จูบแรกของฉันถูกเขาพรากไปซะแล้ว.......

"เจ้าเหม่ออะไร"

"ห่ะ!อ่อ "เมื่อรุ่ยซีหลุดออกจากภวังค์ พอมองตัวเองอีกที มือที่กำลังลูบไปมาที่ริมฝีปาก จนคนด้านล่างจ้องมองด้วยความสงสัย

"ถึงจวนแล้ว ลงมาสิ!"ม้าตัวสูงใหญ่ขนาดนี้ใครจะกล้าลงละ

"ไม่ต้องกลัวข้ารอรับเจ้าอยู่ "พอพูดเสร็จเขาก็อ้าแขนรอรับ

ตุ๊บ!

"ตัวเจ้าหนักไม่น้อยเลยนะ"

"บ้า! ท่านปล่อยข้าลงได้แล้ว"รุ่ยซีทุบอกเทียนฉีไปหนึ่งที แล้วเขาค่อยๆวางเธอลงให้ยืนขึ้นเป็นปกติ

"เทียนฉี" เขาชะงักหยุดเดินทางทีเมื่อรุ่ยซีเอ่ยชื่อเขาขึ้นมา

"มีอะไรรึ"เขาหันมาจ้องหน้าด้วยความสงสัย

"ท่านคิดว่าข้าเหมือนเดิมเช่นเมื่อก่อนไหม?"

"ข้าจำไม่ได้หรอก เพราะตอนนั้นยังเด็กมาก "

"ละข้าจะบอกว่าคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าท่านไม่ใช่ไป๋หลัน ท่านจะเชื่อข้าไหม?

เขาคงไม่เชื่อหรอก ยังจะพูดขึ้นอีกว่าเราเป็นบ้า พูดเพ้อเจ้อ

"เชื่อ!"

"นี่ท่านไม่หาว่าข้าเป็นบ้ารึ ท่านกลับเชื่อข้าอย่างง่ายดาย"

"เพราะข้าเคยเห็นเจ้า"

เคยเห็นเรางั้นหรอ? ที่ไหน ตอนไหน

"ท่านเคยเห็นข้าจากที่ไหนกัน"

"จากในความฝัน"

ฝัน?

"ท่านฝันว่าอะไร"

"ข้าฝันมาหลายครั้งแต่ก็เห็นใบหน้าไม่ชัด แต่คืนหนึ่งข้าฝันว่าไปที่ๆหนึ่ง ผู้คนแต่งตัวแปลกๆ พูดจาภาษาที่ข้าไม่เข้าใจแล้วข้าก็เห็นเจ้าถูกไอ้ที่ขับเคลื่อนตัวใหญ่นั้นชนเจ้าจนบาดเจ็บ และข้าเลยยื่นมือไปหาเจ้า แต่ก็ตื่นมาเสียก่อน"

งั้นวันนั้นก็คือเขานั้นสิ ที่ยื่นมือมาให้..........

"ถ้างั้นทำไมท่านถึง...จูบทั้งๆที่รู้ว่าไม่ใช่รักแรกของท่าน"

"เจ้าไงคือรักแรกของเขา"

รักแรกของเขา จะเป็นไปได้ยังไงในเมื่อเขาเจอเพียงในฝันเท่านั้น

"เทียนฉีท่านล้อเล่นกับข้าเสียแล้ว รักแรกของท่านคือไป๋หลันบุตรสาวตระกูลจ้าวไม่ใช่ข้า ซ่งรุ่ยซีที่มาจากไหนไม่รู้ที่มาอยู่ในร่างของนาง"

"เจ้าแซ่ซ่งรึ ซ่งรุ่ยซี ชื่อเพราะงดงาม"

"เทียนฉีท่านอย่าเมินคำถามข้าสิ!!" รุ่ยซีที่ตอนนี้กำลังจ้องมองคนตัวสูงด้านหน้าเชิงอยากได้คำตอบที่เพิ่งถามไปเมื่อสักครู่

"นั้นมันเรื่องตอนเด็กไม่ได้คิดจริงจังเหมือนตอนนี้"เทียนฉีพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่เรียบ แบบฉบับคนเย็นชาอย่างเขา

"แต่...." ไม่ทันที่รุ่ยซีจะพูดเทียนฉีก็พูดตัดขึ้นมาเสียก่อน...

