* * โปรยปราย * * เพราะความไว้ใจในอดีตทำให้เขาต้องสูญสิ้นอิสรภาพ ถูกสังคมประนามตราหน้าว่าฆาตกร กลายเป็นคนคุกที่เย็นชา ไร้หัวใจ แต่แล้ว สาวน้อยหน้าใสแสนสวยที่ชะตากรรมผลักดันให้พลัดหลงเข้ามาในดงสีเทากลับสั่นคลอนกำแพงน้ำแข็งให้รอนร้าว เขาควรจะทำอย่างไรกับเธอดี กำจัดให้พ้นสายตา หรือกระชากเธอมาไว้อุ่นกาย * ** * ** * ** * ** * ** * ** * “ฉันต้องนอนกับคุณด้วยไหม” ความอัดอั้นตันใจทำให้เผลอพูดไปอย่างที่ใจคิด นั่นทำให้ตาคมดุตวัดมามอง “งั้นนอนด้วย” “คุณ!” “แต่ตอนนี้ไปเปิดน้ำ” คิ้วเข้มมุ่นเข้าหากันเล็กน้อย ขณะตาคมหรี่จ้องวงหน้าที่เริ่มแดง “หรือจะนอนด้วยกันตอนนี้เลย” * ** * ** * ** * ** * ** * ** * “รู้ไหมฉันพาเธอมาที่นี่ทำไม” ออกจากเมืองหลวงมาอยู่จังหวัดริมทะเลแห่งนี้ “ก็... คุณกลัวว่าอุ่นจะไปเล่าเรื่องงานในร้านให้คนอื่นฟังมั้งคะ” เรียวปากได้รูปกระตุกยิ้มเบาบาง เคาะนิ้วชี้บนปลายจมูกรั้น “ถ้าแค่นั้นฉันสั่งเก็บเธอไม่ง่ายกว่าเหรอ” ใจดวงน้อยกระตุก หากคราวนี้ไม่ใช่ความกลัว แต่เป็นไหวหวาม เธอเบี่ยงหน้าหนีนิ้วแข็ง นั่นเพราะรู้เต็มอก สิ่งที่ปฏิพัทธ์ต้องการคืออะไร ร่างกายของเธอ... “เซ็กซ์...” **************** สำหรับคนที่ไม่เคยอ่านตัวอย่างในเว็บมาก่อน กรุณาโหลดตัวอย่างก่อนตัดสินใจซื้อนะคะ ขอบพระคุณทุกยอดโหลดค่ะ^^ (กดซื้อที่หน้าเวบจะราคาถูกกว่าซื้อผ่านระบบ ios นะคะ)

“มานี่สิ” เสียงสั่งเรียบจากเจ้าของร่างหนาที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ทำให้ร่างอรชรเดินอ้อมโต๊ะทำงานเข้าไปหา ใจเธอเริ่มเต้นแรงขึ้นขณะที่ตายังมองตาคมไม่หลบ ร่างกำยำเบี่ยงตัว เก้าอี้ที่หมุนได้ก็เบี่ยงมาด้านข้าง มือใหญ่เอื้อมมาแตะกุมเอวบาง เลื่อนมือลูบคลำลงไปปลีก้น บีบเน้นเบาๆ “...” ตาคมกล้ามีความเข้มสีขึ้นขณะจ้องสบตาคู่สวย “เจ้านาย...” สุ้มเสียงห้าวพร่าเจืออารมณ์บางอย่าง คนฟังใจเต้นรัว เนื้อตัวแทบสั่น ทุกครั้งยามเขาเอ่ยคำนี้ เธอให้รู้สึกถึงความน่าเกรงขามและการศิโรราบ มือหนาใหญ่เลื่อนขึ้นมาที่เอวอีกครั้ง แรงกดรั้งให้ตัวเธอขยับเข้าไปใกล้ ถึงใจจะเต้นระส่ำแค่ไหน เธอก็ทานแรงเขาไม่ได้ ไม่กล้าแม้แต่จะบิดเบือนตัวหนี เพราะอะไรน่ะหรือ... มนตร์ขลังที่สาดแสงจากดวงตาคมเข้มกำลังดูดดึงให้เธอศิโรราบ... เธอถูกดึงให้นั่งลงตรงหน้ากายหนา ปากเธอสั่นเล็กน้อยต้องกัดเม้มไว้ ในยามที่เขาคว้ามือเธอไปวางบนเป้ากางเกง เธอเงยหน้ามองก็ได้เห็นแววตาคมร้อนแรงขึ้น อารมณ์ความใคร่ระอุกรุ่นในนั้น พอๆ กับความเข้มขึงแข็งเขื่องใต้ฝ่ามือเธอ หญิงสาวใจสั่น ใช่เพราะไม่เคยสนองตอบปฏิกิริยาแบบนี้กับเขา หากทุกครั้งที่เขาสัมผัสจับต้องเธอล้วนสร้างความตื่นเร้าผสมความตื่นเต้น เธอหลุบตามองหัวเข็มขัด เคลื่อนมือลูบคลำไปตามความกำยำ ฝ่ามือหนายื่นมาทาบประกบแก้มและดวงตา ลูบไล้มือเบาๆ “จัดการสิ” สำหรับคนที่ไม่เคยอ่านตัวอย่างในเว็บมาก่อน กรุณาโหลดตัวอย่างก่อนตัดสินใจซื้อนะคะ

