“อยากไปจากผมใจจะขาดเลยหรือไง” “ก็คุณพูดเองว่ากลัวถูกฉันสวมเขา งั้นคุณยกเลิกสัญญา แล้วก็ปล่อยฉันไปตามทางของฉันสิ” ตรัยยิ้มเล็กน้อย “ยิ้มบ้าอะไรของคุณ” “สงสัยคุณอยากไปจากผมมากๆ แน่ ถามจริงเถอะ เกือบปีที่เรามีอะไรกัน คุณไม่เคยรู้สึกผูกพันอะไรกับผมเลยหรือไง” “ฉะ...ฉันไม่เคยรู้สึกอะไรกับคุณ” ว่านรักตอบแบบอึกอัก ซ้ำยังไม่ยอมสบตากับคนตัวโต “ผิดกับผมนะ ที่นับวันยิ่งหลงคุณ”

“คุณ! นี่คุณจะ...” ครินทร์ไม่รอให้เจ้าของห้องได้พูดอะไรมากไปกว่านั้น เขาใช้มือปิดปากหญิงสาว แล้วพาตัวเองเข้าไปในห้องพักของหญิงสาว “อื้อๆ” “ผมจะเอามือออก แต่คุณห้ามส่งเสียงดัง” วิรยาไม่สนใจ เธอยังดิ้นต่อ พร้อมพยายามเอามือที่ปิดปากออกให้ได้ “ถ้าอยากให้คนทั้งบ้านรู้ว่าเราเป็นอะไรกัน ก็ร้องเลย” บอกกล่าวจบแล้วก็ปล่อยมือ วิรยาถอยหนีไปหลายก้าว มองลูกชายเจ้าของบ้านอย่างระแวง “คุณเข้ามาทำไม” “อยากเข้ามาหาเมีย ไม่ได้หรือไง” “ฉันไม่ใช่เมียคุณ” “ผมให้เป็น คุณก็ต้องเป็น” “คุณนี่...บ้า ทุเรศ หน้าด้าน ฉันไม่เคยเห็นผู้ชายที่ไหนหน้าด้านหน้าทนเหมือนคุณเลย” “เรื่องทน ผมยอมรับว่าผมทน จัดให้เมียได้คืนหนึ่งหลายรอบ ซึ่งคุณก็รู้ดี เพราะคืนนั้นเราก็มีอะไรกันไปหลายครั้ง ส่วนเรื่องหน้าด้าน ผมขอเถียงเลย หน้าผมยังมียางอายอยู่นะที่รัก”

“คุณภวัตดื่มมาเหรอคะ” ไม่ต้องถามก็รู้ เพราะได้กลิ่นแอลกอฮอร์ลอยออกมา ขณะที่คนตัวใหญ่กว่าเงยหน้าขึ้นมามองเธอ “ทำไม ฉันดื่มไม่ได้หรือไง แต่เธอลืมไปหรือเปล่าว่าเธอเป็นแค่แม่พันธุ์ ไม่มีสิทธิ์มาห้ามฉัน” ปาลิดารู้สึกร้าวในอก แต่ก็ฝืนไม่แสดงผ่านสีหน้า “ปานรู้ดีค่ะ” “ก็ดีแล้วที่รู้ตัว แล้วต่อไปก็อย่าคิดมาห้ามฉัน” “ค่ะ แต่ปานไม่ได้โทรฟ้องคุณท่านนะคะ แต่คุณท่านจับโกหกของปะ...” ปาลิดาพูดไม่ทันจบเสียงของคนตัวโตก็แทรกขึ้นมาก่อน “ฉันว่าเธอแล้วหรือไงถึงต้องรีบแก้ตัว” “เอ่อ...” ภวัตยกยิ้มเล็กน้อยแล้วพุ่งเข้าหาเจ้าสาวคนสวย “คุณภวัต!” ปาลิดาตกใจเมื่อสามีเอาหน้าซุกซอกคอ อาการตกใจทำให้เธอผลักเขาอย่างแรง “จะเล่นตัวทำไม ในเมื่อเธอก็อยากมีฉันเป็นผัวอยู่แล้ว” “ปาน...ปานขอโทษค่ะ ปานตกใจเลยเผลอผลักคุณ”

“ตาแก่บ้า ปล่อยมือฉันได้แล้ว” “เรียกตาแก่มากๆ เดี๋ยวตาแก่ก็จับปล้ำทำเมียหน้าบ้านซะหรอก” เขาขู่ท่าทีทีเล่นทีจริง “จะเตะผ่าหมากให้!” คนอวดเก่งแก้มแดงแปร๊ด แต่โชคดีที่ตรงนี้ไม่ได้สว่างมากนัก อีกคนเลยเห็นไม่ชัด “กว่าจะได้เตะผ่าหมาก ปากนิ่มๆ คู่นี้คงโดนจูบจนปากช้ำไปแล้ว” รามยื่นมือมาเกลี่ยกลีบปากอิ่มเบาๆ ก่อนที่เจ้าของริมฝีปากจะสะบัดหน้าหนี “ตาแก่มือไว” นิรัสยาบ่นพึมพำ เพราะไม่กล้าบ่นออกไปดังๆ ด้วยเกรงว่าจะโดนคนแก่หน้าด้านลากตัวเข้าไปจูบ “บ่นอะไรเหรอแม่ตัวแสบ ปากยื่นปากยาวเลยนะ” รามเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าร่างเล็กที่ยืนหันหลังให้ และเพราะจุดนี้แสงสว่างส่องมาพอดี ทำให้รามได้เห็นสองแก้มออกสีระเรื่อแล้วก็นึกมันเขี้ยว อยากจะจับเจ้าหล่อนมาจูบให้ปากช้ำ “เปล่านี่” เสียงของเธอดังอ้อมแอ้ม แต่ถึงอย่างนั้นรามก็ได้ยิน เพราะก้มหน้าลงมาใกล้ใบหน้าแดงๆ ของคนตัวเล็กพอดี **งานหมดสัญญานะคะ ชื่อเดิม รสสวาทเจ้าบ่าวนักรัก**

