“ไหน ตกลงคนไหนห๊ะพ่อความสุข” ตะวันนั่งสุมหัวกับแฮปที่โต๊ะอาหารของคณะนิเทศศาสตร์ มหาวิทยาลัยพระจันทร์ ทั้งคู่เป็นนิสิตปี1 ของที่นี่

“คนนั้นไง ที่ตัวสูงๆ หุ่นดีๆ ผมตรงยาวๆ สวยๆ น่ะ” แฮปกระซิบชี้บอกพิกัด

“อ้อ..คนนั้นนั่นเอง ตาแหลมเหมือนกันนี่ แล้วคนนี้เอาจริงหรือเปล่า” ตะวันจ้องแฮปเขม็ง ต้องถามให้แน่ชัด ไม่งั้นก็จะเข้าอีหรอบเดิม พอตะวันช่วยจีบได้สำเร็จเพื่อนชายก็จะทิ้งๆ ขว้างๆ

“จริงดิ คนนี้แหละใช่เลย”

“เออๆ ที่ผ่านมามันก็ใช่ทุกคนแหละ โอเค รู้เป้าหมายแล้วเดี๋ยวจัดให้!” เห็นเพื่อนรักยืนยันหนักแน่น ตะวันก็ขยิบตาให้แล้วดีดนิ้วดังเป๊าะ เรื่องแบบนี้หญิงสาวไม่เคยพลาด

สองวันเท่านั้นแฮปปี้ก็ได้มาส่ง ‘ส้มเช้ง’ สาวสวยคนล่าสุดที่คณะนิเทศฯ กลางวันแวะมาทานอาหารด้วยกัน ตกเย็นก็ไปส่ง ความสัมพันธ์ของทั้งคู่เป็นไปด้วยดีอยู่ได้สองวัน หลังจากนั้น..

“โหล ตะวันเหรอ ช่วยไปรับส้มเช้งให้ทีนะ แฮปง่วงอะ ของีบหน่อยก่อน เอาน่า แค่วันนี้วันเดียวนะ บาย”

“เป็นอย่างนี้อีกละ นี่เพิ่งวันที่สามเองเริ่มออกลายแล้วเหรอเนี่ย เดือดร้อนเราอีก ทุกทีเลย” ตะวันบ่นใส่โทรศัพท์ที่เพิ่งวางสาย

ผ่านไปสองเดือน ที่โรงอาหารคณะเกษตรฯ สาวๆ ที่นั่งห้อมล้อมตะวันอยู่แย่งกันเอ่ยถามเรื่องอาหารการกินที่ตะวันต้องการ เริ่มจากสาวสวยหุ่นนางแบบอย่าง ‘ส้มเช้ง’ ที่ถามถึงอาหารจานหลัก ตามด้วย ‘พราว’ หญิงสาวตัวเล็กที่มีผิวขาวปานหยวกถามถึงเครื่องดื่ม ปิดท้ายด้วยสาวมาดเซอร์นามว่า ‘กช’ ถามถึงของหวานตบท้าย ไม่ทันให้ตะวันได้ตอบ สามสาวก็แท็กทีมไปยังร้านอาหาร ทั้งหมดรู้อยู่แล้วว่าตะวันชอบอะไร ไม่ชอบอะไร

“เบื่อที่สุด คราวหน้าไม่มากินด้วยแล้ว” แฮปที่นั่งอยู่ข้างตะวันเอ่ยออกมาอย่างหงุดหงิด

“อ้าว ใครชวนห๊ะ มาเองนะเนี่ย ไม่ต้องเลย ตัวเองดูแลได้ไม่ดีเอง จะมาพาลได้ไง” ตะวันย้อนเข้าให้ แต่พอเห็นหน้ามุ่ยๆ ของคนตัวโตก็อดจะเห็นใจไม่ได้

“งั้นแฮปอยากกินอะไรล่ะ ตะวันไปซื้อให้เอง ว่าไง” หญิงสาวเอ่ยถามเพื่อนชายอย่างเอาใจ นั่นแหละชายหนุ่มถึงได้ยิ้มออก

