EP : 35 จุดจบของหลินปิง

“หลบเร็วๆ” เสียงร้องภายในร้านเหล้าเอ่ยบอกเมื่อมีคนมาหาเรื่องกัน เรื่องเช่นนี้มีบ่อยจนพวกที่มาดื่มเหล้าที่นี่เห็นจนชินตา จนรู้ว่าควรหลบตรงไหนถึงจะมาดูการต่อสู้ได้ถนัดตา

“นั้นใช่ท่านหมอหญิงใช่หรือไม่” ชายคนนั้นเอ่ยขึ้นทันทีเมื่อดูดีๆ

“ใช่ๆ ว่าทำไมถึงไปหาเรื่องพวกนั้นได้ละ” ชายอีกคนเอ่ยขึ้น

“ไม่รู้สิ แต่ว่าเหมือนข้าได้ยินคนพวกนั้นพูดว่าจะจับผู้หญิงคนหนึ่งไปแถมยังบอกว่าจะจัดการผู้หญิงคนนั้นก่อนจะส่งไปให้เจ้านายตัวเองน่ะ” ชายคนหนึ่งร้องบอกพลางมองไปที่เว่ยลู่เซียนอย่างไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเอง

ไม่คิดว่านางจะเก่งกาจถึงเพียงนี้ นึกว่าด้านวรยุทธ์นางจะต่ำกว่านี้เสียอีกเพราะเขามองดูระดับลมปราณของนางไม่ได้

“ถ้าให้ข้าเดามันคงต้องการท่านหมอหญิงเป็นแน่ ไม่อย่างนั้นนางไม่โมโหขนาดนี้หรอก” ชายคนอีกคนเอ่ยบอกพลางมองเว่ยลู่เซียนที่กำลังซ้อมคนพวกนั้นเล่นโดยที่ไม่ให้โอกาสอีกฝ่ายได้โต้กลับเลยแม้แต่น้อย

“ทำไมพวกนอกกรีตอย่างพวกเจ้าถึงได้อ่อนแอนักนะ” เว่ยลู่เซียนเอ่ยขึ้นพร้อมกับกระทืบเท้าลงกับอกของชายที่เป็นหัวหน้ากลุ่มไปด้วย

“เจ้าอย่าเพิ่งตายไปละ เพราะข้าจะฝากหัวของมันไปให้เจ้านายของพวกเจ้า” เว่ยลู่เซียนเอ่ยบอกชายหนุ่มที่พยายามดันตัวขึ้นมาเพื่อจะคลานออกจากร้านเหล้าไป

ฉัวะ!!

เว่ยลู่เซียนกล่าวจบก็เอากระบี่ที่หลิ่วหมิงจื่อทำให้ออกมาจากแหวนมิติก่อนจะตวัดกระบี่เบาๆ หัวของหัวหน้ากลุ่มก็หลุดออกทันที

“เอาไป แล้วบอกมันด้วยว่าข้าจะไปหา” เว่ยลู่เซียนเตะหัวไปให้ชายหนุ่มคนนั้นก่อนจะเอ่ยบอก

“ขะ…ขอรับๆ” ชายคนนั้นเอ่ยบอกพลางคว้าหัวของอดีตหัวหน้าของตัวเองไปด้วยก่อนจะคลานออกจากร้านเหล้าไป

“เจ้าของร้านค่าเสียหายก็เก็บเอาจากพวกนี้นะ” เว่ยลู่เซียนเอ่ยบอกเดินไปอุ้มหลงเทียนก่อนจะเดินจากร้านไปทันที

“แล้วจะเก็บอย่างไรละเนี่ย” เจ้าของร้านเอ่ยบอกคนพวกนี้ก็ตายไปหมดแล้ว

“โธ่ เจ้าของร้าน แหวนมิติของพวกมันไงเล่า” ชายผู้เป็นลูกน้องเอ่ยบอกพลางส่ายหน้าไปมา

“ลู่เซียนน้องอยู่ไหน”

เสียงดังจากหินศิลาทำให้เว่ยลู่เซียนชะงักก่อนจะหยิบเอาหินศิลาออกมาแล้วตอบกลับอีกฝ่ายไปด้วย

“น้องเพิ่งออกจากร้านเหล้ามาเจ้าค่ะ” เว่ยลู่เซียนเอ่ยบอกพลางเดินไปตามถนนโบกมือไปมากลิ่นเหล้าที่ติดตัวมาก็หายไปทันที