“หมอกมีภาระ หมอกต้องหางานทำค่ะ แล้วคุณก็เลิกใส่ร้ายหมอกซะที หมอกไม่เคยคิดแย่งเอกภพมาจากใคร” “แล้วผมล่ะ คุณอยากแย่งผมบ้างหรือเปล่า” รณพีร์ลุกขึ้นแล้วใช้สองเท้าไปบนโต๊ะ ก่อนจะโน้มหน้าลงมาหาอดีตเลขา ที่ถอยหนีเกือบไม่ทัน “ทำไมหมอกต้องแย่งคุณจากใครด้วย หมอกไม่ได้...ไม่ได้รู้สึกอะไรกับคุณซะหน่อย” หลังๆ เสียงคนพูดเริ่มไม่ค่อยมั่นคง “เสียงไม่หนักแน่นเลย ถ้าให้เดา ผมว่าคุณคงแอบชอบผมอยู่บ้างใช่ไหม ถึงไม่กล้าปฏิเสธเสียงแข็ง” “เปล่านะคะ!” “ยิ่งตอบเร็วแบบนี้ ยิ่งมีพิรุธ งั้นผมสรุปเองเลยแล้วกันว่าคุณแอบชอบผม งั้น...” “หมอกไม่เคยชอบคุณ” คราวนี้คนรีบตอบหน้าออกสีแดงระเรื่อ ยิ่งทำให้คนที่จ้องจับผิดยิ้มพอใจเมื่อจับอาการคนเขินได้ “โอเค! ผมจะเชื่อคำตอบของคุณแล้วกัน ส่วนเรื่องอยากออกไปทำงาน ผมไม่อนุญาต ตราบใดคุณยังพิสูจน์ตัวเองไม่ได้ แต่หากคุณจะออกไปซื้อของก็ไปได้ แต่ถ้าคิดหนี คนรอบข้างคุณเดือดร้อนแน่” “คุณจะทำอะไรคะ” “ถ้าอยากรู้ ก็ลองหนีดู”

“คิดถึงฉันหรือไง ถึงได้มาหา” ทยากรที่รู้แต่แรกแล้วว่ามีคนเข้ามา ถามโดยไม่หันมามอง “เปล่าค่ะ” กัลวารีบตอบกลับเสียงดังฟังชัด จากนั้นเธอก็เดินไปนั่งตามคำเชิญของเขา เพื่อจะได้คุยธุระกันให้จบโดยเร็ว แล้วเธอจะได้ไปทำงานต่อ “แต่ฉันคิดถึงเธอนะ” ทยากรลุกขึ้นจากที่นั่ง ทำเอากัลวาที่เพิ่งจะนั่งได้ไม่นานดีดตัวลุกขึ้นยืนตามอัตโนมัติ “คุณจะทำอะไร!” หญิงสาวถามอย่างหวาดระแวง ด้านคนถูกถามก็ยิ้มมุมปากเล็กน้อย “ท่าทางฉันเหมือนจะทำอะไรล่ะ” ทยากรย้อนถามใบหน้าเรียบเฉย แต่บอกเลยว่าตอนนี้ร่างกายของเขากำลังเกิดการเปลี่ยนแปลง เพียงแค่ได้กลิ่นกายของนางบำเรอฝึกหัด ที่ทำตัวหายเข้ากลีบเมฆทันทีในเช้าวันต่อมา “ไม่...ไม่รู้เหมือนกันค่ะ” “ไม่รู้ แล้วทำไมต้องท่าทำหวาดระแวง” “ก็...ไม่มีอะไรหรอกค่ะ วาแค่ตกใจที่อยู่ๆ คุณก็ลุกขึ้นยืนก็เท่านั้น” กัลวาพยายามบังคับให้ตัวเองไม่สบตากับเขา ที่ตอนนี้เขากำลังจ้องเธออยู่ เพราะสายตาของเขามีอิทธิพลต่อเธอมาก แม้จะพยายามบอกให้เกลียดชังเขาให้มากๆ เพราะเขาใจร้าย เจ้าเล่ห์ ไม่น่าเข้าใกล้ แต่เพราะความจำเป็นทำให้เธอต้องมาใกล้เขา “ขวัญอ่อนจริงนะ ว่าแต่บุกมาหาถึงที่นี่ มีเรื่องอะไรเหรอ หรือคิดถึงลีลารักของฉัน” “คุณทยา!” “ฉันคิดถึงนะ ยิ่งตอนที่กำลังใช้ปากกับ...”

“เขม” “ครับ” “เธออยากได้ฉันหรือเปล่า” “คุณโรส!!” เขมทัตตกใจ แต่ไม่ทันได้ตอบอะไร เจ้านายคนสวยก็ยกมือขึ้นคล้องคอแล้วจัดการโน้มเขาลงไปหา นาทีต่อมาปากอิ่มสวยก็ประกบเข้ากับปากหยักร้อน ด้านคนถูกจู่โจมด้วยจุมพิตก็นิ่งพยายามยั้งมือไม่ให้ไปแตะต้องร่างกายของเจ้านายคนสวย ไม่งั้น เขาคงหยุดตัวเองไม่ได้ “อือ…” กฤติกานต์ครางอย่างขัดใจเมื่ออีกคนไม่ยอมจูบตอบเสียที เธอจึงบดขยี้จุมพิตหนักขึ้น ด้านเขมทัตก็พยายามปลดมือของเจ้านายออกพร้อมเบี่ยงหน้าหนีจุมพิต “คุณ…คุณโรส อย่าครับ” เขาเตือนด้วยเสียงที่แตกพร่า “เธอไม่อยากได้ฉันเหรอ” “ผม…” เขมทัตเอ่ยได้แค่นั้นก็ถูกเจ้านายคนสวยประกบปากจูบอีกครั้ง คราวนี้เจ้านายคนสวยรุกหนักกว่าเดิม มือก็เริ่มซน จนเขมทัตชักจะไม่ไหวแล้วเหมือนกัน แต่ก็พยายามยั้งตัวเองเอาไว้ ‘ให้ตายเถอะ!’

