“หว้า!” พัณณิตาสะดุ้งสุดตัวเมื่อถูกเรียก “เป็นอะไรหรือเปล่า เห็นลุกมาแต่เช้ามืดหลายวันแล้ว” “เอ่อ...หว้า หว้ารู้สึกไม่ค่อยสบายค่ะ เลยตื่นมาเข้าห้องน้ำแต่เช้าค่ะ หว้าขอโทษนะคะที่ทำให้คุณพลอยตื่นตามไปด้วย” “จะขอโทษทำไม แล้วนี่เป็นอะไร” ปากก็ถามไป มือก็จับหน้าจับตา อังหน้าผากคนตัวเล็กไปด้วย ที่จริงเขาก็สังเกตมาหลายวันแล้ว เห็นเจ้าตัวชอบลุกมาเข้าห้องแต่เช้ามืด มาวันนี้เลยตื่นมาดู “หว้า...หว้ารู้สึกเวียนหัวนิดหน่อยค่ะ” “อย่าปิดบัง แล้วก็ไปเอาของที่ซื้อมาหลายวันก่อน เอามาตรวจด้วย” พัณณิตาถึงเงยหน้ามองคนพูดตาโต “คุณเห็นเหรอคะ” ถามเสียงแผ่วๆ เพราะตอนนี้เธอกำลังกลัวจนมือไม้เย็น “เห็น แต่ไม่อยากถามอะไร เห็นดูเป็นความลับเหลือเกิน เลยไม่อยากไม่ไปเซ้าซี้และอยากให้หว้าบอกด้วยตัวเอง แต่เธอน่ะดื้อ! ไม่ยอมบอก” (***คุณศรัณย์ เป็นเพื่อนคุณนพกรจากเรื่อง แผนร้ายซ่อนเสน่หา***)

“พร้อมยัง” นพกรเอ่ยถามขณะเดินเข้ามาในส่วนของห้องน้ำ “พร้อมค่ะ” “ดี” ชมจบแล้วก็จัดการถอดเสื้อผ้าหน้าตาเฉย ทั้งที่ตอนนี้มีแม่บ้านอยู่ด้วย ทำเอากัญญาพัชรตกใจตาโต ไม่รู้จะเอาไงกับสถานการณ์ตอนนี้ แล้วถ้าเขาถอดเสื้อหมดแล้ว ต่อไปก็คงกางเกง แล้วก็กางเกงตัวน้อย กัญญาพัชรรีบหันหน้าเข้ากับผนังทันที เพราะไม่อยากเห็นอะไรที่ทำให้ชวนขนลุก ทำเอานพกรที่ก็สังเกตท่าทีของแม่บ้านผ่านกระจกยิ้มชอบใจ แต่เขาก็ยังเดินหน้าถอดเสื้อผ้าต่อไป และจงใจเหวี่ยงเสื้อผ้าพวกนั้นลงกับพื้น ก่อนจะเดินตัวเปล่าไปหยิบผ้าเช็ดตัวมาพันรอบสะโพก แล้วไปที่อ่างน้ำ ที่มองเห็นทิวทัศน์ด้านนอก “มานวดตัวได้แล้ว” เขาบอกขณะที่ก้าวลงไปในอ่างน้ำ แล้วก็จัดท่านั่งพิงให้สบาย แล้วรอให้แม่บ้านมานวดให้ ทางด้านหมดนวดจำเป็นอย่างกัญญาพัชรก็ใจเต้นตึกๆ จนแทบทะลุออกมานอกอก และตอนนี้เธอก็คิดจนวุ่นวายไปหมดแล้วว่า ตกลงเจ้านายของเธออยู่ในอ่างน้ำในสภาพไม่มีอะไรเลย หรือกำลังยืนเปลือยอยู่ข้างอ่างน้ำกันแน่ และเพราะแบบนี้ ทำให้เธอไม่กล้าหันหน้าออกจากผนัง “หันมาเถอะ ไม่ได้โป๊”

