ใครบางคนได้กล่าวไว้

แม้ไม่ได้เห็นหน้า
เห็นแค่ ‘ราวตากผ้า’ ก็ยังดี
เพราะ 'กล้า' ที่จะรัก
แต่ 'ไม่กล้า' ที่จะบอกความรู้สึก
ดังนั้น... ต้องรักจึงได้แต่เฝ้าราวตากผ้าของเขาต่อไป -..-
เอ๊ะ แบบนี้ ก็ได้เหรอ

“เพราะอะไรคะ”

“เพราะพายุกลางทะเลมันบ้าคลั่งและน่ากลัวกว่าบนฝั่งหลายเท่า จะหนีก็หนีไม่ได้กลางทะเลมีแต่น้ำกับฟ้า พี่เป็นกัปตันจะทิ้งเรือ ทิ้งลูกเรือได้ยังไง พอเจอพายุบ่อยเข้า เจอซ้ำ ๆ ความกลัวก็เปลี่ยนเป็นความเคยชิน”

“พี่โอบเก่งจัง แค่นี้รักก็กลัวจะแย่อยู่แล้ว”

“มันมีวิธีนะ ถ้ารักกลัวมากก็ลองเปลี่ยนจุดสนใจดูสิ”

“ยังไงคะ” ถามอย่างสนใจแล้วหญิงสาวก็สะดุ้งเฮือกหน้าซีดเผือดรีบกอดกอชายหนุ่มเมื่อฟ้าผ่าลงมาอีกครั้ง

พอเงยหน้าขึ้นเธอก็พบว่าตัวเองกอดเขาไว้แน่น และเธอก็อยู่ใกล้เขาจนเข้าขีดอันตราย ดวงตาเขาเป็นประกายหวานเชื่อมกว่าทุกครั้ง ที่ทำให้เธอหัวใจเต้นแรงไปกว่านั้นก็คือ เขาจับเธอให้นอนลงแล้วเคลื่อนกายมาทับเธอไว้

“ก็แบบนี้ไง”

เสียงทุ้มเขาดังอยู่ใกล้หู แต่ริมฝีปากอุ่นก็เลื่อนมาสัมผัสริมฝีปากของเธออีกครั้ง

จุมพิตในครั้งนี้ไม่เหมือนกับครั้งแรก เขาจูบได้เร่าร้อนกว่า อ่อนหวานกว่า และทำให้อารมณ์ของเธอกระเจิดกระเจิงได้มากกว่า

ริมฝีปากอุ่นทาบทับพร้อมกดน้ำหนักพาให้สั่นสะท้านไปทั้งกาย จากนั้นเขาก็แทรกลิ้นชื้นเข้ามาในปากของเธอ...

สัมผัสจากเขาทำเอาเธอเตลิดไกล ทุกความกลัวถูกปัดเป่าออกไปจนหมดสิ้น ต้องรักรู้แค่ว่าเธอคิดอะไรไม่ออก เหมือนสูญเสียความเป็นตัวเองจนหมดสิ้น...