ขอบคุณอีกครั้งสำหรับยอดโหลดอีบุ๊กนะคะ 1600 โหลดแล้วจ้า

<*>*<*>*

******** อัป 60% *******

พริ้มเพราทำปากขมุบขมิบ ก่อนจะเอ่ยเสียงแผ่ว “จะ...จูบ อื้อ...” สิ้นคำสารภาพ ริมฝีปากร้อนๆ ก็ประทับลงมา ลิ้นเรียวเกี่ยวตวัดเอาลิ้นของเธอไปดูดชิม รสหวานจากการสัมผัสแผ่ซ่านในโพรงปากราวกับมีสายไหมนุ่มนิ่มละลายอยู่ในนั้น พริ้มเพราวาดแขนโอบคอเขาทันใด ไม่ได้สนด้วยซ้ำว่าร่างกายส่วนหนึ่งยังค้างอยู่บนเบาะข้างๆ เมื่อยกายก็ช่างปะไร ถ้าต้องปล่อยจูบของบอสไป เธอได้ขาดใจตายเป็นแน่

“แฮ่กๆ แฮ่กๆ” คนสวยหอบถี่ๆ เมื่อการจูบมาราธอนสิ้นสุด พวงแก้มเธอเห่อร้อน ร้อนไปทั้งใบหน้าแล้ว

“ผู้ชายคนอื่นจูบหนึ่งที ผมจะจูบสอง ถ้าคนอื่นจูบสอง ผมจะจูบสาม เข้าใจนะ”

พริ้มเพราพยักหน้ารัวๆ สมองเบลอนิดๆ เพราะรสจุมพิตสูบวิญญาณ อันที่จริงเธอน่าจะถามว่าเขามีสิทธิ์สั่งแบบนั้นด้วยหรือ

“อะไรอีก”

“คะ?”

“ในม่านรูดน่ะ ทำอะไรกันอีก”

พริ้มเพราส่ายหน้าพรืด

“อย่า – มา – โก – หก”

คนถูกซักอยากจะร้องไห้ “ซะ...ไซ้ ไซ้คอ”

“หือ?”

“ก็ไซ้คอไงเล่า ไซ้คอ...อ๊าย...”

เน้นประโยคนั้นยังไม่จบดี จมูกคมๆ ก็ไซ้เข้าที่ซอกคอแรงๆ พริ้มเพราอ้าปากค้าง แรงสูดดม แรงดูดดึงด้วยริมฝีปากร้อนผ่าว ชวนให้เธออยากปรับเบาะลงแล้วทำอะไรสักอย่างให้รถมันสั่นสะเทือน

“อย่างนี้...ใช่ไหม มัน...ทำแบบนี้ใช่ไหม!”

“อือ...บอส...พอ...จักจี้นะ พอแล้ว...พอ! ไม่เอานะ!”

พริ้มเพราร้องดังๆ นี่มันข้างถนนนะ เกิดอารมณ์เตลิดกู่ไม่กลับจะทำยังไง ถ้าทำมากกว่านี้เธอไม่ทนแล้วนะ จะแก้ผ้าแล้วเนี่ย! อีบอสบ้า มาปลุกอารมณ์เค้าทำไม!

มาร์คินผลักร่างบางไปนั่งยังเบาะของหล่อน ก่อนที่จะทนไม่ไหวแล้วเปลี่ยนเบาะรถเป็นเตียง ลิ้นของหล่อนช่างหวานนัก ยิ่งผสมกับรสแอลกอฮอล์ก็ยิ่งหวานบาดจิตบาดใจ

“จะเอายังไงกันแน่คะ อยากให้ฉันเป็นนางบำเรอขนาดนั้นเลยเหรอ” ถามแล้วกอดอกอย่างปกป้องตัวเอง

มาร์คินก้มมองเพียงพวงมาลัยรถ ครุ่นคิดอยู่สักนาทีจึงเอ่ยออกมา

“เมื่อก่อนคงใช่ แต่ตอนนี้ไม่แน่ใจ มีเรื่องในหัวหลายเรื่องที่ผมยังหาทางออกไม่ได้” เขาสารภาพตรงๆ

