วันหนึ่ง...เมื่อ ‘ตะวัน’ ได้ตัดสินใจไปบอกรักกับเพื่อนสนิทอย่าง ‘อาทิตย์’ แต่กลับถูกปฏิเสธอย่างไร้เยื่อใย แถม...‘ตะวัน’ ยังได้รู้ความลับที่ว่า ‘อาทิตย์’ นั้นแอบรักเพื่อนอีกคนในกลุ่มอยู่ ‘ตะวัน’ ที่เห็นแบบนั้นจึงได้ไปยั่วยวน ‘อาทิตย์’ อีกครั้ง แต่ก็ถูกอีกฝ่ายดูถูกเหยียดหยาม กระทั่ง...วันหนึ่ง ‘ตะวัน’ ที่คิดจะไปมีความสัมพันธ์กับผู้ชายคนอื่นเพื่อประชดในความรักที่ไม่สมหวัง ก็ถูก ‘อาทิตย์’ เข้ามาขัดขวาง จนกระทั่งทั้งสองคนมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งต่อกัน แต่...ถึงอย่างงั้น ความเย็นชาที่ ‘อาทิตย์’ มีให้กับ ‘ตะวัน’ ก็ยังไม่เปลี่ยนแปลง ขณะที่กำลังจะตัดใจอยู่นั้นเอง พี่ชายของอาทิตย์ก็ได้มาสารภาพรัก จน...สุดท้ายเป็น ‘อาทิตย์’ ที่เริ่มจะสับสนกับตัวเอง เมื่อ ‘ตะวัน’ ตัดสินใจคบกับพี่ชายของเขา

เพล้ง!!! “ทั้งสองคนกำลังทำอะไรกันอยู่น่ะ” “อุ๊ยกฤษ!! ปล่อยซาซ่าก่อนค่ะ” เจ้าหล่อนแสร้งทำเป็นตกใจได้อย่างแนบเนียน ใบหน้าเฉี่ยวคมเหยียดยิ้มให้กับอริสาที่ยืนนิ่งด้วยความตกใจ “..........” ภาพที่เธอเห็นราวกับร่างกายโดนสาปให้หยุดนิ่งอยู่กับที่ อาการชาแล่นขึ้นมาตั้งแต่ปลายเท้าจนถึงส่วนหัว อริสามองภาพชายหญิงที่กำลังแลกจูบกันด้วยความรู้สึกที่หนักอึ้ง ถึงจะเห็นเพียงแค่ด้านหลัง แต่การที่ผู้ชายกับผู้หญิงนั่งแนบชิดใบหน้าติดกันจะเป็นอย่างอื่นไปได้อย่างไร มือเรียวที่ประคองถ้วยกระเบื้องใบใหญ่ไว้ในมือถึงกับไร้เรี่ยวแรงที่จะยึดจนเผลอปล่อยลงกับพื้น เศษกระเบื้องแตกกระจายไปทั่วพื้นห้อง พลันขาทั้งสองข้างอ่อนแรงจวนจะล้มลงในทุกขณะ ถึงจะเซถอยหลังไปเล็กน้อยแต่เธอก็ยังสามารถประคับประคองตัวเองให้ยืนเอาไว้ได้ ราวกับต้องการให้ความเจ็บปวดแผ่กระจายไปทั่วทั้งร่าง แต่กระนั้นเท้าข้างหนึ่งก็ได้เหยียบเศษกระเบื้องที่ตกแตกเข้าอย่างจัง ร่างสูงใหญ่ดันร่างนางแบบสาวให้ออกห่าง “เข้ามาทำไมถึงไม่เคาะประตู แล้วมีอะไร” ..................................................................................................................................................... “ทำอะไรกัน” กฤษณะตรงเข้ากระชากคอเสื้อผู้จัดการหนุ่มด้วยความโมโห ไม่คิดว่าจะได้เห็นภาพตรงหน้านี้ มันถึงกับทำให้เขาควันออกหูควบคุมตัวเองเอาไว้ไม่อยู่ “ฉันถามว่าแกจะทำอะไรไอสร” “หยุดนะคะ พวกเราไม่ได้ทำอะไรทั้งนั้นแหละ ปล่อยพี่สรเดี๋ยวนี้” เป็นอริสาที่รีบลงมาจากรถแล้วสั่งให้กฤษณะปล่อยมือจากสรชัย “แต่ที่พี่เห็นแทบจะจูบกันอยู่แล้วนะ” เขาหันไปพูดกับหญิงสาวเสียงอ่อน แล้วหันกลับมาเสียงเข้มใส่คนที่อยู่ตรงหน้า “ขอต่อยแกสักทีเถอะ” ว่าแล้วมือใหญ่ก็เงื้อมขึ้นทำท่าว่าจะต่อยตามที่พูด โดยที่อนุรักษ์ เตชิต และจีระยุได้แต่ยืนมองพร้อมกับทำหน้าระรื่น ไม่ได้มีทีท่าว่าจะเข้าไปช่วยเพื่อนแต่อย่างใด นั้นก็เพราะรู้อยู่แล้ว ว่าหญิงสาวจะต้องจัดการคนอารมณ์ร้อนได้อยู่หมัด “หยุดนะ ลูกหว้าบอกให้หยุด” เพี๊ยะ!! เสียงหวานร้องห้ามเอาไว้ พร้อมกับฝ่ามือบางกระทบใบหน้าคมเข้มอย่างแรง จนหน้าของกฤษณะหันไปตามแรงมือบาง “ลูกหว้า!!!” เขาปล่อยมือจากคอเสื้อของสรชัยแล้วมาลูบแก้มตัวเองด้วยอาการช็อก ...........................................................................

