“ธิดา” เป็นลูกสาวคนเดียวของกำนันอ่ำ กับคุณนายสายพิณ

ดังนั้น ไม่ว่าจะเป็นสวนผลไม้นับร้อยไร่ หรือเงินทองนับสิบ ๆ ล้าน ผู้ที่จะครอบครอบ ทรัพย์สินทั้งหมดต่อไปก็หนีไม่พ้นเธอ

เมื่อร่ำเรียนจบปริญญาจากเมืองกรุง หญิงสาวจึงไม่คิดจะออกไปทำงานเป็นลูกจ้างใคร จึงกลับมาอยู่ที่บ้านอย่างแสนสบาย นั่ง ๆ นอน ๆ ไปวัน ๆ หนึ่ง จนกระทั่งจวบจนกระทั่งเธออายุอานามก็จวนเจียนจะเข้าเลข 3 แล้ว ความทุกข์อย่างหนึ่งก็เข้ามาเยือนโดยไม่ได้ตั้งตัว

นั่นคือ บรรดาญาติ ๆ พ่อแม่ต่างพากันรุมล้อมถามหญิงสาวอยู่เสมอ ๆ ว่า...

“เมื่อไหร่จะมีแฟน”

“เมื่อไหร่จะแต่งงานสักที”

“เมื่อไหร่จะหาลูกเขยมาให้แม่”

“เมื่อไหร่จะหาหลานเขยมาให้ยาย”

ธิดา ถูกถามถึงเรื่องนี้ซ้ำ ๆ จนเริ่มรู้สึกว่าเรื่องนี้เป็นปัญหาใหญ่ระดับชาติจริง ๆ เพราะเรื่องหาผู้ชายมาเป็นสามีเธอเองก็จนปัญญาเหมือนกัน

เรื่องนี้จะโทษหญิงสาวแต่ฝ่ายเดียวก็ไม่ได้ หากจะโทษ ก็คงโทษที่เธอเกิดมาเป็นลูกกำนันอ่ำ ผู้มีหนวดเคราเสริมใบหน้าให้ดุดัน อีกทั้ง ผู้เป็นพ่อยังเป็นที่กล่าวขานว่าเป็นมือแม่นปืนระดับพระกาฬ จึงทำให้ไม่มีผู้ชายคนใดกล้าเข้ามาจีบลูกสาว

“วันนี้แม่จะไปทำบุญ ไปกับแม่ไหม จะได้เป็นขอให้เนื้อคู่มาพบเจอแกเร็ว ๆ”

คุณนายสายพิณชักชวนลูกสาว ขณะที่นั่งรับประทานอาหารเช้าด้วยกัน

“โธ่แม่.... หนูกับแม่ตะลอน ๆ ไปขอมาจะร้อยวัดแล้ว ไม่เห็นมีหมาตัวไหนโผ่มาเป็นลูกเขยแม่สักคน”

ธิดาโพล่งออกมาขณะที่ใช้ซ่อมเขี่ย ๆ อาหารในจาน เพราะเมื่อเริ่มเข้าสู่การสนทนาเรื่องเนื้อคู่ ก็ทำให้เธอรู้สึกไม่อยากอาหารขึ้นมา

“ปากเสีย ไม่เชื่อ แกก็อย่าลบหลู่”

คนเป็นแม่ถลึงตาเอ็ดลูกสาว ที่อายุปาจะเข้าเลขสามแล้ว แต่ยังชอบทำตัวเหมือนเด็กสาว อาจจะเป็นเพราะว่าเธอเลี้ยงลูกอย่างตามใจ และไม่ยอมให้ลูกออกไปทำงานนอกบ้านจึงทำให้ลูกสาวไม่ยอมโตเป็นผู้ใหญ่สักที

“ไม่เห็นต้องไปวัดให้เสียเวลาเลย จับมันแต่งงานกับลูกเพื่อนพ่อก็สิ้นเรื่อง”

กำนันอ่ำเอ่ยออกมาอย่างเผด็จการ

“ไม่เอาหรอก”

ธิดารีบปฏิเสธเสียงหลง เพราะเธอเคยเห็นลูกชายเพื่อนพ่อแต่ละคนไม่เอาไหนทั้งนั้น ถ้าหัวไม่ล้าน พุงก็โต ถ้าพุงไม่โตก็เป็นลูกแหง่ไม่เอาไหนสักคน ใครจะอยากแต่งงานด้วย

“แกก็อย่าเลือกมากนักสิ จะรอให้ฉันตายก่อนรึไงแกถึงจะมีผัว”

ยายบุญ ผู้ที่นั่งเป็นประธานอยู่หัวโต๊ะอาหารส่งเสียงขึ้นมาบ้าง

ทำให้หลานสาวถึงกับหน้าสลดลง ไม่ใช่ว่าเธอเลือกมาก แต่ตัวเลือกไม่ค่อยจะมีต่างหาก วัน ๆ ก็อยู่แต่ในบ้านเพราะไม่ได้ทำงาน จึงไม่ค่อยได้เจอผู้ชาย

ถ้าขืนอยู่บ้านต่อไปนอกจากจะไม่ได้สามีแล้ว เธอคงต้องเป็นประสาทตายแน่ ๆ ดังนั้น ธิดาจึงลุกออกจากโต๊ะอาหารทันที

“อ้าว แล้วนั่นแกจะไปไหน”

คุณนายสายพิณรีบทักท้วงลูกสาว

“ไปหาลูกเขยมาให้แม่ไง”

พูดจบธิดาก็รีบลงจากเรือนไปทันที

หญิงสาวขับรถเก๋งญี่ปุ่นคันใหม่ที่เพิ่งถอยออกมาไปหา “เอิง” ซึ่งเป็นเพื่อนสมัยที่เรียนมัธยมด้วยกัน

…………………จบตอน……………………………..