“มนเหมือนเด็กขาดความอบอุ่นที่ต้องได้รับการบำบัด” “ยังไง” สายตาคมไหวเหมือนจะยิ้มได้ ทำมนสิชาหน้าร้อนผ่าว ทั้งที่นั่งอยู่ในห้องแอร์ กลับเหมือนมีเปลวแดดมาลูบแก้มให้ร้อนวูบวาบ สีหน้าและลักษณะการเอียงคอมองอย่างใคร่รู้ของหญิงสาวชวนให้หนุ่มทั้งแท่ง เลือดร้อนฉ่าใคร่ลงมือสาธิตการบำบัดเสียเดี๋ยวนี้ “อย่าทำหน้าแบบนั้น” “แบบไหน” เธอนิ่วหน้า งงจัดจริงๆ ไม่ใช่การเสแสร้งมารยา กฤษฎิ์ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ กวาดสายตายิ้มได้ ลูบไล้นวลแก้มละมุนที่เริ่มซับสีเรื่อ แล้ววกกลับมาสบตาคู่งาม “แบบที่กำลังมอง สนใจ ใคร่รู้ มันทำให้ผู้ชายเกิดอารมณ์ ไม่รู้หรือ...” บ้าจริง... มนสิชาหน้าม้าน หลบตาวูบ เบี่ยงหน้าหนีจากใบหน้าคมเข้มอย่างรวดเร็ว ใจหวามไหว ทำลมหายใจติดขัด เสียงหัวเราะที่ดังจากลำคอหนาเบาๆ ยิ่งสร้างความอับอายแก่เธอ ตาคมหรี่หลุบทอดมองนวลแก้มปลั่ง เขารู้ว่าเธออายจริงๆ ไม่ใช่มารยาหญิงแบบผู้หญิงที่เคยเจอ แบบนี้แหละที่เขาสนใจ ขี้อายแต่อยากรู้ บางครั้งเข้าใจยากแต่น่า...เอาเป็นบ้า

“คุณคาดหวังอะไรกับการพบกันของเราล่ะ” พิชญธิดาช้อนตามองสบตาคม กดยิ้มมุมปากสวย ไหวไหล่นิดๆ บอกความไม่ยี่หระใดๆ ก่อนผินหน้าหันกลับไปมองภาพทิวทัศน์แสนสวยเบื้องหน้าที่ติดฝาผนัง สีเขียวสดของไร่ชาที่ปลูกเป็นแถวแบบขั้นบันได ชวนมองไม่รู้เบื่อ “เซ็กซ์ เร่าร้อนถึงใจ แค่นั้น”

ตลอดเวลาที่ผ่านมา...เขาผลักใสเธอออกจากชีวิตอย่างร้ายกาจ ไม่ติดต่อ ไม่สนใจ ราวเธอไม่เคยมีตัวตน ปล่อยให้เธอเจ็บปวด อ้างว้างและแสนเดียวดาย กระทั่งวันนี้...วันที่ร่างกายและหัวใจเข้มแข็ง เขากลับเข้ามาเอ่ยอ้างว่า เธอคือ ‘สมบัติส่วนตัว’ ********* “คุณเคยรู้ตัวเองไหมคะว่าเป็นคนที่...เห็นแก่ตัว เห็นแก่ได้ หน้าไม่อายที่สุดในโลก” คมคายเลิกคิ้วตาเปล่งประกายพลางอมยิ้มยั่วเย้า เธอมองค้อนแล้วสะบัดหน้าหนีไปทางอื่น เขาจึงไล้ปลายจมูกบนแก้มนุ่มเล่น “อีกเรื่องที่เธอควรรู้” ฝ่ามือหนาเลื่อนลูบแผ่นท้องเรียบ...แผ่วเบา กายแกร่งขยับอีกครั้ง แผ่นหลังเล็กแนบแผงอกกว้าง มัลลิกากานต์หันกลับมามอง “ฉันเป็นคนหวงของมาก” “...” “ถ้าไม่อยากเจ็บตัวก็อย่าทำให้ฉันต้องรู้สึกแบบนั้น” ปากได้รูปก็เคลื่อนเข้าประกบจูบปากอิ่ม บดเบียดละเลียดลิ้มความหวานหอมที่ใจโหยหิวไม่สร่าง ********************************************** สำหรับซีรี่ส์ชุดนี้เป็นชุดพิเศษ มี 2 เรื่อง เขียนโดย 2 นักเขียน ได้แก่ 1. ฝากรักสลักร้าย (ลีโอ & อร) โดย ภรปภัช 2. แนบรักสลักใจ (คาร์ล & มะลิ) โดย ดากานดา ************************************************** สำหรับคนที่ไม่เคยอ่านตัวอย่างในเว็บมาก่อน กรุณาโหลดตัวอย่างก่อนตัดสินใจซื้อนะคะ

“กล้าๆ หน่อย” เธอส่งสายตาท้าทาย จือปากยื่นเผยอยั่วเย้าใส่ตาคมที่หลุบจ้องไม่วางตา เขตลืมไปแล้วว่ากลั้นหายใจไปนาทีไหน มองความใจกล้าท้าทายไฟร้อนๆ ของสาวเจ้าด้วยแววตานิ่งลึก กรุ่นกลิ่นเรือนกายหอมสะอาดกระตุกกระตุ้นประสาทรับสัมผัส เหนือกว่านั้น กลิ่นหอมหวานของสายธารชีวิตที่เขาสัมผัสได้ยั่วเย้าปลุกเร้าอารมณ์เพศชาย “อยากได้ก็บอกอยากได้ หวงก็บอกหวง” มือนุ่มลูบเลื่อนเบาบางจากแผงอกด้านซ้ายขึ้นไปยังบ่ากว้าง กล้ามเนื้อที่เกร็งเขม็ง จังหวะการเต้นของหัวใจตรงแอ่งชีพจรทำให้ของขวัญคลี่ยิ้ม ยิ้มที่เย้ายั่วไม่ต่างจากแววตาสีน้ำตาลเข้ม เขตไม่เบี่ยงตัวหนี แต่เมินสายตากลับไปจับจ้องกระดาษในมือแทน ส่งเสียงเรียบราบไร้อารมณ์ “อย่าอวดดี” คำพูดและการกระทำเมินหมางนั้นราวกับหมุดใหญ่ตอกกลางหน้าผากเล็ก ของขวัญไม่ยอมให้ตัวเองเสียหน้า แค่นเสียงหัวเราะอย่างมีจริต ยื่นมืออีกข้างไปวางบนแผงอกกระด้าง ไล้นิ้วสะกิดขูดขีดยังจุดที่มีเม็ดเนื้อแข็ง เธอวนคลึงปลายนิ้วเล่น ปากแย้มยิ้มท้าทาย “คุณเขตไม่อยากรู้หรือคะ หนูมีดีตรงไหนให้อวดบ้าง” “เชี่ยวนะ” “เปล่าค่ะ นี่เป็นครั้งแรกของหนู” เธอแก้เสียงเจือความเริงรื่น จุดสีเรื่อบนแก้มเขตทำให้เธอรื่นรมย์จริงๆ “ทุกคนต้องมีครั้งแรกว่าไหมคะ” “คุณเขตอยากเป็นครั้งแรกของหนูไหมล่ะคะ รึว่าพอใจจะเป็นแค่ครั้งที่สอง สาม สี่ ห้า... หรือว่า...ไม่อยากเป็นครั้งไหนๆ เลย...” ของขวัญเขย่งปลายเท้า ยื่นหน้ากดปากกับมุมปากได้รูปอย่างท้าทายก่อนจะถอยห่าง แม้เจ้าของร่างสูงใหญ่ยังนิ่ง แต่เธอรู้ เขามันขี้เก๊ก “เมาข้าวต้ม?”