“เดี๋ยวกินกับตะวันก็แล้วกัน เสร็จแล้วไปส่งที่คณะฯ ด้วยนะ”

“ก็ได้ ก็ได้ ได้ทั้งนั้นแหละคุณชาย ได้ตามพระบัญชาทุกอย่างเลย ระหว่างนี้นอนรอไปก่อนไหมเพคะ หม่อมฉันจะไปหยิบหมอนที่รถมาให้” ตะวันพูดประชดเชิงเอาใจ เธอไม่ชอบเห็นคนตัวโตหน้าตาบูดบึ้ง ชอบเห็นเขายิ้มมากกว่า จึงคิดจะลุกไปหยิบหมอนที่รถมาให้

“นั่งตรงนี้แหละ แฮปไม่ต้องใช้หมอนก็นอนได้” แฮปคว้ามือตะวันไว้แล้วค่อยๆ ฟุบหน้าลงบนโต๊ะ ตะวันส่ายหน้าให้กับเพื่อนตัวโตที่สามารถนอนได้ทุกที่ทุกเวลา

“ฮอทคะ เช็ดหน้าหน่อยนะคะ ดูสิ เหงื่อออกเต็มหน้าเลย” นิสิตสาวสวยเอาผ้าเช็ดหน้าซับไปที่หน้าผากของชายรูปร่างดีคนที่เธอเรียก

“ฮอทคะ ทานน้ำหน่อยนะคะ เสียเหงื่อไปมาก ต้องดื่มน้ำทดแทนเยอะๆ ค่ะ อ้าปากนะคะ” สาวเซ็กซี่อีกคนก็รีบเอากระบอกน้ำมาป้อนให้ถึงปากอย่างไม่ยอมน้อยหน้า

ทั้งหมดที่เห็นทำให้ตะวันที่เฝ้ามองอยู่รู้สึกผิดหวัง เริ่มไม่แน่ใจว่าที่นี่คือชมรมเทควันโดหรือว่าโรงน้ำชากันแน่ อุตส่าห์ตั้งใจมาสมัครเป็นสมาชิกชมรม แต่กลับต้องมาเจออะไรที่ไม่ประเทืองสายตาแบบนี้

“พวกเรากลับกันดีกว่า ตะวันคงเข้าใจผิดไปเอง ที่นี่คงไม่ใช่ชมรมเทควันโดหรอก” ตะวันหันไปหาสามสาวที่มาด้วยกันแล้วพูดออกมาอย่างหงุดหงิด

“จริงด้วย ทำอะไรประเจิดประเจ้อ!” ส้มเช้งกระแทกเสียงใส่อย่างเห็นด้วย

“แล้วดูใส่กระโปรงสิ สั้นจุ๊ดจู๋!” พราวสมทบเสียงดังราวกับตะโกน

“ไม่ไหวจะเคลียร์! ไปกันเถอะพวกเรา” ปิดท้ายด้วยเสียงของกชที่ดังสุด

สี่สาวพร้อมใจกันหันหลังอย่างไม่คิดจะย้อนกลับไปอีก กระทั่งมีเสียงตะโกนไล่หลัง

“เธอ! ฉันเรียกว่าเธอไง เธอคนที่ใส่เสื้อช็อปเกษตรที่กำลังจะเดินออกไปนั่นแหละ”

ตะวันสะดุดกึกกับน้ำเสียงกวนๆ ทว่าเต็มไปด้วยพลัง เมื่อแน่ใจว่าเจ้าของเสียงหมายถึงเธอ เพราะมีแค่เธอเท่านั้นที่ใส่เสื้อช็อปที่ว่า หญิงสาวจึงตัดสินใจหันกลับถึงได้เห็นว่าคนที่เรียกเธอคือคนที่ถูกสองสาวนั่งประคบประหงมอยู่เมื่อครู่ ตอนนี้หมอนั่นลุกยืนแล้ว ร่างกายกำยำ สูงใหญ่ ถ้าไม่ติดว่าชีกอก็เป็นคนที่ดูดีไม่น้อย ตะวันมองสำรวจอยู่สักพักก็เอ่ยถาม

“เรียกฉัน?”

