เค-วอลลิส จ้องมอเตอร์ไซค์ที่จอดสนิทตรงหน้าเขา และเปลี่ยนทิศทางสายตาไปสบประสานกับคนขี่ ที่พยักหน้าเรียกให้เขาขึ้นซ้อนด้านหลัง

“เกาะมดแดงแน่นๆได้เลย ให้คุณแข็งแรง ตัวใหญ่แค่ไหน แต่ถ้าตกมอเตอร์ไซค์ไป ก็เจ็บได้เหมือนกัน” มดแดงย้ำบอกอย่างไร้เดียงสา เมื่อผู้โดยสารขึ้นคร่อมซ้อนหลังตามความต้องการของเธอแล้ว

“แน่นพอมั้ย?” เค-วอลลิส ที่โน้มแขนโอบเอวขอดร่างบอบบางของมดแดงไว้อย่างตั้งใจเงอะๆงะๆ การแสดงของ เค-วอลลิส ออกมาดีจนคนที่ถูกกอดไว้ไม่ตะขิดตะขวงใจเลยสักนิด

มดแดงเคลื่อนรถไปตามเส้นทาง จุดหมายปลายทาง ถนนคนเดินท่าแพ ใช้เวลากว่าครึ่งชั่วโมง มดแดงมองหาที่จอดยานยนตร์ของตน

“เดี๋ยวก่อน คือ ครั้งแรกของฉันเลย ขอถ่ายรูปเก็บไว้หน่อยนะ...จะไปไหน? ต้องมีมดแดงด้วย” มดแดงเข้าใจว่า คุณเคพึ่งเคยนั่งมอเตอร์ไซค์ แต่ความหมายในคำพูดของ เค-วอลลิส เขาหมายถึงซ้อนท้ายมอเตอร์ไซค์กับมดแดง เขาจึงต้องการถ่ายภาพคู่กับมดแดงในแบบนี้ แบบที่มดแดงอยู่ในอ้อมแขนเขาขณะที่เขาซ้อนมอเตอร์ไซค์ด้านหลังเธอ เค-วอลลิส จึงดึงมดแดงที่กำลังจะขยับออกจากรถมอไซค์ให้กลับเข้ามาในอ้อมแขนของเขา

เค-วอลลิส แนบแผ่นอกภายใต้อาภรณ์กับแผ่นหลังของมดแดงอย่างตั้งใจ และความตั้งใจนั้น ทำให้แก้มสาวแดงจนทำให้ภาพที่ถูกบันทึกในโทรศัพท์ของ เค-วอลลิส ถูกใจเจ้าของอย่างมาก เมื่อการถ่ายภาพสิ้นสุดลง มดแดงจึงได้รับอิสระในที่สุด แต่นั้นก็ทำให้มดแดงรู้สึกว่าขาของเธออ่อนแรงอย่างหาเหตุผลไม่ได้

“นำไปได้แล้ว” เค-วอลลิส พูดยิ้มๆ เมื่อมดแดงยังยืนนิ่ง

มดแดงเงยหน้ามองคุณเค แต่แล้วเมื่อดวงตาสบประสานกัน มดแดงกลับหลบสายตานั้นฉับพลัน ซึ่งเธอเองก็ไม่เข้าใจว่า จะหลบและเขินอายเขาทำไม

ถนนคนเดินท่าแพ ผู้คนยังคับคั่งไม่เปลี่ยนแปลง สถานที่แห่งนี้ไม่แปลกที่จะมีนักท่องเที่ยวต่างชาติมากมาย แต่ เค-วอลลิส กลับเป็นที่ดึงดูดความสนใจของทั้งเหล่าพ่อค้าแม่ค้ารวมถึงคนเยือนสถานที่แห่งนี้ แม้เขาจะอยู่ในเสื้อผ้าสบายๆกางเกงขายาวสีเข้มกับเสื้อยืดแบบสบายๆพร้อมกับสวมรองเท้าแตะธรรมดา แต่ก็ดึงดูดสายตาของเหล่าสาวๆให้เหลียวมองตามหลังจนแทบล้มทั้งยืน