เพื่อหนีข่าวฉาวแทนคุณจึงหลบไปพักกายพักใจจากข่าวที่ขึ้นหน้าหนึ่งแทบทุกวัน หวังจะไปพักผ่อนให้สบายกายสบายใจ แต่กลับเจอเรื่องยุ่ง เมื่ออยู่ๆ ก็มีสาวสวยถูกฆ่าตายในบ้านพัก! อย่า!

“ฉัน…” “ผมรู้ว่าคุณคงตกใจกำลังสิ่งได้รับรู้จากผม แต่ผมสาบานว่าเรื่องที่ผมชอบคุณ เป็นเรื่องจริง” “ฉะ…ฉัน ฉันขอตัวก่อนนะคะ” หญิงสาวบอกแล้วก็เดินเลี่ยงออกมา แต่แขนถูกมือใหญ่คว้าเอาไว้ “คุณจะไม่หนีผมไปไหนใช่ไหม ลลิน” “ฉัน…ฉันไม่รู้ค่ะ” “ถ้างั้นผมขอให้คุณอย่าไปจากที่นี่ได้ไหมครับ คุณแม่ผม ท่านรักคุณ ส่วนเรื่องของผม ถ้าคุณยังไม่พร้อมให้โอกาสผม ผมรอได้ นานแค่ไหนผมก็จะรอ” พูดจบอเนชาก็ยอมปล่อยมือจากแขนเล็ก ด้านลลินลักษณ์ก็รีบเดินกลับห้องพักของตัวเอง หญิงสาวไปนั่งอยู่บนเตียงอย่างคนสับสน

“มองผมตาเป็นมันขนาดนี้ จะเอาอะไรอีก” ถามด้วยเสียงกรุ้มกริ่มพร้อมกับยื่นหน้าเข้าไปใกล้ “ฉันก็ใช่สายตาปกติมอง” เธอแย้งเสียงแข็ง ตามด้วยการยกมือผลักใบหน้าหล่อเหลาออกห่าง “มองแบบนี้มีอะไรจะพูดก็พูดมา” “ฉันอยากรู้เหตุผลว่าคุณจับฉันมาทำไม แล้วใครใช้ให้คุณไปบอกพี่ชายฉันว่าคุณเป็นแฟนฉัน” “ยังไม่ถึงเวลาคุณต้องรู้ แต่ถ้าคุณทำตัวดีและน่ารักกับผม ผมอาจจะปล่อยคุณเร็วขึ้น” “ฉันไม่ใช่เด็กสามขวบ อย่ามาหลอกฉันเลย” เสียงหวานโต้กลับทันควัน เพราะรู้ดีว่าเขาแค่หลอกให้เธอดีใจเล่นก็เท่านั้น “ผมรู้ว่าคุณไม่ใช่เด็ก เพราะผมจับและวัดขนาดคุณมาแล้วกับมือ” “คนปากสกปรก” “แต่ปากสกปรกอย่างผมก็จูบคุณจนหลงเคลิ้มมาแล้ว” มธุรากำมือแน่น อยากจะชกคนปากสกปรกให้หน้าหงาย แต่คงได้แค่คิด! เคลย์ริกยิ้มเมื่อเห็นท่าทีโกรธของคนบนเตียง “ผมต้องออกไปทำงานแล้ว ส่วนคุณก็พักผ่อนซะ ไม่เกินสี่ทุ่มผมจะกลับมา” “ฉันไม่ใช่เมียคุณ! ไม่ต้องมาบอกว่าจะกลับเวลาไหน” มธุราตอบกลับไปแบบไม่ทันคิด ส่วนคนตัวโตก็หมุนตัวกลับมาแล้วยิ้มกริ่ม “ถ้างั้นคืนนี้ผมจะรีบกลับมาทำให้คุณเป็นเมียเลยดีไหม แล้วผมรับรองเลยว่าทั้งแม่ทั้งพี่ชายของคุณ คงดีใจกันมากแน่ๆ ที่ลูกสาว…” เคลย์ริกหยุดพูดแล้วมองสำรวจเรือนร่างครู่หนึ่ง “หน้าตาก็ไม่ได้ขี้ริ้วขี้เหร่จนถึงขั้นหาแฟนไม่ได้ มีสามีเป็นตัวเป็นตนเหมือนผู้หญิงคนอื่นซะที” บอกกล่าวจบแล้วก็หัวเราะมีความสุขเสียนักหนา “ฝันไปเถอะ!” “งั้นคืนนี้มารอดูกันไหมว่าจะฝันหรือไม่ฝัน” ปากหยักร้ายกดยิ้มลึก ก่อนจะเปิดประตูออกไปทิ้งให้คนตัวเล็กนั่งทำหน้าเหวออยู่กับคำพูดทิ้งท้ายของคนหน้าโหด *****งานหมดสัญญานะคะ ชื่อฉบับตีพิมพ์อาญาร้ายเทพบุตรมาร*****

