“ตัวเธอหอมดีจัง” เขาว่าแล้วก็กดปากหอมดังฟอด
“ปละ…ปล่อยฉันนะพี่หมอ”
“เธอน่ารักน่ากินขนาดนี้จะให้พี่ปล่อยได้ไง”
“แต่พี่จะทำกับฉันแบบนี้ไม่…ไม่ได้นะ”
“ทำได้ เพราะพี่ขอเธอเป็นเมียแล้ว”
“แต่…แต่ฉันไม่ได้ตกลงด้วยซะหน่อย แล้วถ้าพี่…พี่อยากได้เรื่องแบบนั้น พี่ก็ไป…ไปหาที่ระบายที่อื่นสิ หรือไปหาแม่รินดาอะไรนั่นก็ได้ ฉันว่าเธอต้องเต็มใจแน่ๆ” กว่าวาริสาจะพูดจบก็ทำเอาเธอเหนื่อยและระแวงอย่างที่สุด เพราะมือหนาอยู่ไม่สุข เผลอเป็นแตะนั่นแตะนี่
“ไม่เอา ไม่ใช่สเปก”
“ยังจะเลือกสเปกอีกหรือไง ไอ้พี่หมอบ้า”
“ก็ถ้าไม่ใช่สเปก แล้วจะฟินได้ไงล่ะ”
“งั้นก็เรื่องของพี่เถอะ ปล่อยฉันได้แล้ว”
ปารวียิ้มกรุ้มกริ่ม สายตาก็กวาดมองตั้งแต่ใบหน้าแดงระเรื่อมายังหน้าอกหน้าใจที่สะท้อนขึ้นลงตามแรงหายใจ
“ให้พี่นะ”