“เธอใส่เสื้อช็อปอยู่หรือเปล่าล่ะ ว่าไง เธอมาทำอะไรที่นี่”

“ช่างเถอะ อย่าไปสนใจเลย ฉันคงมาผิดที่”

พูดจบตะวันก็หันหลังทำท่าจะเดินกลับ แต่คนร่างสูงใหญ่พุ่งเข้าขวาง ชายหนุ่มลอบสำรวจหน่วยก้านหญิงสาวก็เห็นว่าดูแข็งแรงใช้ได้ แม้รูปร่างออกจะบอบบางไปสักหน่อย แต่ของแบบนี้พิจารณากันแค่ภายนอกก็คงไม่ถูกนัก

“จะมาสมัครเข้าชมรม?” ชายหนุ่มกอดอกถาม

“ทำไมฉันต้องบอกนายด้วย” ตะวันก็กอดอกตอบกลับเช่นกัน ท่าทางผยองแบบนี้เขาทำเป็นคนเดียวเสียเมื่อไหร่ มันท่าถนัดของเธอเวลาจะใช้เล่นงานพวกนิสัยไม่ดี ซึ่งตอนนี้นับรวมชายหนุ่มตรงหน้าเข้าไปด้วยเรียบร้อย

“ถ้าเธอจะมาสมัครเข้าชมรมฯ ก็จำเป็นที่จะต้องบอกฉัน เพราะฉันเป็นประธานชมรมฯ และฉันอยู่ปี3 ท่าทางเธอเพิ่งจะปี1 เพราะฉันไม่เคยเห็นหน้า เพราะฉะนั้นฉันเป็นรุ่นพี่เธอ ที่นี่เขานับถือกันตามฐานะการเรียน ทีนี้เธอรู้แล้วใช่ไหมว่าควรเรียกฉันว่าอะไร” ท่าทางอวดดีของตะวันถึงจะได้ใจฮอทไปไม่ใช่น้อย แต่เขาก็จำเป็นต้องอบรมสั่งสอนหญิงสาวเรื่องมารยาท รักจะอยู่ชมรมของเขานอกจากวินัย มารยาทก็ถือเป็นสิ่งจำเป็น

“นาย เอ๊ย พี่เป็นประธานชมรมฯ เหรอ” ตะวันคลายมือที่กอดอกปล่อยลงข้างตัวตามปกติ สีหน้าอวดดีก็ไม่มีให้เห็น มีเพียงความฉงนที่ฉายอยู่ในแววตา

ประธานฯ หนุ่มยกยิ้ม เอี้ยวตัวเอานิ้วจิ้มไปที่หลังเสื้อตัวเอง “เห็นชุดที่ใส่อยู่นี่ไหม ข้างหลังเขาเขียนว่าอะไร ประธานชมรม! อ่านออกหรือเปล่า”

“ปล่อยไปเถอะค่ะฮอท อย่าไปต่อล้อต่อเถียงเลย คนอะไร ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง!” ผู้หญิงคนแรกของเขาเข้ามาเกาะแขนชายหนุ่มแล้วจีบปากจีบคอพูด

“ใช่! ไปกันดีกว่าตะวัน อย่าไปอยู่เลยไอ้ชมรมแบบนี้ ไม่รู้ว่าเป็นชมรมเทควันโดหรือว่าชมรมอะไรกันแน่!” พราว หนึ่งในสาวสังกัดฮาเร็มตะวันก็รีบเดินมาเกาะแขนตะวันไว้เหมือนกัน

