ตรวจสอบอีเมล์
เราได้ส่งอีเมล์แจ้งรายละเอียด
การแจ้งชำระเงินไปถึงท่าน
การแจ้งชำระเงินไปถึงท่าน
“นายท่าน ถึงแล้ว!”
เสี่ยวป๋ายกล่าวเตือน
หลงเฟยที่ซ่อนตัวอยู่ในป่า มองเข้าไปยังค่ายเสือโคร่งที่อยู่ไม่ไกลนัก
ที่ประตูใหญ่หน้าค่ายแขวนหัวเสือขนาดใหญ่อยู่ บนหัวเสือก็แกะสลักอักษรปีศาจ
ค่ายนี้เป็นมีขนาดใหญ่ราวกับเป็นเมืองย่อม ๆ ได้เลย!
ค่ายใหญ่ขนาดนี้จะเข้าไปได้อย่างไรหนอ?
“เสี่ยวป๋าย เจ้าพอจะรู้ไหมว่าสมิงสาวตอนนี้อยู่ที่ไหน?”
หลงเฟยถามเบา ๆ
เสี่ยวป๋ายทำท่าทางยักคิ้ว แล้วใช้ประสาทสัมผัส ไม่กี่วินาทีหลังจากนั้น ก็ส่ายหัวตอบว่า
“ไกลเกินไป นอกจากจะมีจำนวนมากแล้ว พวกเขาต่างก็มีสถานะเป็นเผ่าพันธุ์ปีศาจ พลังลมปราณจึงเหมือนกันหมด
มันยากที่ข้าจะรับรู้ได้ว่านางอยู่ที่ไหนในตอนนี้ แต่ถ้าได้เข้าไปใกล้ ๆ อีกนิดหนึ่ง ก็น่าจะสัมผัสได้”
“นายท่าน ข้าจะเข้าไปด้านในนะขอรับ”
“ไม่ได้!”
หลงเฟยคิดไตร่ตรองดูแล้วจึงไม่อนุญาต
เสี่ยวป๋ายในตอนนี้ยังอยู่ในวัยเยาว์ ถึงแม้ว่าจะมีสถานะเป็นถึงสัตว์เทพ แต่มันก็ยังไม่อาจต่อกรกับเหล่าปีศาจได้
นักรบของเผ่าเสือโคร่งทุก ๆ คนต่างก็เป็นนักล่า ถ้าเกิดให้เสี่ยวป๋ายสุ่มสี่สุ่มห้าเข้าไปแล้วล่ะก็คงยากที่จะรอดกลับมาแน่
หลงเฟยจะไม่ยอมให้เสี่ยวป๋ายเข้าไปเสี่ยงแบบนั้นเด็ดขาด กล่าวว่า
“พวกเราดูสถานการณ์ไปก่อนดีกว่า ดูเหมือนว่าภายในกำลังแขวนโคมสีสันสวยงาม เป็นไปได้ไหมว่าภายในเผ่ากำลังจะมีงานมงคล!”
“เอ๊ะ งานมงคลเหรอ?”
“หรือว่า......”
หลงเฟยครุ่นคิดสักครู่ อยู่ดี ๆ ก็นึกถึงคำพูดของสมิงสาวที่พูดกับเขาขึ้นมาได้ว่า
เป็นไปได้หรือไม่ว่าจะเป็นงานแต่งของส้าวหู่?”
“ก็น่าจะเป็นแบบนั้นนะ!”
หลงเฟยรู้สึกร้อนใจขึ้นมาทันที แต่เขาไม่ใจกล้าบ้าบิ่นถึงขนาดที่จะบุกตะลุยเดี่ยวเข้าไปในค่ายแน่ ๆ
เมื่อการสถานการณ์ในตอนนี้ ก็พอจะเดาได้ว่ากำลังอยู่ในขั้นตอนของการเตรียมงานอยู่
บริเวณโดยรอบก็ไม่มีแขกคนใดอาศัยอยู่ แน่ใจได้เลยว่ายังพอมีเวลาอยู่บ้าง
“เสี่ยวป๋าย!”
“ขอรับ!”
“เจ้าดูสถานการณ์อยู่ตรงนี้นะ คอยตรวจสอบดู ถ้ามีแขกหรือคนใหญ่คนโตกำลังเข้าไปในค่ายเสือโคร่ง ก็รีบมารายงานข้านะ”
“แล้วนายท่านจะไปไหนล่ะ?”