(ภาคต่อ บอสร้ายจำนนรัก) ************** “มีนไม่มีวันแต่งงานกับนายอำเภอ” “แต่ผมจ่ายค่าสินสอดไปแล้ว ยังไงก็ต้องแต่ง” ชนัดดาเบิกตาโตจ้องนายอำเภอประหนึ่งว่าอีกฝ่ายเพิ่งโผล่มาจากดาวอังคาร สมองก็เริ่มคิดกลับไปกลับมา ที่เธอก็คิดไว้อยู่แล้วว่านายอำเภอคงไม่ช่วยฟรีๆ “ตกลงว่าที่ยอมจ่ายหนี้ให้ เพราะจะได้เอาเรื่องนี้มาบังคับให้มีนแต่งงานด้วยใช่ไหม นายอำเภอนี่ร้ายกาจกว่าที่คิดอีกนะ” “ถ้าผมร้ายกาจจริง” อริย์ธัชพูดแค่นั้นก็หยุด แล้วเดินเข้าหาคนตัวเล็ก ที่ตอนนี้ถอยพรืดหนีไปจนแผ่นหลังชนกับผนังห้อง หน้าตาเลิ่กลั่ก “จะทำอะไร!” “กลัวเหรอ” “เปล่า!” ปากบอกเปล่า แต่ขาสั่นพับๆ อริย์ธัชหัวเราะชอบใจให้กับคนปากไม่ตรงกับใจ ก็เห็นชัดๆ ว่าสีหน้าดูหวาดกลัวจนปิดไม่ปิด แต่ยังปากแข็งบอกไม่กลัว “กรี๊ด!” ชนัดดากรีดร้องสุดเสียงเมื่ออีกคนยื่นมือมาจับแขน “แค่จับแขนก็กรี๊ดลั่นแล้วเหรอ นี่ถ้าจับอย่างอื่น ไม่ช็อกไปเลยหรือไง” อริย์ธัชบอกเสียงกลั้วหัวเราะ

“พราว คุณจำเจ้าสัวที่มาหาวันนั้นได้ไหม” พอเข้ามาในห้องแล้วและตอนนี้พราวรัมภากำลังปลดกระดุมเสื้อให้คนตัวโตอยู่ แต่อยู่ๆ คนตัวโตก็มาตั้งคำถามกับเธอ จนเธอชะงักไปเล็กน้อย “จำได้ค่ะ แล้วคุณก็เคยบอกว่าเจ้าสัวทรงชัยเป็นพ่อของคุณวีด้า” “วันนั้นเจ้าสัวบอกให้ผมพาคุณไปกินอาหารกับท่านด้วย” พราวรัมภาฟังแล้วก็ทำหน้ายุ่งๆ ไม่เข้าใจว่าท่านจะให้ชวนเธอทำไม ในเมื่อไม่เคยรู้จักกันมาก่อน “ท่านจะให้ชวนพราวไปทำไม พราวไม่เคยรู้จักท่านมาก่อนนะคะ” กรณ์ฟังคำถามแล้วก็ใช้มือดันคางมนขึ้นมาสบตากัน “เพราะเจ้าสัวอยากได้ตัวคุณ” “อะไรนะคะ!” กรณ์ยิ้มให้คนหูตึงก่อนจะบอกอีกครั้งและบอกเล่าเรื่องราวของเจ้าสัวทรงชัยให้กับคนตัวเล็กฟัง ที่พอฟังแล้วพราวรัมภาก็เข้าใจแล้วว่าวันนั้นท่านมองเธอแบบนั้นทำไม “คุณคงไม่ได้อยากไปเป็นเมียเก็บเจ้าสัวใช่ไหม” “คุณกรณ์!” “ผมขอโทษ ถ้าคำถามของผมทำให้คุณไม่พอใจ” “พราวไม่ได้ไม่พอใจค่ะ พราวแค่ตกใจ ไม่คิดว่าคุณจะถามพราวแบบนี้” “แล้วคุณจะตอบผมได้ไหม” “พราวไม่มีวันไปเป็นเมียเก็บเจ้าสัวค่ะ” “งั้นเป็นภรรยาผมนะ” อยู่ๆ กรณ์ก็วกเข้าเรื่องนี้ ทำเอาพราวรัมภาปรับอารมณ์ตามไม่ทัน แล้วตอนนี้เขายังรั้งเธอเข้าไปกอดซะแน่น “คุณ…คุณกรณ์กอดแน่นไปหรือเปล่าคะ” “ผมไม่ได้อยากกอดอย่างเดียว อยากจะกลืนกินคุณไปด้วย ถ้าทำได้” เสียงคนพูดเริ่มแหบพร่า ส่วนหัวใจคนฟังก็เต้นรัวๆ “คุณกรณ์ปล่อยพราวดีไหมคะ พราวจะได้ถอดเสื้อผ้าคุณ แล้วคุณจะได้เข้าไปอาบน้ำ” พราวรัมภาบอกโดยไม่ยอมเงยหน้ามองคนตัวโต เพราะรู้ดีว่าตอนนี้สายตาคมคงเต็มไปด้วยความปรารถนา ที่เธอก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะต้านทานได้หรือไม่ “เลี่ยงเก่งนักนะ” ******** (งานหมดสัญญานะคะ ชื่อเดิม บำเรอสวาทเมียเลขา)

“ยังจะอายอะไรอีก เธอก็เห็นของฉันหมดแล้ว แล้วไม่ได้เห็นแค่ครั้งเดียวด้วย แล้วไม่ได้แค่เห็นอย่างเดียว เธอยังทั้งจับทั้ง…” “พอแล้วค่ะ” “ไม่อยากฟังเหรอ” เขาถามใบหน้าเปื้อนยิ้ม แล้วไม่รู้เพราะอะไร เพียงแค่ได้เห็นแก้มแดงๆ ของคนตัวเล็ก ความเหนื่อยล้า ความกลัดกลุ้มที่มีก่อนหน้าก็มลายหายไปหมด “เนยไม่ฟังได้หรือเปล่าคะ” คนหน้าหวานย้อนถาม มือที่กำลังยื่นไปจะปลดกระดุมเสื้อให้คนตัวโตก็เริ่มสั่น “ก็ไม่ได้น่าเกลียดอะไรนะ ทำไมจะฟังไม่ได้ อีกอย่าง ตรงนี้ก็มีแค่เธอกับฉัน” “ก็…” นราวดีจะแย้ง แต่ก็พูดไม่ทันคนตัวโต “ฟังบ่อยๆ ทำบ่อยๆ เดี๋ยวก็ชินไปเอง อีกอย่างฉันก็ชอบพูดด้วย เพราะเวลาฉันพูดเรื่องนั้นแล้ว แก้มของเธอจะแดง ฉันชอบมอง” นราวดีย่นจมูกใส่ ก่อนจะยื่นมือสั่นๆ ของตัวเองไปปลดกระดุมเสื้อ

