การแต่งงาน ครอบครัว....คือสิ้นสุดของความฝันสำหรับชีวิตคู่ แต่บางครั้งมันอาจเป็นจุดเริ่มต้นที่แท้จริงต่างหาก จุดเริ่มต้นของการใช้ชีวิต อย่างถ่องแท้....

ความรัก ความใคร่...ปรารถนาที่ไม่ซื่อตรง มันคือความสวยงามในอารมณ์แปลกใหม่ หรือคือบาปที่กำลังทำลายล้างทุกอย่างให้วายวอดกันแน่

ความบริสุทธิ์ในรักแท้ หรือจะแพ้มารยาในอารมณ์

==================================

“มันไม่ใช่เรื่องจริงใช่ไหมเมฆ...” ดวงตาแดงก่ำเอ่อนองหยดน้ำไสๆ ที่กลั่นออกมาจากหัวใจกลัดหนองของหล่อน เนื้อตัวเย็นเฉียบสั่นเทิ้มเรี่ยวแรงสาบสูญ

“จอม...ผมอธิบายได้ ผมไม่ตั้งใจ ผมขอโทษ” ร่างใหญ่รุดเข้าไปจับต้นแขนเล็กเอาไว้ไม่แรงนัก พยุงร่างของเธอที่กำลังเอนไหวทำท่าเหมือนจะล้มเข้ามากอด รับรู้...ความเจ็บปวดของหล่อนผ่านสัมผัสสั่นสะท้าทาย

“ทำไมเมฆ...ทำไมคุณทำแบบนี้

“โธ่...จอม ผมเสียใจจริงๆ ผม ผม...”

“ปล่อยฉันเถอะ...” น้ำเสียงแหบแผ่วกล่าวบอกเขา หล่อนใช้เรี่ยวแรงน้อยนิดผลักร่างของสามีอันเป็นที่รักออกห่าง ดวงตายังคงเลื่อนลอยเหม่อหมอง จิตใจสับสนเฝ้าแต่คิดว่าเพราะเหตุใดครอบครัวที่เป็นทุกอย่างในชีวิตของหล่อนถึงต้องเผชิญชะตากรรมเช่นนี้

มันเกิดขึ้นเพราะอะไร

เพราะหล่อนยังดีไม่พอ...

หรือเพราะเขาไม่เคยพอดี...

“จอม! ฟังผมก่อน” ชายหนุ่มรีบคว้ามือภรรยาสาวที่กำลังก้าวถอยแล้วหันหลังไปจากเขา แต่หล่อนสะบัดแขนออก แววตาตัดพ้อเต็มไปด้วยความเจ็บปวดมองหน้าเขา เพียงเท่านั้น...ร่างทั้งร่างก็แข็งทื่อเหมือนถูกสาป หล่อนเช็ดแขนที่เขาจับเมื่อสักครู่แรงๆ จนผิวเนื้อแดงเป็นรอย หล่อนรังเกียจสัมผัสของเขา น้ำตาที่พรูพรั่งอาบแก้ม น้ำเสียงสะอื้นในลำคอที่ไม่ได้เล็ดรอดออกมาจากริมฝีปากสั่นเทาบาดลึกกรีดใจของเขาจนเจ็บชา

“จอม...ผม...” ความรู้สึกผิดมันจุกตันจนเขาไม่อาจเอ่ยถ้อยคำใดๆ มาลบล้างได้ ชายหนุ่มส่ายหน้าอ้อนวอนให้หล่อนแลเห็นเขาเหมือนอย่างในวันวานเพียงสักเสี้ยวใจ กลับมา...หันหน้าคุยกันเพื่อรักษาความรักที่เคยมีเอาไว้ให้กลับมาเหมือนเดิม เขาอยากสัญญา สาบาน ว่าต่อไปนี้เขาจะไม่มีวันปันรักให้ใครอีก

“พี่เมฆคะ...อย่าทิ้งช่อไว้คนเดียวนะคะ ช่อขอร้อง แค่วันนี้...” มือเล็กเย็นเฉียบของราดาจับชายเสื้อด้านหลังของเขาเอาไว้ รั้ง...ทั้งที่รู้ว่าไม่มีสิทธิ์

“เชิญเธอสองคนเสพสมกันให้หนำใจเถอะ น่าจะดีใจนะที่ไม่ต้องแอบกินขโมยกินกันเหมือนเมื่อก่อนแล้ว” จอมเกล้ากล่าวด้วยน้ำเสียงสั่นแต่เน้นชัดทุกถ้อยคำ หล่อนมองภาพนั้นแล้วอยากกรีดร้องเข้าไปกระชากเด็กสาวคนนั้นมาตบตีให้สาแก่ใจ

แต่จะมีประโยชน์อันใดเล่า...ในเมื่อหล่อนไม่อาจทวงอดีตกลับมาแก้ไขได้

สายฝนเริ่มโปรยปรายลงมา ท้องฟ้าในช่วงเวลาดึกมืดครึ้มอยู่แล้วยิ่งทวีความสลัวมากขึ้น แต่กระนั้น...หญิงสาวก็แน่ใจว่าไม่มีความมืดใดจะเทียบเท่าหัวใจที่ดับสิ้นไปแล้วของหล่อนได้

“ปล่อยพี่นะช่อ...กลับขึ้นไปบนห้องของเธอซะ”

“พี่เมฆ...”