“แฟนคุณไปไหน” “ผมยังไม่มีแฟน” “แต่ผู้หญิงคนนั้นประกาศต่อหน้าฉันว่าเป็นแฟนคุณ” “ผมก็ประกาศต่อหน้าคุณไปเหมือนกันว่าโสภิตาไม่ใช่แฟนผม” “แต่เธอ...” “ไม่มีแต่อะไรทั้งนั้น แล้วคุณก็รู้เอาไว้ด้วยว่าผมยังโสด ส่วนใครจะมาอ้างเป็นแฟนผม คุณก็อย่าไปใส่ใจ” “ถ้าคุณไม่มีใจให้เธอ เธอคงไม่กล้าประกาศตัว” “ผมไม่เคยมีใจให้โสภิตา แต่ถ้าเป็นคุณ ผมคิดว่าผมจะลองพิจารณาดู เพราะคุณนี่ก็...” ธรัฐหยุดพูดไว้แค่นั้น แล้วก็มองสำรวจว่าที่เจ้าสาว ที่บิดาหาใส่พานมาเสิร์ฟให้ถึงบ้าน “คนบ้า! ฉันไม่สินค้านะ อย่ามามองฉันแบบนี้” “ผมรู้ว่าคุณไม่ใช่สินค้า” “งั้นก็เลิกมองฉันสิ” “เลิกไม่ได้ เพราะคุณจะมาเป็นแม่พันธุ์ให้ผม ผมก็ต้องเลือกบ้าง ไม่ใช่คลำดูว่ามีแค่ตรงนั้น แล้วก็จับทำพันธุ์ได้เลย” “ไอ้คนลามก!” ฐิตาภาหน้าแดงระเรื่อ ทั้งโกรธทั้งอายกำลังคำพูดของเขา

“ที่รัก อย่าโวยวายเสียงดัง เดี๋ยวคนข้างบ้านก็แห่กันมาหรอก” “คุณก็หยุดทำแบบนี้กับฉันสิ” “ทำแบบไหน” “อีตาบ้า ยังจะมาย้อนถามฉันอีกเหรอ” “ก็ตอนนี้สมองผมเบลอๆ เลยไม่รู้ว่าทำอะไรบ้าง” “อย่ามาแกล้งสมองเบลอ ฉันไม่เชื่อคุณเจ้าเล่ห์อย่างคุณหรอก ปล่อยฉันได้แล้ว ฉันจะกลับบ้าน!” ภวิสาดิ้นจะออกจากอ้อมกอดที่ทำให้หัวใจของเธอเต้นผิดจังหวะ ทว่า! แทนที่เขาจะปล่อยตามที่สั่ง แต่กลับกอดรัดเธอแน่นกว่าเดิม “บอกก่อน ว่าคิดถึงผมหรือเปล่า” “ทำไมฉันจะต้องคิดถึงคุณด้วย ฉันกับคุณไม่ได้เป็นอะไรกันซะหน่อย” “เราเป็นแฟนกันแล้ว แล้วคุณตาของคุณก็รับรู้และอนุญาตให้เราคบกันแล้วด้วย” “อย่ามามั่ว! ฉันไม่เคยตกลงจะเป็นแฟนคุณ” “คุณเป็นแฟนผมแล้ว ตั้งแต่คืนนั้นในห้องวีไอพี ผมทำสัญญาไว้แล้ว จำไม่ได้หรือไงว่าคืนนั้นผมจูบคุณไปกี่ครั้ง แต่ถ้าจำไม่ได้ งั้นผมว่าเรามารื้อฟื้นความหลังกันดีไหม” “ยะ...”

“ขอโทษนะคะ พอดีวันนี้รถติดมาก กานเลยมาช้า” มลสิกานต์บอกเจ้าของห้องพักสุดหรูด้วยใบหน้าแดงระเรื่อ เพราะสภาพของเขาในตอนนี้มีเพียงผ้าเช็ดตัวผืนเดียวปกปิดร่างกาย และดูเหมือนผ้าผืนนั้นจะหลุดได้ทุกวินาที “ไม่เป็นไร แต่อาบน้ำก่อนไหม” “ก็...ดีค่ะ” “งั้นผมให้เวลาสิบนาที พอไหม” “พอค่ะ” พัสกรยิ้มเล็กน้อย แล้วยื่นมือไปคว้าร่างเล็กเข้ามาใกล้ๆ จากนั้นเขาก็โน้มหน้าลงไปหอมแก้มนุ่ม “คิดถึงจัง” เขาบอกเบาๆ แล้วมองสบตากับหญิงสาว สายตาเหมือนจะไม่ยอมปล่อยหญิงสาวไปอาบน้ำอย่างที่บอกไปก่อนหน้า

“คุณยิ้มแบบนี้หมายความว่าไง” “อดอยากผู้ชายมากหรือไงถึงต้องไปสนิทสนิมกับสามีคนอื่น” “คุณดิน!!” “ไม่เอาน่า อย่าทำหน้าโกรธกันขนาดนั้น” “ออกไป!” เกวลินตวาดไล่ด้วยใบหน้าแดงจัด เธอยอมรับว่าโกรธผู้ชายคนนี้สุดๆ “ผมไม่ไปทั้งนั้น จนกว่าจะได้รื้อฟื้นความหลังกับคุณ ไม่รู้ว่าคุณลืมลีลารักของผมไปหมดหรือยัง เราห่างกันไปนานแค่ไหนนะ หนึ่งปีกับอีกสามหรือสี่เดือนนะที่รัก” “หยุดความคิดบ้าๆ ของคุณเดี๋ยวนี้ เพราะฉันไม่ใช่ที่รักของคุณนับตั้งแต่วันที่ฉันบอกเลิกคุณไปแล้ว” “แต่สำหรับผม คุณยังเป็นที่รักของผมเสมอ แล้วก็ต้องเป็นตลอดไป” อิทธิพันธ์พูดจบก็คว้าร่างเล็กเอาไว้ “กะ...อื้อ!”