มดแดงเงยหน้ามอง เค-วอลลิส และอดไม่ได้ที่จะเริ่มพิจารณาลูกค้าของโฮมสเตย์ เมื่อเธอไม่ใช่คนไร้ความรู้สึกแบบ เค-วอลลิส ที่ไม่รู้สึกรู้สากับสภาพแวดล้อม รอบข้างเลย

รุปร่างสูงสง่าตามสัญชาติ ผิวสีน้ำผึ้งดุดัน บุคคลิคดูองอาจ มดแดงที่เริ่มพิจารณา เค-วอลลิส เธอชักอยากรู้แล้วสิว่า เขาทำอาชีพอะไร เพราะบุคคลิคแบบเขาเดาไม่ออกเลย แต่ถ้าหากเขามีผู้ติดตามเป็นชายชุดดำสักสิบคน เธอจะฟันธงไปเลยว่า เจ้าพ่อมาเฟีย อะไรประมาณนี้ เพราะใบหน้าเขารกครึ้มไปด้วยเคราหนวดที่มองแล้วเย้ายวนใจสาวๆสิ้นดี ตอนแรกเธอไม่ได้มีความคิดแบบนี้สักนิด ก็เป็นลูกค้านี่น่า...

Grrrr Grrrr ท่ามกลางบนถนนที่ผู้คนพลุกพล่าน เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์ของ เค-วอลลิส ก็ดังขึ้นมา เค-วอลลิส ส่งสัญญาณให้มดแดงรู้ว่าเขาต้องรับสายนี้

“เคลย์ตัน” เสียงทักทายตอบกลับของคุณเค ทำให้มดแดง ชี้บอกให้คุณเค เห็นว่า เธอจะไปรอตรงโน้น ซึ่ง เค-วอลลิส พยักหน้ารับทราบ โดยไม่คิดอะไร...

“น้องชาย...เธอเป็นใคร พึ่งรู้ว่าชอบแบบนี้” เคลย์ตันเข้าประเด็น เมื่อเห็นภาพคู่ที่น้องชายส่งเข้าระบบแช็ทกลุ่มเฉพาะสามพี่น้องตระกูลชอว์น

“ฉันก็สนใจ อยากรู้เช่นกัน” อีกเสียงของพี่ชายคนโต ดังแทรกเข้ามา การประชุมสายระหว่างพี่น้อง ยามที่ต้องอยู่ห่างไกลกันนั้นเอง ‘เควิ้น’

“ชื่อ มดแดง ไกด์พิเศษของผม”

“พิเศษ!!!!” เคลย์ตัน ย้ำคำเฉพาะ เพราะไม่เคยได้ยินว่า เค-วอลลิส จะใช้คำนี้กับผู้หญิงคนไหนอีกเลย นับตั้งแต่เธอคนนั้นที่เลิกรากันไปได้สองปีแล้ว

“แล้วจะเอากลับไปด้วยมั้ย?” เควิ้น ถามในสิ่งที่ทั้งสามรู้ดีอยู่แล้ว ว่า ถ้าผู้ชายตระกูลชอว์นต้องตาต้องใจผู้หญิงคนไหน ก็จะทำทุกวิถีทางให้ได้มา เพื่อครอบครองจับจองเป็นเจ้าของ

“หาวิธีอยู่” เค-วอลลิส พูดตอบกลับไป สายตาหลี่ลงทันที เมื่อมองไปที่หญิงสาวที่บอกว่าจะไปรอตรงโน้น ไอ้เด็กหนุ่มคนนั้น มันอะไรว๊ะ!!!! “...แค่นี้ก่อน เด็กกำลังจะนอกลู่นอกทาง” เค-วอลลิส พูดจบตัดสายทันที

