ณ จุดที่ไกลออกไปเล็กน้อย

หลงเฟยแทบจะกลั้นหัวเราะไว้ไม่อยู่

เขาเริ่มสงสัยว่ากำลังมีคนแอบสะกดรอยเขาอยู่ มาตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว

ตอนแรกเขาก็คิดว่าเป็นฝีมือของหลงจ้านอู่ แต่ว่าพอเขาลองแกล้งทำเป็นบาดเจ็บสาหัส

ก็ไม่มีใครเข้ามาทำร้ายเลย ในใจก็รู้สึกแปลกใจว่า ที่จริงแล้วเป็นใครกันแน่?

แต่พอรู้ว่าเป็นสามสาวนิกายเฉาเทียน เขาก็ตกใจเล็กน้อย

“พวกนางมาที่นี่ด้วยเหรอ?”

“ทำไมถึงมาตามสะกดรอยเรานะ? หรือเพราะว่าเสน่ห์ของเรามันรุนแรงมาก จนทำให้พวกนางหลงรักเราอย่างถอนตัวไม่ขึ้น?”

หลงเฟยยิ้มแบบหล่อ ๆ แล้วตัดสินใจขว้างเนื้อกระต่ายที่ยังเหลืออีกครึ่งหนึ่งลงไปที่พื้น แล้วตะโกนขึ้นมาว่า

“เจ้าคนชั่ว แกหนีข้าไม่พ้นหรอก!”

หลิวลั่วซีตกใจ “มีคนร้ายหรือ!”

เสี้ยวเถียนเถียนซึ่งไม่มีแรง ก็แค้นหลงเฟยมาก พูดว่า

“ข้าอุตส่าห์เฝ้าดูตั้งหนึ่งวันหนึ่งคืนเต็ม ๆ ยังมาทำให้ตกใจเล่นอีก คอยดูนะถ้าจับได้แล้วละก็.....”

ยังไม่ทันที่นางจะพูดจบ เย่จินเยียนก็พูดแหย่ว่า

“เจ้านี่นะ พูดมาหลายรอบแล้ว เมื่อไหร่จะเริ่มลงมือสักทีล่ะ?”

“ไม่ใช่ซะหน่อย!”

เสี้ยวเถียนเถียนโกรธจนหายใจไม่ทัน พูดว่า “ข้าจะนำเจ้าซกมกนั่น มาให้ศิษย์พี่ต่างหาก”

“หยุดเถียงกันได้แล้ว รีบไปจับมาเร็ว อย่าลืมภารกิจของพวกเราสิ”

หลิวลั่วซีปฏิกิริยาฉับไว รีบมองไปรอบ ๆ ตัวอย่างระแวดระวัง

เมื่อพวกนางตามขึ้นไปบนเขาก็ไม่พบร่างของหลงเฟยแล้ว

“ศิษย์พี่ ข้าหิวเหลือเกิน” เสี้ยวเถียนเถียนพูดอย่างคนไม่มีแรง ทันใดนั้นก็กลิ่นหอม ๆ ลอยมาแตะที่จมูก

“หอมอะไรน่ะ อ๊ะ เนื้อย่าง!”

“ศิษย์พี่ ตรงนี้มีเนื้อกระต่ายย่างเหลืออยู่ครึ่งหนึ่ง”

จมูกของเสี้ยวเถียนเถียนตอนนี้รับรู้ไวเหมือนสุนัขเลยทีเดียว

“แสดงว่าเจ้าซกมกนั่นไปแล้ว”

“เสียเวลาจริง ๆ เลย”

เสี้ยวเถียนเถียนไม่รอช้า หยิบเนื้อย่างก้อนนั้นขึ้นมา กัดเข้าไปที่น่องกระต่ายในทันที

กัดไปได้หนึ่งคำก็มีแรงขึ้นมา “อร่อยมากเลย”

หลิวลั่วซีครุ่นคิดแล้วนึกในใจว่า “ถูกเขาจับได้แล้วเหรอ?”

..........