“ห้ะ! อะไรนะ น้องไปที่นั่นทำไมกัน เดี๋ยวๆ ไม่ๆ น้องรอพี่ตรงนั้นนะ เดี๋ยวพี่ไปรับ” เว่ยเหลียนฉางร้องตะโกนอย่างตกใจเมื่อได้ยินว่าน้องสาวของตัวเองอยู่ร้านเหล้า แถมถ้าหากน้องสาวของเขาดื่มเมื่อไรที่นั่นคงมีเรื่องเป็นแน่ ขออย่าให้น้องสาวของเขาเมาก็พอ

“เจ้าค่ะๆ” เว่ยลู่เซียนเอ่ยตอบพลางเดินไปนั่งที่ก้อนฟางอัดที่วางเอาไว้แถวนี้พอดี

“เหล้ามันแรงกว่าที่คิดแฮะ” เว่ยลู่เซียนเอ่ยบอกพลางเอาโอสถชนิดหนึ่งออกมาดื่มเพื่อให้หายมึนหัว

“นายท่านเราจะไปหาพวกนั้นตอนไหนดีขอรับ” หลงเทียนร้องถามพลางใช้หัวถูกไถกับมือของเว่ยลู่เซียนไปด้วย

“หลังจากพี่ชายข้ากลับไปก่อน” เว่ยลู่เซียนเอ่ยบอกงานนี้นางจะลุยเดี่ยว

“ลู่เซียนน้องเป็นอะไรหรือไม่” เว่ยเหลียนฉางเอ่ยถามทันทีเมื่อเห็นหน้าของน้องสาวตัวเอง

“ไม่เจ้าค่ะ แล้วท่านพี่คนอื่นล่ะเจ้าคะไปไหน” เว่ยลู่เซียนเอ่ยถามพลางขมวดคิ้ว เพราะเพิ่งรู้ว่าหลงฉี่เงียบหายไปนานเกินไป หายไปไหนของเขากัน

“ไปจัดการเรื่องผู้หญิงคนนั้น” เว่ยเหลียนฉางเอ่ยบอกที่เขาไม่ได้ไปด้วยเพราะต้องอยู่ดูแลน้องของเขา

“เข้าใจแล้วเจ้าค่ะ” เว่ยลู่เซียนเอ่ยตอบก่อนจะลุกขึ้นแล้วพากันกลับบ้านทันที

“ทีหลังถ้าเจ้าจะไปดื่มต้องมีคนไปด้วยรู้หรือไม่” เว่ยเหลียนฉางเอ่ยบอกเมื่อพากันกลับมาถึงบ้านแล้ว

“เจ้าค่ะ” เว่ยลู่เซียนเอ่ยตอบก่อนจะวางหลงเทียนกับโต๊ะ นางไม่ได้บอกอะไรในเรื่องที่เกิดขึ้นที่ร้านเหล้าที่แต่เดาอีกไม่นานคงมีข่าวลือเป็นแน่

“มีเรื่องอะไรไม่สบายใจให้บอกพี่รู้หรือไม่” เว่ยเหลียนฉางเอ่ยพลางคิดว่าใครมันทำให้น้องสาวของเขาต้องไปอยู่ร้านเหล้า คอยดูเถอะถ้ารู้เมื่อไรข้าจะไปจัดการมันเสียให้สาสม

“เจ้าค่ะ” เว่ยลู่เซียนได้แต่บอกกลับไปแค่นั้น

“น้องรักเจ้ากลับมาแล้วหรือ” เว่ยเฉินเทียนเอ่ยถามพลางเดินไปหาน้องสาวของเขาทันที

“เจ้าค่ะ แล้วเรื่องนั้นเรียบร้อยแล้วหรือเจ้าคะ” เว่ยลู่เซียนเอ่ยตอบก่อนจะถามถึงเรื่องของหลินปิงทันที

“เรียบร้อยแล้วล่ะ” เว่ยหมิงหย่งเอ่ยตอบพลางเดินไปอุ้มหลงเทียนอย่างอดไม่ได้

“แง๊ว!”