มดแดงที่เข้ามาช่วยเพื่อนปิ้งหมู พร้อมช่วยขายอย่างรู้งาน บาสกับเธอรู้จักกันมาตั้งแต่สมัยเรียนประถม สนิทสนมกันแบบเพื่อนที่คบกันมานาน ซึ่งจริงๆแล้ว ฐานะทางบ้านของบาส ไม่ได้ขัดสนอะไรเลย แต่ด้วยนิสัยของบาสที่ไม่ชอบเสียเวลาไปกับเรื่องไร้สาระ ทุกวันอาทิตย์บาสจะมาขายหมูปิ้งนมสด บาสบอกว่าทำแบบขำๆ แต่ก็ได้เงินมีกำไรไม่น้อยในแต่ละทุกอาทิตย์ที่บาสมาตั้งร้านขาย แต่บาสคงทำแบบนี้ได้อีกไม่นาน เพราะบาสต้องไปเรียนต่อระดับมหาวิทยาลัยที่กรุงเทพมหานครอีกไม่นานนี้

“อ๊ะ…” บาสยื่นหมูปิ้งไปจ่อปากเพื่อตั้งใจจะป้อนมดแดง ที่กำลังวุ่นวายในการผลิกไม้หมูปิ้งบนเตา เป็นจังหวะที่ เค-วอลลิส มองมาทางนี้เช่นกัน และกรามแกร่งขบกัดทันที เมื่อมดแดงยื่นหน้าไปงับหมูปิ้งไม้นั้น ฝีเท้าเร่งเดินหน้าไปยังหน้าร้านหมูปิ้งอย่างไม่รีรอ มดแดงและบาสหันกลับมาหน้าร้านเมื่อคิดว่าเป็นลูกค้า

“งานมาแล้ว...มดแดงไปก่อนนะ” มดแดงพูดเป็นภาษาไทยกับบาส เมื่อเห็นว่า เค-วอลลิส มาตาม เพราะสีหน้าเขาสื่อได้แบบนั้นตามความเข้าใจของมดแดง บาสพยักหน้าและก้มหยิบขวดน้ำส้มเย็นๆในกระติกยื่นส่งให้มดแดง ก่อนกล่าวลา

งาน... อะไรว๊ะ!!! ฉันเป็นงานของเธอเหรอมดแดง เค-วอลลิส ขาดการควบคุมอารมณ์อย่างไร้เหตุผลอย่างง่ายดายในที่สุด เมื่อของเก่าที่ยังไม่ได้จัดการกลับได้เพิ่มของใหม่มาอีก ภาษาไทยเป็นภาษาแม่ แม่เขาเป็นคนไทย ทำไมเขาจะไม่รู้ภาษาแม่ของตัวเอง แค่เขาไม่ถนัดที่จะใช้ก็เท่านั้น ไม่ถนัดที่จะใช้ ไม่ได้หมายความว่าจะพูดและฟังไม่ออก

มดแดง ชำเลืองมอง งาน ของเธอ เพราะเขาดูแปลกไป แต่เธอกลับคิดไปว่า โทรศัพท์ที่โทร.เข้ามา คงเป็นเรื่องไม่ดีนัก จึงทำให้ เค-วอลลิส ดูหงุดหงิด มดแดงจึงเลือกที่จะเงียบ ทำตัวแบบไม่สนใจอาการแปลกๆของ เค-วอลลิส

เค-วอลลิส เริ่มจะหงุดหงิดเท่าทวีมากขึ้นเรื่อยๆ ในทุกวินาทีที่ผ่านไป และยิ่งมากขึ้นจนเส้นเลือดตรงขมับโป่งพอง เมื่อมดแดงเปิดขวดน้ำส้มที่ได้รับมาจากเด็กหนุ่มคนนั้น เธอดื่มมันอย่างมีความสุข

ควับ!!!!

