จ้าวอี้ถังมองสบตาจื่อลู่ แววตาของเขาหวานระยับจนนางขวยเขิน "เจ้างดงามน่ารักมากขึ้นทุกครั้งที่ข้าเห็น" ไม่เพียงมองนางด้วยสายตาหวานเยิ้ม แต่คำพูดของเขายังหวานอีกด้วย ผู้ชายปากหวานเชื่อถือได้หรือไม่หนอ จื่อลู่ก้มหน้างุด เขินจนพวงแก้มแดงซ่าน จ้าวอี้ถังยิ้มอย่างเอ็นดูก่อนจะเลื่อนสายตามองลงไปที่มือซ้ายของนางก็เห็นแหวนหยกสีเขียวใสสวมที่นิ้วนางซ้ายเหมือนเดิม "ตามข้ามาทางนี้สิ" จ้าวอี้ถังเดินนำจื่อลู่ไปที่ด้านหลังร้าน จื่อลู่เดินตามเขามาอย่างงงๆ ก่อนจะตะลึงเมื่อเห็นว่าด้านหลังร้านเป็นสวนสวยงาม มีต้นไม้และดอกไม้นานาพันธุ์ มีนกโบยบินหยอกล้อกัน ผีเสื้อสีสวยดอมดมดอกไม้งาม กระต่ายตัวน้อยวิ่งเล่นกันไปมาหลายตัว "ที่นี่คือสถานที่ที่ข้าชอบมาพักผ่อน ผ่อนคลายจากการดูแลร้าน" เขาพูดกับนางเหมือนชวนคุย จื่อลู่แทบไม่ได้สนใจเขาเลยเพราะมัวแต่มองนั่นมองนี่เพลินๆ ดังนั้นนางจึงไม่ได้รู้เลยว่าบัดนี้ คุณชายเจ้าของร้านกำลังค่อยๆเอื้อมมือมาลูบสะโพกของนาง "อุ๊ย!" สาวน้อยถึงกับสะดุ้งก่อนจะถอยห่างจากเขา ดวงตากลมโตมองคุณชายมือไวอย่างตกใจ จ้าวอี้ถังมองสาวน้อยน่ารักอย่างหลงใหล "ข้าชอบเจ้า" "ท่านช่างลามกยิ่งนัก" สาวใช้ตัวน้อยว่าเขาพลางหน้าแดง มองเขาอย่างขุ่นเคือง แต่ว่าในใจแอบตื่นเต้นอยากให้เขาจับอีกบ่อยๆ จ้าวอี้ถังก้าวเท้ามาหานาง ต้อนนางให้จนมุมก่อนจะกักร่างเล็กบางของนางไว้จนร่างของเขากับนางแนบชิดกัน รับรู้ได้ถึงลมหายใจของกันและกัน "ท่าน...จะทำอะไรเจ้าคะ?" จื่อลู่หวาดหวั่นและตื่นเต้น ทั้งยังเขินอายจนแทบจะเป็นลมอยู่แล้ว

ฟ่านผิง เป็นเพียงที่ระบายกำหนัดของนายท่าน และ ตั้งครรภ์บุตรให้เขากับภรรยา เมื่อหมดหน้าที่ นางก็ต้องจากไป... “อย่าฝันเลยว่าข้าจะปล่อยให้เจ้าสมหวัง” หานเจี๋ยเอ่ยอย่างผูกใจเจ็บ อารมณ์จองล้างจองผลาญไม่ให้นางได้สมหวังในรักกับผู้อื่น หานเจี๋ย อายุ 40 ปี เศรษฐีเจ้าของร้านค้าเครื่องเทศแห่งเมืองฮัวหนาน หน้าตาหล่อเหลา รูปร่างสูงใหญ่กำยำดูสง่างาม แอบคลั่งรักสาวใช้คนสนิทของภรรยา ฟ่านผิง อายุ 19 ปี สาวใช้คนสนิทของหานลี่อิน เด็กสาวหน้าตางดงามจิ้มลิ้มน่ารัก เรือนร่างอรชรอ้อนแอ้น เป็นนางในดวงใจของหานเจี๋ย