“เฮอะ...ฉันก็เลยเป็นเรื่องยุ่งยากที่อยู่ระหว่างเรื่องหลายเรื่องที่คุณยังหาทางออกไม่ได้ใช่ไหม”

“ใช่...ความจริงมันเป็นอย่างนั้น”

พริ้มเพราเสยผมแรงๆ ด้วยไม่รู้จะทำอย่างไรดี

“ต่างคนต่างอยู่เถอะนะคะ อย่าทำให้ฉันสับสนมากไปกว่านี้เลย ปล่อยให้ฉันได้เจอคนดีๆ คนที่ชัดเจนมากกว่าคุณเถอะ”

มาร์คินส่ายหน้า “ขอโทษนะพริ้ม แต่ว่า...ผมคงทำไม่ได้ ถ้าต้องอยู่กันแบบนี้ แบบคาราคาซังต่อไป มันก็คงต้องเป็นไปล่ะ แต่ผมจะพยายามนะ จะพยายามหักห้ามใจ”

“หลังจากที่จูบฉันบนรถเนี่ยนะ!”

ชายหนุ่มยักไหล่ จะให้ทำอย่างไรก็จูบไปแล้ว

“อยากจะบ้าจริงๆ” สบถแล้วหันมองนอกหน้าต่าง นี่เธอมาเจอกับอะไรกันนะ ถ้าคืนนั้นไม่ต้องเจอเขาก็คงดี “ยิ่งคุณทำแบบนี้ฉันยิ่งหวั่นไหว ชีวิตฉันไม่ได้ผ่านผู้ชายมามากมายคุณก็รู้”

“ผมขอโทษ...” เขาเอ่ยอีก ขอโทษจากใจที่ยังไม่สามารถทำอะไรให้มันชัดเจน

“ไม่รู้ล่ะ ฉันก็จะเป็นของฉันแบบนี้ ถ้ามีผู้ชายดีๆ ผ่านเข้ามาในชีวิต ฉันเอาแน่” เธอแจ้งความประสงค์ ในเมื่อเขาไม่ชัดเจนแล้วจะให้เธอรออะไร เป็นนางบำเรอก็ไม่ได้ คบกันก็ไม่ได้ เป็นแค่คนที่ยังคาราคาซังนี่หรือ ตลก!

“ก็ลองดู แล้วจะได้รู้ว่าผมทำอะไรได้บ้าง”

“มาร์คิน!”

“อย่าเพิ่งใจร้อนทำอะไรลงไปตอนนี้เลย รอผม...สักนิด...ขอร้องล่ะ”

ถ้อยวาจามาพร้อมแววตาแสนวิงวอน พริ้มเพราไม่อยากจ้องมองสักนิด แต่เธอดันเห็นเข้าพอดี

“ผมเห็นแก่ตัวใช่ไหม ขอโทษจริงๆ พริ้ม แต่นั่นเป็นทางเดียวที่ผมจะรั้งคุณไว้ได้”

“คุณมันร้ายกาจ”

“ผมรู้ที่รัก ผมรู้...” เอ่ยอย่างนั้นแล้วขยับไปหาใบหน้างาม ใช้แขนโน้มคอหล่อนมาหา แล้วจุมพิตเบาๆ ที่หน้าผากโหนกนูน “ไม่รู้หรือว่าผมต้องใช้ความพยายามมากแค่ไหน ในการไม่แตะคุณ มันทรมานเหลือเกินพริ้ม ทรมานเหลือเกิน...”

นั่นคือถ้อยวาจาของบอสมาร์ ถ้อยวาจาที่ถูกกลั่นออกมาจากใจ แล้วพริ้มเพราจะทำอย่างไรได้ ยอมอยู่เงียบๆ รอเขา หรือทำทุกอย่างตามที่ใจต้องการ เธอไม่รู้อะไรหรอก ในยามที่มีแอลกอฮอล์อยู่ในร่าง สมองของเธอมันคิดหาทางออกเรื่องนี้ไม่ได้จริงๆ คิดอะไรไม่ออกเลย...