“ฉันมาฆ่าเธอ” สุ้มเสียงต่ำพร่าข่มขู่ แววตาเรืองรองลุ่มลึกจับจ้องสบตา บุ้งกี๋นิ่งขึง ใช่แล้วล่ะ วิธีรักษาความลับที่ง่ายและไม่ยุ่งยากก็คือการฆ่า ‘คนตายเท่านั้นที่จะไม่เผยความลับใคร’ “จะเจ็บไหม” เสียงถามเบาแทบเป็นกระซิบ ตาคู่งามก็ปิดหนีไม่ยอมสบตาอีก เขื่อนแสยะยิ้ม เลื่อนมือที่ค้ำพนักเก้าอี้มาเขี่ยปอยผมนุ่มไปทัดใบหูเล็ก คนที่ทำท่าว่าพร้อมยอมให้เขาฆ่าโดยดุษณีสะดุ้งน้อยๆ “จะค่อยๆ ทำ” “งั้นก็นานสิกว่าจะตาย เอาแบบไม่ทันตั้งหลัก รู้ตัวอีกทีตายแล้วได้ไหม” “คนตายจะรู้ตัวได้ไง” “กลัวเจ็บ” “เจ็บนิดเดียวก็เสียวดีออก” เสียงห้าวกลั้วหัวเราะจนบุ้งกี๋ขัดใจ จะฆ่าก็รีบฆ่าเป็นไร ปล่อยให้ลุ้นอยู่ได้ เขาไม่รู้หรือว่าลุ้นนานจะยิ่งกลัว เสี้ยววินาทีถัดมา เธอต้องอุทานลืมตาขึ้นมอง เมื่อร่างลอยหวือจากเก้าอี้ เขาก้มลงมองเธออยู่แล้ว แววตารื่นเริงเสียด้วย “ปะ...ไปไหน” “ไปฆ่าเธอ”

"ปากว่าตาขยิบปิ๊บๆ" เสียงห้าวดังลอยตามหลัง กวนอารมณ์ขุ่นมัวให้ข้นคลั่กมากยิ่งขึ้น มันเพราะ ค่ำคืนที่ผ่านมา เขาเรียกร้องเสียจนเธอแทบไม่ได้นอน เช้าขึ้นก็ถูกลากตามมาชายแดนด้วยจนได้ โดยที่เขาไม่สนว่าเธออยากมาไหม เธอมีเรียนหรือเปล่า "ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ตลอดแต่จอดด้วยไม่ยอมให้หยุดทุ้ก...ที แบบนี้ใช่มั้ยที่ตรงกับสุภาษิตไทย" เธอสุดทนฟัง หันขวับกลับไปจ้องจิกคนตาใสที่ใส่จริตจะกร้านว่าบ้องแบ๊วปานลูกหมาชิวาวา แต่ขอโทษทีเหอะอย่างเขาน่ะ มันไดร์วูลฟ์ปิศาจชัดๆ "คุณภูไพร!" "คร้าบ ยาหยี เรียกเสียงดังแบบนี้ อยากจะเล่นต่อคำกันอีกสักทีสองทีเหรอจ๊ะ" ตีหัวหมาสักทีจะผิด พรบ. คุ้มครองสัตว์ปรับหรือจำนะ หรือทั้งจำทั้งปรับ เธอจะได้คำนวณเงินถูก หน้าระรื่นชื่นทรวงในแบบที่ว่าคงไม่เคยรู้จักคำว่าสามัญสำนึก ทำให้ปอสะบัดหน้าหนี ก้าวเท้าเร็วๆ หวังจะอยู่ให้ห่าง กับคนพรรค์นี้ พูดอะไรด่าคำไหนจะสะทกสะท้านสะเทือนต่อมสำนึกมั่งหรือเปล่าเหอะ เพราะฉะนั้นอย่าเสียเวลามาคิดหาคำด่าให้ไมเกรนรับประทานดีกว่า “อ๊ะๆ ยาหยีจ๋า คิดชื่นชมกันในใจอยู่เหรอจ๊ะยาหยี” คนหน้าด้าน เอ๊ะ! รึจะเรียกว่าหมาหน้าด้านดียังตามมาหลอกหลอนยิ่งกว่าผีจูออน แต่ทำไมนะ แทนที่จะโกรธเกลียดเขา ใจเธอกลับกระตุกไหวๆ หน้าร้อนวูบวาบ กระดากเขินกลัวคำพูดพวกนั้นจะดังไปถึงเขื่อนที่เดินนำหน้า ภูก้าวเร็วๆ ขึ้นมาขวางหน้า ยิ่งได้เห็นหน้าหงิกงอของคนตัวหอม เขายิ่งหัวเราะร่วนอย่างชื่นอกสมใจ โน้มหน้าลงไปใกล้ เธอผงะถอยจิกตาจ้องกลับมา ถ้าเธอเป็นไก่ รับประกันได้ เขาพรุน! ทั้งตัว “แล้วไอ้ต่อมสามัญสำนึกที่ว่าน่ะพี่ไม่มีหรอกนะคะ มีแต่ต่อมหื่น ยิ่งยาหยีเดินบิดก้นหนีพี่ก็ยิ่งตื่นจ้ะ ตื่นทั้งตัว ทั้งแท่ง”