เพราะความจำเสื่อม ทำให้สาวน้อยน่ารักแต่หุ่นอวบอึ๋มอย่าง มิกิ ดุจดาวเดือน คุณหนูตกยาก ถูก ชาร์ล ฝรั่งหนุ่มใหญ่ซึ่งเป็นเจ้าของไร่องุ่นอ้างว่าเธอคือเมีย-ของเขาแล้วหลอกพาไปอึ๊บ ******************************************** “อย่าลืมที่เราตกลงกันล่ะมิกิจัง” “มิกิไม่ลืมอยู่แล้ว” เด็กน้อยตอบแถมยังบอกให้เขามั่นใจ “คุณลุงสบายใจได้เลยค่ะ” หนุ่มใหญ่ฟังคำว่า ‘คุณลุง’ ก็รู้สึกระคายหู “มีอีกอย่างนะที่เราต้องคุยกัน” ชาร์ลเอ่ยขณะจ้องสบตาสาวน้อย “อะไรอะ?” ดุจดาวเดือนถามพลางกระพริบตาปริบๆ “ห้ามเรียกฉันว่าคุณลุง แต่ให้เรียก พี่ชาร์ล แทน” ชายแก่เอ่ยอย่างไม่อายที่จะให้เด็กรุ่นลูกรุ่นหลานเรียกตัวว่า พี่ เด็กสาวทำหน้าลังเลนิดนึงเพราะไม่อยากขัดคำสั่งของคุณป้า “ถ้าไม่อยากเรียก ก็กลับห้องไปนอนคนเดียวเลยมิกิ” ชาร์ลไล่ “พี่ชาร์ล” ในที่สุดความกลัวผีก็ชนะทุกสิ่ง หนูน้อยมิกิยอมเรียก “ต้องแบบนี้สิคะเด็กดีของพี่ชาร์ล” ชาร์ลบีบพวงแก้มขาวนุ่มราวซาลาเปาของมิกิเบาๆก่อนจะหาเรื่องเอาเปรียบเด็ก

“รสชาติดีเหมือนเดิม เขางึมงำตาวาว” “หม่อมฉันเหนียวตัวเพคะ...หม่อมฉันอยากอาบน้ำ” พอได้สติหว่านผิงก็พูดด้วยสีหน้าคล้ายจะร้องไห้ นางพยายามยื้อเวลาไม่ให้เขาสานต่อ “แบบนี้แหละได้อารมณ์ ข้าชอบ...ทั้งเจ้าและข้าสกปรกไปด้วยกัน” หลี่เจิ้งพูดอย่างโรคจิต ดวงตาคมกริบจ้องมองฮูหยินแม่ลูกอ่อนอย่างหิวโหย “ท่าน!” หว่านผิงรู้ดีว่าเขากำลังใช้วาจาเสียดสีนาง เขาจงใจพูดให้นางอับอาย