“กรี๊ด!!!” อรุณสวัสดิ์กรีดร้องสุดเสียง ก่อนจะพยายามหนีออกจากคนที่คร่อมร่างของเธออยู่ “เงียบ” “มะ...มองฉันทำไม คิดจะทำอะไรฉัน” “มองหน้าว่าที่เมีย” อรุณสวัสดิ์ที่กำลังพยายามดิ้นหนีชะงักราวกับถูกปิดสวิตช์ เธอไม่ได้ฟังผิดแน่ๆ เมื่อครู่ผู้ชายคนนี้บอกว่ามองหน้าว่าที่เมีย ‘ว่าที่เมียบ้าเมียบออะไรกัน เธอไม่เคยไปตกลงรับคำจะเป็นเมียใครซะหน่อย’ “แก...เฮ้ย! คุณเป็นใคร” อรุณสวัสดิ์พยายามตั้งสติแล้วเอ่ยถามคนแปลกหน้าไปดีๆ เผื่อจะทำให้เธอรอด “ผมก็เป็นว่าที่ผัวไง จำไม่ได้หรือไง” “ฉันยังไม่มีแฟน แล้วจะมีว่าที่สามีได้ไง คุณจำอะไรผิดหรือเปล่า แล้วขอสาบานว่าฉันไม่เคยรู้จักคุณมาก่อน”

“ฉันขอเปิดห้องได้ไหมคะ” “ผมไม่อนุญาต” “แต่ตามสัญญาคุณระบุว่าให้เป็นเพื่อนกินเพื่อนเที่ยว ไม่ได้เป็นเพื่อนนอนนะคะ” คนตัวเล็กแย้ง เพราะไม่อยากตกเป็นข่าวไปมากกว่านี้ เนื่องจากตอนเข้ามาก็ถูกจับจ้อง แล้วไม่รู้ตอนนี้จะมีข่าวอะไรออกไปหรือยัง ในเมื่อมีคนเห็นว่าพระเอกหนุ่มพาเธอเข้าพักที่โรงแรม “งั้นก็เพิ่มข้อนี้ไปอีกข้อ” “ไม่นะ!” “ทำไมล่ะ” “ก็ฉะ...ฉันไม่อยากเป็นเพื่อนนอนร่วมห้องกับคุณ” ธัญติญาแย้ง แต่เหมือนไม่แน่ใจกับคำโต้แย้งของตัวเองน้ำเสียงที่แย้งออกไปเลยติดๆ ขัดๆ “เหตุผล?” “ก็ไม่อยากไง” นราวิชญ์ยิ้มขำให้กับเหตุผลคนตัวเล็ก “ขำอะไรของคุณ” “ก็ขำเหตุผลของคุณไง ว่าแต่ทำไมไม่อยากล่ะ แล้วคุณไม่รู้หรือไงว่ามีผู้หญิงหลายคนอยากอยู่ร่วมห้องกับผม” “แต่ไม่ใช่ฉันแน่นอน” “กลัวผมหรือไง” “เปล่า!”

“คุณเป็นยังไงบ้าง” กฤตภาสรั้งคนตัวเล็กเข้ามากอด เพราะเขาไม่ได้มาพบเธอเกือบสัปดาห์เพราะติดงานต่างจังหวัด “ขิงสบายดีค่ะ” “แล้วคิดถึงผมหรือเปล่า” “คิดถึงค่ะ” “ผมก็คิดถึงคุณ คิดถึงมาก” ปากหยักแนบเข้ากับริมฝีปากอิ่มทันทีที่พูดจบ จากนั้นเขาก็ตักตวงความหวานในโพรงปากเล็กด้วยความคิดถึงเนิ่นนานจนอีกคนหายใจหายแทบไม่ทันเลยต้องส่งเสียงทักท้วง “พะ...พอแล้วค่ะ” อัญญาดาเอ่ยเบาๆ เมื่อปากหยักถอนจูบแล้วเขาก็หันไปซุกไซ้ซอกคอแทน “ผมคิดถึงคุณ” “ขิงรู้แล้วค่ะ” “งั้นขอชื่นใจอีกหน่อยได้ไหม” ขอแต่ไม่รอคำอนุญาตจากคนตัวเล็ก เขาจูบเธออย่างดูดดื่ม สองมือก็กอดรัดร่างเล็กแนบแน่น จนพอใจแล้วก็ถอนจูบออกมา แล้วมองใบหน้าแดงระเรื่อด้วยแววตาหื่นกระหาย อัญญาดาหัวใจเต้นรัว หวั่นใจกับสายตาของเขา