“เป็นคุณที่โอนเงินมาเมื่อเช้า” “แน่นอน ฉันพูดคำไหนคำนั้น ถึงฉันจะไม่ใช่คนดีแต่ก็ไม่เลวร้ายเอาเปรียบใครหรอกน่ะ” แป้งเหลือบมองค้อนหมั่นไส้เสียบเรียบๆ นั่น “หวังว่ามันจะไม่ถูกโอนออกจากบัญชีฉันหลังจากที่คุณหายไปแล้วกัน เอ๊ะ รึฉันกำลังฝันอยู่นะ ตื่นๆ นังแป้ง เช้าแล้วเดี๋ยวไปทำงานไม่ทัน” เธอยกมือตบหน้าตนเองเบาๆ ทำทีเรียกสติ แต่ค่อนขอดคนข้างๆ ออกไปบ้าง กล้าปรายตามอง สัญญาณไฟเปลี่ยน เขาหยุดรถ หันมาคว้าคางมนเข้าหา ก้มหน้าลงประกบปากเบียดเม้มจูบแรงๆ “ฝันกลางวันด้วยไหม” กลางสี่แยกนราธิราชเลยล่ะ! แป้งค้อนตาแทบคว่ำ ผลักกายแกร่งออกห่าง ก่อนจะกวาดมองไปรอบๆ เพื่อนร่วมทางที่ติดไฟแดงด้วยกัน แม้ไม่มีใครจ้องมองมา เธอก็ยังร้อนผ่าวไปทั้งหน้า กล้าหัวเราะชอบใจ สัญญาณไฟเปลี่ยนอีกครั้ง เขาพารถยนต์คู่ใจมุ่งไปตามถนนเพื่อไปยังจุดหมายปลายทาง “คุณจะพาฉันไปไหน” “ห้องฉัน” “ไป ทำไม...” แป้งหันขวับ เนื้อตัวรุ่มร้อนไม่มีเหตุผล ไม่อยากคิดว่าเกี่ยวกับเรื่องนั้น “หิว” เขาหันมาบอกเสียงเรียบ ไม่บ่งอารมณ์ เธอคงถอนหายใจโล่งอกได้เต็มปอดหากไม่มีประโยคขยายความ “ไปกินกัน!”

*** นิยายหมดสัญญาสำนักพิมพ์ เนื้อหาคงเดิม *** สองร้อยปี... ใจหนึ่งดวงนี้ไม่เคยลืมเลือน ความรักและเจ็บปวด กลับกลายเป็นไฟร้อนเร่าแผดเผาหัวใจ เจ้าของร่างบางเริ่มดิ้นน้อยๆ ใบหน้าละมุนสั่นส่ายไปมาบนหมอน ความอึดอัด ร้อนรุ่ม จากไฟสีน้ำเงินโอบล้อมรอบตัวเธอ มันร้อน... ทรมาน...เหมือนจะขาดใจ “พริซซี่...” เสียงเรียกของใครบางคนดังแว่วเข้ามาในโสตประสาท เสียงห้าวแหบต่ำก้องสะท้อนอยู่รอบๆ พริมรสาอยากถามว่ากำลังเรียกใคร ชื่อนั้นไม่ใช่ชื่อเธอแต่ทำไมเธอถึงรู้สึกคุ้นเคยกับมันนัก... “พริซซี่... ลืมตาสิ” พริมรสาดิ้นรน ไฟสีน้ำเงินหายไป รอบๆ กายคือความมืดมิด เธอมองหา เหลียวซ้ายมองขวา เสียงนั่นมาจากที่ไหน “ลืมตาสิ... พริซซี่คนดี...” ความหนักอึ้งบนเปลือกตาคลายลง แพขนตาคู่กะพริบ ในความมืดสลัว หญิงสาวเดินตามเสียงเรียกนั้น ไม่ว่าเขากำลังเรียกใคร เผื่อมันจะมีทางออกให้เธอด้วย เธอกลัว กลัวไฟสีน้ำเงินนั่นเหลือเกิน “ใคร...” เงาร่างใครคนหนึ่งตะคุ่มดำชะโงกเงื้อมอยู่เหนือตัวเธอ พริมรสากะพริบตาเขม้นมอง แต่ไม่ว่าจะเพ่งขนาดไหนเธอก็ไม่อาจมองเห็นใบหน้าของคนผู้นั้นได้ สิ่งที่โดดเด่นเห็นชัดคือดวงตาสีฟ้ากระจ่างวาววาม จากรูปร่างที่เห็นบอกได้ว่าเขาเป็นผู้ชาย พริมรสาตกใจ จะยันตัวหนีแต่ตัวเธอหนักอึ้ง อยากกรีดร้องแต่ร้องไม่ออก ท่าทางทรมานทั้งกลัวทั้งตกใจของเธอกลับเรียกรอยยิ้มบนเรียวปากได้รูปนั้น “หนีทำไมล่ะพริซซี่” “ฉัน...ไม่ใช่” คราวนี้รอยยิ้มแต้มใบหน้าที่มองไม่เห็น เขาหัวเราะเบาๆ ตาสีฟ้าวาววามมากขึ้น เขากำลังหัวเราะเยาะหลอกล่อล้อเธอเล่นหรือยังไง พริมรสามองแล้วคิดอย่างฉุนๆ “ฉันไม่ใช่พริซซี่” เพราะรอยยิ้มนั้นคลายความตื่นกลัวของเธอลง “ไม่ก็ไม่” เจ้าของร่างใหญ่ยอมรับง่ายๆ ตาสีฟ้ากระจ่างคู่นั้นกลับเหมือนมีมนตร์ตรึงร่างบางให้นอนนิ่งอยู่ที่เดิม แม้ยามที่เขาโน้มตัวลงมาใกล้ เงาทาบลงทำให้พริมรสามองไม่เห็นอะไรนอกจากความดำมืดก่อนจะสะดุ้งเฮือก “จะ...ทำอะไร อย่า...” “ทำ... อย่างที่เราเคยทำ” เสียงนั้นบอกเรียบๆ ไม่เร่งร้อนแต่นิ้วแข็งแกร่งกลับพร่างพรมปลายนิ้วลงบนเรือนกาย มันทั้งชวนผวาและซ่านสยิวแปลกๆ