"ถึงเจ้าพูดยังไง ตอนนี้เจ้าก็คือ ภรรยาของข้าอยู่ดี" ก็จริงที่เทียนฉีพูดตอนนี้และเวลานี้ รุ่ยซีก็ขึ้นชื่อว่าได้เข้าพิธีแต่งงานแล้ว ถึงจะไม่ใช่ร่างตัวเองหรือชื่อจริงๆของตัวเองก็เถอะ

"คำถามสุดท้ายที่จะถามท่าน ถ้าหากวันใดวันหนึ่ง ข้าได้กลับโลกของข้า ละไป๋หลันคนเดิมกลับมา ท่านจะทำเช่นไร"

"จะไม่มีวันนััน!!!!

...................

แสงแดดยามเช้าสาดส่องผ่านหน้าต่างใบโต ลมโชยกลิ่นดอกไม้ชวนให้หลงใหล ..

ร่างบางที่นอนทอดกายอยู่เตียง จะต้องลืมตาขึ้นมาเพราะเสียงของสาวใช้คนสนิทอย่างชิงชิง ที่กำลังบ่นคนงานในจวนที่ตอนนี้กำลังเดินกันวุ่นวายจนร่างบางที่กำลังนอนต้องตื่นขึ้นมาเพราะเสียงรบกวน

"ชิงชิง"

"คุณหนูตื่นแล้วรึเจ้าคะ"

"พวกเจ้ากำลังทำอะไรกัน ทำไมวุ่ยวายเสียงดังเต็มไปหมด"

"ชิงชิงขออภัยด้วยเจ้าคะที่ทำให้คุณหนูตื่น พอดีคุณชายกลับมาจวนแล้ว เลยย้ายของมาที่นี่"

เขาเป็นคนสั่งหรอ?

"แล้วเขาไปไหนแล้วล่ะ"

"คุณชายบอกชิงชิงว่า มีเรื่องด่วนจะต้องกลับไปที่ค่ายด่วนเลยไม่ได้บอกคุณหนูเจ้าคะ"

"งั้นหรอ เจ้าไปจัดการต่อเถอะ"

"เจ้าคะ"

ค่ายทหารชายแดนต้าฮั่น

"ยิ้มแก้มปริเลยนะขอรับท่านแม่ทัพ "เสียงของโม่เจียงดังขึ้นเมื่อเขาก้าวเข้ามาในกระโจมใหญ่

"อะไรของเจ้า"

"เห็นหน้าท่านอย่างนี้ได้สหายอย่างข้าก็ดีใจด้วย"

"ข้าไม่อยู่ในค่ายเป็นเช่นไร"

"มีข้าหวินโม่เจียงอยู่ทั้งคน จะมีปัญหาอะไรได้เล่า ว่างใจเถอะ ข้าวใหม่ปลามันอย่างท่านควรไปอยู่กับฮูหยินของท่านเถอะ ปล่อยให้คนไม่ได้แต่งงานอย่างข้าดูแลเอง"

รุ่ยซีที่ตอนนี้มาถึงยังค่ายโดยมีสาวใช้อย่างชิงชิงมาด้วยพร้อมตะกร้าใบใหญ่

"โอ้โห้ ค่ายฝึกทหารเป็นเช่นนี้นี่เองรึเจ้าคะใหญ่โตหนักแล้วก็น่ากลัวด้วย"

จริงอย่างที่ชิงชิงว่าที่นี่ดูน่าเกรงขาม ที่เต็มไปด้วยชายร่างกำยำเต็มไปหมด เป็นสถานที่สตรีไม่ควรมา อุส่าลงมือทำอาหารกับมือมาแล้วแถมยังดั้งด้นมาถึงนี้ เข้าไปสักหน่อยคงไม่เสียหาย

"คุณหนูไม่ทราบว่าท่านมาหาใครที่นี่รึ"ทหารที่เฝ้ายามหน้าทางเข้าออกถาม

"เจ้าช่วยไปบอกท่านแม่ทัพได้รึไม่ว่าเจิ้งไป๋หลันมาได้รึไม่"