“มะ...มองอะไร” “ก็ชอบไง เลยมอง” นิชนันท์ตาโตทันทีกับคำตอบของเขา “ไม่เชื่อหรือไง” “ไม่เชื่อ” “ทำไมเชื่อล่ะ ทั้งที่ก่อนหน้าคุณเองก็ชอบจูบของผมเหมือนกัน” “ฉันไม่ได้ชอบ!” “ชอบแน่ๆ เพราะคุณไม่ได้ขัดขืนเลย” นวินที่จับแขนคนตัวเล็กไว้ได้ทันก่อนเธอจะหนีไปตอนที่ผลักเขาออกห่าง รั้งเบาๆ ร่างเล็กก็ถลาเข้าอยู่ในอ้อมกอดของเขา “คุณนวิน! ปล่อยฉันนะ อย่ามาทำแบบนี้กับฉัน”

“ผมมีข้อแม้” พิชญาภัคเงยหน้ามองคนพูดทันที “ข้อแม้อะไรเหรอคะ” “คุณต้องอยู่เป็นผู้หญิงของผมจนกว่าผมจะไม่ต้องการ” “นานกว่าหนึ่งเดือนเหรอคะ” “ใช่” “แล้ว...” “อย่าถามเรื่องเวลาตอนนี้เลยทูนหัว ผมยังบอกไม่ได้ แล้วบ้างทีผมอาจต้องการคุณตลอดไป หรือไม่ ผมก็อาจจะไม่ต้องการคุณเร็วกว่าหนึ่งเดือน” พิชญาภัคเบือนหน้าไปทางอื่นพร้อมขยับเปลือกตาไปมาสองสามครั้ง ที่เธอก็รู้สึกแปลกใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมต้องไปรู้สึกกับคำพูดของเขาด้วย “ตกลงค่ะ พีชจะอยู่กับคุณไปจนกว่าคุณ...จะเบื่อพีช” “งั้นข้อตกลงใหม่ของเราก็เริ่มขึ้นแล้ว นับตั้งแต่วินาทีนี่”

“คุณทินคะ!” “ว่าไงครับ” “คือเมื่อกี้ฉันพูดผิด ฉันจะบอกว่าฉันยังไม่มีใคร” พอรู้ตัวว่าพูดผิดตาลิกาก็รีบแก้ต่าง “แล้วคุณพร้อมจะมีผมหรือเปล่า” “เอ่อ...”ตาลิกายกมือขึ้นเกาคอตัวเองไปมาแก้อาการเขิน “ว่าไงครับ” “ฉะ...ฉันรู้สึกง่วง ฉันขอเข้าห้องดีกว่าค่ะ” คนที่หน้าเห่อร้อนหาทางเลี่ยง “แต่ผมอยากได้คำตอบจากคุณ ผมอยากมีเมีย” “เอ่อ...” ตาลิกาอายหนักกว่าเดิมกับคำพูดเถรตรงของคนตรงหน้า ที่ตอนนี้ยังจับมือเธอไว้ไม่ยอมปล่อย “งั้นผมให้เวลาคิดหนึ่งวันพอไหม” “วะ...วันเดียวเหรอคะ” “ครับ พอดีผมรีบ อยากมีเมีย” ตาลิกาเอาแต่ยิ้มอีกครั้งและก็นึกดีใจเมื่อได้ยินเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นมา แต่ไม่ใช่เสียงโทรศัพท์จากเธอ “คุณคุยโทรศัพท์เถอะค่ะ ฉันจะเข้าห้อง”

“คุณปวีร์ นี่คุณจะตามฉันไปถึงไหน” กัญชลาที่หลีกหนีว่าที่เจ้าบ่าวมาได้แล้ว แต่ก็ยังมีคนบางคนตามติดไม่เลิกเลยหันไปถามด้วยสีหน้าไม่พอใจ ทั้งที่เธอก็บอกไปแล้วว่าไม่อยากคุยกับเขา แต่เขาก็ตื้อไม่เลิก “ก็ตามไปจนกว่าคุณจะยอมไปกับผมนั่นแหละ” “ฉันจะไม่ไปไหนกับคุณทั้งนั้น แล้วช่วยไปไกลๆ ฉันด้วย ไม่งั้นฉันจะแจ้งทางโรงแรมว่ามีพวกโรคจิตตามรังควาน” “ใจร้ายไปหรือเปล่าทูนหัว มาใส่ร้ายสามีตัวเองว่าเป็นโรคจิต” “ฉันยังไม่มีสามี!”