โดยปกติของตลอดทั้งวันนั้นสัตว์วิเศษจะมีไม่มาก แต่หลงเฟยก็ยังมุ่งมั่นในภารกิจอยู่

เมื่อถึงเวลากลางคืนความมืดก็เข้าคืบคลานปกคลุมทั่วป่า จะมีก็แต่เสียงคำรามดังขึ้นท่ามกลางความมืด

ในเวลาเดียวกันนั้นกลุ่มต่าง ๆ ที่อยู่ในป่าทึบต่างก็เคลื่อนไหวเช่นกัน

คืนนี้หลงเฟยไม่ได้ทำการล่าหมาป่าไฟเหมือนคืนก่อน แต่กลับหลบซ่อนคอยระแวดระวังอย่างยิ่งยวด

เขาต้องการที่จะรู้ว่า ใครเป็นคนลอบสังหารศิษย์ตระกูลหลง

จะเป็นคนที่หลงจ้านอู่ส่งมา? หรือว่าเป็นกลุ่มอื่น ๆ ในเมืองหั่วหลีกัน?

เพียงสองเค่อหลังจากนั้น

ไม่ไกลจากที่นั่น ก็มีเสียงฝีเท้ากำลังวิ่งอย่างไม่คิดชีวิตดังออกมา “พวกมันเป็นใครกันนะ?”

“สวบ ๆๆๆ ......”

เสียงอะไรสักอย่างที่ตวัดไปมาอย่างรวดเร็วก็ดังขึ้น

“อ๊าก!”

“พี่หลงซาน รีบหนีเร็ว!”

“อ๊าก......อ๊าก....”

เสียงที่ดังออกมาทั้ง 3 นั้นช่างน่าเวทนานัก

ยังมีอีกคนที่กำลังวิ่งหนีอย่างเอาเป็นเอาตาย เขาวิ่งใกล้เข้ามาตรงจุดที่หลงเฟยอยู่มากขึ้นทุกที

หลงเฟยเฝ้ารออย่างใจเย็น

“ตุบ!”

หลงซานสะดุดล้มลงไปที่พื้น ชั่วพริบตาเดียวนั้น ร่างเงาดำ ๆ สามร่างนั้นก็กระโจนลงมาแล้วเข้าล้อมทันที

หนึ่งในนั้นหัวเราะด้วยน้ำเสียงเหี้ยมเกรียมว่า

“วิ่งหนีสิ หนีต่ออีกสิ ข้าก็อยากรู้เหมือนกันว่าแกจะหนีไปไหนพ้น!”

ทวนยาวในมือของหลงซานสั่น ตะโกนถามไปว่า “พวกแกเป็นใครกันแน่?”

เมื่อหนีไม่ได้ก็ต้องสู้!

ชายชุดดำก็หัวเราะแล้วตอบว่า “ก็เป็นคนที่ต้องการเอาชีวิตพวกเจ้าไง”

“นี่ก็คงเป็นเหตุผลของพวกเจ้าสินะ” หลงซานเข้าใจในทันที จึงใช้ทวนสวนแทงเข้าไป

ทวนที่มีแค่หนึ่งในตอนแรกกลับแยกออกมามากมาย

เขากระโดดขึ้นลอยกลางอากาศ ใช้ทวนแทงเข้าไปที่พวกมันทันที

“แทงฉับพลัน!!!”

ทวนแทงไปยังด้านหลังของชายชุดดำคนหนึ่ง มันไม่มีโอกาสป้องกันจากการโจมตีโดยตรงนั้นได้

“ฉึก!”

ทวนแทงไปถูกไหล่ซ้ายของชายชุดดำ ทว่าชายชุดดำคนนั้นก็คว้ากระบี่แทงสวนไปที่หว่างคิ้วของหลงซานทันที หลงซานตกใจจึงปล่อยทวนหลุดมือ

ในจังหวะนั้นเองชายชุดดำอีกสองคนก็ปล่อยกระบี่คนละเล่มแทงที่ไหล่ทั้งสองข้างของหลงซาน จนหลงซานลอยไปติดอยู่ที่ต้นไม้ใหญ่

“นายท่านสั่งไว้ว่า ห้ามไว้ชีวิตศิษย์ที่เป็นสายเลือดของตระกูลหลง”

ระหว่างที่พูดนั้น หนึ่งในคนชุดดำก็หยิบขวดลักษณะพิเศษขึ้นมา

หลงซานสีหน้าของซีดเผือดจากการโจมตี เขาพยายามพูดออกมา ทว่าก็มีเพียงเสียงระโหยแผ่วเบา

“นักฆ่าของจวนตระกูลจูกัด!”

-โปรดติดตามบทต่อไป-