! มดแดงตกใจ เมื่อขวดน้ำส้มในมือที่เธอกำลังดื่มอยู่ ล่วงตกพื้นไปด้วยน้ำมือของคนที่เธอบอกบาสไปว่า ‘งาน’

“คุณเค เหนื่อยเหรอคะ?” มดแดงถามกลับโดยทันที สีหน้าและแววตา บ่งบอกให้เห็นว่าเธอเป็นกังวลกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับลูกค้าคนสำคัญ

เค-วอลลิส แน่นิ่งไป คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันอย่างแปลกใจไม่เข้าใจ ผู้หญิงคนนี้ มดแดง เธอซื่อหรือว่าเล่ห์เหลี่ยมขั้นเทพ เพราะ เค-วอลลิส มั่นใจว่าตัวเองแสดงให้มดแดงเห็นว่าเขาตั้งใจปัดขวดน้ำส้มนั้น ซึ่ง เค-วอลลิส เองพึ่งจะมารู้สึกตัวว่า ตัวเองทำเกินกว่าเหตุไปมาก เมื่อเขากำลังจะขอโทษกับสิ่งที่เกิดขึ้น คำพูดกลับถูกกลืนลงคอไป เมื่อมาเจอคำถามนี้จากมดแดง

“แวะกินอะไรแถวๆนี้ ก่อนกลับแล้วกัน” คำตอบที่ไม่ตรงคำถาม แต่ก็ทำให้คนถามเข้าใจได้ว่า โมโหหิว!

มดแดงพาคุณเค เดินเลือกร้านที่เขาคิดว่าอยากกินหรือกินได้ เพราะมดแดงเองก็ไม่อาจรู้ได้ว่าคุณเค สามารถทานอะไรได้บ้าง แต่เธอแค่หวังเพียงว่า เขาคงไม่ให้เธอต้องเสี่ยงตายชิมอาหารมื้อนี้ของเขาก่อนทุกคำ

เมนูกระเพาะปลา ถูกเลือกเป็นมื้อเย็นโดยคุณเคในที่สุด มดแดงสั่งกระเพาะปลาโดยเป็นชามพิเศษหนึ่งชามสำหรับคุณเค ด้วยความเอาใจใส่ต่อสิ่งเล็กๆน้อยๆนั้น ทำให้เค-วอลลิส อดยิ้มเล็กๆออกมาไม่ได้ เธอคงกลัวว่าเขาจะกินไม่อิ่ม

! มดแดง เบิกตากว้างขึ้น เมื่อกระเพาะปลาถูกนำมาเสิร์ฟ และชามที่ใหญ่กว่ากำลังถูกถ่ายเทไข่นกกระทามาใส่ชามของเธอ ลูกแล้วลูกเล่า จนในชามใหญ่ไม่มีเหลือแม้แต่ฟองเดียว

“ฉันไม่ชอบกินไข่ต้ม ทุกประเภท” เหตุผลที่ดังออกมาจากปากของคนที่เลือกเมนูกระเพาะปลา มดแดงแค่ยิ้มเล็กๆพร้อมกับพยักหน้า เฮ้ยยยย! ภาพของเมนูกระเพาะปลา ก็แผ่นไม่เล็กเลย มองไปก็เห็นแล้วว่า มันมีไข่ต้ม

“งั้น คุณเค แบ่งกระเพาะปลากับเนื้อไก่จากมดแดงไปบ้างนะคะ” เค-วอลลิส ยิ้มออกมา เมื่อมดแดงกำลังตักเนื้อไก่และกระเพาะปลาในชามของเธอมาให้เขา การตักอาหารให้กันแบบนี้ คนไม่สนิทกันคงไม่ทำให้กัน จากสายตาคนนอกที่รวมถึงคนที่รายล้อมพวกเขาอยู่ การปฎิบัติต่อกันในที่สาธารณะแบบนี้ ทำให้สาวๆใกล้ๆบริเวณต่างแสดงใบหน้าเสียดาย เค-วอลลิส อย่างชัดเจน

มดแดงเริ่มก้มหน้ากินกระเพาะของตนได้สักที และเธอไม่ใช่ว่าจะไม่รู้สึกถึงการถูกมอง แต่เธอคิดว่าพวกเธอคงมองคุณเค เหมือนที่ผ่านมา ขณะที่นั่งกินไปไม่สนใจคนตรงข้าม แต่ในความคิดของเธอตอนนี้เกี่ยวกับคนตรงข้าม เมื่อคำพูดของ บาสย้อนกลับเข้ามาสู่ความทรงจำอีกครั้ง