“อื้อ! คุณสิงห์” ชนากานต์เบี่ยงหน้าหลบทำให้ริมฝีปากหยักพลาดไปถูกที่แก้มนุ่ม “ทำไมมาช้า” เขาถามเสียงพร่า ก่อนจะดันหญิงสาวไปใกล้เตียง “ตวงยังไม่เข้านอนค่ะ กานก็เลยมาช้า” “แล้วเด็กนั่นออกมาทำอะไร” “คุยโทรศัพท์ค่ะ” “บ่อยไหม” “เกือบทุกวันค่ะ” “เดี๋ยวฉันจัดการเอง” กวินภพบอกแล้วก็ปลดชุดของหญิงสาวออกไม่นานเรือนร่างขาวผ่องของหญิงสาวก็ปรากฏต่อสายตาหื่นกระหายของเขา ที่ไม่ว่าจะได้เชยชมกี่ครั้งเขาก็ยังปรารถนาในตัวเธอ ยิ่งค่ำคืนนี้เขายิ่งต้องการเธอ

“ทำตัวสบาย แล้วก็เล่ามาเลยว่าเรื่องราวเป็นมายังไง ถึงได้มาอยู่ในห้องนี้” หลังจากไปลากเก้าอี้มานั่งได้แล้วศรัทธาก็เปิดฉากถามคนตัวเล็กทันที ปลายฝันยิ้ม หน้าก็ร้อนไม่ทราบสาเหตุเมื่อถูกจ้อง “ไม่สบายเหรอ หน้าแดงเชียว” “ไม่นี่ค่ะ!” ปลายฝันตกใจยกมือลูบหน้าตัวเองไปมา ศรัทธายิ้มเล็กน้อยกับอาการตกใจของคนตัวเล็ก ก่อนถามย้ำอีกครั้งด้วยความเป็นห่วง “แน่ใจว่าไม่ได้เป็นอะไร” “ฝัน...ฝันสบายดีค่ะ” “งั้นก็เล่ามาเลยว่าไปมายังไงถึงได้มาอยู่ที่นี่ได้ ว่าแต่เราสองคนไม่ได้เจอกันนานเลยนะ ตั้งแต่นัดกันคราวนั้น” “ใช่ค่ะ” “แล้วคิดถึงกันบ้างไหม ผมคิดถึงฝันตลอดนะ”

“คุณติณห์ หยุดมือเดี๋ยวนี้นะ” มุกธิดาหน้าแดงระเรื่อ แต่จะดิ้นหนีก็ดิ้นไม่ได้ เพราะถูกเขารัดไว้เสียแน่น “จะหยุดทำไมล่ะ แล้วจะบอกให้รู้ไว้ว่าฉันชอบผู้หญิงตูดงอนๆ นมใหญ่ๆ ว่าแต่เธอเคยนอนกับผู้ชายไหม แล้วหมอนั่นทำถึงใจเธอหรือเปล่า” ถามด้วยหน้าตายียวนกวนโมโห แต่บอกเลยว่าเขาอยากรู้มากว่าพนักงานสาวคนนี้ผ่านผู้ชายมาหรือยัง แล้วผ่านมากี่คน “ถามบ้าอะไรเนี่ย” จากที่อายตอนนี้กลายเป็นโกรธ ตาก็มองจนแทบถลนออกมานอกเบ้า “นี่โกรธเหรอ” ทั้งที่รู้อยู่แก่ใจแต่ก็ยังถาม คราวนี้มุกธิดาเลยดิ้นใหญ่ แต่การยิ่งดิ้นกลับยิ่งทำให้เนื้อตัวเบียดสัมผัสกัน “ก็โกรธสิ ผู้ชายบ้าอะไรถึงมาถามคำถามแบบนี้กับผู้หญิง ปล่อยมุกเดี๋ยวนี้นะ” “ฉันจะได้รู้ไงว่าเธอเป็นงานหรือไม่เป็นงาน แต่ขอบอกก่อนนะว่าฉันไม่ชอบผู้หญิงที่ผ่านผู้ชายมาเยอะ เพราะมันจะทำให้เครื่องหลวม” ปากหยักคลี่ยิ้มชอบใจเมื่อเห็นสีหน้าแดงก่ำของคนในอ้อมกอด “คุณติณห์!!” “จะเสียงดังทำไม อยู่ใกล้กันแค่นี้เอง” ติณห์โน้มหน้าลงต่ำมากยิ่งขึ้น จนจมูกชนกัน ก่อนที่เขาจะกดปากหอมแก้มคนในอ้อมกอด “คุณติณห์!!” “อย่าเสียงดัง” เขาเอ็ดหน้าตาดุดัน มุกธิดาก็ดิ้นหนีพัลวัน “คุณติณห์ก็หยุดทำอะไรแบบนี้กับมุกสิ” “แบบนี้ แบบไหน” เขาถามกลับด้วยสีหน้าไม่รู้ไม่ชี้ จนอีกคนอยากจะซัดให้สักหมัดสองหมัด “ก็กอดก็หอมแก้มมุกนี่ไง” “แค่กอดหอมนิดหน่อยมันไม่สึกหรอหรอกน่า” “คนบ้า! พูดเอาแต่ได้ ปล่อยมุกเลยนะ มุกง่วง มุกจะไปอาบน้ำนอน” **งานหมดสัญญานะคะ ชื่อเดิมอสูรร้ายบำเรอสวาท และเป็นภาคต่อเรื่อง เกมพิศวาสกระชากใจ (ทัพพ์ พิมพ์พิศา) ทุกเรื่องสามารถอ่านแยกได้ค่ะ แต่ถ้าหากต้องการอ่านเรียงตัวละครที่เข้าไปแจมในแต่ละเรื่องก็ตามนี้ค่ะ 1.เล่ห์สวาทล่ามหัวใจ (ราม นิรัสยา) 2.เพลิงปรารถนายั่วหัวใจ (อินทัช รินนภัส) 3.เกมพิศวาสกระชากใจ (ทัพพ์ พิมพ์พิศา) 4.เสน่ห์ร้ายภรรยาจำเป็น (ติณห์ มุกธิดา)**

