หลังจากได้คำตอบอันเป็นที่น่าพอใจจากน้องสาวแล้ว วินธนัยก็เริ่มวิธีการของเขาทันที เขาเริ่มจากจูบแผ่วเบาที่หน้าผาก ต่อด้วยดวงตาทั้งสองข้างแล้วผละออกมา

รมิดาลืมตาขึ้นมาประสานเข้ากับสายตาของพี่ชายพอดี ใบหน้าทั้งคู่ห่างกันแค่คืบเท่านั้น

"พี่วิน"

เธอเรียกชื่อพี่ชายออกไปโดยไม่รู้ตัว​ รู้เพียงว่าเธอถูกดึงดูดด้วยดวงตาของพี่ชาย มันมีอะไรบางอย่างที่เธอไม่สามารถ​บอกได้ แต่อานุภาพ​ของดวงตาคู่นี้ได้ตราตรึง​เธอเอาไว้ เธอเชื่อใจพี่ชายของเธอ

วินธ​นัย​ลูบหัวของน้องสาวด้วยความอ่อนโยน​อีกครั้งแล้วโน้มตัวลงไปปิดปากของเธอ เขาค่อยๆ ละเลียดชิมความหวานจากกลีบปากนุ่ม ขบเม้ม ดูดดึง และหยอกเย้า หลอกล่อให้คนไม่ประสายอมเปิดปากเพื่อที่เรียวลิ้นหนาได้เข้าไปสำรวจ

เมื่อเขาถอนจูบออกมาจากริมฝีปากที่เจ่อบวมด้วยน้ำมือเขา ก็เริ่มพรมจูบไปตามซอกคอ ลมหายใจอุ่นร้อนที่กระทบโดนผิวเนื้ออ่อนสร้างความรู้​สึกซ่านรัญจวนให้น้องสาวจนต้องครางออกมา

"อา... พี่วิน"

พี่ชายรู้ดีว่าน้องสาวรู้สึกเช่นไร ดังนั้นเขาจึงเดินหน้าต่อเพื่อมอบความรู้สึก​แปลกใหม่ให้น้องสาวต่อไป

คราวนี้มือใหญ่​เริ่มทำการสำรวจไปตามเรือนร่างบอบบางผ่านชุดนอนลายการ์ตูน​ เขารู้ดีว่าน้องสาวไว้ใจเขาแค่ไหน ทุกครั้งที่นอนด้วยกันเธอไม่เคยใส่ชั้นในชิ้นบนเลยสักครั้ง หลายๆ ครั้งที่ชุดนอนบางชุดเก่าและบางทำให้เขาเห็นเรือนร่างเธอชัดเจน วันนี้เขามีโอกาสได้สัมผัส น้องสาวเขาซ่อนรูป​กว่าที่เห็นมาก

ทันทีที่มือใหญ่สัมผัสกับทรวงอกและบีบขยำ รมิดาถึงกับสะดุ้งและหลุดครางชื่อของพี่ชายอีกครั้ง

"อุ้ย! พี่วิน"

และพี่ชายก็ประกบปิดปากน้องสาวอีกครั้ง ขบเม้มและหยอกเย้า​ ปลายลิ้นร้ายไล้เลียไปตามกลีบปากแต่ไม่ได้แทรกเข้าไปด้านใน ถึงอย่างนั้น​ก็สร้างความรัญจวน​ให้กับน้องน้อยจนต้องแลบลิ้นออกมาเกี่ยวกระหวัดกับลิ้นของพี่ชายเสียเอง

พี่ชายตัวดีไม่ยอมหยุดชิมแค่นั้น เขาไล้ปลายลิ้นจากกลีบปากนุ่มโลมเลียมาถึงลำคอขาวผ่องที่เขาอยากจะดูดเม้มตีตรา แต่เขาก็ไม่ได้ทำด้วยยังสำนึกอยู่ว่ามันอยู่ในบริเวณ​เปิดเผยสายตา เขาไม่อยากให้ใครมองว่าน้องสาวเขาเป็นสาวใจแตก ดังนั้นเป้าหมายต่อไปคือยอดอกอวบอิ่มที่แข็งชูชันล่อสายตาผ่านเนื้อผ้าบางเบาของชุดนอน พี่ชายครอบครองมันทั้งอย่างนั้นทำให้ผู้เป็นน้องรู้สึกถึงความเปียกชื้นจากน้ำลายผ่านเนื้อผ้า ทรวงอกข้างหนึ่งถูกมือใหญ่บีบขยำ อีกข้างถูกกลืนกิน ความรู้สึกต่่่างๆ ความผิดชอบชั่วดีผสมปนเปกันไปหมด ใจหนึ่งบอกว่ามันไม่ถูกต้อง เขาเป็นพี่ชาย อีกใจหนึ่ง​ก็เชื่อมั่นในตัวพี่ชายอย่างที่ยอมรับไปแล้ว รวิดาอยากจะผลักดันพี่ชายออกไปแต่ก็ทำไม่ได้ ด้วย​ความรู้สึก​แปลกใหม่ที่เพิ่งจะเคยพานพบที่พี่ชายกำลังมอบให้อยู่นี้มันดีเหลือเกิน​ แม้ว่าบางครั้ง​มันจะทำให้เธอรู้สึกหายใจไม่ออก บางทีก็รู้สึกเหมือนกระแสอะไรบางอย่างแล่น​พล่านอยู่ในตัว จากจุดที่ถูกพี่ชายสัมผัส​มันวิ่งแปลบปลาบไปทั่วร่างกายแล้วก่อเป็นกระแสคลื่นที่สาดซัดสู่จุดความเป็นหญิง มันทำให้เธอครางออกมาอย่างห้ามไม่อยู่

"อือ... อา..."

