หลังจากดื่มน้ำชาหลิงเยว้จนเกลี้ยงกา

พลังลมปราณของหลงเฟยก็เพิ่มจนเต็ม เขาตบไหล่ของจ้าวเอ้อพลางกล่าว "ไอ้น้อง เจ้ายังมีใบชานี้อีกหรือไม่"

จ้าวเอ้อตาเขียวไปหมด สายหัวจนเหมือนกล่องเขย่า "ไม่มีแล้ว ไม่มีแล้ว อย่าหาอีกเลย ไม่มีแล้วจริงๆ ที่มีก็ให้ท่านดื่มหมดแล้ว"

"อ้าว.."

"น่าเสียดายเสียจริง ข้ายังอยากห่อใบชากลับอีกสัก หน่อยนะสิ" หลงเฟยถอนหายใจครั้งแล้วครั้งเล่า

จ้าวเอ้อหน้าเขียว มือคลุมท้อง หลงเฟยถาม “เกิดอะไรขึ้น ?"

จ้าวเอ้อกล่าว "ข้าปวดตับ"

ในตอนนี้เอง

หลิ่วเฟิงเดินออกมาด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม "น้องชาย ยาลูกกลอนของเจ้า เก๋อจู่พึงพอใจมันเป็นอย่างมาก เสนอราคาห้าพันสองร้อยต่อหนึ่งเม็ด"

จ้าวเอ้อเดินไปข้างหลิ่วเฟิง พลางกระซิบ "ท่านหลิว เขาดื่มน้ำชาหลิงเยว้ที่ท่านโปรดปราณจนหมดเกลี้ยงแล้ว"

หลิ่วเฟิงเจ็บใจ นั่นเป็นใบชาชั้นดีที่เขาเก็บมาหลายปี อยากจะโกรธแต่เห็นหลงเฟยแล้วเขาก็โกรธไม่ลง ทั้งยังต้องแสร้งยิ้ม เขากล่าว "น้องชาย เจ้านี่ดื่มเก่งเสียจริง"

มองดูกากชาบนโต๊ะแล้วเขายิ่งปวดใจ

หลงเฟยหัวเราะ "ชานี้ไม่เลวเลย เสียดายที่พวกเจ้าไม่มีแล้ว มิเช่นนั้นห่อให้ขานํากลับเสียหน่อยก็ได้"

หลิ่วเฟิงทําสีหน้าเป็นทุกข์ทันที เหมือนจะไม่สบาย

หลงเฟยอดไม่ได้ที่จะถาม "ท่านอาวุโสหลิ่ว ท่านเป็นอะไรหรือ?"

หลิ่วเฟิงตอบอย่างกล้ำกลืน "ข้าปวดตับ"

"เอ๋?"

"เหตุใดถึงปวดตับกันหมดละ" หลงเฟยกระซิบ "นำเงินมาให้ข้าเถิด ข้าต้องนํามันไปให้เฉียวเฉียวซื้ออาหารเช้าน่ะ"

หลิ่วเฟิงยิ้มตาหยืมองหลงเฟย เขากล่าว "เจ้าน้องชาย การกลั่นยาลูกกลอนของเจ้า เก๋อจู่พึงพอใจมาก ไม่ทราบว่าเจ้าอยู่ตระกูลหรือลัทธิใดหรือไม่ หากไม่มีละก็ เก๋อจู่อยากจะให้เจ้ามาเป็นปรมาจารย์ปรุงยาชั้นสูงกับกลุ่มพันธมิตรการค้าเฟิงหยวนของเรา"

หลงเฟยไม่แม้แต่จะคิด เขากล่าว "ข้าไม่สนใจ ทักษะปรุงยาของข้านั้นเป็นเพียงมือสมัครเล่น"

" มือสมัครเล่น?"

