เขาจูบเธอเน้นๆ ดูดดึงปลายลิ้นเธอราวกับมิได้พบพานกันมาสักชาติหนึ่ง อีกครั้งใช่ไหม อีกครั้งที่เธอไม่สามารถหักห้ามใจ เธอกำลังเดินลงสู่บ่วงราคะที่มาร์คินเป็นคนบงการ บ่วงนั้นกำลังจะรัดเธอแล้ว มันแน่นขึ้น...แน่นขึ้น เธอทำอะไรไม่ได้นอกจากเร่งเร้าสองมือ ให้แกะกระดุมเสื้อ!

“พริ้ม! พริ้ม...” มาร์คินเรียกชื่อเลขาคนงาม มือข้างหนึ่งสอดเข้าไปใต้ชายกระโปรง ดึงกางเกงชั้นในตัวจิ๋วให้หลุดติดมือมา เขาส่งมันไว้ให้กระเป๋ากางเกงราวกับกลัวว่ามันจะหล่นหาย ไออุ่นจากร่างอรชรกำลังปลุกเร้าสัญชาตญาณบางอย่าง มันก่อเกิดในร่างราวกับเขาคือน้ำมันชั้นดีในขณะที่พริ้มเพราคือเปลวเพลิง

ฝ่ามือของมาร์คินลูบไล้คลำคลึงอยู่ที่ต้นขาของหล่อน ก่อนจะเลื่อนขึ้นไปเรื่อยๆ ลูบคลำไปยังซอกแคบที่อยู่ระหว่างขา ทว่ายังไม่ทันให้ได้บดคลึงจนหนำใจ เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น

ก๊อกๆ ๆ

“บอสคะ อานุชค่ะ”

หนุ่มสาวดีดกายออกจากกันราวกับต้องของร้อน กางเกงชั้นในของพริ้มเพราถูกโยนให้สาวเจ้า ไม่ต้องให้บอกว่ารีบแค่ไหน มาร์คินอยากจะบ้าตาย ไหนบอกว่าจะมาในอีกยี่สิบนาทีอย่างไรเล่า นี่ยังไม่ถึงสิบนาทีเลย

ก๊อกๆ ๆ

“ขอสามนาทีครับอา!” มาร์คินขอต่อเวลาเพราะพริ้มเพรายังแต่งตัวไม่เรียบร้อย ทั้งสองจ้องหน้ากัน อยากขำแต่ขำไม่ออก

และพอครบสามนาที ประตูห้องก็ถูกผลักเข้ามา มณีนุชค่อนข้างแปลกใจที่เห็นพริ้มเพราอยู่ที่นี่ด้วย

“นึกว่าพริ้มเพรากลับแล้ว”

“คะ? เอ่อ...กำลังจะกลับค่ะ เลยเข้ามาแจ้งบอสก่อน” ตอบแล้วลูบผมป้อยๆ หวังว่ามันจะไม่ยุ่งเหยิง

มณีนุชหรี่ตามองเหมือนจะรู้ทันหนุ่มสาว

“ในที่ทำงานเนี่ยนะ?” เอ่ยแล้วส่งสายตาตำหนิติเตียนไปที่หลานของตัวเอง

“ขอโทษครับอา”

มาร์คินอ้อมแอ้มตอบ พริ้มเพราหาทางเผ่นแต่มณีนุชท้วงทัก

“พริ้ม”

“คะ”

“อยู่ก่อน จะได้แนะนำทีเดียว”

ความงงเกิดขึ้นกับทั้งมาร์คินและเลขาสาว

“แนะนำอะไรครับ”

มาร์คินถามแต่ไม่ได้รับคำตอบ แล้วบุรุษร่างสูงในชุดสูทเรียบร้อย ก็ก้าวเข้ามา

พริ้มเพรามองผู้มาใหม่แล้วตาค้างชั่วครู่ นั่นเขาเป็นนายแบบหรือ เขาตัวสูง หุ่นดี แม้จะใส่สูทแต่เธอมั่นใจว่าใต้สูทนั่นต้องมีกล้ามมัดใหญ่ๆ ซ่อนอยู่ เขาสวมแว่นดำพรางดวงตา เธอจ้องอยู่อย่างนั้นจนเขาเดินมายืนข้างอานุช และเพียงแค่แว่นดำนั่นถูกถอดออก แค่นั้นแหละ! บันเทิงแล้วอีพริ้ม! คชา!? นายมาทำอะไรที่นี่!