เสี่ยวชิง ยืนหยุดอยู่หน้าประตู และเนื่องจากประตูไม่ได้ปิดจึงทำให้สาวใช้ตัวน้อยมองเห็น หยางเฉิน กำลังนั่งกินข้าว เขากำลังใช้ตะเกียบคีบเนื้อปลาสามรสเข้าปาก "เข้ามา" หยางเฉินพูดโดยไม่ได้มองเสี่ยวชิง สาวน้อยหน้าตาจิ้มลิ้มค่อยๆ เดินเข้ามาในห้องก่อนจะสยองหูกับประโยคถัดมาของเขา "ปิดประตูลงดาล" พอเสี่ยวชิงไม่ตอบ หยางเฉินก็จ้องมองสบตาของนาง "เจ้ายืนนิ่งทำไม ข้าสั่งให้ปิดประตูลงดาลให้เรียบร้อย" "นายท่าน...เรียกข้ามาทำไมหรือเจ้าคะ" เสี่ยวชิงถามปากคอสั่น ดวงตากลมโตสุกใสของนางมีแววตื่นกลัว "หึหึ" หยางเฉินหัวเราะในลำคอด้วยสายตาเป็นประกายขณะจ้องเสี่ยวชิงตาไม่กระพริบ ร่างสูงลุกขึ้นแล้วเดินตรงมาหานาง ขณะที่เสี่ยวชิงก้าวเท้าถอยหลังอย่างหวาดหวั่น หยางเฉินไม่ได้หยุดอยู่ตรงหน้านางแต่ว่าเขาเดินเลยไปปิดประตูบานคู่แล้วลงดาล เสี่ยวชิงรีบหันไปมองอย่างขวัญเสียก่อนจะถูกเขาจับแขนแล้วดึงร่างบางเข้าสู่อ้อมกอด "ยังไม่ชินกับข้าอีกเหรอ" หยางเฉินถามเสียงแหบพร่าขณะสูดดมกลิ่นหอมอ่อนๆ จากหน้าผากโหนกนูน เสี่ยวชิงพยายามดิ้นหนีอ้อมกอดของหยางเฉิน แต่เขากอดนางแนบแน่นจนนางแทบขยับไม่ได้ "ปล่อยข้านะเจ้าคะนายท่าน!" เสี่ยวชิงร้อง ท่าทางราวกับคนจะร้องไห้ นอกจากนางก็ไม่มีผู้ใดรู้หรอกว่า พ่อพระประจำเมืองไป๋หนาน แท้ที่จริงแล้วเขาก็แค่ปีศาจราคะ

นับตั้งแต่ที่เธอได้ถูก ฟรานเชสโก อัลแบรโต นักธุรกิจหนุ่มใหญ่วัยสามสิบเก้าปีนำตัวเข้ามาในคฤหาสน์ ก็มีเพียงเขาที่ยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือโอบอุ้มเธอจากความว้าเหว่และโดดเดี่ยวแต่แล้วจากเทพบุตรผู้แสนดีก็เหมือนซาตานร้าย เขาทั้งกักขังและล่อลวงเด็กสาวทำให้เธอตกเป็นทาสบำเรอสวาททั้งๆที่หนุ่มใหญ่นั้นมีคู่หมั้นอยู่แล้ว ความสัมพันธ์ลับๆของฟรานเชสโกกับมาลินีจึงเกิดขึ้น ----------------------- “คืนนี้ไปที่ห้องอา...อาจะรอ” ฟรานเชสโกสั่งเสียงแหบพร่าชิดริมหูเธอก่อนจะกดจูบหนักๆที่หน้าผากนูนเนียนก่อนจะย้ำอีกครั้ง “ต้องมา” “มิลค์ไม่ไปได้มั้ยคะ” มาลินีถามขึ้นมาอย่างลำบากใจ ฟรานเชสโกมองท่าทางไม่อยากมาหาเขาของเธอแล้วก็หน้าตึง “จะขัดคำสั่งอางั้นเหรอ! ก็เอาสิ มิลค์ไม่อยากมาห้องอา งั้นอาจะไปหาเราที่ห้องอีก” “ไม่นะคะ!...มิลค์...มิลค์หมายถึง มิลค์ไม่อยากทำแบบนั้นอีก” เสียงใสบอกตะกุกตะกักอย่างกล้าๆกลัวๆ ดวงตากลมโตแวววาวคล้ายมีหยาดน้ำมาเอ่อคลอ หัวใจเต้นรัวแล้วก็ลมหายใจสะดุดเมื่อเห็นสีหน้าดุดันขึ้นมาทันทีของฟรานเชสโก “ทำไม?” เสียงราบเรียบต่างจากสีหน้าที่บ่งชัดถึงอารมณ์โกรธของเขา ตาคมดุมองมาลินีนิ่งๆหากเยือกเย็นจนเธอรู้สึกหนาวเหน็บขึ้นมาโดยพลัน ฟรานเชสโกรู้สึกโมโหที่ถูกมาลินีปฏิเสธ