“พราว คุณจำเจ้าสัวที่มาหาวันนั้นได้ไหม” พอเข้ามาในห้องแล้วและตอนนี้พราวรัมภากำลังปลดกระดุมเสื้อให้คนตัวโตอยู่ แต่อยู่ๆ คนตัวโตก็มาตั้งคำถามกับเธอ จนเธอชะงักไปเล็กน้อย
“จำได้ค่ะ แล้วคุณก็เคยบอกว่าเจ้าสัวทรงชัยเป็นพ่อของคุณวีด้า”
“วันนั้นเจ้าสัวบอกให้ผมพาคุณไปกินอาหารกับท่านด้วย”
พราวรัมภาฟังแล้วก็ทำหน้ายุ่งๆ ไม่เข้าใจว่าท่านจะให้ชวนเธอทำไม ในเมื่อไม่เคยรู้จักกันมาก่อน
“ท่านจะให้ชวนพราวไปทำไม พราวไม่เคยรู้จักท่านมาก่อนนะคะ”
กรณ์ฟังคำถามแล้วก็ใช้มือดันคางมนขึ้นมาสบตากัน “เพราะเจ้าสัวอยากได้ตัวคุณ”
“อะไรนะคะ!”
กรณ์ยิ้มให้คนหูตึงก่อนจะบอกอีกครั้งและบอกเล่าเรื่องราวของเจ้าสัวทรงชัยให้กับคนตัวเล็กฟัง ที่พอฟังแล้วพราวรัมภาก็เข้าใจแล้วว่าวันนั้นท่านมองเธอแบบนั้นทำไม
“คุณคงไม่ได้อยากไปเป็นเมียเก็บเจ้าสัวใช่ไหม”
“คุณกรณ์!”
“ผมขอโทษ ถ้าคำถามของผมทำให้คุณไม่พอใจ”
“พราวไม่ได้ไม่พอใจค่ะ พราวแค่ตกใจ ไม่คิดว่าคุณจะถามพราวแบบนี้”
“แล้วคุณจะตอบผมได้ไหม”
“พราวไม่มีวันไปเป็นเมียเก็บเจ้าสัวค่ะ”
“งั้นเป็นภรรยาผมนะ” อยู่ๆ กรณ์ก็วกเข้าเรื่องนี้ ทำเอาพราวรัมภาปรับอารมณ์ตามไม่ทัน แล้วตอนนี้เขายังรั้งเธอเข้าไปกอดซะแน่น
“คุณ…คุณกรณ์กอดแน่นไปหรือเปล่าคะ”
“ผมไม่ได้อยากกอดอย่างเดียว อยากจะกลืนกินคุณไปด้วย ถ้าทำได้” เสียงคนพูดเริ่มแหบพร่า ส่วนหัวใจคนฟังก็เต้นรัวๆ
“คุณกรณ์ปล่อยพราวดีไหมคะ พราวจะได้ถอดเสื้อผ้าคุณ แล้วคุณจะได้เข้าไปอาบน้ำ” พราวรัมภาบอกโดยไม่ยอมเงยหน้ามองคนตัวโต เพราะรู้ดีว่าตอนนี้สายตาคมคงเต็มไปด้วยความปรารถนา ที่เธอก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะต้านทานได้หรือไม่
“เลี่ยงเก่งนักนะ”
********
(งานหมดสัญญานะคะ ชื่อเดิม บำเรอสวาทเมียเลขา)