“บอส! ทำอะไรคะ” ชนัญธิดาถามเสียงแข็ง พลางยกมือเช็ดแก้มตัวเองไปพลางๆ ทั้งยังแปลกใจที่เขามาได้แบบเงียบเฉียบมาก “หอมแก้มไง” เขาตอบหน้าตายียวน “ให้เจ้านายหอมแก้ม นี่มันหน้าที่ของเลขาเหรอคะ” “เลขาที่อื่นผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าต้องทำหรือเปล่า แต่สำหรับเลขาของผม จากนี้ไปคุณต้องให้ผมหอมแก้มทุกเช้า แล้วพอผมเบื่อหอมแก้ม ผมก็จะจูบแทน แล้วพอผมเบื่อจะจูบแล้ว ผมก็จะเปลี่ยนไปทำอย่างอื่น” “คุณไปฝันกลางวันไปหรือเปล่าที่จะทำอะไรแบบนั้น” เลขาคนสวยย้อนถามเสียงเรียบ แม้จะหวั่นๆ ใจอยู่บ้างกับสิ่งที่เขาพูดออกมา ที่นับจากนี้เธอคงต้องระวังตัวเองทุกวินาที “ฝันไม่ฝันก็คอยดูต่อไปแล้วกันคุณเลขา” พูดจบก็ฉวยโอกาสหอมแก้มเลขาสาวไปอย่างรวดเร็ว ทำเอาคนถูกจู่โจมตกใจเป็นรอบที่สอง “คุณนี่ นักฉวยโอกาสตัวพ่อเลยนะ!” ชนัญธิดากำมือแน่น อยากตะบันหน้าเจ้านายหนุ่มนัก “งั้นคุณก็เป็นนักฉวยโอกาสตัวแม่สิ ผมจะไม่ว่าเลยถ้าคุณจะหอมจะจูบหรือจะทำอะไรกับผมมากกว่านั้น แต่ถ้าอยากทำมากกว่านั้น ผมขอถุงยางด้วยนะ พอดีผมยังไม่อยากมีลูก” “คุณพันวา!!”

“อยู่นิ่งๆ ก่อนได้ไหม ผมจะคุยเรื่องสำคัญ” “คุณก็ปล่อยฉันไปสิ จะมากอดรัดฉันไว้ทำไม” ลลิสาตอบกลับเสียงเขียว ก่อนจะทั้งหยิกทั้งผลักคนตัวใหญ่ “นิ่ง!” เขาดุแล้วรับสายจากคนในวังของผู้เป็นย่า จากนั้นดาเนียลก็คุยไม่กี่คำก็วางสาย ด้านลลิสาก็ยอมนิ่งจนเขาคุยโทรศัพท์จบ เธอก็เริ่มแผลงฤทธิ์อีกรอบ “ถ้าไม่ปล่อย คุณเจอดีแน่” ลลิสาขู่ฟ่อๆ เมื่อดิ้นจนเหนื่อยแล้วก็ยังไม่หลุดจากอ้อมกอดที่รัดแน่น “ทำไม จะกระทืบเท้า หรือจะยกเข่าทะลวงหว่างขาผม” ลลิสาเม้มปากแน่นเมื่อคนตัวใหญ่รู้ทัน “งั้นก็ฟังผม” “ฉันไม่ฟัง!” “งั้นผมจูบ!” ลลิสาเงยหน้าขึ้นมองตาขวางทันที ก่อนจะยกมือผลักใบหน้าหล่อเหลาออกห่าง เมื่อเขาโน้มหน้าลงมาใกล้ ทั้งที่ตอนนี้ก็ใกล้กันมากเกินไปแล้ว “จะฟังผมดีๆ ไหม” “ฟังก็ได้!” “ว่าง่ายๆแบบนี้สิ น่ารักขึ้นเยอะ” ลลิสาเบ้ปากใส่ “ผมจะหาหลักฐานไปพิสูจน์กับพ่อกับพี่ชายคุณให้ เรื่องที่อดีตคู่หมั้นของคุณเป็นชู้กับแม่เลี้ยง แต่ผมมีข้อแม้ว่าคุณต้องพูดความจริงเรื่องอดีตคู่หมั้นของคุณกับผม” ดาเนียลต่อรอง เพราะเขาต้องการรู้ความรู้สึกจริงๆ จากใจของหญิงสาว คนที่เขาจะให้เป็นภรรยาและแม่ของทายาท ลลิสานิ่งไม่ตอบโต้ “ผมอยากรู้ว่าคุณยังรักอดีตคู่หมั้นของคุณอยู่หรือเปล่า”

