จะหนีก็หนีไป!

สำหรับเหมิงเยว่แล้ว กับภารกิจนี้มันก็คุ้มค่าแล้ว

เพราะว่า พวกของหลงซานสี่คนนี้ทำให้เขาประทับใจนัก

กองทัพสกุลหลงต้องการคนที่ซื่อสัตย์แบบนี้

.......

ค่ายสุดขอบฟ้าแม้จะอยู่ในชัยภูมิที่ดี แต่ไม่ได้มีขนาดใหญ่มากนัก

ที่นี่ไม่มีแม้กระทั้งประตูทางเข้าป้อม หลงเฟยจึงสามารถเข้าไปด้านในได้อย่างง่ายดาย

เวลานี้ประมาณตีสี่ใกล้ตีห้า เหลือเวลาอีกไม่นานก็จะสว่างแล้ว แต่ช่วงนี้ก็เป็นเวลาที่ทุก ๆ คนกำลังหลับสนิท

ทัพหน้าค่ายมังกรดำเมื่อรู้ว่าหลงเฟยไม่มาช่วยศิษย์ที่ถูกขังแล้วก็ทำตัวตามสบายทันที

พวกเขาพากันเข้าไปนอนกรนเสียงดังในค่าย ดังนั้นการป้องกันของพวกเขาจึงหละหลวม

“ฟุ่บ!”

“สวบ สวบ สวบ.....”

หลงเฟยระวังตอนที่เดินอย่างมาก ด้วยความเข้าใจในสภาพภูมิประเทศอย่างดี

“คุกใหญ่? น่าจะอยู่ทางนี้นะ”

ประตูคุกมีทหารรักษาการณ์สองนาย

“ท่าเท้าท่องคลื่น!”

“สวบ!”

หลงเฟยพุ่งเข้าไปรวดเร็วดุจลูกศรออกจากแหล่ง กำหมัดทั้งสองข้าง ในเวลาเดียวกันก็ระเบิดพลังออกมา

“พสุธากัมปนาทคู่!”

ตุ๊บ ตุ๊บ!

ทหารทั้งสองนายจะป้องกันก็ไม่ทันแล้ว จึงถูกชกจนสลบไป

หลงเฟยรีบเข้าไปด้านใน

ทหารรักษาการณ์คุกใหญ่ตอนนี้ก็ถอนตัวไปแล้ว พวกเขาคิดว่าหลงเฟยไม่โผล่มาแล้ว ก็ไม่จำเป็นต้องเฝ้าระวังอีก

“หลงซาน!”

เมื่อเห็นหลงซานกำลังถูกตรึงอยู่บนขื่อคา ร่ายกายมีร่องรอยที่ถูกทำร้าย ในใจหลงเฟยโกรธแค้นอย่างมาก

“แม่งเอ๊ย กล้าทำร้ายพี่น้องของข้าเหรอ!”

ในความเป็นจริงแล้ว

หลงซานได้รับบาดเจ็บเพียงเล็กน้อย เขาจึงไม่ได้สลบไป

แต่เป็นเพราะว่าไม่ได้นอนมาถึงสามวันสามคืน ร่างกายอ่อนล้ามาก ก็เลยหลับไปในสภาพที่ถูกขื่อคาอยู่แบบนั้น

เหมิงเยว่เริ่มที่จะชอบเขาแล้วจึงทำโทษแค่ภายนอก ถ้าเกิดลงโทษขึ้นมาจริง ๆ แล้วล่ะก็ หลงซานไม่มีทางรอดแน่!

หลงเฟยเห็นเขาบาดเจ็บแบบนั้นก็รีบให้หลงซานกินยารักษาทันที

เมื่อหลงซานตื่นขึ้นมาเห็นหลงเฟย เขาก็ร้องไห้ออกมาทันที

“นายน้อย ท่าน... ท่านมาแล้วเหรอ? มาไม่ได้นะขอรับ นี่เป็นกับดัก หนีไป รีบหนีไปเร็ว!”

หลงซานเป็นเพียงคนนอกที่ได้มาใช้แซ่หลง

ไม่ว่าจะเป็นความสามารถหรือพรสวรรค์ เขาก็ไม่อาจเทียบคนสายตรงของตระกูลหลงได้

แต่ว่าหลงเฟยก็ยังคงมาอุตสาหะมาช่วยเขา แค่นี้ก็ทำให้เขารู้สึกซาบซึ้งถึงที่สุดแล้ว

ศิษย์อีกสามคนที่ได้เห็นหลงเฟยในตอนนี้ก็รู้สึกเช่นเดียวกัน

รู้สึกซาบซึ้งมากจริง ๆ

เมื่อหลงเฟยมองไปรอบ ๆ ก็พบว่าขาดไปอีกห้าคนที่จึงถามว่า

“ไม่ต้องพูดแล้ว ข้าจะมาพาพวกเจ้าหนี แล้วคนอื่น ๆ ล่ะ? ทำไมถึงถูกลงโทษแค่พวกเจ้าสี่คน?

หลงซานโกรธแค้นกล่าวว่า

“พวกมันทรยศ!”

“ใจปลาซิวทั้งหมดเลย!”

“ไม่ต้องไปสนใจพวกเขาหรอกขอรับ!”

พอพูดถึงห้าคนนั้น ในใจของหลงซานกับพรรคพวกก็รู้สึกเคียดแค้นชิงชังมาก

หลงเฟยยังนิ่งเฉย เขายังไม่รู้ว่ามันเกิดเรื่องอะไรขึ้น ถามว่า

“พวกเจ้าเดินไหวไหม?”

“ไหวขอรับ พวกเราไม่ได้บาดเจ็บหนักอะไร แค่แผลถลอกภายนอกเท่านั้น”

“ดี งั้นตามข้ามาดีๆ ล่ะ!”

ทั้งห้าคนค่อยๆเดินออกมาจากคุกใหญ่ บริเวณโดยรอบยังคงเงียบสงบไม่มีอะไรเกิดขึ้น

หลงเฟยชี้ไปที่ต้นไม้ต้นหนึ่ง กล่าวว่า

“พวกเจ้าไปรอตรงนั้นก่อน ข้าจะไปตามหาพวกเขาสักหน่อย”

หลงซานห้ามหลงเฟยไว้กล่าวว่า

“นายน้อย พวกเขาต่างก็ทรยศ.....”

หลงเฟยกล่าวว่า

“ข้าเป็นคนพาพวกเขามา ข้าก็ต้องพาพวกเขากลับ นี่คือหลักการของข้า!”

-โปรดติดตามตอนต่อไป-