“แล้วเธอเกี่ยวอะไรด้วยยัยวอก!” ผู้หญิงอีกคนของชายหนุ่มรีบตามเข้ามาสบทบ

“อิจฉาฉันล่ะสิที่ตัวขาวกว่า ยัยดำ!” พราวโต้กลับไปอย่างไม่ยอมลดราวาศอก

“กรี๊ดดด ฮอทคะ นังพวกนั้นมันว่าน้ำผึ้งกับน้ำหวานค่ะ ฮอทต้องจัดการนะคะ” สองสาวข้างกายชายหนุ่มเต้นเร่าๆ

“ฮอทต้องจัดการนะคะ แหวะ!” สามสาวสังกัดตะวันล้อเลียน พร้อมทั้งแลบลิ้นปลิ้นตาเป็นพัลวัน

“เงียบ!”

เสียงทรงพลังของชายหนุ่มผู้มีนามว่า ‘ฮอท’ ทำให้ทุกคนหยุดกึกและหุบปากเงียบ สายตาทุกคู่จับจ้องไปยังชายผู้ทรงพลัง ไม่เว้นแม้แต่ตะวันที่กำลังอึ้งปนทึ่ง แผลบเดียวชายหนุ่มก็มายืนอยู่ตรงหน้า

“ถ้าเธอจะสมัครเข้าชมรม มันไม่ได้ง่ายอย่างที่เธอคิด ต้องมีการทดสอบ เธอไหวหรือเปล่า ชมรมนี้ไม่ได้มีไว้เท่ ให้หลอกสาวไปวันวัน”

‘งั้นเหรอ แล้วที่นายทำอยู่นี่ล่ะ ไม่เรียกหลอกสาวไปวันๆ แล้วเรียกอะไรไม่ทราบ’ ตะวันได้แต่คิดในใจ แต่ที่เธอตอบ “ไม่เกี่ยงอยู่แล้ว เพราะฉันเองก็ไม่อยากจะอยู่ในที่ๆ มีคนเก่งแต่ปากเหมือนกัน”

“เก่งนี่ ปากน่ะนะ ฝีมือเอาให้มันเก่งเหมือนปาก เอ๊า อยากได้คนไหนเลือกเอาเลย ฉันให้โอกาสเธอ” ฮอทชี้เข้าไปในยิมที่มีคนใส่ชุดเทควันโดกำลังฝึกซ้อมกันอยู่หลายคน

“ถ้าพี่เป็นประธานจริง พี่ก็คงพอจะจัดคนที่เหมาะสมกับฉันให้ได้ล่ะมั้ง” ตะวันยืดอกแถมเชิดหน้า สร้างความหมั่นไส้ให้กับคนรอฟังคำตอบอยู่ไม่น้อย

“ฉันว่าคนที่จะเหมาะสมกับเธอก็คือฉัน อยู่ที่ว่าเธอกล้าหรือเปล่า” ถือดีอย่างนี้ต้องจัดเบอร์แรง ฮอทชี้ที่อกตัวเองก่อนจะชี้ไปที่ตะวันอย่างท้าทาย

“ไม่ค่อยเอาเปรียบเลยนะคะ ตัวก็สูงใหญ่กว่าตั้งเยอะ แต่เอาเถอะ ถ้าจะเอาเปรียบกันขนาดนี้ก็ไม่เกี่ยงนะ แต่วันนี้ไม่ได้เอาชุดมา เอาไว้พรุ่งนี้ได้ไหม” แม้จะตกใจอยู่บ้างแต่ตะวันก็ตั้งหลักได้เร็วและฉวยโอกาสต่อรอง

“หาเรื่องหนีหรือเปล่า ชุดที่นี่ก็มีนะ ให้ยืมได้” ฮอทแกล้งยั่ว

“ฉันไม่ใส่ของคนอื่น พรุ่งนี้สี่โมงเย็นเจอกันที่นี่ ถ้าพี่ไม่ป๊อดไปซะก่อนนะ” พูดจบตะวันก็หันไปชวนสามสาวในสังกัดแล้วเดินกลับออกไปทันที ทิ้งให้ประธานชมรมผู้มีร่างกายเต็มไปด้วยมัดกล้ามมองตามจนลับตา