“หน้าตาเขาคุ้นๆว๊ะ”

“คุ้นในทางไหน ดีหรือไม่ดี” มดแดงสนใจใคร่รู้มาทันที เพราะเธอเองก็เคยแอบคิดว่า คุณเค หน้าตาคุ้นๆเหมือนกัน แต่นึกอย่างไรก็นึกไม่ออกเช่นกัน แต่จากคำพูดของบาสแล้วมดแดงเดาได้ไม่ยากว่า บาสเองก็นึกไม่ออกเหมือนกับเธอ

“ต้องไม่แย่สิว๊ะ ไม่งั้นเขาจะมาพักอย่างเปิดเผยที่โฮมสเตย์ของแกเหรอ”

“ก็จริง และอีกอย่างอย่างเขาขายรูปร่างและหน้าตาได้สบาย....” ประโยคนี้ของมดแดง ทำให้บาสและมดแดงหันมาสบตากัน เหมือนว่าจะได้ไกด์กระตุ้นความทรงจำ

“มดแดง แกคิดเหมือนอย่างที่ฉันคิดมั้ยว๊ะ” บาสที่แอบหันไปมอง เค-วอลลิส คุยโทรศัพท์อยู่ตอนนั้น ทั้งสองพิจารณากันอีกครั้ง แม้เขาจะสวมแว่นตาแต่ถ้าพิจารณาให้ดีๆ ก็ชัดเลย มดแดงไม่ได้หันไปมอง เค-วอลลิส เหมือนบาส เพราะเธอจดจำใบหน้าเขาได้อยู่แล้ว ก็อยู่ด้วยกันมาเกือบทั้งวันแล้ว มดแดงพยักหน้าตอบรับบาส แต่ทั้งสองเลือกที่จะเก็บอาการและเงียบไว้ ในเมื่อเจ้าตัวไม่ต้องการเปิดตัว หน้าที่ของเธอก็ต้องทำเหมือนไม่รู้จักเขาในฐานะนักแสดงภาพยนตร์ของฮอลลีวูด

“เดี๋ยวเราเดินอีกรอบนะ ไปแถวๆร้านขายของพื้นเมือง อยากได้เป็นของฝาก” มดแดงพยักหน้า และเดินกลับเข้าสู่เส้นทางการจับจ่าย การซื้อของเป็นไปอย่างราบรื่น พ่อค้าแม่ค้าในถนนคนเดินท่าแพทุกร้านที่มดแดงพาคุณเคเข้าไปดูสินค้า ต่างก็น่ารักน่าอย่างน่าชื่นชม เพราะพวกเขาไม่ทำให้เชียงใหม่และประเทศไทยเสียชื่อเสียง ในเรื่องโก่งราคากับนักท่องเที่ยว จึงทำให้สองมือของมดแดงและคุณเคหิ้วถุงของฝากมากมาย

ทั้งสองพยักหน้าตัดสินใจกลับ แต่เมื่อตั้งใจเดินกลับไปยังรถ จู่ๆ เค-วอลลิส ก็หยุดเดิน เขาหันมาทางมดแดง ดึงถุงในมือมดแดงเอามาถือเอง

“หิวน้ำ” เค-วอลลิสพูดสั้นๆ และสายตาเหลือบไปมองร้านน้ำปั่น

“อ๋อ...รอแป็บหนึ่งนะคะ”

“เดี๋ยวก่อน” เค-วอลลิส ห้ามไว้ เมื่อมดแดงกำลังจะเดินไปร้านน้ำ

“ค่ะ”

“เอาเงินไปด้วย” มดแดงเข้าใจและพยักหน้า แต่เธอกลับได้เพียงสายตาที่จ้องกลับมา “...มือไม่ว่าง กระเป๋าเงินอยู่ในกระเป๋ากางเกง” มดแดงอ้าปากเล็กๆค้าง

“ไม่เป็นไรค่ะ มดแดงพอมีเงินติดตัว เดี๋ยวมดแดงออกไปก่อน” มดแดงพูดจบ แต่ขยับได้ก้าวเดียว....