“หึ มาได้ไม่ทันไรก็ออกลายซะแล้ว” อริสาสะดุ้งเฮือกกับเสียงโพล่งขึ้นมาท่ามกลางความเงียบ ใบหน้าหวานหันไปมองอีกฝ่ายด้วยความตกใจ กฤษณะเดินมาหยุดตรงหน้าเธอห่างไม่ถึงเมตร “นี่รึคนดีของคุณแม่ เท่าที่ฉันดูเธอก็แค่ผู้หญิงร่านคนหนึ่งเท่านั้นแหละ อริสา ดูท่าคงจะเหงาสินะ อุตส่าห์แต่งงานกับฉันทั้งทีแต่ฉันก็ไม่ได้สนองให้” คำพูดแสนจะร้ายกาจที่ออกมาจากปากผู้ชายตรงหน้า ทำให้อริสาเจ็บจี๊ดขึ้นมาทันที หลายวันมานี้เขาแทบจะไม่สนใจเธอเลยด้วยซ้ำ ทุกเช้าที่เธอไปบ้านไม้เขาก็มักจะเข้าไปในไร่องุ่นโดยไม่พูดอะไร แม้ในบางวันหญิงสาวที่ชื่อตะวันจะมากินมื้อเย็นบ้างเป็นครั้งคราว แต่ก็ไม่มีคำพูดที่พูดให้เธอต้องเจ็บปวดใจเหมือนที่ผ่านมา ทำราวกับว่าเธอไม่มีตัวตนอย่างไรอย่างงั้น “แล้วคิดจะเลือกใครล่ะ ไอ้สร รึว่าไอ้เตดี” เตชิตสะดุ้งโหยงหลังโดนพาดพิงชื่อด้วยเสียงอันแข็งกร้าว ‘ตกลงตูข้าไปทำอะไรผิดพลาดเอาไว้ล่ะเนี่ย’ อื้มรึว่า!! นึกถึงเมื่อหลายวันก่อน ‘ดูเหมือนว่านายหญิ..เอ่อ คุณลูกหว้าไม่ค่อยสบายอยู่ ผมว่าน่าจะให้เธอได้พักผ่อนก่อนไม่ดีกว่าหรอครับนาย’ ‘ดูแกจะเป็นห่วงเธอมากเหลือเกินนะไอ้เต’ คิดยังไงมันก็ไม่น่าจะเป็นไปได้ “.........” ทำท่าขบคิด แล้วดวงตาคมก็เบิกกว้างเมื่อเรื่องราวก่อนหน้านั้นผุดขึ้นมาในหัว ตายโหงละตู!! ถ้าวันนั้นนายเห็นตอนเข้าไปช่วยประคองนายหญิงเข้า แถมยังเดินหายไปพร้อมกันอีก โอ้!! ใบหน้าหล่อซีดลงทันตาเมื่อรู้ถึงสาเหตุอาการผิดปกติของผู้เป็นนาย แต่ว่า...แล้วไอ้สรล่ะ?? ไปทำอะไรเอาไว้ล่ะนั่น ยังไม่ทันจะหายข้องใจ ก็ได้ยินคำพูดต่อมาของกฤษณะ แถมคราวนี้ยังทำให้เตชิตรู้สึกร้อนๆ หนาวๆ ไปทั้งตัว .............................................................................................................................................................. “พี่กฤษกับคุณเตเดินนำไปก่อนเลยนะคะ ลูกหว้าขอแวะร้านนี้สักครู่เดี๋ยวเดินตามไปค่ะ” “ไม่เป็นไรลูกหว้าจะซื้ออะไรก็ซื้อเถอะพี่รอได้” “เอ่อ แต่ว่าร้านนี้มัน...” “ร้านนี้มันทำไมหืม” ใบหน้าคมเข้มส่งยิ้มอบอุ่นให้ ก่อนที่สายตาคู่คมจะหันไปมองร้านชุดชั้นในแล้วเหวอไปเล็กน้อย แต่พอตั้งหลักได้เท่านั้นแหละน้ำเสียงเข้มๆ ก็เปล่งออกมา “อะแฮ่ม!! พี่บอกแล้วไงว่าจะรอ ลูกหว้าเข้าไปเลือกเถอะ” “โอเคค่ะ ถ้าอย่างงั้นพี่กฤษรอตรงนี้ก่อนนะคะเดี๋ยวลูกหว้ามา” เธอปล่อยให้เขาทำตามใจตัวเอง