“คุณมีสิทธิ์อะไรจะมานอนกับฉัน” เสียงหวานถามกลับทันควัน ก่อนจะถอยห่างออกมาเป็นวา เพราะนายหัวคนนี้ไว้ใจไม่ได้ จ้องแต่เอาจะเปรียบ “ก็คุณเป็นว่าที่เมียของผม ทำไมผมจะนอนด้วยไม่ได้” “ฉันไม่เคยตอบตกลงจะแต่งงานกับคุณ กรุณาเข้าใจซะใหม่ด้วย แล้วที่ฉันยอมอยู่ที่นี่ ฉันอยู่เพื่อจะขอเจรจากับคุณอีกครั้งว่าฉันขอผ่อนจ่ายหนี้สินที่คุณให้คุณพ่อของฉันต่างหาก” “เรื่องนี้ยังไม่จบอีกเหรอยาหยี” “จะจบได้ยังไง ในเมื่อคุณไม่ยอมเจรจากับฉัน” “ที่ผมไม่ยอมเจราจาด้วย เพราะผมต้องการแต่งงานกับคุณไงยาหยี” “แต่เราไม่ได้รักกัน แล้วคนไม่ได้รักกันจะแต่งงานกันได้ยังไง” “อยู่ๆ กันไปก็รักกันเองนั่นแหละ ยิ่งมีลูกด้วยกัน ผมเชื่อว่าคุณกับผมจะรักกันรักกันมากด้วย มากจนใครๆ จะพากันอิจฉา ผมขอเอาหัวเป็นประกัน!” ภคินบอกอย่างมั่นอกมั่นใจ “ฝันไปเถอะว่าฉันจะมีลูกกับคุณ” “ไม่ฝันแน่นอนยาหยี เพราะเชื้อผมมันแรง ทีเดียวก็ท้องได้แล้ว” เขาโอ้อวดหน้าตาชื่นตาบาน “คนทุเรศ! หยาบคาย!”

“คุณเป็นใคร!” หลังจากยืนอึ้งกับสภาพของอีกฝ่ายที่มานอนร่วมเตียงกับเธอด้วยบ็อกเซอร์ตัวเดียวแล้วพิลาพัชรก็เอ่ยถามเสียงแข็ง จ้องอีกฝ่ายตาเขม็ง “แล้วจะให้เป็นอะไร” “อย่ามายียวน รีบตอบมาเร็วๆ” หญิงสาวตวาดกลับหน้าตาขึงขัง “ใจเย็นๆ ก่อนนะแม่คุณ อย่าเพิ่งมองผัวตาถลนแบบนั้น ตอนนี้ผัวง่วงมากๆ สมองยังไม่เข้าที่” พูดจบภามก็เอียงคอไปมาแล้วบีบนวดที่ต้นคอ ขณะที่พิลาพัชรก็ตาถลนหนักกว่าเดิม เพราะได้ยินชัดเต็มสองหูว่าอีกฝ่ายแทนตัวเองว่า ‘ผัว’ ‘เมื่อคืนเธอโดนลักหลับเหรอ’ หญิงสาวพยายามนึกและสำรวจร่างกายของตัวเอง ก็ไม่ได้พบความผิดปกติอะไร แต่เธอไม่เคยมีอะไรกับผู้ชาย แล้วไอ้ความรู้สึกการมีสามีจริงๆ มันต้องรู้สึกยังไงบ้างล่ะ เจ็บ ปวด หรือเมื่อยเหรอ แต่ตอนนี้เธอไม่ได้มีอาการอะไรเลย “แม่คุณ เลิกทำตาถลนใส่ผัวได้แล้ว” “อย่ามามั่ว ฉันยังไม่เคยมีสามี” เพราะแน่ใจว่าตัวเองไม่ได้เสียตัวให้อีกฝ่ายเธอจึงโต้กลับทันควัน “มีแล้วเมื่อคืน แล้วตอนนี้ผัวคุณก็ยืนอยู่ตรงนี้” ภามชี้นิ้วจิ้มที่หน้าอกตัวเอง ตาก็จ้องไปที่อีกคน “ไม่จริง!” “จริง!”

เมคินทร์ เจ้าบ่าวที่หัวใจเต็มไปด้วยความแค้น ชุดารัตน์ เจ้าสาวหลายใจ ธีรตา เหยื่อของความแค้น ธนา คนทรยศ หักหลังได้แม้กระทั่งผู้มีพระคุณ +++++++++++++++++ “แก้แค้นอะไร” ธีรตาร้องถามด้วยความสงสัย เพราะเธอไม่เคยมีความแค้นกับใคร วันๆ ก็มีแต่ช่วยแม่ซักผ้ารีดผ้าอยู่ในบ้าน ไม่ค่อยได้ออกไปพบปะกับใคร เพื่อนฝูงหรือก็แยกย้ายกันไปทำงานคนละจังหวัด “อยากรู้เหรอ” คนพูดหรี่ตามองคนตัวเล็กกว่าแล้วหัวเราะออกมาเบาๆ “ใช่ ฉันอยากรู้มาก ว่าทำไมคุณต้องจับฉันมาทรมานอยู่กลางแบบนี้ด้วย ไม่กลัวโดนตำรวจจับหรือไง” เพราะถ้าเธอรอดไปได้เธอจะให้ตำรวจมาลากคอคนป่าเถื่อนเข้าคุก “ถ้าฉันกลัว ฉันคงไม่ไปฉุดเธอมา” เมคินทร์ตอบกลับอย่างไม่ทุกข์ร้อน “คุณนี่มันบ้าได้โล่จริงๆ สักวันเถอะ จะโดนตำรวจลากเข้าคุก” พูดจบก็รีบก้าวถอยไปสองก้าวเมื่ออีกคนขยับตัว