“เฮ้อ น่ารักเหมือนลู่เซียนจริงๆ” เว่ยหมิงหย่งมองหลงเทียนก่อนจะเอ่ยขึ้น

“ไม่เหมือนสักนิดเจ้าค่ะ” เว่ยลู่เซียนมองหลงเทียนก่อนจะเอ่ยแย้งทันที

“แล้วสองคนนั้นไปไหน” เว่ยลู่เซียนที่เพิ่งนึกได้ว่าไม่เห็นสองคนนั้นก็เอ่ยถามทันที

“เห็นบอกว่ามีธุระ” เว่ยเซี่ยวป้อเอ่ยตอบพลางมองท่าทางของเว่ยลู่เซียนไปด้วย หวังว่าน้องสาวของเขาจะไม่คิดอะไรกับหลิ่วหมิงจื่อนะ

“พี่ว่าเราไปทานอาหารกันเถอะ” เว่ยเฉินเทียนเอ่ยบอกทันที

“เจ้าค่ะ” เว่ยลู่เซียนเอ่ยตอบพลางเดินเข้าไปในห้องโถงตามพี่ชายของนางไป

รุ่งเช้ามาถึงเว่ยลู่เซียนที่ลงมาแต่เช้าเนื่องจากดีใจนิดหน่อยเพราะหลงฉี่ที่หายไปนานบอกว่าตามหาดอกบัวสวรรค์เจอแล้วและบอกว่าทางที่จะไปเอาดอกบัวสวรรค์นั้นก็ใกล้กับพวกนอกกรีตพอดี

ส่วนข่าวต่อมาก็คือเรื่องของหลินปิงที่ตอนนี้ถูกขายให้เป็นหญิงขายบริการที่ซ่องในตลาดมืดแล้วและชายคนนั้นก็ถูกฆ่าไปแล้วหลังจากจัดการหลินปิงเสร็จ

และขาวต่อมาก็คือเรื่องของนางที่ไปมีเรื่องกับพวกนอกกรีตนั้นเอง ทำให้นางต้องคิดหาคำอธิบายกับพี่ชายของนางเอาไว้ก่อน

“ลู่เซียนบอกพี่มาให้หมดเลยนะว่าวันเมื่อวานมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่”

เว่ยลู่เซียนมองเว่ยเซี่ยวป้อที่นั่งกอดอกมองมาที่หน้าอยู่ก็ได้แต่ยิ้มแห้งให้กับอีกฝ่าย พลางทำหน้าหงอยไปด้วย

“พวกนั้นจะจับข้าไป เอ่อ ไป ฮื่อ เรื่องเช่นนี้ข้าเป็นหญิงพูดไปมันจะไม่งามเจ้าค่ะ” เว่ยลู่เซียนเอ่ยบอกเพราะตรงนี้ยังมีอีกคนที่นางไม่นึกว่าจะเจอ

“แล้วมันเรื่องอะไรล่ะ” เว่ยเซี่ยวป้อยังคงถามเพราะเขาไม่รู้ว่าอะไรคือเรื่องไม่งาม

“โธ่ ท่านพี่ข้าบอกแล้วว่ามัน…ก็ได้เจ้าค่ะ พวกนั้นบอกว่าจะจับข้าไปทำเมียจากนั้นก็จะส่งตัวไปให้เจ้านายของพวกมัน ข้าได้ยินเข้าก็เลยโมโห เรื่องก็เป็นอย่างที่ท่านพี่ได้ยินมานั่นแหละเจ้าค่ะ” เว่ยลู่เซียนที่กำลังจะบ่ายเบี่ยงแต่พอเจอสายตาของพี่ชายของนางจ้องมาเช่นนั้นก็โกหกไม่ได้

ปัง!!

“บังอาจนัก!!” เว่ยเซี่ยวป้อที่ได้ยินดังนั้นก็ทุบฝ่ามือของตัวเองลงบนโต๊ะอย่างแรงจนมันหักครึ่งพลางลุกขึ้นยืนทันที

“ท่านพี่จะไปไหนหรือเจ้าคะ” เว่ยลู่เซียนเอ่ยถามพลางดึงแขนอีกฝ่ายเอาไว้ ไม่ได้เด็ดขาดนางจะไม่ยอมให้ท่านพี่ของนางไปเป็นแน่

“พี่จะไปฆ่ามัน” เว่ยเซี่ยวป้อเอ่ยบอกพลางดึงมือของน้องสาวตัวเองออกไปด้วยแต่ก็ทำไม่ได้

“เกิดอะไรขึ้นขอรับทำไมถึงเสียงดัง” เว่ยเฉินเทียนเอ่ยถามทันที

“เจ้ามาก็ดีแล้ว เราจะไปฆ่าพวกนอกกรีตนั้นกัน” เว่ยเซี่ยวป้อหันไปบอกน้องชายตัวเองทันที

ซวยแล้ว

เว่ยลู่เซียนได้แต่คิดอยู่ในใจแผนที่นางวางเอาไว้พังไม่เป็นท่าแล้ว