มาร์คินใช้เวลากว่าชั่วโมงในการมาส่งพริ้มเพรา รถของเขาจอดสนิทที่หน้าตึกหลังหนึ่งแถวลาซาล ไม่ไกลจากสถานีรถไฟฟ้านัก พากันลงจากรถได้ไม่ถึงนาทีดี รถอีกคันก็แล่นเข้ามาจอด คนบนรถคันนั้นรีบก้าวลงมา เลขาสาวแนะนำว่าเป็นเพื่อนสนิท ชื่อกุ้งกับกิ๊บ เขาก้มหัวทักทายตามมารยาท แนะนำตัวกันพอเป็นพิธี เพื่อนหล่อนคนที่เป็นชายใจหญิงเอาแต่จ้องเขาไม่หยุด

“หล่ออ่า...นังพริ้ม แกไปเจอได้ยังไงวะ”

“ผับเมื่อกี้ไง มันมืด คว้าได้ก็คว้า ติดมือมาก็เลยต้องจำใจกิน”

มาร์คินหรี่ตามองคนปากดี หล่อนคงยอมเขาเฉพาะตอนอยู่บริษัทกระมัง

บอสใหญ่กลับเข้าไปในรถ ได้ปากกามาหนึ่งด้ามพร้อมกับนามบัตร เขาเขียนบางอย่างที่ด้านหลังของนามบัตรทั้งสองใบ ก่อนจะยื่นมันให้กับเพื่อนๆ ของหล่อน

“ไปกับผู้ชายแบบนั้นอันตรายนะครับ ถ้าไม่รบกวนจนเกินไป เผื่อพริ้มทำแบบนั้นอีก ช่วยแจ้งผมด้วย เบอร์โทรตามนั้นนะครับ เบอร์ข้างหลังเป็นเบอร์ส่วนตัว”

ชะนีกับกะเทยมองหน้ากัน ต่างทำตาปริบๆ แล้วเป็นกมลศักดิ์ที่ไม่ยอมเหนื่อยฟรี

“แหม...มัวแต่ทำแบบนั้นก็เสียเวลาทำมาหากินพอดี ฉันกับนังกุ้งก็ต้องกินต้องใช้นะคะบอสขา”

“นับกิ๊บซี่!” พริ้มเพราปราม ความเขี้ยวของนางไม่มีใครเกินจริงๆ

“อยากได้อะไรบอกมาเลยครับ”

สองสาวตาลุกวาว

“อ่า...ก็...เช็คของขวัญนิดๆ หน่อยๆ เป็นค่าโทรศัพท์ค่ะบอส” กุ้งนางเอ่ยก่อน

“ได้ครับ”

“ตั๋วเครื่องบินในประเทศบ้างอะไรบ้าง” กมลศักดิ์เอ่ยอีก ได้คืบแล้วต้องได้อีกสักสามสี่วา เอาให้คุ้ม นานๆ จะมีผู้ชายสายเปย์หลงมา

“ก็ได้ครับ ไม่ได้เหนือบ่ากว่าแรง”

EBOOK นิยายทุกเรื่องคลิกลิงก์

MEB -> https://bit.ly/2XOJzND

hytexts.com ->https://bit.ly/2Yhsagl

Google Play-> https://bit.ly/2XRcCAr

OOKBEE -> https://bit.ly/2SjMsQO

​

**ฝากผลงานเรื่องล่าสุดด้วยนะคะ แรงรักสัมผัสร้อน วางแผงแล้วที่เซเว่นฯ จ้า

****

***** มาอัปอาทิตย์ละสองครั้ง ไม่อยากพลาดตอนใหม่ กดติดตาม กดแอดแฟน เพิ่มเข้าชั้นหนังสือไว้นะคะ

EBOOK นิยายทุกเรื่อง กดลิงก์ หรือย้อนไปกดสั่งซื้อที่ตอนที่ 1-2 นะคะ

หน้าเพจ เฟสบุ๊ค อัญจรี น้ำจันทร์ สิมันตรา

(https://www.facebook.com/ANCHAREE.EROTIC.DRAMA/)

ทางอีเมล An_jung2011@hotmail.com

ทางโทรศัพท์ 0818322579 ,

ทางline id lilly_valalee

​

****นิยายที่พร้อมส่ง จัดส่งนิยายทุกวัน จ - ศ นักเขียนส่งเอง ได้รับของแน่นอน