“ก็...ข้ากะว่าจะไปออกกำลังกายแถวนี้สักหน่อย”
หลงเฟยตัดสินใจแล้ว แล้วพูดต่อว่า
“ในเมื่อส้าวหู่กำลังเตรียมของขวัญ สมิงสาวก็คงยังไม่เกิดเรื่องขึ้นกับนางแน่”
“แล้วอีกอย่าง ค่ายที่นางอยู่คงต้องมีการรักษาการณ์อย่างแน่นหนา รอให้ถึงวันงานก่อน
การรักษาการณ์อาจจะผ่อนคลายลง เวลานั้นเป็นช่วงที่เหมาะจะช่วยคนมากที่สุด”
“สมิงสาว อดทนรอข้าก่อนนะ!”
ถึงแม้ว่าหลงเฟยจะได้ไตร่ตรองอย่างถี่ถ้วนแล้ว แต่ในใจของเขาก็ยังรู้สึกเป็นห่วงอยู่ดี
ถ้าหากว่าเจ้าส้าวหู่คนนั้นไม่ใช่คนที่มีหลักการแล้วล่ะก็.....ถ้าหากสมิงสาว.......
หลงเฟยอยากเข้าไปช่วยใจจะขาด
แต่สภาพของเขาในตอนนี้ยังไม่พร้อม!
ช่วยคนน่ะมันง่าย แต่ตอนที่ต้องหนีออกมาล่ะ?
นี่ต่างหากที่สำคัญ!
หากพลาดแม้แต่เสี้ยววินาที ตัวเขาเองก็จะถูกจับไปด้วย มนุษย์อย่างเขาถ้าถูกจับอยู่ในอุ้งมือของปีศาจแล้วล่ะก็
ผลลัพธ์มีทางเดียวคือ ตาย!
เสี่ยวป๋ายตอบรับอย่างมั่นคงแน่วแน่ว่า
“นายท่าน วางใจเถอะ ตราบใดที่ข้ายังอยู่ที่นี่ ทุกอย่างจะต้องเรียบร้อย!”
“อือ!”
หลงเฟยไม่พูดพร่ำทำเพลงอะไรมาก ค่อย ๆ เดินหายลับเข้าไปในป่าลึก
หลังจากนั้นก็รีบวิ่งไปมาอย่างรวดเร็ว
เขาวิ่งต่อไปไม่หยุดมาได้ประมาณ 10 กิโลเมตร ก็มาถึงสถานที่อันตรายในหุบเขา
“เข้ามาเลย!!!”
หลงเฟยปล่อยแรงดันออกมาอย่างรุนแรง ปล่อยให้ร่างร่วงลงมา พร้อมทั้งดาบพิฆาตมังกร วิ่งตรงไปในหุบเขา
ในทันทีที่สัตว์วิเศษเหล่านั้นได้กลิ่นสาบของมนุษย์ ก็โกรธเกรี้ยวขึ้นมาในทันที
“โฮกกกก!!!!”
เสียงคำรามดังกึกก้อง จนหุบเขาสั่นสะเทือน หลังจากนั้น ฝูงสัตว์วิเศษต่างก็พุ่งเข้ามานับร้อย ๆ ตัว!
มนุษย์หนึ่งตนและปีศาจจำนวนมากมายืนประจันหน้าที่ปากทางเข้าหุบเขา
หลงเฟยที่ถือใช้มือทั้งสอง กระชับดาบพิฆาตมังกรแน่น แรงกดดันที่ออกมาจากร่างและพลังของคมดาบที่พุ่งออกมา ค่อย ๆ รวมกันเป็นหนึ่งเดียว
“ติ๊ง!”
“ขอแสดงความยินดีกับผู้เล่น “หลงเฟย” บรรลุ “คนดาบรวมเป็นหนึ่ง” ความเสียหายจากวิชาดาบทั้งหมดเพิ่มขึ้น 20%”
“ตุ๊บ!”
หลงเฟยกระโดดลงมา ปักดาบพิฆาตมังกรยันกับพื้น เปลวเพลิงสาดกระเซ็นไปทั่ว เมื่อต้องปะทะสัตว์วิเศษที่มาเป็นฝูง
ถึงแม้ว่าเขาในตอนนี้จะมีแค่ตัวคนเดียว แต่เขาไม่มีความหวาดกลัวแม้แต่น้อย
ไม่ต้องกลัวว่าผลสุดท้ายมันจะเป็นอย่างไร
ในเวลานี้และตอนนี้
เขารู้จักแค่คำเดียว คือ
“ฆ่า!”
-โปรดติดตามตอนต่อไป-