“ไม่ต้อง!...” เค-วอลลิส ขยับแสดงเจตนาให้มดแดง ล้วงกระเป๋ากางเกง มดแดงไม่มีทางเลือก จึงขยับเข้าไปใกล้ ยืนประจันหน้ากับร่างสูงใหญ่ มดแดงไม่แม้แต่จะเงยหน้ามอง เค-วอลลิส เลยสักนิด แต่ลมหายใจของเขาทำให้เธอรู้สึกได้ว่าเขาก้มหน้าลงมา เพราะลมหายใจอุ่นๆของเขามันปะทะศีรษะเธอ

เค-วอลลิส อมยิ้มกับอาการมือสั่นของมดแดง ที่เธอค่อยๆล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงของเขา ความใกล้ชิดแบบนี้มันทำให้เขารู้สึกได้อย่างน่ามหัศจรรย์ยิ่งนัก มดแดงไม่ต้องยั่วยวนเขาเลย แน่นอนว่ามดแดงไม่ทำแบบนั้นอยู่แล้ว และทำไมเธอถึงเร่งอารมณ์ความต้องการที่อยากจะครอบครองตัวเธอในกายเขาได้อย่างน่ากลัว

“เอาน้ำอะไรดีคะ?” มดแดงที่ล้วงเอากระเป๋าเงินออกมาได้แล้ว ถามด้วยความตื่นเต้นเพราะใบหน้าเธอแดงมาก และเธอก็ไม่รู้ว่า จะตื่นเต้นทำไม เธอเปิดกระเป๋าของคุณเค ในกระเป๋ามีเงินไทยอยู่อีกเกือบหมื่น และแบ้งค์ดอลล่าอีกหลายใบเธอจึงมองหาเงินไทยแบ้งร้อยหรือยี่สิบ แต่มันไม่มี “เอ่อ...ไม่มีแบ้งเล็กๆกว่านี้เหรอคะ เมื่อกี้ตอนซื้อของ น่าจะมีเงินทอนนะคะ”

“จริงด้วย! ลืมไปว่าเงินทอน ฉันใส่ไว้ในกระเป๋ากางเกงด้านนี้”

! มดแดง หน้าร้อนวูบอีกครั้ง ทำไมจึงกลายเป็นของยากไปได้ละเนี๊ยะ มดแดงจึงต้องคืนกระเป๋าเงินใส่กลับไปในกระเป๋ากางเกงของคุณเค และต้องมือสั่นอีกครั้งกับการล้วงกระเป๋ากางเกงของเขาอีกครั้ง

“เลือกน้ำผลไม้ที่มดแดงชอบ” เค-วอลลิส ตอบกลับคำถามก่อนหน้านี้ แบบตั้งใจไม่รู้ไม่ชี้ กับอาการของสาวเจ้าตรงหน้า ที่กลั้นหายใจในช่วงที่มือเธอหายไปในกระเป๋ากางเกงของเขาอีกครั้ง

มดแดงไม่ถามเหตุผล เธอหยิบแบ้งห้าสิบออกมาได้ เธอหันหลังก้าวเท้าเร็วๆ ไปยังร้านขายน้ำในทันที เพราะขืนอยู่ตรงนี้ต่ออีกวินาทีเดียว เธอต้องกลายเป็นศพเพราะลืมการหายใจไปแล้วนั้นเอง มดแดงสั่งน้ำสตอเบอรี่ปั่น เธอเอาช่วงเวลาที่ยืนรอออร์เดอร์ที่สั่ง หายใจเข้าออกเรียกกำลังให้กับตัวเอง

“น้องสาว จะเป็นลมเหรอเปล่า”

! มดแดง หันหน้ามองเจ้าของร้านน้ำ ที่มองมาทางเธอด้วยใบหน้าที่เป็นห่วงแปลกๆ มดแดงยิ้มก่อนจะส่ายหน้าไปมา “อากาศมันก็ร้อนๆนะคะ” มดแดงตอบกลับแบบเขินๆ ทั้งๆที่เธอไม่จำเป้นต้องเขินเลยสักนิด