“นี่! จะทำอะไร” พิมพ์พิศาร้องถามหน้าตาตื่นเมื่อมือใหญ่ยื่นมารวบร่างเธอเข้าไปกอดโดยไม่บอกไม่กล่าว สองมือเล็กยกยันอกกว้างไว้สุดแรง “ก็คุณบอกว่าผมไม่สนใจคุณ ตอนนี้ผมก็เลยจะสนใจคุณไง” หน้าตาถมึงทึงแปรเปลี่ยนเป็นเจ้าเล่ห์ได้อย่างรวดเร็วจนตอนนี้พิมพ์พิศาเริ่มระแวง “อย่ามาทำบ้าๆ ที่นี่นะทัพพ์ ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ” พิมพ์พิศาหันหน้าหลบริมฝีปากหยักที่โน้มเข้ามาหาพัลวัน ทำให้ทัพพ์ที่หมายจะจูบปากอิ่มเพื่อลงโทษที่เธอไปซบอกชายอื่นเลยพลาดเป้าไปโดนแก้มบ้าง จมูกบ้าง “จะดิ้นทำไม” คนอยากจูบดุเข้าให้ แต่มีหรือที่พิมพ์พิศาจะสนใจ ตอนนี้เธอทั้งผลักทั้งตบทั้งหยิกอีกคนเพื่อให้ตัวเองหลุดไปจากอ้อมกอดรัดแน่น “นายก็ปล่อยฉันสิ แล้วก็หันมองด้วยว่าที่นี่มันไม่ใช่ที่ส่วนตัว นายจะมาทำบ้าๆ ไม่ได้เด็ดขาด” คนตัวเล็กแย้งเสียงเขียว นัยน์ตาก็ขุ่นคลั่ก “ใครบอกทำบ้าๆ นี่ผมกำลังจะแสดงความรักกับเมียต่างหาก” “ฉันไม่ใช่เมียนาย!” เพราะโมโหที่ถูกกอดรัดแน่นจนแทบหายใจไม่ออกพิมพ์พิศาจึงโต้กลับไปแบบไม่คิด เลยทำให้หน้าหล่อเหลาขรึมขึ้นมาทันตา “พูดใหม่อีกทีสิ” ทัพพ์ย้ำชัดทุกถ้อยคำ “ฉันพูดชัดแล้ว” “งั้นเหรอ” (งานหมดสัญญานะคะชื่อเดิมเกมรักเมียยั่วสวาท) **ภาคต่อ เพลิงปรารถนายั่วหัวใจ (อินทัช รินนภัส) **

“คุณขุนกอดฉันทำไมคะ” “ผมเห็นคุณดูกลัวๆ เลยกอดปลอบ ว่าแต่โอเคขึ้นหรือยัง” กานพลูขยับตัวออกเล็กน้อยเมื่อเขาคลายอ้อมกอด ก่อนจะเงยหน้ามองคนตัวโต หัวใจของเธอเต้นแรงอีกแล้ว “เอ่อ...โอเคแล้วค่ะ” ปากบอกโอเค แต่ใจยังคงเต้นแรง เธอไม่ชอบสายตาเขาที่กำลังมองมาเลย มันเหมือนจะกลืนกินเธอเข้าไปทั้งตัว และที่สำคัญทำให้เธอทำอะไรไม่ถูก แม้จะพูดยังติดๆ ขัดๆ “งั้นก็พร้อมแล้วใช่ไหม” กานพลูเบิกตาโตเล็กน้อย “พร้อมอะไรเหรอคะ” ขุนศึกยกมือลูบไล้แก้มเนียนเบาๆ สายตาของเขาก็จดจ้องใบหน้าแสนน่ารักนั่นอย่างหลงใหล ใครจะไปคาดคิดว่าเขาจะได้พบเจอคนที่ทำให้เขาคลั่งได้ขนาดนี้ “ผมต้องการคุณ” เขาบอกด้วยเสียงที่เริ่มแหบพร่า เลื่อนมือลงไปยังสะโพกงามงอน หยอกล้อเบาๆ