เมื่อเล่นกับอกอิ่มจนพอใจแล้ววินธ​นัย​ค่อยๆ เคลื่อนใบหน้าต่ำลงลากผ่านหน้าท้องแบนเรียบ ลิ้นร้ายยังไล้วนที่สะดือบุ๋ม จุดความกระสัน​ให้คนใต้ร่างถึงกับขนลุกเกรียว เขาดอมดมเชยชิมต่ำลงมาอีกจนพบเป้าหมาย​ ความโหนกนูนภายใต้แพนตี้ตัวน้อยล่อตาเขาให้ลงไปลิ้มรส เขาใช้นิ้วมือเกี่ยวดึงขอบกางเกงใน​ตัวน้อยออกมา ภาพที่ปรากฏ​แก่สายตา​เขาช่างเย้ายวน น้องสาวของเขาชุ่มฉ่ำไปหมด สังเกตได้จากกลุ่มแพรไหมที่บดบังความเป็นหญิงนั้น ตอนนี้ถูกย้อมด้วยน้ำหวานจนสะท้อนเงาดำวาว

ทันทีที่ปราการ​ชิ้นน้อยถูกถอดออกจากร่าง ผิวกายที่ต้องลมเย็นแวบผ่าน ทำให้สติที่เหลืออยู่น้อยเต็มทีของรมิดากลับคืนมาอีกครั้ง เธอหุบขาและพยายาม​ใช้มือบดบังความเป็นหญิงของเธอไว้ ซึ่งมันขัดใจพี่ชายของเธอนัก

"อย่าครับน้องหมิง น้องสวยมากรู้มั้ย"

"พี่วินอย่ามองค่ะ หมิงอาย"

"ไม่ต้องอายครับ น้องสาวของพี่สวยที่สุด" เขาบอกพร้อมกับดึงมือเล็กออกเพื่อที่เขาจะได้ชื่นชมความงามได้เต็มตาอีกครั้ง

มือใหญ่เลื่อนมือลงไปสัมผัส เป็นดังที่คาด เธอฉ่ำเยิ้มไปหมดจนคนเป็นพี่อดใจไม่ไหวก้มหน้าลงไปหา เขาสูดเอากลิ่นหอมหวานเข้าเต็มปอด มันเป็นกลิ่นแป้งเด็กที่น้องสาวใช้ประจำผสมกับกลิ่นคาวอ่อนๆ จากน้ำหวานของเธอที่เอ่อล้น เขากระหายมันยิ่งนัก เขาใช้ปลายลิ้น​เลียลิ้มชิมรสมันทันที มันหวานอย่างที่คิดไว้จริงๆ

กายสาวสะท้านในยามที่คนเป็นพี่ตั้งใจดูดกลืนน้ำหวานที่ไม่มีทีท่าว่าจะหมด ยิ่งเขาไล้เลียน้ำหวานก็ยิ่งเอ่อล้นเหมือนกับว่ากลัวเขาจะไม่อิ่ม เรียวลิ้นย้ายจากกลีบเกสรภายนอกเข้าไปดูดน้ำหวานจากเกสรตรงแกนกลางทำให้ร่างน้อยบิดเร่า รมิดารู้สึกทรมานเจ���ยรจะขาด​ใจ เธอพยายามจะหุบขาแต่ก็ถูกตรึงเอาไว้ไม่ให้ขยับ อยากจะขยับขาเพื่อลดทอนความทรมาน​ที่ก่อตัวขึ้นก็ทำไม่ได้ เธอทำได้แค่ขยำมือแน่นกับผ้าปูที่นอน​เท่านั้น

"อือ... พี่วินคะ... อ๊า..." น้องสาวส่งเสียงครวญ​ครางกระเส่า ยิ่งทำให้พี่ชายส่งเรียวลิ้นตวัดเลียแรงและเร็วขึ้นอีก ร่างกายของน้องสาวจึงบิดเร่าตามไปด้วย

ทรมาน​เหลือเกิน นั่นคือความรู้สึก​ของผู้เป็นน้อง เธอทั้งอยากให้เขาหยุด หรือทำอะไรก็ได้ที่จะช่วยให้เธอหลุดพ้นจากความทรมานเจียรขาดใจนี้

"พี่วิน... ช่วยหมิงด้วย อ๊า... หมิงทรมานเหลือเกิน" เสียงเล็กครางบอก​กระท่อนกระแท่น