“อ้อ ชอบหนุ่มตี๋” กายหนาขยับเข้าเบียดชิดมากขึ้น แล้ววงแขนกำยำแน่นมัดเนื้อก็วาดมาโอบกอดไหล่ดึงเข้าหาตัว คนตัวเล็กกว่าสะดุ้ง รีบยกมือดัน แต่... ยามที่มือพลาดแตะลงไปบนผิวกายเย็นๆ เธอตัวเกร็งมากขึ้น ภาสยิ้มล้อเลียน เลิกคิ้วยั่วเย้า ไม่นำพาต่อท่าทีแตกตื่น “น่าเสียดายผู้ชายในชีวิตจริงไม่มีเชื้อจีนสักนิดเดียว” ใกล้ไปแล้วไหม... หญิงสาวใจสั่นจนหัวใจจะวายอีกครั้งแล้ว พลันนึกถึงคำพูดเพื่อนกับผู้หญิงที่มหา’ลัยของเขา ภาสเชี่ยวชาญการเข้าหาผู้หญิงขนาดนี้ ถ้าไม่เคยคบใครเป็นแฟนจริงๆ ลวดลายเสือบนตัวเขาคงไม่เบานักหรอก ในจอทีวี พระเอกกำลังซัดพลังภายในใส่กันระหว่างศิษย์พี่น้อง นอกจอ... พลังความร้อนแปลกๆ กรุ่นกำจายออกมาจากมัดกายแน่นแกร่ง แผ่ขยายปกคลุมไปทั่วโซฟาอย่างรวดเร็ว “แต่เรื่องกำลังภายในคงไม่น้อยหน้าใครเท่าไหร่ เธออยากลองพิสูจน์ดูไหม” เธอถูกกักอยู่ในวงเวทพลังแห่งความสนิทเสน่หาที่เปล่งแสงแรงกล้าจากดวงตาพราวระยับเข้าอย่างจังเสียแล้ว “เธอเป็นแฟนฉัน เราตกลงคบกันแล้วนะเตยหอม เพราะงั้น เธอจะเอาแต่คิดกระโดดหนีทุกสามวินาทีที่ฉันเข้าใกล้ไม่ได้”

“เลิกเล่นตัว” ฮะ! “เล่นตัวมากๆ ขี้เกียจง้อว่ะ” “ใครใช้ให้ง้อ แล้วใช้คำผิดรึเปล่า ฉันไม่ได้งอน ไม่ได้เล่นตัว ฉันเกลียดนายต่างหาก” คำว่าเกลียดเริ่มไม่มีมนตร์ขลังตั้งแต่เมื่อไหร่ ปากได้รูปถึงยิ้มอย่างนั้น “เล่นตัวมาก ไม่ง้อ จับทำเมียเลยนะ” “อะ...ไอ้บ้า” คนถูกขู่จะจับทำเมียหน้าตึง หน้าร้อน กระตุกมือออกแต่มือใหญ่ไม่ปล่อย แถมบีบแน่น โจไม่ยิ้ม ไม่มีแววตาขี้เล่น จ้องนิ่งมองตาตื่นๆ ออกแรงค่อยๆ ดึงมือที่ตนกุมให้ร่างบางโน้มมาหา เขาหงุดหงิด เพราะเผลอทีไรแม่ใบบอนมักจะมีพวกแมลงมาตอมอยู่เรื่อย เลยต้องตามเฝ้า ตามเย้าตามแกล้งอยู่แบบนี้ หน้าคมขรึมจัดแบบไม่ต้องเก๊ก เขาไม่ชอบเลยที่เธอเสน่ห์แรง “สามปีก่อนเธอว่าฉันร้าย แต่ฉันก็ปล่อย สามปีให้หลัง ความร้ายของฉันสั่งสมขึ้นเรื่อยๆ” หน้าคมโน้มเข้าไปใกล้หน้าใสที่แก้มเริ่มก่ำแดง เขามองอย่างพอใจ ส่งเสียงพร่าต่ำเอาจริงออกไปอีกประโยค “ร้ายมากพอ... ให้ฉันไม่ปล่อยเธอในวันนี้ ใบบัว...” กลีบปากนุ่มเปิดเผยอ ดวงตาเบิกกว้าง หน้าตื่นๆ แบบที่เขามองแล้วกระตุกหัวใจแกร่งกร้าว แม้จะแค่ไม่กี่วินาที ใบบัวก็แปรเปลี่ยนเป็นใบบอนที่ชอบทำให้เขาคันคะเยอตวัดตาค้อนแทบคว่ำ จิกตาใส่เขาราวตัวเองเป็นแม่ไก่ ปากน่าจูบนั้นก็หาเรื่องให้เธอ “ไอ้หมาโจ” โจยิ้มมุมปาก กระตุกมือด้วยแรงระดับหนึ่ง ร่างบางก็เอนข้ามโต๊ะอ่านหนังสือมาหา “ระวังคืนนี้ หมาจะเลียปาก” อากาศในห้องสมุดอบอ้าวกะทันหัน พวงแก้มสองข้างของใบบัวร้อนฉ่า แววตายิ้มราวกับเย้ยของคนตรงหน้าตวัดริ้วบนเนื้อใจอ่อน รู้ว่าเขาแกล้งยั่วหยอกแต่อดเต้นตามไม่ได้ ใจกระตุกอย่างน่าหงุดหงิด นี่ให้สถานะแค่คนเคยคบ แค่ดีด้วยนิดหน่อย แค่เผลอปล่อยให้กอดจูบไม่กี่ครั้ง ริจะมาเรียกร้องประกาศก้องสิทธิ์รึไง ความหงุดหงิดจากสภาวะอารมณ์ผันแปรกะทันหัน ทำให้มือบางฉวยประมวลอาญา ก่อนจะทันคิดหน้าคิดหลัง หนังสือเล่มหนากระทบศีรษะผู้ชายปากกล้าเข้าเต็มเปา “โอ๊ย!”