“อ๊ะ! คุณ...คุณเอเดรียน” เพลินพลอยรู้สึกเสียววาบไปทั้งกาย เมื่อฝ่ามือใหญ่เคลื่อนมาที่อกอวบอิ่ม แต่เขาไม่ได้วางไว้เฉยๆ เขาบีบเคล้นและสะกิดยอดถันจนเส้นขนบนกายของเธอลุกชัน “ที่รัก ทำไมคุณถึง...อ่า” เอเดรียนบอกด้วยเสียงแหบพร่า ก่อนจะดันหญิงสาวเข้าไปในห้องครัวแล้วดันเข้าไปชิดผนังห้อง “คุณจะ...อื้อ” ปากอิ่มถูกปากหยักปิดทาบทับ ทำให้เสียงที่จะถามถูกกลืนหาย ลิ้นอุ่นเองก็อาศัยจังหวะนี้สอดแทรกเข้าไปดื่มด่ำกับความหวานในช่องปากเล็ก เขาบดขยี้จุมพิตอย่างคนหิวกระหาย ประหนึ่งคนอดยาก มือใหญ่ก็ทำหน้าที่ไม่มีขาดตกบกพร่อง บีบเคล้นเต้างามสร้างความปั่นป่วนให้กับคนตัวเล็ก

“คุณ...พนา” “หอมแก้มคู่หมั้นผิดตรงไหน” “แต่ว่า...คุณ!” โสมรัศมีพูดได้แค่สั้นๆ ก็ร้องเสียงหลงเมื่อถูกคนตัวโตหอมแก้มไปอีกข้างละสองฟอดหนักๆ “แก้มคุณนี่หอมชะมัด ไม่รู้ส่วนอื่นจะหอมหรือเปล่า” “คุณพนา คุณ...คุณอย่าทำบ้าๆ กับฉันนะ” คนถูกจู่โจมแบบไม่ทันตั้งตัวร้องห้ามทันควัน แต่เสียงกลับแผ่วเบาจนน่าโมโห “แล้วถ้าผมจะทำ คุณจะห้ามผม ห้ามใจตัวเองได้เหรอทูนหัว” “ฉะ...ฉัน ฉันห้ามได้อยู่แล้ว” พนาหัวเราะชอบใจให้กับคำตอบที่ดูไม่หนักแน่นเอาซะเลย “ผมว่าคุณกลับออกไปดีกว่านะ เพราะถ้าขืนอยู่ต่ออีกนาทีเดียว ผมคง...”

(ภาคต่อ เล่ห์ร้ายศิวากร ,ฤทธิ์สวาทคีรินทร์) “คุณปราณนต์ ฉันบอกให้ปล่อยฉันได้แล้ว ไม่ได้ยินหรือไง” คนถูกโอบรั้งจนแทบจะสิงเข้าร่างคนตัวใหญ่บอกเสียงห้วนจัด เมื่อบอกไปรอบแรกแล้วเขาไม่ยอมปล่อย “อย่าเพิ่งเลยคุณ เดี๋ยวแฟนเก่าคุณตามมาจะไม่เชื่อนะว่าเราสองคนเป็นคู่รักกัน” “จะเชื่อหรือไม่เชื่อ ฉันไม่สนหรอก ส่วนคุณ ปล่อยฉันเดี๋ยวนะ” ปราณนต์ดื้อด้านไม่ยอมปล่อย ก่อนจะหันไปมองด้านหลัง ก็เห็นว่าอดีตแฟนของหญิงสาวตามมา “คงต้องแสดงให้สมจริงกว่านี้แล้วที่รัก” “คุณจะทะ...อื้อ!” พูดได้แค่นั้นปากหยักก็ประกบเข้าหาปากอิ่มสวย ทำเอาเจ้าของเรียวปากอิ่มสวยได้แต่ยืนนิ่ง ใจเต้นระรัว ส่วนคนที่เดินมาเห็นอดีตคนรักกำลังจูบกับชายคนอื่นก็สบถอย่างหยาบคาย เป็นจังหวะเดียวกับที่สาวรุ่นน้องที่นัดไว้เดินเข้ามาพอดีเลยต้องหันไปสนสาวรุ่นน้องแทนอดีตคนรัก ที่ตอนนี้เมธาวดีแทบจะยืนไม่อยู่แล้ว เมื่อถูกจูบจนปากแทบช้ำ ส่วนอีกคน พอได้จูบจนหนำใจก็ถอนจูบออกอย่างเสียดาย “อีตาบ้า! คุณมาจูบฉันทำไม”

