ข้อดีของมิณตราคือ มองโลกในแง่ดี และให้กำลังใจตนเองได้ในทุกสถานการณ์ หลังจากจมดิ่งลงสู่ห้วงแห่งความสิ้นหวังแล้ว เธอก็นึกขึ้นได้ว่าเธอยังไม่ตาย
ยังไม่ตาย ก็หมายความว่า ยังมีโอกาส
เธอจึงฮึดสู้อีกครั้ง คุณยมฑูตก็บอกแล้วว่า เธอยังมีเวลาอีกหนึ่งร้อยวัน หนึ่งร้อยวันนี้เธอจะทำให้บัตรสะสมบุญนี้สว่างไสวเรืองรองเป็นหลอดไฟเลยทีเดียว
แต่…ขั้นแรก...
เธอต้องออกจากห้องนี้ให้ได้ก่อน!!!
ก่อนที่คุณยมฑูตจะมา เธอลองดูแล้ว ทำอย่างไรก็ออกห้องนี้ไม่ได้ เธอถึงได้แต่รอให้มีคนเข้ามา เผื่อจะเกาะหลังพวกเขาแบบผีจูออนตามออกไปด้วยได้
ชีวิตที่ไม่มีอะไรทำช่างน่าเบื่อ เล่นมือถือไม่ได้ เล่นอินเตอร์เน็ตไม่ได้ อ่านนิยายไม่ได้ ดูทีวีไม่ได้ มิณตราทำอะไรไม่ได้เลย นอกจากนั่งดูเข็มวินาทีเดินไปเรื่อย ๆ สลับกับพร่ำบ่นสามีในใจ
สามี นี่มันจะห้าชั่วโมงแล้วนะ ทำไมคุณยังไม่มาอีก
หลังจากบ่นสามีไปหลายสิบรอบ ประตูห้องคนไข้ก็เปิดออก ชายหนุ่มในเสื้อเชิ้ตยับย่นเดินเข้ามาพร้อมกับเด็กน้อยตัวอ้วนกลมในอ้อมแขน เขาหยุดยืนอยู่ข้างเตียง มองดูเธอพลางลูบหลังปลอบหนูน้อยอยู่ตลอด
มิณตราเห็นสภาพพ่อลูกแล้วได้แต่นึกสงสาร ลูกสาวร้องไห้จนสะอึก สามีห่อเหี่ยวหมดสภาพเหมือนถูกรถชนซะเอง ส่วนตัวเธอตอนนี้ แม้แต่จะปลอบยังทำไม่ได้ ได้แต่นึกสาปส่งรถคันนั้นที่พุ่งออกมาโดยไม่ระวัง
มิณตรามายืนข้างหลังสามี เธอไม่อยากเห็นสภาพตัวเองเท่าไร ยิ่งมองนานยิ่งใจคอหดหู่ อยากซบหลังสามีเรียกกำลังใจ แต่พิงไปก็ทะลุ เลยได้แต่ขืนตัวไว้
เฮ้อ! เป็นวิญญาณนี่ไม่สะดวกเลยจริง ๆ
ตอนนั้นเอง เธอรู้สึกอุ่นที่แก้ม เงยหน้าขึ้นมาก็สบกับดวงตากลมโตใสแจ๋ว มีน้ำตาคลอของลูกสาว มือของลูกสาวยังค้างอยู่ที่แก้มของเธอ
ตาใหญ่จ้องตาเล็ก ต่างคนต่างกระพริบตาปริบ ๆ
"ลูกหมี หนูมองเห็นแม่เหรอ"
เด็กหญิงลูกหมีพยักหน้าหงึกหงัก
มิณตรารู้สึกเหมือนโลกกลับมาสว่างสดใสอีกครั้ง
"ลูกหมี มองเห็นแม่จริง ๆ เหรอ"
ลูกหมีพยักหน้าอีกครั้ง ไม่เข้าใจว่าแม่ดีใจเรื่องอะไร
มิณตราอยากจะตีลังกาสักสามรอบระบายความดีใจ แต่กลัวลูกจะตกใจ เลยได้แต่เต้นไปรอบ ๆ แทน ลูกหมีเห็นแล้วหัวเราะชอบใจ
"ลูกหมี หนูต้องช่วยแม่นะ"
ลูกหมีพยักหน้า
"พาแม่กลับบ้านที!!!"
คราวนี้ลูกหมีเอียงหน้าไม่เข้าใจ ทุกทีมีแต่แม่พาลูกหมีกลับบ้าน ลูกหมียังไม่เคยพาแม่กลับบ้านเลย อ๊ะ คิดออกละ ถามปะป๊าดีกว่า
มิณตราเห็นลูกสาวกำลังจะหันไปเรียกสามีจึงรีบเรียกไว้ก่อน "ลูกหมี อยากเล่นเกมกับแม่ไหม"
ลูกหมีหันกลับมาพยักหน้า
"เรามาเล่นซ่อนหากันนะ"
ลูกหมีทำหน้ายู่ ไม่ชอบเล่นซ่อนหา
"แม่ซ่อน ปะป๊าเป็นคนหา แต่ลูกหมีห้ามบอกปะป๊านะ เป็นความลับ เราสองคนมาแกล้งปะป๊ากัน"
มิณตราเอานิ้วชี้จุ๊ปาก ลูกหมีก็ทำตาม ลูกตาเป็นประกายวิบวับ ถูกอกถูกใจที่ได้แกล้งพ่อ
นครินทร์ สามีของมิณตรารู้สึกว่าลูกสาวขยับตัวยุกยิก จึงเอามือลูบหัวกลมทุยสองสามที แล้วหันไปบอกกับร่างของมิณตราบนเตียงคนไข้
“มิณ วันนี้ผมกลับก่อนนะ แล้วพรุ่งนี้ผมจะมาใหม่”
ใจจริงเขาอยากอยู่เฝ้าภรรยาที่โรงพยาบาล แต่ติดที่ลูกสาวยังเล็ก เขาบีบมือภรรยาทีหนึ่งก่อนเดินออกจากห้อง โดยที่ไม่รู้เลยว่า...
มีวิญญาณของภรรยาเกาะหลังกลับบ้านไปด้วย...
เพื่อทำให้ประสบการณ์การใช้เว็บของคุณดียิ่งขึ้น และเลือกเนื้อหาที่เหมาะสมกับคุณอย่างได้อย่างส่วนตัว ท่านสามารถอ่านนโยบายคุกกี้เพิ่มเติมได้ที่นี่
กรุณาล๊อคอินเพื่อรีวิว