ๆ ด้วยซ้ำ

หลังจากนั้นหลี่หมิงก็ปิดประตูผู้โดยสารของเขาและกลับไปที่ที่นั่งคนขับดั่งเดิม

"รอให้ฉันรู้ว่าแกเป็นใครก่อนนะ!" ฮั่วก๋ายร้องลั่นด้วยความโกรธ

หลี่หมิงดูเหมือนจะไม่ได้ยินเรื่องนั้นแม้แต่น้อย เขาสตาร์ทรถและขับออกไปจากที่นี่

“เอาละจากนี้ไปจะไม่มีเรื่องของหลี่หมิงแล้ว! " หลี่หมิงพูดกับตัวเองด้วยความโกรธและรถก็ขับไปอย่างรวดเร็วมุ่งหน้าไปทางเหนือของเมือง T

ขับรถไปทางเหนือตามถนนประมาณหนึ่งชั่วโมงแล้วจะเห็นแสงไฟในโรงงานขนาดใหญ่จากระยะไกล เปิดการนำทางแผนที่จากโทรศัพท์มือถือกำหนดเป้าหมายไปที่โรงงานเหล็ก ฮงหลงแล้วขับไปอย่างรวดเร็วตามเส้นทาง

พื้นที่นี้เป็นเขตอุตสาหกรรมเสาหลักทางเศรษฐกิจที่สำคัญของเมือง T และเป็นแรงผลักดันที่สำคัญในการพัฒนาประเทศ

ยานพาหนะของหลี่หมิงกำลังขับอย่างรวดเร็วบนถนนนอกโรงงาน หลังจากผ่านไปกว่าสิบนาทีพวกเขาก็มาถึงใกล้โรงงานเหล็กฮงหลง โรงงานเหล็กขนาดใหญ่แห่งนี้ครอบคลุมพื้นที่กว้างและมีประตูเจ็ดหรือแปดบาน นี่ไม่ใช่เส้นทางขนส่งพิเศษแต่อย่างใด

ภายในโรงงานเหล็กมีโรงงานหลายแห่ง โรงงานถลุงเหล็ก โรงจัดเก็บ ฯลฯ หลี่หมิงดูวิดีโอของอุกกาบาตที่ตกลงบนอินเทอร์เน็ตซ้ำแล้วซ้ำอีกจากนั้นวิเคราะห์และตัดสินพื้นที่ที่เป็นไปได้อย่างคร่าวๆ

หลังจากดูอยู่สักพักรถของหลี่หมิงก็มาจอดที่ถนนทางใต้ของโรงเหล็ก ใกล้ ๆ นี้คือโรงงานผลิตตะกรันเหล็กภายในโรงงานขนาดใหญ่ ประตูอยู่ห่างจากพาหนะของหลี่หมิงประมาณหนึ่งกิโลเมตร

[โรงงานเหล็กฮงหลง] ตัวอักษรใหญ่ทั้งสี่อยู่ในมุมมองของหลี่หมิง และตัวตรวจสอบกล้องที่อยู่ถัดจากโรงงานเหล็กได้ดึงดูดความสนใจของหลี่หมิงไป