“อร่อยมั้ย?” เค-วอลลิส ถามกลับ เมื่อมดแดงพยายามจะดึงของในมือของ เค-วอลลิส มาถือเอง เพื่อที่เขาจะได้มีมือรับแก้วน้ำปั่นไปดื่ม

“ก็ไม่น่าจะมีปัญหานะคะ ดูสิค่ะ ร้านเขาก็ขายดีอยู่ เพราะงั้นรสชาติต้องดี”

“ไม่เอา ฉันไม่ชอบการคาดเดา ฉันชอบความชัดเจน จำไว้ด้วย...” มดแดงเลิกคิ้วมองคุณเค ด้วยความแปลกใจ ‘ฉันชอบความชัดเจน’ แล้วทำไมเธอต้องจำด้วยละ หรือว่าเขาจะบอกให้เธอรู้ว่าแผนการท่องเที่ยวของเขาต้องชัดเจน

เค-วอลลิส เงียบและไม่มีทีท่าจะส่งของในมือตัวเองให้มดแดง “ชิมก่อนสิ”

“มันไม่เผ็ดนะคะ” มดแดง ให้เหตุผล ตามความเข้าใจ ว่าคนตรงหน้าอาจจะหลงลืมไปว่า สตอร์เบอรี่ปั่น ไม่มีพริกเป็นส่วนประกอบ แม้มันจะสีชมพูแดงๆก็ตาม

เค-วอลลิส มองบน และพยายามเก็บอาการ ยายเด็กคนนี้ คิดว่าเขาซื่อบื้อขนาดนั้นเลยเหรอ

“ฉันเชื่อว่ามันไม่เผ็ด แต่ฉันอยากให้เธอลองเทสให้ก่อนว่ามันอร่อยมั้ย” มดแดงพยักหน้าเข้าใจ เธอลืมไปว่าตัวเองเป็นด่านหน้าเสี่ยงตายให้กับคุณเค เรื่องอาหาร มดแดงจึงเป็นฝ่ายดูดน้ำ สตอร์เบอรี่ปั่น ก่อน รสชาติไม่ทำให้เชียงใหม่เสียชื่อเลยแม้สักนิด

“อร่อยมากค่ะ..เดี๋ยวมดแดงไปขอหลอดใหม่...มา...ให้....” มดแดงพูดได้แค่นั้น

“เสียเวลา” เค-วอลลิส พูดพร้อมกับก้มหน้าลงครอบครองหลอดน้ำปั่นไม่รีรอการตัดสินใจของมดแดง และนั้นทำให้ระดับใบหน้าของเค-วอลลิส อยู่ห่างจากมดแดงแค่คืบ

‘จูบ’ ในหนังซี่รี่ห์ มีบ่อยๆ ที่แบบนี้ เรียกว่า จูบกันแล้ว จูบทางอ้อม

เค-วอลลิส มองเข้าไปในดวงตาของมดแดง ที่จ้องเขากลับเช่นกัน

“น่ากินจริงๆด้วย” มดแดงกระพริบตา กับคำพูดของคุณเค

มดแดงต้องคอยเตือนสติตัวเองไว้ เพราะตอนนี้เธอเป็นผู้คุมชะตาชีวิตของคุณเคและตัวเธอเอง ทำไมนะขากลับเธอถึงรู้สึกว่าการซ้อนมอเตอร์ไซค์ครั้งนี้แ่นหลังของเธอถึงแนบชิดคุณเคมากนัก ความรู้สึกตื่นเต้นก่อนหน้านี้ยังไม่จางไปเลยสักนิด เขายังมาสุ่มไฟความรู้สึกใหม่ให้กับเธออีก

“ขี่ช้าๆหน่อย” เค-วอลลิส เอ่ยเตือน เมื่อความเร็วมากเกินไปแล้ว มันเสี่ยงกับหลายอย่าง รวมถึงการแยกตัวห่างจากมดแดงเร็วเกินไป