“ถ้าไม่ลง ผมจะจัดการคุณบนรถ” พายุโน้มใบหน้าเข้าซุกไซ้ซอกคอ ล้อมเดือนดิ้นพล่านราวกับถูกของร้อนทาบไปทั่วร่าง ปากก็ร้องห้ามชายหนุ่ม “คุณพายุ หยุดนะ” “จะไปมั้ย” เขาถามย้ำ มือหนาเริ่มรุกรานกายเล็ก “ไปก็ได้ ไอ้บ้า ไอ้โรคจิต ดีแต่บังคับข่มเหงคนอื่น คุณมันบ้า! บ้าที่สุด ไอ้คนสารเลว” ด่ากราดด้วยความคับแค้นใจหลังจากเธอทำอะไรไม่ได้เลยนอกจากทำตามคำสั่งของคนเอาแต่ใจ “แต่ไอ้สารเลวคนนี้ก็เป็นผัวของคุณ แล้วอย่าได้คิดหนีไอ้ผัวเลวๆ คนนี้ไปไหน ไม่งั้นเราจะได้เห็นดีกัน” เขาบอกเสียงลอดไรฟัน “ฉันไม่เคยยอมรับคุณเป็นสามีของฉัน” “แต่เรานอนด้วยกันทุกคืน แบบนี้ไม่เรียกผัวเมียแล้วจะให้เรียกว่าอะไร” “มันก็แค่วิธีแก้อาการเบื่อของผู้หญิงขึ้นคานอย่างฉันต่างหาก!” ตอบกลับจบแล้วล้อมเดือนก็หันไปเปิดประตูรถ ก้าวขาออกจากรถไปได้ข้างหนึ่งแล้วแต่ก็ต้องถลากลับเข้ามาอีกครั้งด้วยแรงกระชาก “แล้วอยากแก้เบื่อในรถหรือเปล่า ผมจะได้สนองให้หายเบื่อ!” (งานหมดสัญญานะคะ ชื่อเดิม ทัณฑ์ร้ายสามีเถื่อน) ***ภาคต่อเรื่อง ไฟพยาบาทจอมมาร*** (อ่านตัวอย่างก่อนนะคะ เรื่องนี้ไม่เน้นสาระจ้า เน้นแต่ความหื่นมึนของตัวละคร)

“ตัวเธอหอมดีจัง” เขาว่าแล้วก็กดปากหอมดังฟอด “ปละ…ปล่อยฉันนะพี่หมอ” “เธอน่ารักน่ากินขนาดนี้จะให้พี่ปล่อยได้ไง” “แต่พี่จะทำกับฉันแบบนี้ไม่…ไม่ได้นะ” “ทำได้ เพราะพี่ขอเธอเป็นเมียแล้ว” “แต่…แต่ฉันไม่ได้ตกลงด้วยซะหน่อย แล้วถ้าพี่…พี่อยากได้เรื่องแบบนั้น พี่ก็ไป…ไปหาที่ระบายที่อื่นสิ หรือไปหาแม่รินดาอะไรนั่นก็ได้ ฉันว่าเธอต้องเต็มใจแน่ๆ” กว่าวาริสาจะพูดจบก็ทำเอาเธอเหนื่อยและระแวงอย่างที่สุด เพราะมือหนาอยู่ไม่สุข เผลอเป็นแตะนั่นแตะนี่ “ไม่เอา ไม่ใช่สเปก” “ยังจะเลือกสเปกอีกหรือไง ไอ้พี่หมอบ้า” “ก็ถ้าไม่ใช่สเปก แล้วจะฟินได้ไงล่ะ” “งั้นก็เรื่องของพี่เถอะ ปล่อยฉันได้แล้ว” ปารวียิ้มกรุ้มกริ่ม สายตาก็กวาดมองตั้งแต่ใบหน้าแดงระเรื่อมายังหน้าอกหน้าใจที่สะท้อนขึ้นลงตามแรงหายใจ “ให้พี่นะ”

“คุณ…” ไอศิกาขยับปากจะเรียกขานผู้เป็นย่า ทว่าไม่ทันได้เรียกก็ต้องหน้าหันไปตามแรงตบของผู้เป็นย่า “งามหน้าจริงๆ แกนี่สารเลวเหมือนแม่แกไม่มีผิด” คนเป็นย่าเค้นเสียงต่อว่าด้วยใบหน้าที่โกรธจัด ขณะที่ศานต์ก็งง เมื่อจู่ๆ ย่าของคนรักก็ปรี่เข้าไปตบไอศิกา ครั้นพอจะโดนรอบสองเขาเลยต้องเข้าห้าม “นี่ถึงกับโดดเข้าปกป้องกันเลยรึ” คุณย่าศิริภาหันไปต่อว่าคนรักของหลานสาวด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ “ผมไม่ทราบนะครับว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น แต่ที่ผมต้องเข้าปกป้องไอศิกา เพราะผมไม่ชอบการกระทำของคุณย่า” “หลงมันเข้าแล้วสิ!” “คุณย่ากำลังเข้าใจผิดนะครับ” “นับจากนี้เธอย่ามาเรียกฉันว่าย่า ส่วนแก นับจากวันนี้ฉันจะถือว่าแกไม่ใช่คนในตระกูลวงศ์ศุลีรักษ์อีกต่อไป แกไปเปลี่ยนใช้นามสกุลของแม่แกซะ ตี้! กลับกับย่า แล้วก็เลิกกับผู้ชายคนนี้ซะ!” คนเป็นย่าหันไปหาหลานสาวอีกคนแล้วพร้อมคำสั่งเด็ดขาด “คุณย่าขา คุณย่าใจเย็นๆ ก่อนนะคะ แล้วฟังพี่ไอพูดบ้าง ดูเหมือนพี่ไออยากพูดอะไรกับคุณย่านะคะ” อติญาจับมือผู้เป็นย่า แล้วพยายามร้องขอให้ผู้เป็นย่าฟังพี่สาวต่างแม่ได้อธิบายบ้าง “ตี้! เมื่อครู่คุณเรียกไอศิกาว่าพี่งั้นเหรอ” ศานต์ที่กำลังสงสัยว่าคนทั้งสามเกี่ยวข้องกันอย่างไรหันไปถามคนรัก “ค่ะ พี่ไอเป็นพี่สาวของตี้เอง แต่คนละแม่นะคะ”

