บทนำ

"Do you need help?”

หญิงสาวร่างอวบหน้าสวย หนึ่งในสี่สาวจากกลุ่มนักศึกษาที่อยู่ในชุดลำลองตัดสินใจถามชายต่างชาติคนหนึ่ง ที่ก้มๆเงยๆอยู่กับแผนที่ที่อยู่ในมือเป็นระยะๆ โดยที่ทั้งสี่สาวไม่ได้สังเกตเลยว่ามีชายหนุ่มคนหนึ่งกำลังชะงักการก้าวเท้า เพราะคิดจะให้ความช่วยเหลือคนหลงทางเช่นกัน สุดท้ายเขาจึงตัดสินใจรอดูอยู่ห่างๆ ก้มลงอ่านหนังสือภาษาอังกฤษในมือที่เพิ่งซื้อมาได้ไม่นาน ทั้งยังเงี่ยหูฟังไปด้วย เผื่อว่าเด็กกลุ่มนั้นจะต้องการความช่วยเหลือ หรือมีปัญหาเรื่องการสื่อสาร

"Oh you guys speak English! Thanks god. Could you tell me where I am at the moment on this map? "

(โอ้ คุณพูดภาษาอังกฤษได้ ขอบคุณพระเจ้า ช่วยบอกผมด้วยเถิดว่าตอนนี้ผมอยู่ตรง ไหนในแผนที่นี้)

"Can we have a look at the map?" หญิงสาวที่สวยที่สุดในกลุ่มเอ่ยขอดูแผนที่

"You are right here now” หญิงสาวร่างเล็กที่สุดในกลุ่มที่ใส่แว่นตอบพร้อมใช้นิ้วชี้ลงไปหลังจากปรายมองแผนที่แว่บเดียว

"Let me see... oh that's right! Thank you. Hmm…how can i get to this place from here? "

(ขอผมดูหน่อย โอ้ ใช่จริงๆด้วย แล้วผมจะไปที่นี่ได้ยังไงครับ)

คนหลงทางจิ้มไปยังจุดๆหนึ่งบนพื้นที่

"You can wait for the pink bus right here. Take the pink bus for about an hour and get off the bus at the city bus station, then take the minibus number 5 for about 20 mins. The temple will be on your right hand side."

หญิงสาวหน้าหวานผมยาวตรงเอ่ยอธิบายด้วยรอยยิ้มว่าเขาต้องรอตรงนี้เพื่อขึ้นรถประจำทางสีชมพู นั่งรถสัก 1 ชั่วโมง ลงที่สถานีขนส่งในตัวเมือง แล้วนั่งรถสองแถวสาย 5 อีกประมาณ 20 นาทีก็จะถึงวัดเป้าหมายที่อยู่ทางด้านขวามือ ข้อความยาวๆที่เอ่ยออกมาอย่างคล่องแคล่วและมีกลิ่นอายของสำเนียงอเมริกันนิดๆทำให้คนร่างสูงที่ตอนแรกตัดสินใจเพียงแค่จะยืนฟังอยู่ห่างๆต้องเงยหน้าขึ้นมาดู จึงมองเห็นใบหน้าหวานซึ้งของคนพูดชัดเจนเพราะเธอหันหน้าเอียงมาทางเขาพอดี

"The pink bus for an hour to the city bus station and then minibus number 5 for 20 minutes. Thank you so much. "

ชายชาวต่างชาติทวนคำตอบ แล้วกล่าวขอบคุณเด็กสาวทั้งสี่คน

"You’re welcome. Have a good trip. "

(ยินดีค่ะ เที่ยวให้สนุกนะคะ)

เด็กๆกลุ่มนั้นรวมทั้งคนที่เพิ่งเอ่ยข้อความยาวๆตอบกลับพร้อมรอยยิ้มหวานอีกครั้ง ทำเอาคนที่กำลังแอบมองมีปฏิกิริยาบางอย่างจนต้องหันหน้าหนีเพื่อขจัดมันทิ้ง มือใหญ่เก็บหนังสือใส่กระเป๋าเป้สะพายแล้วเดินไปเข้าห้องน้ำ แวะซื้อผ้าเย็นและน้ำเปล่าขวดหนึ่งจากร้านค้าใกล้ๆ เมื่อเดินกลับมาก็มองเห็นใครบางคนยืนอยู่ด้วยความประหม่าคนเดียว เพราะเพื่อนที่เหลือข้ามถนนไปจนอยู่อีกฟากเรียบร้อยแล้ว