“ค่ะ แต่ตอนนี้มันค่ำมากแล้วนะคะ”

“ฉันไม่ถือ”

“ค่ะ” มดแดงชะลอลดความเร็วลงอีก แต่ไอ้คำตอบมันเกี่ยวกันมั้ย ‘ฉันไม่ถือ’ แต่แล้วช่วงเวลาการตั้งสติของมดแดงก็ใกล้เข้าไปทุกที เมื่อมอเตอร์ไซค์เลี้ยวเข้าเขตโฮมสเตย์ในที่สุด “มดแดงขอตัวนะคะ” มดแดงไม่รีรออะไรทั้งนั้น เมื่อคุณเคก้าวขาเหยียบพื้นดินทั้งสองข้าง เธอกล่าวลาและบิดมือเร่งคันเร่ง พาตัวเองและมอเตอร์ไซค์ห่างไกลไปจากคุณเคเลยทันที

เค-วอลลิส ไม่มีการทัดทานอะไรสักนิด เขามีเพียงรอยยิ้ม ที่ตามหลังมดแดงไป “มดแดง เธอต้องรับผิดชอบสิ่งที่ทำไว้กับฉันแล้วละ” คำเปรยเบาๆแต่มันกำลังจะทำให้ชีวิตของมดแดงเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง ชีวิตที่มดแดงคาดไม่ถึงว่าจะเกิดขึ้นกับตัวเธอได้

เค-วอลลิส วางของไว้ที่โต๊ะ และถุงพวกนั้นไม่ได้รับการใส่ใจจากเค-วอลลิส อีกต่อไป เมื่อตอนนี้สมองของเขากำลังคิดหาวีธี...คิดคนเดียวทำไมกัน เขามีแบ็คที่ดีมาก ว่าแล้วก็กดหาเคลย์ตันและประชุมสายต่อเควิ้น พี่ชายทั้งสอง

“ก่อนอื่นต้องรู้แบ็คกราวของครอบครัวเธอก่อน” เควิ้นแนะนำขั้นตอนแรกให้ เค-วอลลิส กล่าวขอบคุณ และกดโทร.หา ผู้จัดการส่วนตัวที่เป็นมากกว่าแค่ผู้จัดการส่วนตัว แจ็คกี้

“ฉันต้องการรู้รายละเอียดทุกอย่างเกี่ยวกับเจ้าของโฮมสเตย์” คำสั่งถูกถ่ายทอดออกไปในทันที เค-วอลลิส วางโทรศัพท์และเดินเข้าห้องน้ำเพื่ออาบน้ำ สายน้ำที่ไหลออกมาจากฝักบัวเรียกความสดชื่นให้กับ เค-วอลลิส ไม่น้อย แต่ภาพแก้มของมดแดงที่แดงปลั่งกับเสียงหัวใจของเธอทำให้ เค-วอลลิส เร่าร้อน ภาพยามที่เธอดูดน้ำปั่น ปากเล็กๆที่ครอบครองหลอดน้ำปั่น ถ้าเปลี่ยนเป็นของเขาที่เต็มโพรงปากเธอ จะรู้สึกดีแค่ไหนนะ แล้วถ้าเขาเป็นฝ่ายครอบครองเธอบ้าง สีแดงบนผิวกายของเธอที่เขาคิดว่าจะต้องทำมันไว้ จะสวยงามมากแค่ไหน

เค-วอลลิส ปรับอุณภูมิเครื่องทำน้ำร้อนให้ลดต่ำลง เพราะเขาคงต้องให้น้ำเย็นช่วยลดอุณหภูมิความต้องการของร่างกายให้ลดลงในทันที เพื่อที่เขาจะได้ไม่กระชากฝักบัวอาบน้ำให้พังคามือ เพียงเพื่อที่เขาจะได้หาข้ออ้างเรียกช่างมาซ่อมในตอนนี้ ซึ่งเขาสาบานได้เลยว่า มดแดงคงไม่ได้มาแค่ซ่อมฝักบัวอย่างเดียวแน่นอน....