“ไม่เอาน่าที่รัก อย่าเพิ่งโกรธกันเลย ว่าแต่มาถึงที่รักก็นอนรอผมเลยเหรอครับ” สีหน้าของศิวากรไม่ได้สะทกสะท้านกับสีหน้ากรุ่นโกรธของดาราสาวเลยสักนิด หนำซ้ำยังพูดจายียวนยั่วโทสะของดาราสาวต่อไป “คุณนี่...ความคิดทุเรศที่สุด” “แต่ผมพูดเรื่องจริงนะที่รัก แล้วผมก็เห็นเต็มสองตาเลยว่าที่รักนอนรอผม แล้วแบบนี้ไม่เรียกว่าอ่อย แล้วจะให้เรียกว่าอะไรดีครับที่รัก แต่ผมว่าถ้าจะให้ดีต้องถอดเสื้อผ้าด้วยนะที่รัก” ศิวากรยิ้มหน้าทะเล้น นึกชอบใบหน้ากรุ่นโกรธของดาราเจ้าบทบาทเสียจริง แต่ไม่รู้ว่าสิ่งที่เห็นนี่ เจ้าตัวกำลังสวมบทบาทตัวละครอยู่หรือไม่ “ถ้าคุณอยากเข้าใจว่าฉันอ่อยก็ตามใจคุณ แต่คุณรู้เอาไว้ว่าที่ฉันยอมอ่อยคุณ ไม่ได้หมายความว่าฉันจะยอมนอนคุณง่ายๆ” “โธ่ที่รัก ผมจ่ายไปตั้งสามล้าน ขอผมเชยชมนิดๆหน่อยๆ ไม่ได้หรือไง หรือถ้าคุณอยากให้ผมล่วงล้ำเข้าไปลึกๆ ผมก็ยินดี” “คุณศิวากร!”

ก๊อกๆ เสียงเคาะประตูห้องในเวลาสามทุ่มครึ่งทำให้คนที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จเร่งฝีเท้าเดินมาเดินประตู เพราะคิดว่าเป็นปุ้ยที่เธอได้บอกให้เอาน้ำมาให้ แต่พอเปิดประตูออกไปก็แทบช็อค เมื่อคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าประตูคืออดีคคนรัก “คุณคีรินทร์” เสียงแทบไม่ผ่านออกมาจากลำคอ เมื่อเวลานี้มีความรู้สึก ทั้งตกใจ ดีใจ ตื่นเต้น ปนเปกันไปหมด “นัท ผมคิดถึงคุณ” คีรินทร์รั้งคนตัวเล็กเข้ามากอด กอดจนแทบจะหลอมร่างเป็นหนึ่งเดียวกัน ส่วนคนเป็นเจ้าของห้องพอหายจากอาการต่างๆ แล้วก็พยายามผลักอดีตคนรักที่กอดเธอไว้แน่นออก “คุณคีรินทร์ ปล่อยฉันนะ” “ผมไม่ปล่อย” “แต่ฉันสั่งให้ปล่อย แล้วออกไปจากห้องของฉัน เดี๋ยวนี้” “ไม่ ผมจะไม่ปล่อยคุณไปไหนอีกแล้ว ผมรักคุณนะนัท” “นี่คุณยังจะกล้าบอกรักฉันอีกเหรอ!”

“ว้าย! ทะ...ท่านประธาน” “มีอะไร” เจ้าของตักกว้างกดใบหน้าซุกไซ้ซอกคอหอมละมุน กดปากหยักจูบเบาๆ แต่เพียงเท่านั้นก็ทำให้ร่างเล็กสั่นสะท้าน “ท่านประธาน!” “จะเปลี่ยนใจหรือไง แต่ลืมไปแล้วหรือไงว่าถ้าปฏิเสธ จะมีคนเดือดร้อน” น้ำเสียงของเขาดุดัน ก่อนจะถอยใบหน้าออกมาจากซอกคอหอมละมุน “ปละ...เปล่าค่ะ” เสียงหวานสั่นรีบปฏิเสธ ทว่าเธอมีเหตุผลที่เขา แต่เธอไม่รู้จะเริ่มต้นพูดอย่างไร “แล้วเรียกผมทำไม” “คือ...ตอน...ตอนนี้ฉันกำลังมีเรื่องเดือดร้อนค่ะ” “แล้ว” ชายหนุ่มถามด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง พลางยกมือลูบไล้ต้นแขนเรียวเล่น ตาคมมองลึกเข้าไปในดวงตากลมสวยที่เต็มไปด้วยความกังวล “ฉัน...” **งานหมดสัญญานะคะ ชื่อเดิมเพลิงสวาทนางบำเรอ และเป็นภาคต่อเล่ห์สวาทล่ามหัวใจ แต่อ่านแยกได้ค่ะ**