ความรักคือของแสลง เขาจึงไม่เคยคิดอยากมีมัน กระทั่งเธอก้าวเข้ามา... “รู้ใช่ปะ นี่ไม่เกี่ยวกับรัก” สุ้มเสียงเคร่งขรึมชะงักคนบนตัก ก่อนเสียงหัวเราะแปร่งปร่าจะดังลอดลำคอระหง เรียวนิ้วขาวดันปลายคางระคายตอเครา ใบหน้าคมคายเข้มข้นด้วยอารมณ์ปรารถนานัยน์ตาฉายแสงแรงกล้าสานสบดวงตาคู่เยิ้มหยาดหากแพรวพราวด้วยประกายยั่วเย้า “ย้ำจริงว่ะ” เสียงใสสั่นน้อยๆ เพราะร่างกายขาวกระจ่างก็ถูกสุมด้วยไฟพิศวาสไม่ต่างกัน เอวบางขยับเบาๆ ส่งให้พื้นที่ที่มีการหลอมรวมเกิดความแปลบปลาบซ่านขึ้นช่องท้อง “ย้ำฉัน หรือย้ำตัวเอง~” “เธอ~” ชายหนุ่มเค้นเสียงลอดไรฟันปราม งับเรียวนิ้วที่กระด้างแตกเกินหญิงขบย้ำแต่ไม่กล้าขย้ำให้เจ็บ คนถูกขู่กลับเพียงหัวเราะเบาๆ ในลำคอ เคลื่อนกายเลื่อนรูดครูดเคล้นแผ่วหากเร้าทุกอณูอารมณ์ ตาคมไหววาบ ลมหายใจสะดุดห้วง “กลัวเหรอ” “คนอย่างพันภพไม่เคยกลัวอะไร” “กลัวติดใจฉันไง” ช่างยั่ว~ “ติดใจที่มีความหมายคล้ายๆ ‘หลงรัก’” หึ! “ความรักสำหรับฉัน มันก็แค่เซ็กซ์สนุกๆ แค่ปลดปล่อยเวลาอยากแค่นั้น” “จะเอาแน่ใช่มั้ยเพียว ฮะ! นายจะเอาแน่ใช่มั้ย” มือที่ยังมีผ้าพันไว้ยกขึ้นตั้งการ์ดบ้าง จังหวะเท้าสลับก้าวฟุตเวิร์กมั่นคงขึ้น คิ้วเข้มขยับปับๆ สองครั้งซ้อนอย่างยียวน มันทำให้เธอยิ่งเกรี้ยวกราด เลี่ยงมาตลอด~ เห็นเขาอยู่ซ้ายเธอจะไปทางขวา เห็นเขาอยู่ตรงหน้า เธอจะถอยหลังกลับ ไอ้บ้านี่ไม่รู้รึไงว่าตลอดหลายปีมานี้เธอต้องข่มใจแค่ไหน ทรมานเพียงใด ถึงได้บังอาจมาเท้าทวนความรู้สึกพวกนั้นขึ้นมา หมัดเล็กแต่พิษร้ายกาจหวดตวัดเต็มแก้มขาว หน้าคมสะบัดตามแรง เลือดสดๆ ปรี่ออกมาตรงมุมปาก เพียวยกหลังมือขึ้นเช็ด เขามองดูเลือดสีแดงก่อนจะมองวงหน้าสวยดุ “นายควรถอยซะตอนนี้”

“ถ้าเธอไม่เปลี่ยนใจฉันจะไม่เกรงใจนะ” กระป๋องเบียร์เย็นเฉียบแตะลงด้านข้างของแขนเรียวที่เจ้าตัวดันมือกับอกกว้าง เขาเลื่อนมันเบาๆ มาตามลำแขนเข้าหาตัวหญิงสาวท่ามกลางสายตาจับจ้องมอง เธอมีอาการขนลุก ตัวสั่น ตาเบิกกว้าง ขนอ่อนบนกายสาวลุกตั้งจนรูขุมขนดันตัวขึ้น ตุ่มความรู้สึกกระจายไปทั่วลำแขน เนินอก ลำคอ จู่ๆ เขาก็เทเบียร์ทั้งกระป๋องลงมาบนตัวเธอ ไล่ราดจากแก้ม ปลายคาง ลำคอ เนินอก

“เปียกซกขนาดนี้ยังปฏิเสธอีกนะ อยากตั้งแต่เห็นเขาเอากันแล้วสิท่า” “พี่ธิว...” ทองธิวกระแทกปากบดปากอิ่มแรงๆ ดูดรัดลิ้นหวานรูดเลีย หงายฝ่ามือประกบช่อเนื้อกลางหว่างขาสาวบีบย้ำเป็นจังหวะ “อยากให้ฉันหยุด งั้นก็เลือกทางตายใช่ไหม” “พี่ธิว...” เธออยากร้องไห้ขณะที่หอบกระเส่าอย่างมีอารมณ์ร่วม แต่ความรู้สึกผิดครอบงำจิตใจ ทำแบบนี้ก็เท่ากับเธอเป็นชู้กับเขา แต่ถ้าไม่ทำพวกเธอก็อาจถูกฆ่าตายหมด

“อยาก! ไม่ใช่เหรอ” “มันไม่ถูกต้อง น้าภูมิอย่าทำอย่างนี้” เธอส่ายหน้ายิก ผมเผ้าสะบัดกระจาย แววตาตื่นตระหนก ใช่ว่าไม่เข้าใจความหมายที่เขาพูด ตรงกันข้าม เธอเข้าใจดีทีเดียว ภาคภูมิกำลังพูดถึงเรื่องอะไร “อะไรที่ไม่ถูก ผู้ชายผู้หญิงเวลามีอารมณ์ เขาก็เรียกแบบนี้ทั้งนี้ จะ ‘อยาก’ ‘เสี้ยน’ ‘งุ่นง่าน’ พูดให้สวยหรูดูดียังไง มันก็แค่อยากระบายความเงี่_นทั้งนั้นแหละ” เสียงห้าวต่ำ น้ำเสียงหยันเยาะ แววตาจับจ้องดวงหน้าใสของสาวน้อยวัยหวานไม่วางตา ภาคภูมิใช้มือตะปบปลายคางมนจับตรึงให้เชิดหน้าสบตา “แล้วนี่ก็ถูกต้องที่สุดแล้ว เธอเป็นผู้หญิง ฉันเป็นผู้ชาย ทำเรื่องอย่างนั้นได้ใครจะว่า” “แต่ๆ แต่ว่านุสเป็นเพื่อนกับหลานน้าภูมิ พูดไปก็เหมือนลูกเหมือนหลานคนนึง” “ก็แค่เพื่อนของหลาน อีกอย่าง...” ภูมิเลิกคิ้วยียวน มองหน้ายุ่งเหยิงของสาวน้อยอย่างเห็นเป็นเรื่องขำ “ความอยากมันไม่เลือกญาติพี่น้องหรอก”