เพราะยิ่งยืนอยู่นานก็จะยิ่งเป็นจุดสนใจเท่านั้น “จ้ะ” เห็นหญิงสาวเดินเข้าไปในร้านเรียบร้อย สายตาดุดันก็ตรงไปหาคนสนิททันที “ส่วนแก!! เดินนำไปก่อนเลยไอ้เต” เขายอมยืนอายอยู่หน้าร้านชุดชั้นใน ดีกว่าต้องให้ผู้ชายคนอื่นเห็นขนาดชุดชั้นในที่เธอเลือกเป็นไหนๆ “นายแน่ใจนะครับว่าจะยืนคนเดียว” เตชิตเอ่ยถามอย่างไม่แน่ใจกับสายตาบริเวณโดยรอบที่เพ่งเล็งมาหาผู้ชายตัวโตสองคนกำลังยืนอยู่หน้าร้านชุดชั้นใน ...................................................................................................

เมื่อ...พรหมลิขิตนำพาให้ ‘ศรรัก’ เด็กหนุ่มนักศึกษามาเจอะเจอกับ ‘เคอิจิ’ ซึ่งเข้ามาช่วยเหลือในคืนที่กำลังเดือดร้อน จนกระทั่งมีค่ำคืนที่เร่าร้อนระหว่างทั้งสองคน จาก...พรหมลิขิตชั่วข้ามคืน กลับกลายมาเป็นความรักที่มีต่อกัน หากแต่ความบังเอิญกลับมาเล่นตลกกับ ‘ศรรัก’ เมื่อพี่สาวคิดจะแต่งงาน และคนที่เป็นคู่หมั่นของพี่สาวกลับกลายมาเป็นผู้ชายที่เขาเฝ้าใฝ่ฝัน ไม่...คิดว่าผู้ชายที่เป็นคู่หมั่นของพี่สาวจะเป็น ‘เคอิจิ’ แล้ว...‘ศรรัก’ จะทำยังไงกับความรู้สึกที่กำลังก่อตัวขึ้นเรื่อยๆ นี้ดี แต่...ผลสุดท้ายความรักที่ไม่อาจสมหวังก็ทำให้ ‘ศรรัก’ ต้องเจ็บปวดจนไม่อาจลืมเลือนได้ เมื่อ ‘เคอิจิ’ เลือกที่จะแต่งงานกับพี่สาวของเขา!!..... ............................................................................................................................................................... “ศรรักจ๊ะนี่คุณเคอิจิ เค้าจะมาเป็นพี่เขยของเรา ทำความรู้จักเอาไว้สิจ๊ะ” “พี่เขย” ร่างกายชาวาบกับความจริงที่ได้รับรู้ เหมือนสายฟ้าที่ผ่าลงมากลางหัว เหมือนไม้แหลมๆ ที่ถูกตอกลงมากลางใจ เหมือนเข็มยาวๆ ที่ปักลงบนความรู้สึกที่เรียกว่ารัก เจ็บแสนเจ็บเพียงใดก็ต้องกล้ำกลืนรับมันเอาไว้ ไม่สามารถขยับตัวหนีได้เลย ถึงจะรับรู้ว่าขอบตาทั้งสองข้างร้อนผ่าว ทว่าน่าแปลกที่ไม่มีน้ำตาไหลออกมาให้เห็น “มีอะไรรึเปล่า” เหมือนเสียงของพี่สาวจะช่วยดึงสติ ศรรักจึงรีบเอ่ยทักทายคนตรงหน้ากลับคืน “ปะ...เปล่าครับ สวัสดีครับพี่เขย” “เรียกฉันว่า ‘พี่เคจิ’ ก็พอ” “ครับพี่เคจิ” ราวกับมีก้อนแข็งๆ มาจุกอยู่ที่บริเวณลำคอ .......................................................................................