               “ว่าน! ว่าน! นั่นเธอหรือเปล่า ว่าน!!” นพศรุตลุกจากโซฟาแล้วเอ่ยถามเด็กสาว ก่อนจะมองไปบนชั้นสอง พอดีกับที่วิลาสที่เพิ่งเสร็จจากการเก็บข้าวของเปิดประตูออกมา                “คุณศรุตมีอะไรจะใช้ว่านเหรอคะ” วิลาสชะโงกหน้าลงมาถามหน้าตาตื่น เพราะเสียงเจ้านายหนุ่มดังลั่นบ้าน                “เธออยู่บ้างบนตลอดเหรอ”                “ค่ะ”                “แล้วก่อนหน้านั้นเธอร้องไห้หรือเปล่า”                “เปล่านะคะ”                “แล้วเสียงร้องไห้ของใคร”                “คุณศรุตอย่าพูดแบบนี้สิค่ะ ว่านชักกลัวแล้วนะคะ” วิลาสเริ่มมองหน้ามองหลังอย่างระแวง เพราะเธอก็รู้เหมือนที่ชาวบ้านรู้ว่าบ้านหลังใหญ่หลังนี้มีผี แต่ก็ไม่เคยเห็นกับตาตัวเองสักครั้ง และก็ไม่อยากเห็นด้วย                “แต่ฉันได้ยินเสียงเหมือนคนร้องไห้ แล้วนี่กี่ทุ่มแล้ว” นพศรุตถาม เพราะเขาเผลอหลับไปก่อนจะมาสะดุ้ง เพราะเสียงร้องไห้                “ห้าทุ่มแล้วค่ะ”                “นี่ฉันเผลอหลับเป็นชั่วโมงเลยเหรอ” นพศรุตยกมือลูบหน้าลูบตาตัวเองไปมา ก่อนจะนึกได้ว่าเสียงที่ได้ยินอาจเป็นเสียงของผู้หญิงคนนั้น คิดแล้วก็เงยหน้าไปมองชั้นบน ที่ตอนนี้วิลาสยังไม่เลิกมองหน้ามองหลัง ก่อนจะเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง “ว่าน เธอทำอะไรอยู่ ทำไมยังไม่เข้านอน”                “ว่านเก็บของอยู่ค่ะ”                “เดี๋ยวค่อยเก็บพรุ่งนี้ ไปอาบน้ำเข้านอนได้แล้ว”                “เอ่อ…”                “อย่าดื้อ!”                “ค่ะๆ ว่านจะไปเดี๋ยวนี้เลยค่ะ” เจอเสียงดุๆ เข้าไปวิลาสเลยรีบทำตามคำสั่งพร้อมกับข่มความหวาดระแวงและกลัวผีของตัวเองเอาไว้แล้วเดินกลับเข้าห้อง เข้ามาแล้วก็มองอย่างระแวดระวัง                ‘ทำไมคุณศรุตต้องพูดแบบนั้นด้วยนะ’

“จะ…จะทำอะไร” พิมพกานต์เอ่ยถามด้วยเสียงสั่นๆ “ตกลงผมหล่อสู้หนุ่มในฝันคุณได้ไหม” เมื่อต้อนจนคุณหนูคนสวยจนมุมไปแล้ว อติชาก็ใช้สองมือดันผนังกันไม่ให้คุณหนูหลบไปไหนได้ ตาของเขาและเธอมองประสานกัน ใบหน้าก็อยู่ห่างกันเพียงเล็กน้อย “ถะ…ถอยไปเลยนะ นายบอดี้การ์ดบ้า” พิมพกานต์ที่ตอนนี้หัวใจเต้นรัวแรงเอ่ยไล่ด้วยเสียงตะกุกตะกัก “ตอบผมมาก่อน” “จะให้ตอบอะไรล่ะ” “ก็ที่ผมถามไปไง” “ฉะ…ฉัน ฉันไม่มีหนุ่มในฝัน” “งั้นผมก็มีสิทธิ์เป็นสามีคุณได้ ใช่ไหม” อติชาถามกลับแบบไม่อ้อมค้อม ทำเอาคนฟังถึงกับใจเต้นแรงกว่าเดิม

“เราต้องทำงานกันอีกนานนะ เวธกา หากคุณยังทำท่ากลัวผมอยู่แบบนี้ แล้วเราจะทำงานด้วยกันได้ยังไง แล้วอีกอย่าง...” “ยะ...อย่าพูดถึงอีกเลยค่ะ” “แล้วรู้หรือว่าผมจะพูดเรื่องอะไร” “ก็เรื่อง...” “คืนนั้น” นักรบต่อให้ แล้วใช้มือดันคางมนให้เงยขึ้นมาสบตา “เวธกา เธอไม่คิดถึงคืนนั้นของเราเลยเหรอ” น้ำเสียงเริ่มแหบพร่า เลื่อนมือลงยังสะโพกงามงอน “มะ...ไม่ค่ะ ฉันกำลังพยายามจะลืมให้หมด” “แต่ผมคิดถึงมากนะ” นิ้วเรียวยาวเริ่มขยับขึ้นมาไล้ริมฝีปากอิ่ม แล้วดันลำตัวเข้าไปแนบชิดกับกายเล็ก “คุณ...นักรบ” “ผมยินดีรับผิดชอบนะ เรา...มาแต่งงานกันไหม” เขาไม่ได้พูดเพื่อหลอกล่อให้สมหวังในสิ่งที่ปรารถนา นั่นก็คือการมีเซ็กส์กับเธอในตอนนี้ ทว่าทุกสิ่งที่เขาพูดออกมานั่นมันผ่านการกลั่นกรองจากใจมาแล้ว เขาชอบเวธกา! ชอบตั้งแต่ได้เป็นชายคนแรกของเธอแล้ว เวธกาเงยหน้ามองคนตัวโต ยอมรับว่าตกใจกับคำพูดของเขา ทว่าหัวใจของเธอก็เต้นระรัวเร็วจนนับไม่ทัน ด้านนักรบก็รอคอยคำตอบอย่างมีความหวัง “ผมไม่เร่งรัดนะ แต่ระหว่างรอคำตอบจากคุณ เราสองคนต้องเรียนรู้กันและกัน ทั้งเรื่องนิสัยใจคอ ทั้งเรื่องบนเตียง” คำพูดของนักรบส่งผลให้ผิวหน้าของเวธกาเห่อร้อน “ตกลงไหม”