‘มันเป็นเรื่องธรรมดาของผู้ชายที่จะมีเมียน้อย’ “อย่าอ้างแต่เรื่องพวกนั้นได้มั้ย มันเป็นเรื่องธรรมดาของผู้ชายที่จะมีกิ๊กมีกั๊ก มีเล็กมีน้อย” ประโยคนี้อีกแล้ว! แอมฟังแล้วกัดฟันอย่างเจ็บใจ ตาวาววับจับจ้องหน้าคนเคยรัก “งั้นมันคงเป็นความจำเป็นแล้ว ที่ผู้หญิงอย่างแอมจะต้องเปลี่ยนมุมมอง หาหนุ่ม หาผัวสำรองเอาไว้ใช้งานเวลาผัวที่บ้านมันอยากจะเปลี่ยนรสชาติเปลี่ยนกลิ่นใหม่” “แอม! อย่ามาหาข้ออ้างลบล้างความผิดตัวเอง ผู้หญิงกับผู้ชายมันเหมือนกันที่ไหน” *********** เมื่อสามีขยันนอกกาย แล้วผิดมากไหม? หากเธอจะเผลอมีใจให้ชายคนอื่น “พี่เสก...ปละ ปล่อยแอมเถอะจ้ะ” แอมสะดุ้ง พยายามขืนตัวลุกออกห่าง ลมเย็นๆ พัดกรูผ่านร่าง เธอใจไหววาบ มันช่างคล้ายกับเหตุการณ์ในคืนนั้น เสกชะงักมือ มองสบตาตื่นๆ อีกครั้งก่อนจะยอมปล่อยให้เธอหยัดตัวยืน “เอ่อ แอมกลับบ้านก่อนนะจ๊ะ” แอมรีบบอก หมุนตัวเดินไปหาประตูกระจกที่อยู่ห่างแค่สามก้าว ยังไม่ทันได้ก้าวผ่านธรณีประตูออกไป ร่างกายก็ถูกดึงจนหมุนกลับอีกครั้ง คราวนี้ไม่ล้ม และกายสูงใหญ่ของเสกก็ยืนอยู่ข้างหน้า เธอเงยหน้ามองอย่างตกใจและแปลกใจ เขาก้มลงมา แววตาหื่นหิวบางอย่างไม่ปิดบัง เธอใจสะท้าน เขาเอื้อมมือไปจับประตูดึงรูดปิด เสียงหมุนปิดล็อกดังคลิก ใจดวงน้อยกระตุกวาบ “พี่ทนไม่ไหวแล้วแอม...”

‘แพศยา’ คำพิพากษานี้ถูกต้องแล้วหรือ??? “อย่าล้อเล่นบ้าๆ นะ” เนยได้สติ ดิ้นรนผลักไสกายแกร่ง แต่นั่นกลับเป็นเหมือนสัญญาณการเปิดศึก ปกรณ์ไม่คิดถอยห่าง เขาไม่สนแล้วว่าผู้หญิงตรงหน้าเป็นใคร เขาต้องการเธอตามสัญชาตญาณของเพศผู้ เรือนร่าง กลิ่นกาย ความสวยงามน่ารักของเนยทำให้เขามีอารมณ์ต้องการจนเกินจะควบคุม “ใครว่าล้อเล่น” จมูกและปากรุมร้อนกดไปตามนวลแก้ม เธอเบี่ยงหน้าหนีไปทางซ้ายเขาซุกไซ้ด้านขวา เธอหลบขวา เขาระรานด้านซ้าย พยายามที่จะประกบปากจิ้มลิ้มนั้น แต่เนยไม่ยอมง่ายๆ ผลักดัน ทุบตี จิกข่วนสารพัดที่เธอคิดออกเพื่อให้พ้นจากความน่าอับอายตรงหน้า “อย่าทำบ้าๆ นะกร ฉันเป็นพี่สะใภ้นายนะ” นี่มันผิด! มันไม่ควรเกิดขึ้น ปกรณ์เกิดบ้าอะไร ปกรณ์หยุดการระราน เงยหน้าขึ้นยิ้มใส่ตาตื่นๆ “ไม่เป็นไร ฉันไม่ถือ ถ้าเธอจะเพิ่มตำแหน่งเมียของฉันเข้าไปด้วย”

เขายัดเยียด กล่าวหา มอบสถานะจำเลยให้ พร้อมบทพิพากษาลงทัณฑ์ที่แสนหยาบหยาม “อย่าบ้านะ!” “ร้องสิ!” โตมรเลิกคิ้วยียวน สุ้มเสียงท้าทาย “แหกปากดังๆ คนเขาจะได้รู้ทั้งโรงแรมไปเลย เจ้าสาวคนสวยแอบมาเย่อกับชู้สวมเขาให้ผัวตั้งแต่คืนแรกแต่งงาน” เพลงนาราอ้าปากค้าง ตาเบิกกว้างมองสีหน้าสะใจของคนตรงหน้าอย่างไม่อยากจะเชื่อ ใจเธอเต้นระรัวเพราะความตกใจและตื่นกลัว เขาจะทำอย่างที่พูดออกมาจริงหรือ... “คุณมัน! มัน! สารเลว!”

“บางทีคุณก็มั่นใจอะไรผิดๆ นะคะ” คิ้วเข้มขมวด หากริมฝีปากได้รูปยังมีรอยยิ้มระบาย ส่งให้ใบหน้าคมนั้นดูหล่อเหลาและเป็นมิตรอย่างไม่ควรเป็น “ฉันมั่นใจในสิ่งที่ทำเสมอ แล้วมันก็ไม่พลาดด้วยสิ” “ไม่แน่หรอก คนเคยพลาด มีหรือจะไม่พลาด” “หมายความว่าไง” “ไม่รู้สิคะ” เพลงรัมภาใส่จริตเท่าที่อายุสามสิบแบบเธอรู้จักมา กรีดยิ้ม ปรายตา ทำท่าว่ามั่นใจสุดฤทธิ์ทั้งที่ใจอกตรมขมไหม้ “ถึงฉันจะเสนอ แต่พอถูกสนองไม่ถูกใจ ฉันก็มีสิทธิ์คิดใหม่ อย่ามั่นใจนักคุณหมอ... ทุกวันนี้คุณป๋าสายเปย์เยอะเสียด้วยสิ บางทีอาจจะมีสักคนที่ฉันพอใจยอมเป็นตุ๊กตาบนเตียงก็ได้” “จะบอกว่าเธอยอมเอาตัวเข้าแลกเพื่อทดสอบความร่านของตัวเองงั้นสิ” “จะเป็นไรไปล่ะ จะขายทั้งทีก็ต้องหาที่ถูกใจหน่อย เมื่อก่อนแบให้ฟรีๆ ก็เคยแล้วนี่ จริงไหมคะ”