ได้ยินดังนั้นวินธนัยยิ่งส่งเรียวลิ้นแยงเข้าไปในปากถ้ำที่ถูกแหวกออกด้วยนิ้ว เขาแยงลิ้นเข้าออก​ช้าเร็วสลับกัน ส่วนนิ้วมือก็ทำการบดขยี้ปุ่มกระสันทำให้ร่างน้อยบิดไปมามากกว่าเดิมและครวญครางดังกว่าเก่าด้วย

"รู้สึก​อย่างไร​ครับน้องหมิง" พี่ชายถามเสียงแหบพร่า

ตอนนี้แก่นกายเขาตึงแน่นไปหมด เขาอยากจะปลดปล่อยแล้วกระแทกเอวแรงๆ ใส่ร่างอันแสนเย้ายวนของน้องสาวนี้เหลือเกินแต่จำต้องอดทนไว้

"หมิง... อ้า... ทรมาน... ค่ะ อือ.. พี่วิน" น้องสาวตอบไม่เป็นภาษา

"ให้พี่หยุดมั้ย" พี่ชายแกล้งถาม แต่มือกลับขยับแรงและเร็วขึ้น ตอนนี้เขาได้สอดนิ้วเขาไปในโพรงถ้ำเรียบร้อย​แล้ว

"อ๊า... ชะ... ช่วยหมิงด้วย... อ้า..."

"มันเป็นความทรมาน​ที่แสนหวานรู้มั้ยครับ"

"อื้อ..." พี่ชายขยับนิ้วเข้าออก

"อ้า... " เขาขยับนิ้วถี่ขึ้น

"พี่วิน... หมิง... เสียว"

ความเสียวซ่านรัญจวนทำใหรมิดากล้าขอร้องคนเป็นพี่อย่างลืมอาย

"เร็วค่ะ แรงอีกค่ะพี่วิน" ตอนนี้เธอเรียนรู้แล้วว่าการที่พี่ชายขยับนิ้วเร็วและแรงขึ้นจะช่วยให้เธอหลุดพ้นจากความทรมานนี้ไปได้

ส่วนพี่ชายก็จัดให้ตามคำขอ เขารัวนิ้วเข้าออกเร็วและแรงขึ้น น้องสาวก็หยัดสะโพกรับจนมันลอยเด่นแทบชนหน้าเขา

"หมิงเสียว... พี่วิน... อ๊า..."

สิ้นเสียงครางสุดท้ายร่างกายก็กระตุกเกร็งปล่อยน้ำหวานรินรดอาบฝ่ามือหนาที่ชักเข้าออก จากความทรมานแปรเปลี่ยน​เป็นความรู้สึก​เบาสบายเหมือนกับกำลังล่องลอยอยู่บนท้องฟ้า ความสุขล้นอาบทั่วเรือนร่าง รวิดาทิ้งตัวลงกับที่นอนอย่างอ่อนล้า ผ่านไปหลายนาทีเสียงของพี่ชายก็ปลุกให้เธอออกจาก​ภวังค์

"มีความสุข​ใช่มั้ยครับน้องหมิง"

น้องสาวที่ตอนนี้สติกลับมาครบถ้วนแล้วเพิ่งตระหนักได้ว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่่างเธอกับพี่ชายจึงเกิดความอาย นี่คือพี่ชายแท้ๆ ของเธอ

เมื่อเห็นว่าน้องน้อยไม่ยอมตอบพี่ชายจึงถามย้ำ

"ไหนลองบอกพี่ซิว่าน้องมีความสุข​กับสิ่งที่พี่ทำให้หรือเปล่า"

ด้วยเกรงว่าพี่ชายจะรู้สึกไม่ดีรมิดาจึงข่มความอายตอบกลับไป

"ค่ะ"

เมื่อเห็นน้องสาวหน้าแดงแจ๋ พี่ชายอย่างเขาก็นึกอยากแกล้ง

"ค่ะอะไรครับ"

"พี่วินบ้า รู้แล้วยังถามอีก"

พี่ชายหัวเราะ​น้อยๆ ตามแบบฉบับ​ของ​เขา

"บอกให้พี่ชายคนนี้ชื่นใจทีว่าน้องรู้สึก​อย่างไร"

"หมิงมีความสุขค่ะ"

พอพูดเสร็จน้องสาวก็ชักผ้าห่มขึ้นคลุมตัวแล้วนอนหันลังให้พี่ชายทันทีด้วยความเขิน ทำให้คนเป็นพี่หัวเราะน้อยๆ อีกครา เขาเบียดตัวเองเขาไปในผ้าห่มแล้วรวบร่างบางเข้ามากอด เพียงไม่นานเขารู้สึกได้ถึงลมหายใจ​ที่สม่ำเสมอเป็นสัณญาณ​ให้รู้ว่าน้องน้อยหลับไปแล้ว

ใช่ วิธีการของเขาทำให้น้องสาวสุข​ล้นจนแทบสำลักแถมยังหลับสบาย แต่ตัวเขาสิ อึดอัดรวดร้าวทรมานไปหมด