มาร์คินจ้องบุรุษผู้มาเยือน ก่อนจะถอนหายใจอย่างเหนื่อยอ่อน เอาอีกแล้ว อาการมณีนุชกำเริบอีกแล้ว! “อานุช...” ครางเบาๆ อย่างระอาเหลือ

“แค่คนเดียวมาร์ ขอแค่คนเดียว” มณีนุชต่อรอง

มาร์คินพ่นลมหายใจแรงๆ เขาไม่เอาบอดี้การ์ด ไม่เอา ไม่เอา!

“ผมไม่ใช่มาร์เฟียนะครับอา อาเลิกทำเหมือนผมเป็นพวกผู้ชายน่ากลัวๆ ได้ไหม”

มณีนุชส่ายหน้าปฏิเสธ “ก็ไม่ได้หาบอดี้การ์ด นี่คนขับรถ” เธอเอ่ยหน้าตาย

มาร์คินจ้องคนขับรถแล้วเหยียดยิ้มสมเพชตัวเอง คนขับรถอะไรกันล่ะ อานุชจะหลอกกันแบบนี้ไม่ได้ มันชัดเกินไป

“นี่คชา คนขับรถคนใหม่ของบอสค่ะ ส่วนนี่เจ้านายของเธอ เรียกว่าท่านประธาน เจ้านาย หรือเรียกบอสมาร์ก็ได้” หันไปแนะนำบอดี้การ์ดคนใหม่ให้รู้จักเจ้านายของเขา

คชาก้มหัวให้บอสมาร์อีกรอบ ก่อนจะยืนตัวตรง สายตามองตรงไปข้างหน้าราวกับทหารที่เคร่งครัดกฎระเบียบ

“อานุชครับ ผมไม่ชอบให้ใครมาตาม”

“ขอแค่ครั้งนี้มาร์ คชาเป็นที่หนึ่งในบริษัทของเขา เขาฝีมือดี ทำงานเป็นระบบ ทำตัวกลมกลืน ไม่มีใครรู้หรอกว่าเขาเป็นการ์ด”

พริ้มเพรามองตามสิ่งที่มณีนุชเอ่ยแล้วอยากจะขำ หน้านิ่งมาดเนี้ยบ ชุดสูทรัดรูป แว่นตาดำ รองเท้าหนังขัดมัน แถมยังยืนตรงดิกเอามือไขว้หลัง ค่ะ! ไม่รู้เลยว่าเป็นการ์ด ไม่รู้เลยอานุช

“นายน่ะ”

“ครับ”

“จะเป็นแค่คนขับรถได้เหรอ”

“ได้ครับนาย!” อีกฝ่ายตอบจริงจังราวกับทหารกำลังตอบรับคำสั่งผู้บังคับบัญชา

มาร์คินยังส่ายหน้า “มีปืนไหม!”

คนถูกถามหันหน้าไปหามณีนุช มณีนุชพยักพเยิดให้ตอบ

“มีครับ” บอกแล้วดึงปืนกระบอกหนึ่งออกมาจากข้างหลัง วางมันลงบนโต๊ะ

มาร์คินชี้ไปยังปืนกระบอกพอเหมาะ “นี่ไง? คนขับรถที่ไหนพกปืนครับอา”

มณีนุชยักไหล่ “ไม่รู้ล่ะ จ้างมาแล้ว จ่ายล่วงหน้าไปแล้วด้วย แพงมาก! เพราะฉะนั้น ชอบหรือไม่ชอบ คชาก็จะมาทำงานที่นี่ในฐานะคนขับรถของเรา อ้อ...พริ้ม”

“คะ”

“จัดเก้าอี้ไว้ให้ด้วย ตั้งไว้หน้าห้องเลย”

“ได้ค่ะ”

“ดี งั้นเรากลับกันได้หรือยัง” มณีนุชเอ่ยอีก

“เชิญครับ” คนขับรถคนใหม่ผายมือเชื้อเชิญเจ้านาย

มาร์คินงงหนักยิ่งกว่าเก่า หันมองมณีนุชก็เห็นหล่อนยักไหล่กลับมา

EBOOK นิยายทุกเรื่องคลิกลิงก์

MEB -> https://bit.ly/2XOJzND

hytexts.com ->https://bit.ly/2Yhsagl

Google Play-> https://bit.ly/2XRcCAr

OOKBEE -> https://bit.ly/2SjMsQO