บทสรุปความรักของนพดนัย เขาเคยคิดว่ารักตุ๊กตาหมดหัวใจ แต่พอเจอสาวสวยขี้อ่อน หัวใจพลันหกคะเมนคว่ำหายไม่เป็นท่า... “มั่นเหลือเกินนะ อ่อยไปทั่ว” “คนสวยก็แบบนี้แหละค่ะ อ่อยรายไหนไม่ติดให้รู้ไป” ได้ยินคำค่อนแคะอดตอบโต้ไม่ได้ ใจที่เจ็บจี๊ดๆ เตือนว่า เธอไม่ควรปล่อยให้คนบ้านี่มามีอำนาจเหนือเธอได้ แค่มีอะไรกัน แค่เธอเสียซิงให้เขา ไม่ใช่จะยอมให้นพดนัยมีเหนืออำนาจเหนือชีวิตเธอ “แต่กับบางคนก็ยกเว้นนะคะ ไม่รู้ทำไม ไม่อยากอ่อยซะงั้น” ท่าทางที่ปรายตามามอง ทำให้นพดนัยฉุนวูบ คว้าข้อมือเล็กกระชากร่างระหงเข้ามาหา จุดนั้นเป็นช่องตึกที่จะทะลุผ่านไปหน้าโรงสี่ “ส-โร-ชา” “ขา... คุณนพ” “อย่ามาอวดดี” “เปล่าเลยค่ะ” เธอเหยียดปากยิ้ม หลุบตามองข้อมือที่ถูกจับแน่น “ปล่อยมือฉันด้วยค่ะ เราไม่ได้สนิทกันแบบที่จะมาจับมือถือแขน” เขาอยากจะบ้า แม่สาวปากกล้านี่ทำไมดื้อนักนะ ไม่สนิทเหรอ ท้องชนกันมากี่ครั้ง เขาทะลวงร่องฉ่ำของเธอมากี่หน ดูดนมเธอมากี่ยก นี่คือไม่สนิท? “ไม่สนิท ใช่สินะ ตอนนี้ฉันไม่ได้เสียบน้องชายที่หว่างขาเธอนี่ เธอเลยพูดได้เต็มปากว่าไม่สนิท” หน้าร้อนวาบ อับอายเหลือแสน สโรชาเชิดหน้าขึ้น ตาวาววับ “แค่ประสบการณ์แลกเปลี่ยน กับผู้ชายที่ฉันเลือกขึ้นเตียง ฉันไม่เรียกว่าสนิทหรอกค่ะ ฉันรู้แค่ว่า สนุกหรือน่าเบื่อ จบนะคะ” มือบางบิดออก ร่างระหงก็เดินลิ่วผ่านช่องตึกออกไป นพดนัยกัดกรามกรอดมองตามอย่างคาดโทษ ปากกล้าแบบนี้ เขาจะจูบให้ปากเจ่อเลยคอยดู คำก็คุณนพ คำสองฉัน คำสามไม่สนิท เดี๋ยวจะเอาให้แนบชิดแบบเนื้อผนึกเนื้อเลยคอยดู สโรชา...

อารมณ์ ความต้องการ มันเหมือนความมืดที่ซุกซ่อนอยู่ในจิตใจของคนเรา เหมือนเงา... ที่ตามติดเจ้าของ บางครั้งมองไม่เห็น แต่มันไม่เคยหาย ไม่เคยจากไปไหนไกล บางเรื่อง รู้ว่าผิด แต่ยังทำ เสพย์ติดมันเข้าแล้ว เลิกไม่ได้ อย่างเช่น วังวนตัณหา ห้วงราคะเร่าร้อนดังไฟ พร้อมแผดเผาผู้ที่หลงกระโจนเข้าไป ยากจะหาทางหลุดพ้น “อย่าทำตุ๊กตาแบบนี้นะนพ นพเป็นอะไร ตุ๊กตาเป็นแฟนเอกนะ” “ผมรู้” เสียงห้าวแตกพร่า เต็มไปด้วยอารมณ์ ปากร้อนผ่าวจูบไซ้ซอกคอ ไล้ลิ้นปาดไปทั่ว ขณะที่รัดตัวเธอไว้ไม่ปล่อย “รู้แล้วก็ปล่อย มันไม่ดี อย่าทำแบบนี้” “ผมอยากได้คุณ” เขาบอกไม่สะทกสะท้าน แม้เธอจะเป็นแฟนเพื่อนรักของเขา ตุ๊กตาใจสั่น อกผวา ทั้งโกรธและอับอาย หันขวับมา สบตาที่ปัดมามองหน้าเธอ ในความมืด เธอใจสั่นหมุนกลับไปพยายามจะดิ้นและเอื้อมมือไปเปิดไฟ

“การแต่งงาน มันก็แค่การประกาศอย่างเป็นทางการว่าฉันมีผัวแล้ว” ดวงตาคมสวยเปล่งประกายเจิดจ้า น้ำเสียงบอกว่าไม่พิสมัยและไม่ได้เสียอกเสียใจอะไรกับสิ่งที่เสียไป “ไม่นึกว่าคุณเองก็พิสมัยสโลแกนสุดฮิตในยุคนี้ รักสนุกแต่ไม่ผูกพันว่างั้น” เขาเย้ย โมรีกัดริมฝีปากล่างแน่น ท่าทางภายนอกบอกว่าไม่แคร์ แต่ภายในกำลังเดือดปุดๆ เธอระงับตัวเองสุดๆ ไม่ให้กระโจนไปทำร้ายผู้ชายหล่อเหลาตรงหน้า อิศรวัชร์ยิ้มทั้งที่กำลังฉุนเต็มที่ ตาคมฉายแสงแรงกล้าจับจ้องมองดวงหน้างดงามจับตา ผู้หญิงที่ใครๆ กระสันอยากจะพาขึ้นเตียง เธอสวย รวย มีชาติตระกูล เป็นที่นับหน้าถือตาในวงสังคม มีดีกรีมากพอจะเรียกร้องความสนใจจากผู้ชายทั้งโลก และเธอเป็นแม่จอมยั่วอย่างเหลือร้ายทั้งที่ความจริงแล้ว... แสนจะไร้เดียงสา...