“จอม!!!” เมฆีสาวเท้าตามจอมเกล้าไปทันทีเมื่อหล่อนวิ่งห่างออกไปท่ามกลางเม็ดฝนที่พร่างพราวเป็นสาย ความสับสนครอบคลุมหนักหน่วง ไม่รู้ว่าควรทำทุกอย่างเพื่อจะรักษาหล่อนไว้ หรือปล่อยมือจากหล่อนเสียเพราะความผิดที่เขาก่อมันคงไม่มีวันให้อภัยกันได้

“พี่เมฆ!” ราดาที่วิ่งตามติดๆ คว้ากอดร่างเขาเอาไว้ หล่อนปล่อยสะอื้นเหมือนใจจะขาด เจ็บปวด ทรมาน...กับความรักที่รู้ทั้งรู้ว่าไม่เคยได้คืน แต่หากหล่อนเสียเขาไป หล่อนก็คงมีชีวิตอยู่ไม่ได้เช่นกัน

“ปล่อยพี่นะช่อ! ปล่อย”

“พี่เมฆ! เขาไปแล้ว ได้ยินไหมคะว่าเขาไปแล้ว!! เขาไม่ได้รักพี่เมฆอย่างที่ช่อรัก ไม่มีวันทำอย่างที่ช่อทำให้พี่ได้ ทำไมพี่ไม่เข้าใจสักที” หล่อนคร่ำครวญ...มือที่กอดรั้งร่างใหญ่รัดแน่นไม่ยอมอ่อนแรง

“ให้มันจบแค่นี้เถอะช่อ! เราสองคนทำผิดกันมามากพอแล้ว!!”

“แต่ช่อรักพี่เมฆ รักเท่าชีวิต...ให้ช่อเป็นอะไรก็ได้ทั้งนั้นขอแค่อย่าทิ้งช่อไป...” ฝนตกลงมากระทบสองร่างจนเปียกปอน ชายหนุ่มยอมหยุดดิ้นแต่เขาก็ยังยืนเฉยนิ่งงัน ไม่ได้คิดแตะต้องหญิงสาวที่กอดรัดเขาหน่วงเหนี่ยวเขาเอาไว้แม้แต่น้อย

หากที่ผ่านมาคือความสับสนระหว่าง ‘รัก’ และ ‘ไม่รัก’ วันนี้เขาได้คำตอบอย่างเต็มหัวใจแล้วว่าระหว่างเขากับราดามันเกิดขึ้นเพียงเพราะความมักง่ายของเขาเท่านั้น ไม่ได้มีอะไรมากกว่าใจที่พลั้งเผลอให้กับความแปลกใหม่ และเขาก็ไม่ซื่อสัตย์มากพอที่จะยับยั้งความรู้สึกไม่ให้ไหลไปตามอารมณ์และความต้องการ

“มันไม่มีประโยชน์หรอกช่อ...พี่ไม่ได้รักช่อ พี่รักจอม รักลูก...พี่ต้องกลับไปหาพวกเขา กลับไปทำหน้าที่หัวหน้าครอบครัวที่พี่ละเลยมานาน” เมฆีเอ่ยแผ่วเขา แต่มันก้องกังวานฟาดฟันคนฟังซ้ำๆ

“ไม่...ไม่จริง...” หล่อนซุกใบหน้าเข้าหาแผ่นหลังของเขา ปล่อยโฮจนสั่นเทิ้มไปทั้งตัว ชายหนุ่มสัมผัสได้...เขาหลับตาลง กลืนน้ำลายลงคอกัดฟันไม่ให้ความสงสารก่อเกิดขึ้นมาทำลายความตั้งใจได้อีก

“ช่อก็รู้ดีอยู่แล้ว...พี่มันเลวเอง พี่ทำร้ายทุกคน ช่อควรมีชีวิตที่ดีกว่านี้นะ อย่ามาจมปลักกับพี่อีกเลย” เขาแกะมือหล่อนออกท่ามกลางเสียงร่ำให้ปริ่มว่าใจของหล่อนกำลังจะขาดรอน ร่างเล็กทรุดนั่งสิ้นเรี่ยวแรงพร้อมๆ กับเขาที่ค่อยๆ ก้าวจากไป

“ไม่จริง!! ไม่จริง! ช่อไม่เชื่อ พี่เมฆรักช่อ รักช่อคนเดียวเท่านั้น!! กรี๊ด!!”