"ไม่ทราบว่าแซ่เจิ้ง ท่านเป็นอะไรกับท่านแม่ทัพ"

"นี้เจ้าจะถามมากไปใย คุณหนูบอกให้ไปก็ไปเถอะ"

"ชั่งเขาเถอะ ข้าเป็นภรรยาของเจิ้งเทียนฉีแม่ทัพแห่งต้าฮั่น ชัดรึยัง"

"ขออภัยด้วยขอรับ ข้าน้อยจะไปเรียนให้แม่ทัพทราบเดี๋ยวนี้" จากนั้นทหารรายนี้ก็วิ่งไปทันที

ไม่นานเขาก็มาพร้อมคนที่รุ่ยซีต้องการพบ ยิ่งเทียนฉีเดินในท่ามกลางเหล่าทหารของเขายิ่งดูยิ่งเท่ หน้าเกรงขามมาก ตามลักษณะตัวละครที่เคยอ่านในนิยายทุกระเบียบนิ้ว

"มาที่นี่ได้ยังไง ไม่รู้รึว่าที่นี่สตรีอย่างเจ้าไปควรมา" เทียนฉีที่เพิ่งมาถึง ก็พูดขึ้นมา

"ข้ารู้แต่มาถึงที่นี่แล้วทำไงได้"

"พูดจาไม่เป็นภาษาอีกแล้วนะเจ้า"เขาดีดที่หน้าผากรุ่ยซีหนึ่งที

"เข้าไปข้างในเถอะ"

พอเดินเข้ามาด้านในก็ยิ่งเกรงไปใหญ่เมื่อทุกสายตาจับจ้องทางรุ่ยซีกันหมดจนทำให้รุ่ยซีกำชายเสื้อเขาจนแน่น จนเขายื่นมือมากำมือรุ่ยซีแทนกำชายเสื้อของเขา

"กลัวรึ?"

"ไม่ให้กลัวได้ไง ชายนับร้อยมองมาทางนี้เสียกันหมด"

"พวกเขาเห็นข้าจับมือเจ้าเช่นนี้ก็ไม่มีใครกล้าทำอะไรเจ้าหรอก " ยิ่งพูดยิ่งทำให้รุ่ยซียิ่งกำมือเขาแน่นและรีบก้าวขาตามเขาเข้าไปด้านในกระโจมใหญ่ทันที

"อ้าวไป๋เอ่อร์มาแล้วรึ"หวินโม่เจียงเอ่ยทักทันทีเมื่อเห็นเทียนฉีกับรุ่ยซีก้าวเท้าเข้ามาในกระโจม

"ท่านก็อยู่ด้วยรึโม่เจียง"

"อย่างที่เจ้าเห็น แล้วเจ้าละมาหาเทียนฉีถึงที่นี่ คิดถึงเขาน่ะสิ"

ดูเขาพูด หวินโม่เจียงผู้นี้ ร้ายใช่เล่น

"ไม่ใช่สักหน่อยท่าน ข้าแค่เพียงมาส่งอาหารกลางวันให้พวกท่านเท่านั่น หลังจากนั้นก็จะกลับ"

"แค่นั้นเองรึ ท่านอุส่านั่งรถมาเสียตั้งไกล อาหารที่ไป๋เอ่อร์ต้องรสเลิศเป็นแน่"

"ท่านชมเกินไปท่านยังไม่ได้ลองจะรู้ได้เช่นไรว่าอาหารที่ข้าทำมารสเลิศอย่าที่ท่านว่ากันโม่เจียง"

ทหารรายหนึ่งเดินเข้ามาในกระโจมทำให้การสนทนาต้องชะงักทันที

"มีอะไร"

"แม่ทัพคุณหนูมู่หลานหลิงมาขอเข้าพบขอรับ"

"เทียนฉีเจ้าจะไปไหน"

"จะพาภรรยาไปดื่มด่ำความรักแบบหยาดน้ำผึ้งเสียหน่อย ทางนี้ข้าให้เจ้าจัดการก็แล้วกัน คนที่มีภรรยาอย่างข้าต้องพึ่งเจ้าแล้วหวินโม่เจียง"

จากสิงโตจอมเย็นชาตอนนี้กลับกลายเป็นแมวจอมนักรักเสียแล้ว ~~