หลิ่วเฟิงอยากจะตายเสียให้ได้ มือสมัครเล่นสามารถปรุงยาชั้นเลิศได้ขนาดนี้ แต่กับเขาผู้ซึ่งเป็นปรมาจารย์ปรุงยามืออาชีพ ปรุงยามาทั้งชีวิตยังไม่อาจปรุงยาลูกกลอนชั้นเลิศนี้

เทียบกันแล้ว เขาอยากจะจบชีวิตลงทันที

ที่สําคัญยิ่งกว่านั้น จากที่จ้าวเอ้อกล่าว เด็กหนุ่มตรง หน้ากลับใช้เวลาแค่หนึ่งวันหนึ่งคืนก็กลายเป็นปรมาจารย์ปรุงยาได้ สามารถกลั่นยาลูกกลอนชั้นเลิศ ความสามารถประเภทนี้นับว่าเป็นพรสวรรค์ที่ขนาดปรมาจารยยาลูกกลอนก็ไม่อาจทําได้

หลิ่วเฟิงไม่อยากพลาด เขากล่าว " เจ้าสบายใจเถิด พวกเราจะไม่จํากัดอิสระภาพของเจ้า... "

"ข้าหิวเสียจริง คราวหน้าค่อยเจรจาใหม่เถอะ" หลงฟยกล่าว ในใจคิดถึงเฉียวเฉียวว่านางคงจะยิ่งหิว คิดถึงซาลาเปาฝู่หรงแล้วเขาก็ยิ่งจะทนไม่ไหว

คนที่สามารถทําให้ปรมาจารยยาลูกกลอนจากกลุ่มพันธมิตรการค้าเฟิงหยวนขอร้องได้ถึงเพียงนี้ เกรงว่าจะมีแต่หลงเฟยนี่แหละ

หลงเฟยกลับไม่รู้สึกซาบซึ้ง

ไม่มีทางเลือก หลิ่วเฟยกล่าว "ไม่เช่นนั้น พวกเราซื้อยาลูกกลอนจากเจ้า พวกเรามีสิทธิพิเศษในการซื้อ อีกทั้งสินค้าของกลุ่มพันธมิตรการค้าเฟิงหยวนจะมีส่วนลด 20% สมุนไพรวิเศษมีส่วนลดพิเศษ 50% เจ้ามีความเห็นว่าอย่างไร"

ชาหลิงเยว้ก็ถูกหลงเฟยดื่มจนหมดเกลี้ยง หากไม่ได้อะไรจากหลงเฟยกลับมาบ้าง คงเป็นการสูญเสียที่ยิ่งใหญ่ จริงๆ

หลงเฟยคิดแล้วคิดอีก เขาหยักหน้าพลางกล่าว

"ตกลง" นี่เป็นวิธีที่เขาจะได้กําไรจํานวนมาก

จริงๆ แล้วส่วนลดสมุนไพรวิเศษ 50% ก็ทําให้เขาประหยัดไปได้มาก อีกทั้งเขายังต้องฝึกทักษะการสร้าง ศาสตราวุธ ทักษะตั้งค่ายกล ทักษะหุ่นเชิดศาสตร์วิชาเหล่านี้เป็นต้น ศาสตร์เหล่านี้ล้วนต้องใช้เงินจํานวนมากเพื่อซื้ออุปกรณ์ กลุ่มพันธมิตรการค้าเฟิงหยวนจัดหาอุปกรณให้ทั้ง ยังมีส่วนลดในการซื้อของสําหรับหลงเฟยแล้วมันช่างดีเสียจริงๆ

หลิ่วเฟิงหน้าตาตื่น รีบนําการ์ดสีม่วงทองส่งให้หลงเฟย เขากล่าว "นี่คือการ์ดม่วงทองที่ออกโดยกลุ่มพันธมิตรการค้าเฟิงหยวน จากนี้เวลาเจ้าซื้อของเพียงแสดงการ์ดนี้ก็จะได้รับส่วนลด 20% สมุนไพรวิเศษมีส่วนลด 50 % ทั้งยังมีบริการระดับวีไอพี"

ทันใดนั้นเอง

เขาหยิบการ์ดสีทองขึ้นมาพลางกล่าว "นี่คือเงินจํานวนหนึ่งหมื่นสองพัน แปดพันสองร้อยไว้สําหรับซื้อยา ส่วนอีกสองพันสองร้อยนั้นเป็นความตั้งใจของเก๋อจู่ของพวกเรา"

หลงเฟยรับการ์ดทั้งสองใบ แต่กลับไม่มองมันอีก พลางยิ้มพลางตอบ

"ได้ ถ้างั้นก็ตกลงตามนี้ ข้ามีธุระคงต้อง ขอตัวก่อนลาก่อน!" พูดจบเขาก็วิ่งออกไปอย่างรีบร้อน

- โปรดติดตามตอนต่อไป -