“ช่อ!!” เมฆีหันกลับมามองด้วยความตกใจเมื่อราดาหวีดร้องอย่างบ้าคลั่ง หล่อนลุกพรวดจากพื้นวิ่งพร้อมกับเสียงกรีดร้องเหมือนคนเสียสติ เขาห่วงหน้าพะวงหลังไม่รู้จะตัดสินใจอย่างไรดี

หากไม่รีบตามจอมเกล้าไปเขาอาจไม่ได้พบหน้าหล่อนอีกเลย แต่หากทิ้งราดาเอาไว้เช่นนี้หญิงสาวอาจจะเป็นอันตรายได้เช่นกัน

ในขณะที่ยังยืนตัวแข็งทื่อท่ามกลางสายฝนโปรยเพราะไม่รู้จะเลือกทางไหนดี ชายหนุ่มก็ต้องตกตะลึงซ้ำเมื่อเสียงห้ามล้อรถดังเสียดแทงโสตประสาดพร้อมกับเสียงบางอย่างปะทะกันดังโครมใหญ่

“กรี๊ด!!”

“ช่อ!” ทุกความคิดถูกตัดออกจากสติทันที เมื่อได้ยินเสียงกรีดร้องลั่นครั้งสุดท้ายของราดา

ลมฝนพัดเอาความหนาวเหน็บมาบั่นทอนหัวใจของหล่อนให้ยิ่งปวดร้าวลามลึก ร่างเล็กทรุดลงนั่งบนพื้นถนนในซอยแคบๆ ระหว่างตึก หลังพิงกำแพงสองมืออ่อนปวกเปียกทิ้งแนบกับลำตัว

“ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วย ทำไม...” หล่อนพร่ำเอ่ยคาถามที่หาคำตอบไม่ได้ซ้ำๆ ไม่ได้สนใจสภาพของตัวเองในยามนี้เลยว่าไม่เหลือเค้าภรรยาคนสวยของรองประธานบริษัทน้ำดื่มรายใหญ่ของประเทศอยู่เลย หล่อนเหมือนโสเภณีตกยากที่ถูกเขี่ยทิ้งเสียมากกว่า

“ทำไมคุณทำกับฉันขนาดนี้เมฆ...ฉันทำผิดอะไร” มันเป็นความสิ้นหวังที่สุดในชีวิตที่หล่อนไม่เคยนึกถึงมาก่อน ภาพครอบครัว ภาพความรักที่ใครๆ ต่างชื่นชมเยินยอลอยวนรายล้อมอยู่ในมโนสำนึก หรือที่ผ่านมามันเป็นภาพลวง หล่อนไม่เคยอยู่ในโลกแห่งความจริงเลยตลอดระยะเวลาห้าปีของการแต่งงาน

หล่อนหลง...อยู่ในความสุขที่หลอกลวง หลงไปกับคำพูดหวานๆ อ้อมกอดอันอบอุ่นที่เคลือบเอาไว้ด้วยน้ำกรดและยาพิษ ความเชื่อใจกลายเป็นความโง่งมงาย ความรักกลายเป็นเครื่องมือที่หล่อนหยิบยื่นให้เขาใช้มันประหัตประหารตัวหล่อนเอง

“คุณมันเลวจริงๆ ฉันรักคนแบบนั้นได้ยังไงกัน!” หล่อนเข่าแล้วซบหน้าร้องไห้อย่างสุดกลั้น ฝนที่ตกลงมาไม่ได้ช่วยบรรเทาความร้อนร้าวในใจได้เลย หล่อนยังคงรู้สึกเหมือนถูกไฟนรกแผดเผาให้ตายทั้งเป็นอยู่ตลอดเวลา

หล่อนไม่อาจหาข้อยุติให้กับตัวเองได้เลยว่าเพราะเหตุผลใดเขาถึงนอกกายนอกใจหล่อน

นอกจากความเสียใจที่ถูกคู่ชีวิตทรยศ สิ่งที่หล่อนรู้สึกเจ็บปวดเสียยิ่งกว่านั้นก็คือผลกระทบที่กำลังจะเกิดขึ้นกับลูกน้อย ครอบครัวที่ไม่มีวันกลับไปเป็นเหมือนเดิมได้อีก หล่อนจะต้องทำอย่างไรเพื่อรักษาหัวใจอันบริสุทธิ์ของรัดเกล้าไม่ให้บอบช้ำดังเช่นที่หล่อนเป็น...